Ranking użytkowników

Noc z soboty na niedzielę (24/25.06) była jedną z tych kilku(nastu) w roku, gdy wszystko idealnie się dogrywa: weekend, nów Księżyca, dobre warunki atmosferyczne i przyjemna, letnia temperatura. Mimo, że to okolice letniego przesilenia, na południu Polski "białe" noce wcale nie są dokuczliwe ? delikatnie rozjaśniony jest jedynie północny horyzont, a do dyspozycji mamy co najmniej dwie godziny dość ciemnego nieba. Sesję zacząłem z opóźnieniem, dopiero około północy; wcześniej przez kilkanaście minut męczyłem się ze śrubą mocującą kratownicę do dolnej klatki Taurusa. Cholera jedna odmówiła posłuszeństwa i za nic nie dawała się wkręcić; czas płynął, późnowiosenne konstelacje nieuchronnie uciekały mi ku zachodowi, a przelatujące nad moją miejscówką (Domański Wierch w rejonie Czarnego Dunajca*) sowy i nietoperze nasłuchały się soczystych i mocno niecenzuralnych wiązanek. Gdy wreszcie udało się opanować sytuację, natychmiast skierowałem teleskop ku konstelacji Wolarza. Piotrek Guzik przypomniał mi ostatnio o kapitalnej parce oddziałujących grawitacyjnie galaktyk, w katalogu NGC oznaczonych numerami 5544 i 5545, a w Atlasie Osobliwych Galaktyk Haltona Arpa umieszczonych pod pozycją 199. Widok przedni, choć to obiekty bardzo słabe i dość wymagające; w wyższych powiększeniach całość nieco przypomina wykrzyknik, na który składa się lekko rozciągła, blada i bardzo ulotna smużka NGC 5545 (15mag, 1.0'x0.3') i gwiazdopodobne, zatopione w subtelnym halo centrum NGC 5544 (13.3mag, 1.1'x1.0'). Buszując w tym rejonie nieba zahaczyłem jeszcze o znacznie jaśniejszą, eliptyczną NGC 5557 (10.9mag, 2.4'x1.9') i całkiem ładną, ułożoną krawędzią w naszą stronę galaktyczną "igiełkę" - NGC 5529 (12.1mag, 6.0'x0.7'). źródło: www.sky-map.org Krótka lustracja południowego horyzontu ujawniła, że położone tuż obok siebie gwiazdy Shaula i Lesath (? i ? Sco) szorują już po wierzchołkach Tatr, zatem spróbowałem podejścia do planetarnej NGC 6302 (bez powodzenia, ale nic to, bo podziwiałem ją wielokrotnie podczas ubiegłorocznego wypadu do RPA). Udało się za to wyłapać gwiazdę G Scorpii (deklinacja -37?) wraz z "doklejoną" do niej gromadą kulistą NGC 6441 (7.1mag, 9.6'). Kulkę tą również "zaliczyłem" podczas pobytu pod południowym niebem, ale z Polski to był pierwszy raz. Satysfakcja spora, bo ? z tego co pamiętam ? z naszych szerokości obserwował ją chyba tylko Paweł Trybus. Jeśli się mylę, to niecierpliwie czekam na sprostowanie. Po tych wyzwaniach przyszedł czas na chwilę relaksu, czyli przynależne konstelacji Skorpiona, Strzelca i Tarczy Messiery. Przy emce numer 17 - która z filtrem OIII nie jest żadnym tam Łabędziem, tylko pełnoprawną ? ? przypomniałem sobie o kolejnym, zarekomendowanym przez Piotra (tym razem w czerwcowej "Astronomii") obiekcie, czyli gromadzie otwartej NGC 6645 (8.5mag, 15'). Cel faktycznie ciekawy; w większych powiększeniach w jej centrum widać pozbawiony gwiazd owal o średnicy ok. 2', okolony wianuszkiem słabych gwiazdek ? jak gdyby ktoś, precyzyjnie i z rozmysłem, wykroił tam otwór. Zdecydowanie warto! W planach na tę noc miałem jeszcze kilka planetarek z katalogu Minkowskiego, kolejny Obiekt Tygodnia (który, mam nadzieję, uda mi się niebawem opisać) i gromadę kulistą Palomar 7 w Wężu (ogonie). Palomarek (alias IC 1276) to twarda sztuka ? niby ma jasność 10.3mag, ale z drugiej strony to XI klasa koncentracji i rozmiary kątowe rzędu 21'. W rezultacie mamy do czynienia z rozlazłym, kaszkowatym kleksem, wrażliwym na warunki (przejrzystość, zaświetlenie nieba) i dość trudnym do wyodrębnienia z tła. Udało mi się go usidlić w stustopniowym ES-ie 14 mm, jednak mimo sporego powiększenia (ponad 100x) gromada nie została rozbita. Mimo wszystko, to nadal jedna z najłatwiejszych gromad z tego katalogu - obok Palomara 9 (NGC 6717), którego również nie omieszkałem odwiedzić. Pod sam koniec sesji do pracy został zaprzęgnięty Astronomik OIII, który pokazał mi świetnego ? jak zawsze - Veila oraz mgławice M 1-64 (ostatni Obiekt Tygodnia), M 1-54 w Strzelcu i M 2-51 w Cefeuszu. W dużym lustrze (i przy sporych powiększeniach ? od 100x wzwyż) nie są to specjalnie problematyczne obiekty i mimo niewielkich rozmiarów kątowych da się dostrzec ich malutkie tarczki. Przy Minkowskim 1-64 wykręciłem filtr i używając pow. ok. 200x potwierdziłem widoczność słabej gwiazdki przylegającej doń od strony północnej (o trudnościach z jej dostrzeżeniem raportował niedawno kolega Miron). Kilka minut po pierwszej spakowałem teleskop, ale kompletnie nie chciało mi się odjeżdżać z pachnącej sianem łąki. Rozłożyłem sobie karimatę, wyjąłem z bagażnika lornetkę i leżąc na trawie, na luzie i bez specjalnego planu, przez dłuższą chwilę skanowałem letnią Drogę Mleczną. Ciemne Barnardy nad południowym horyzontem tym razem nie rzucały na kolana (w tym kierunku niebo psuje Zakopane), choć od gwiezdnego obłoku Tarczy wzwyż było już w miarę satysfakcjonująco. Niemniej, chyba czas znów uciec w Bieszczady... PS podczas pisania tej relacji, gdzieś w okolicy akapitu o Skorpionie, dostałem wiadomość od Jurka (Kratera) z pozdrowieniami z RPA. Przypadek? * jeśli będziecie na wakacjach w Zakopanem, to olejcie zatłoczone Krupówki i wpadnijcie w ten rejon pojeździć na rowerach; sieć ścieżek po polskiej i słowackiej stronie jest naprawdę imponująca, a widoki - zacne.

Wczoraj miałem pracowity dzień. Zrobiłem dogłębny przegląd całego montażu (SkyView Pro, czyli EQ5), powymieniałem smary, poregulowałem przekładnie itp. Przeraziłem się, że w osi Dec nie ma żadnego łożyska... cóż - chińska myśl techniczna Ale jeśli dobrze wiem, w tych nowych, białych montażach już to zmienili. Wieczorem montaż był poskładany. Generalnie to nie moja maszynka - pożyczyłem go z obserwatorium na cel zabrania na zaćmienie w sierpniu. Poza zaćmieniem będziemy mieli być może kilak nocek pod świetnym niebem i na jakiś 10 stopniach bliżej równika. Żal byłoby to zmarnować, więc próbuję skompletować sobie lekki, wyjazdowy zestaw do zabrania samolotem. Sam montaż EQ5 będzie dźwigać 3 lub 4 refraktory podczas zaćmienia - ciekawe, jaki jest rekord ilości A w nocy... ...Po poskładaniu montażu dorobiłem jeszcze port ST4. Otwarłem walizki i zacząłem dumać, jakby tu poskładać jakiś zestaw. No i wydumałem - na szynę dovetail zamocowałem Atika 383L+ z moim kołem filtrowym, do tego złączka na bagnet Nikon z AK (o tej złączce jeszcze będzie), a na czubek obiektyw Nikkor 180mm. Obok, za pomocą adaptera lornetkowego (taka elka) przykręciłem ASI 174MM z obiektywem z reduktora ogniskowej GSO 0,5x, który ma jakieś 93 mm ogniskowej. Tu był temat: https://astropolis.pl/topic/58129-malutki-guider/ Tubus do reduktora powstał z tulejki barlowa GSO 2x. Po wykręceniu soczewki barlowa wkręciłem tam reduktor, a całość nałożyłem na nosek 1,25" kamerki. Akurat odległości są idealne, a regulację ostrości mam na zasadzie wysuwania tulejki barlowa z noska i blokowania śrubką (mało dokładne, ale na ten cel starcza). Poskręcałem wszystko i tak oto powstał nowy zestaw do szerokich kadrów. Skończyłem po północy, a że akurat była pogoda, to wystawiłem sprzęt na balkon w środku Wieliczki - ot tak dla testu. Balkon jest na południe i z odsłoniętym horyzontem, więc wycelowałem w Lagunę i Trójlistną Koniczynę. Niestety z tego samego powodu nie widzę polarnej - montaż postawiłem totalnie z głupa równolegle do budynku. Tak nisko nad horyzontem z miasta warunki są tragiczne, LP i syf daje w kość. Ale mając Atika z kołem ustawiłem filtr Ha, dzięki czemu coś rozsądnego się pokazało. Prowizorycznie przystawiłem jeszcze laser, żeby w ogóle wycelować, bo zabrakło mu już miejsca na szynie (trzeba to rozwiązać). Niestety, tragiczne (nie)ustawienie polarnej objawiło się potężnym dryfem w Dec, z czym napęd dwuosiowy EQ5 nie dawał sobie należycie rady. Stąd gwiazdy wyszły fasolkowate. Mam jednak nadzieję, że przy ustawieniu polarnej ten napęd jakoś wyrobi, mimo potężnego luzu w samym silniku. Mam w zanadrzu zrobienie tu nowego napędu (coś jak AstroEQ), ale może nie starczyć czasu do wyjazdu. Drugi problem - poważniejszy to badziewność złączki T2/Nikon (bagnet) produkcji AK. Co wiedziałem już wcześniej, ugina się ona pod ciężarem obiektywu. Poodginałem jednak jej blaszki dociskowe, co znacznie poprawiło sztywność, ale jak widać niewystarczająco. Ciężki (ok 1 kg) obiektyw Nikona, w dodatku prawie poziomo, niestety okazał się zabójczy. Prawy dolny róg kadru stał się po prostu nieostry. Cóż, chyba czas wrócić do tego tematu: https://astropolis.pl/topic/56549-adapter-bagnetowy-nikon-t2/ @joloPisałeś jakoś niedawno o analogicznym problemie w swojej złączce do obiektywu Canona. Rozwiązałeś jakoś problem? Jest jeszcze opcja wsadzenia tego w obejmy, ale moja kamera z kołem nie są zbyt kompaktowe... Tego zdjęcia w zasadzie nie powinienem pokazywać, bo przez pojechanie w Deklinacji i nieosiowość złączki jest tragiczne, ale niech już będzie. Szybka obróbka, podstawowe ruchy. 80 min materiału w klatkach po 300s. f/2.8 Będę musiał powtórzyć ten kadr dogranym sprzętem, bo jest bardzo fajny

Tymczasem ALMA "zobrazowała" Betelgezę: https://www.eso.org/public/poland/images/potw1726a/?lang

Pentaxa mam w serwisie - czyszczenie matrycy Dziś postałem na chwilkę z P900 w rękach, bo prawie w zenicie miałem ładny błękit i dopóki doszły chmury - to zdążyłem ustrzelić Alitalie i mojego ulubionego Air China AZ785/AZA785 - 37,975 ft - 445kts CA939/CCA939 - 35,975 ft - 469 kts

Marzy mi się zrobienie zdjęcia "głębokie pole dzikiego" Do tego trzeba sporo materiału oraz dobrej pogody pod ciemnym niebem - to zdjęcie nie spełnia żadnego z tych warunków (było ciemne niebo, ale cirrusy wprowadziły trochę zakłóceń do materiału, którego mam w ilości minimalnej). Robiłem kiedyś już ten obszar nieba, ale nie przypuszczałem, że tyle siedzi w tle: naliczyłem około 90 galaktyk, większość z nich opisanych, część widać ale nie mają dopasowanych numerów. Głównymi aktorami tego zdjęcia są: - mgławica planetarna M97 (Sowa), odległa od nas o około 2000-2700 lat świetlnych, jej wiek szacuje się na 6000-8000 lat. Materia, z której się składa (wodór, hel, azot, tlen i siarka) została wydmuchana z centralnej gwiazdy, - galaktyka spiralna M108 (Deska surfingowa, spotkałem się również z nazwą Brzydal ) oddalona od nas o około 45 mln lat świetlnych. Można w niej zaobserwować kilka obszarów HII. HEQ5 mod, SW 150/750 f/5.4, QHY9 L: 13 x 600 sek bin1 RGB: 5:5:4 x 120 sek bin2 Chętnych zapraszam na spacer po luminancji - załączam full size (po lekkim około 2% cropie).

I mój Saturn z nocy poniedziałek-wtorek. Point grey Firerfly +SC5" + EQ3-2. Wersja zwykla, barlow 1,5, barlow 2 i drizzle barlow 1,5. I kolejnej nocy wtorku na środę

Nosiłem się z zamiarem zrobienia obserwatorium już od jakiegoś czasu no i nadeszła ta chwila kiedy zamiar przemienił się w faktyczną budowę. Sporo naoglądałem się tego w internecie i wybór padł na kopułę obrotową ze względu na osłonę przed wiatrem i światłem bocznym. Materiał to sklejka, dlaczego? Bo to sprawdzone rozwiązanie i nikogo nie będę oszukiwał powielam już to co zostało przez wielu ludzi z powodzeniem stworzone Zapodam kilka fotek: Przygotowanie płyt - rysowanie łuków i wycinanie "dobry cyrkiel" to podstawa. Wyrzynarka w ruch... i przymiarka ile takich kawałeczków potrzeba A potrzeba dużo! Pierwsza porcja. c.d.n...

przygotowane żebra , czekające na pogodę która nastała dziś : oraz kolejne kawałki do budowy kolejnych żeber: A tu już montaż : ... tak jeden element jest wyżej ale tylko dla ustawienia głównych półpierścieni które wyznaczają 116cm otwór na lookanie w niebo A na tym zakończone są prace.... na zdjęciu z moją mamą która mi pomaga przy wszystkich projektach - kochana kobitka z niej. Koszty rozpiszę jak skończę bo wszystko zapisuję

dobra, syna położyłem spać więc kolejne fotki: Podstawa pokryta blachą trapezową a na kolejnej focie roleczki zabezpieczone przed deszczem - burza była... a tu: pierścień nośny (4 warstwy sklejki).... ...i wyfrezowany pod rolki pionowe. Tu pierścień na roleczkach, śmiga pięknie... A tu: przygotowane 6 roleczek (łożysk) które będą "trzymać" kopułę na miejscu Fasolki zrobione cienką tarczką

pierwsze pierścienie klejone u szwagra na podjeździe żeby były równe bo u mnie na trawniku by nie wyszło Klej Tytan i wkrętki... Zabezpieczenie .... i wstawienie na krąg... Deseczki pionowe (będą gęściej - czekają na pogodę)... Podstawa ma 100cm wysokości.

Ooooops!

Polak współodkrywcą planety pozasłonecznej EPIC 215969174 b! Wysłane przez tuznik 2017-06-25. Gabriel Murawski z PTMA Białystok, klasyfikując krzywe jasności w projekcie Zooniverse ? Exoplanet Explorers, przyczynił się do współodkrycia planety pozasłonecznej EPIC 215969174 b. Wiele innych wciąż czeka na potwierdzenie, obecnie przyjmując status kandydatek. Dane pochodzą z sondy Kepler a zostały uzyskane w trakcie misji K2. Większość krzywych jasności jest już przeanalizowana przez naukowców, jednak wiele potencjalnych egzoplanet im umknęło. Niektóre z nich wciąż pozostają niepotwierdzonymi kandydatkami. Społeczność ma okazję ich wspomóc i samodzielnie odszukać pominięte obiekty. Jeżeli sklasyfikowany przez nas nieznany obiekt okaże się tranzytującą planetą pozasłoneczną, stajemy się jego współodkrywcami. 12 czerwca 2017 roku opublikowano artykuł dotyczący analizy gwiazd obejmujących obszar poszukiwawczy programu HATS (Hungarian-made Automated Telescope Network-South). Niektóre gwiazdy monitorowane przez sondę Kepler były już wcześniej obserwowane. Dzięki dokładniejszym danym można było lepiej poznać potencjalne kandydatki na planety. Dla jednej z nich potwierdzono planetarne pochodzenie i otrzymała oznaczenie HATS-36 b. Planeta ta ma również oznaczenie EPIC 215969174 b i nie znajduje się na oficjalnej liście kandydatek na planety pozasłoneczne. Dlatego to znalezisko jest nowe. Projekt HATS nie jest związany bezpośrednio z projektem Exoplanet Explorers, dlatego wymaga dodatkowej reakcji. Ponieważ publikacja artykułu miała miejsce w połowie czerwca 2017 roku a klasyfikacje pochodzą z kwietnia, nie ma żadnych wątpliwości. Gabriel odnalazł wśród danych planetę jeszcze dwa miesiące przed pojawieniem się pierwszej publikacji na jej temat. W projekcie Exoplanet Explorers są setki kandydatek na planety i nie sposób potwierdzić wszystkie naraz. Wiele z nich wymaga dodatkowych obserwacji, a więc potrzeba czasu. Co więcej, główna decyzja należy do prowadzących EE. W związku z tym nie było żadnego wpływu aby przez te dwa miesiące przeanalizować i potwierdzić znaleziony obiekt. Pozostaje nic innego, jak wnioskować o współodkrycie planety pozasłonecznej m.in. do projektu HATS. Planeta EPIC 215969174 b okrąża swoją gwiazdę w okresie 4,1752379 dni. Jest blisko 2,8 razy cięższa od Jowisza i ma promień o 1,26 raza większy od niego. "Czy planeta jest dostępna do rejestracji amatorskiej? Tak, ale nie z terenu naszego kraju. Gwiazda ma 14,4 mag, a spadek wynosi 0,013 mag. Wydaje się, że 8" teleskopem dałoby się jeszcze złapać. Niestety, gwiazda leży w Strzelcu i jest poza zasięgiem dla obserwatorów z Polski (zbyt nisko nad horyzontem i zbyt krótko widoczna)". - powiedział Gabriel Murawski z PTMA Białystok. Misja Kosmicznego Teleskopu Keplera rozpoczęła się w 2009 roku. Głównym zadaniem tego urządzenia było badanie jasności setek tysięcy gwiazd, w celu zarejestrowania spadku blasku charakterystycznego dla tranzytów planet pozasłonecznych. Uzyskane wyniki z sondy Kepler na dziś są niewątpliwie imponującym osiągnięciem współczesnej astronomii, zajmującej się zagadnieniami poszukiwań obcych globów. To kosmiczne laboratorium wyposażone w matrycę 42-układową CCD, każdą o wymiarach 50×25 mm (2200×1024 pikseli), mającą łącznie 95 megapikseli, jest bez wątpienia naszym nowym oknem na Wszechświat. Trzymamy kciuki za kolejne odkrycia i zachęcamy innych do włączenia się w poszukiwania nieznanych planet pozasłonecznych! Opracował: Adam Tużnik Więcej informacji: ? Publikacja naukowa dotycząca odkrycia nowej planety pozasłonecznej ? Krzywa jasności EPIC 215969174 ? Oficjalna strona projektu "Zooniverse: Exoplanet Explorers" Na ilustracji: Klasyfikacja kandydatek na nowe odległe światy. Fot. Gabriel Murawski http://www.urania.edu.pl/wiadomosci/gabriel-murawski-wspolodkrywca-planety-pozaslonecznej-epic-215969174-b-3402.html

Chętnych na dreszczyk emocji zapraszam o 22:25 na oglądanie na żywo kolejnego startu. Transmisja na http://www.spacex.com/ Edit: Poszła jak po sznurku: Separacja pierwszego stopnia: Entry burn pierwszego stopnia dokładnie o czasie (widać nowe lotki, które obracając się kierują lotem członu): Lądowanie pierwszego stopnia na barce, dokładnie w punkt: Chodzą słuchy, że SpaceX nie przewidywało takiej dużej skuteczności w odzyskiwaniu pierwszych stopni i zaczynają mieć problemy z ich magazynowaniem. Drugi stopień póki co jest na właściwej orbicie i wszystko wskazuje na to, że satelita IridiumNEXT2 zostanie dostarczony tam gdzie trzeba.

W chwili wolnej przedstawiam wam mój trzeci biotop: czyli afrykańskie jezioro Malawi, są to pielęgnice zwane pyszczakami, ponieważ inkubują ikrę w pyskach...

Witam Wszystkich. Pewnie większość z was jest w temacie ale pomyślałem sobie, że ktoś może z tego opisu skorzystać. Poniżej prezentuję mój sposób wyznaczania odległości obiektów k kosmosie. Obliczanie odległości obiektów z przesunięcia ku czerwieni. Wchodzimy na stronę: http://skyserver.sdss3.org/public/en/tools/chart/navi.aspx Wpisujemy nazwę obiektu, i klikamy po kolei tak jak zaznaczyłem. Warto dodać, że po zaznaczeniu pola Objects with spectra zaznaczą się kwadracikami wszystkie obiekty z wyznaczonym widmem czyli parametrem "z". Po kliknięciu Quick Look Otwiera nam się kolejna strona. Na niej sprawdzamy sobie i zapisujemy parametr "z" Następnie przechodzimy na: http://www.kempner.net/cosmic.php Tu w polu zaznaczonym na zielono wpisujemy dane z poprzedniej strony i klikamy calculate. Wynik, który nas interesuje to dane, które podkreśliłem. W tym przypadku 0.108788 oznacza, że obiekt znajduje się w przybliżeniu 108 mln lat świetlnych od Ziemi. Szymon Domagalski - szdom1 Obliczanie odległości z przesunięcia ku czerwieni.docx

Bez filtra też się da. Obserwując gwiazdkę przylegającą do mgławicy, wykręciłem OIII. Przy dobrej adaptacji wzroku Minkowskiego widać paczaniem na wprost.

Zdecydowanie OIII.

Najpierw mimo wszystko warto przeczytać co podaje się dalej.

Nie starczały niestety Byłyby ok, jakby cały układ był sztywny, jak tuba refraktora. Ale tam się gięło gdzie był bagnet. Poza tym tylko ta trzymająca kamerkę pasowała z rozmiarem. Ta trzymająca obiektyw musiała mieć jeszcze dwie warstwy korka wewnątrz i siłą rzeczy było za dużo stopni swobody. Teraz jak już całość jest skręcona wszystko stoi w kącie zawieszone na SmartEQ od dwóch miesięcy i czeka na pierwsze testy

skręcasz śruby na szablonie, spawasz do słupa, po przyspawaniu zdejmujesz szablon i do ślusarza...

Ale Wy jesteście Koledzy wygodni Teraz przy Taurusie obserwacje to czysta przyjemność, poza tym nie mam takiego wysokiego krzesełka

Dokładnie tak.

jak będziesz miał szablon z deski z powierconymi otworami (zdejmiesz jak beton zwiąże) to dasz go ślusarzowi - będzie wiedział jak powiercić otwory .Pamietaj tylko, że musisz mieć miejsce żeby włożyć rękę do środka - żeby przykręcić montaż. Zrób sobie 3 szpilki M14 - wystarczy

Si. Tylko spawając szpilki do rury proponuję mieć je skręcone z gotowym pierścieniem żebyś później nie miał problemu z rozjechanymi otworami . Ewentualnie zrób sobie ze sklejki szablon otworów i skręć - ja tak miałem http://www.forumastronomiczne.pl/index.php?/topic/7356-kolejny-słup-w-ogrodzie/

ustawienie zależy od tego jak będziesz miał pierścień dotoczony. Potrzeba pierścienia żeby przykręcić głowicę od montażu. Poproś o rysunki kogoś kto już ma zrobiony . Łukasz albo Szymek mogliby podać Ci wymiary. Ma mam dorobiony pod EQ3-2 a wisi montaż ATM więc Ci nie pomogę . Szpilki przyspawać do rury. Ilość? proponuję 3 szt. M14 , ja mam 6 szt. M12 ale pod ciężki montaż ATM. szpilki powinny sięgać do wysokości statywu od NEQ6 - proponuję 85cm. Będziesz potrzebował więcej to zamontujesz extension tube a montaż wygodniej obsługiwać jak jest niżej - ja do obiektów w zenicie potrzebuję stołek Stopa fundamentowa... proponuję wykopać dół 20cm głębszy niż strefa przemarzania, wstawić uspawane ustrojstwo i zalać betonem ok 40cm (ja dorzuciłem trochę gruzu bo betoniarką robiłem beton). Później zakładasz na to rurę pcv dopasowaną tak żeby Ci szpilki wystawały jakieś 20cm (na odpowiedniej wówczas wysokości) i zalewasz rurę pcv betonem (wnętrze rury stalowej też). Jeśli nie chcesz "blokować sobie ścieżki" to zrób pier pod NEQ6 bo jak zrobisz pod eq3-2 to zaoszczędzisz pewnie z 30zł na całości . (Rura PCV - proponuję średnicę 20cm, częścią z uszczelką w dół)

Super projekt, genialne wykonanie! Zabieraj pokazać na Zatom

Ekstra - gratulacje Ale to taka kopuła XXL chyba - na pionowo to chyba cały zatomski zlot się tam zmieści Ewentualnie 1m teleskop

Juno: czego dowiedzieliśmy się o Jowiszu? 2017-06-25. Krzysztof Kanawka Sonda Juno krąży prawie od roku wokół największej planety Układu Słonecznego. Jakie są wyniki pomiarów tego gazowego giganta? Start misji Juno nastąpił 5 sierpnia 2011 roku. Jest to wyprawa NASA w ramach programu New Frontiers ? tej samej klasy pojazdu, co New Horizons. Przez kolejne pięć lat Juno krążyła po wewnętrznym Układzie Słonecznym, stopniowo zmieniając swoją orbitę. Piątego lipca 2016 roku amerykańska sonda Juno weszła na orbitę wokół Jowisza. To dopiero druga misja orbitera największej planety Układu Słonecznego ? pierwszą był Galileo (1995 ? 2003). Orbita Juno (początkowo planowana na dość kołową blisko Jowisza, wskutek problemów z silnikiem pozostawiona w formie eliptycznej) pozwala na obserwacje tego gazowego giganta z zupełnie innej perspektywy niż to kiedykolwiek wcześniej było możliwe. Przede wszystkim Juno obserwuje ze stosunkowo niewielkiej odległości obszary polarne Jowisza. Ponadto, w trakcie każdego z przelotów następuje zbliżenie do szczytów chmur Jowisza, na odległość zaledwie około 4000 km. Pierwszy taki przelot nastąpił pod koniec sierpnia zeszłego roku. Czego dowiedzieliśmy się o Jowiszu w ciągu rocznej misji Juno? Poniższe nagranie podsumowuje obserwacje i odkrycia, jakie wykonała misja Juno. Misja Juno ? rok obserwacji Jowisza / Credits ? Astrum, NASA, JPL, Hubble, Björn Jónsson, Gerald Eichstädt, Seán Doran Misja podstawowa Juno będzie trwać jeszcze około roku. Możliwe jest przedłużenie misji tego orbitera. Badania orbitera Juno są komentowane w wątku na Polskim Forum Astronautycznym. (NASA, AT) http://kosmonauta.net/2017/06/juno-czego-dowiedzielismy-sie-o-jowiszu/

Ja bym to zrobił tak: A długość szpilek i rury pcv dobrać tak żeby pier pasował wysokością pod przyszły setup. Ja mam słup za wysoko i nic już nie zrobię . dopasuj wysokość do wysokości statywu od NEQ6 wtedy będziesz mieć optymalne (szpilki trzeba przyspawać oczywiście )

Szukaj synty 6". Będzie to najlepsze rozwiązanie ale cena nowego jest większa więc musi być używany z naszej giełdy albo z astromaniak.pl lub astropolis.pl.

Nagranie ze startu:

W Wałbrzychu powstało Obserwatorium Astronomiczne Wysłane przez tuznik. w 2017-06-22. W Wałbrzychu powstało nowe Obserwatorium Astronomiczne przy prywatnym Liceum Ogólnokształcącym Sióstr Niepokalanek. Projekt nowego Obserwatorium Astronomicznego kosztować będzie blisko 300 tysięcy złotych. W pierwszy dzień astronomicznego lata, 21 czerwca br. otwarto nowe jeszcze nie w pełni wyposażone Obserwatorium, które za główny cel stawia sobie popularyzację wiedzy o kosmosie. Obiekt ten zaprojektowano tak, aby umożliwiał przeprowadzanie różnego rodzaju obserwacji czy pokazów astronomicznych. Pomysłodawczynią projektu jest siostra Dorota, dyrektor szkoły - "Zawsze fascynowało mnie patrzenie w niebo. Jako nauczycielka fizyki zauważyłam, że niektóre tematy z astronomii poruszane podczas zajęć cieszą się dużym zainteresowaniem". W planowanym wyposażeniu obiektu znajdzie się między innymi główny teleskop MEAD LX200 14? na montażu azymutalnym oraz teleskop słoneczny CORONADO PST 40/400. Obserwatorium to będzie również dysponowało mniejszymi instrumentami optycznymi takimi, jak: Celestron Advanced VX 8 SCT czy Newton SKY-WATCHER BKP 15075 EQ3-2. Wszystkich miłośników spoglądających nie tylko w rozgwieżdżone nocne niebo zachęcamy do odwiedzenia nowo powstałego Wałbrzyskiego Obserwatorium. Źródło: obserwatorium.niepokalanki.pl Opracował: Adam Tużnik Więcej informacji: ? Oficjalna strona nowego Obserwatorium w Wałbrzychu Na ilustracji: Budynek Obserwatorium Astronomicznego przy prywatnym Liceum Ogólnokształcącym Sióstr Niepokalanek w Wałbrzychu. Źródło: obserwatorium.niepokalanki.pl http://www.urania.edu.pl/wiadomosci/walbrzychu-powstalo-obserwatorium-astronomiczne-3397.html

Moja notatka sprzed kilku lat, obserwacja przed Delte Optical 20x80, zasięg gwiazdowy w zenicie ok. 6.1mag, nisko nad horyzontem zachodzący Księżyc ale faza dość mała i nie przeszkadzał za bardzo. M81 i M82. Piękna para, M81 bardzo duża, jasna w środku. M82 z gwiazdkami w tle, wyraźnie wydłużona i nieregularna. W jednym polu widoczne jeszcze NGC 3077 (9.9 mag SB 13.0 mag) zerkaniem na granicy widoczności, słaba malutka galaktyka tuż przy gwiazdce, oraz NGC 2976 (10.2 mag SB 13.0 mag) widoczna zerkaniem ale o dziwo wyraźniej niż NGC 3077 mimo "gorszych parametrów".

Wyjątkowa koniunkcja Księżyca z Regulusem! Wysłane przez tuznik w 2017-06-21 Już w najbliższą środę, 28.06, czeka nas wyjątkowa koniunkcja Księżyca z Regulusem, czyli z najjaśniejszą gwiazdą w gwiazdozbiorze Lwa. Tuż po zachodzie Słońca, wieczorem 28 czerwca, Księżyc, jasny Jowisz i najjaśniejsza gwiazda konstelacji Lwa, ułożą się w niemal w jednej linii na nieboskłonie, przemierzając jednocześnie południowo-zachodni horyzont. Do największego zbliżenia tych dwóch ciał niebieskich dojdzie około godziny 00:47, Srebrny Glob oraz Regulus zbliżą się do siebie maksymalnie na odległość 0°02'. Niestety w Polsce Księżyc będzie już schowany głęboko pod horyzontem. Dlatego też, same obserwacje zachęcamy rozpocząć zaraz tuż po zachodzie Słońca, ponieważ dopiero wtedy Księżyc będący w fazie 27,5% widoczny jako sierp będzie się znakomicie prezentował już przy użyciu małych lornetek lub teleskopów. Z dala od dużych miast, powinniśmy bez problemu zlokalizować pas Drogi Mlecznej i przynajmniej jej kilkanaście jasnych gwiazd. Ciekawymi obiektami do obserwacji na tę czerwcową porę są między innymi: Mgławica Trąba Słonia (IC 1396) o jasności 8.8 mag, która znajduje się w konstelacji Cefeusza. Uważa się, że obiekt ten został wydmuchany przez silne wiatry, które pochodziły z gwiazdy HD 206267, co wytworzyło jej wydłużoną i przepiękną strukturę. Wszystkim miłośnikom nocnych astronomicznych wrażeń życzymy pogodnej nocy i udanych obserwacji. Autor: Adam Tużnik Więcej informacji: ? Almanach Astronomiczny na rok 2017 - zawiera m.in. spis różnych zjawiska astronomicznych w całym roku ? Almanach w wersji na smartfony i tablety Na ilustracji: Koniunkcja Księżyca z Regulusem, oraz jasny Jowisz. Źródło: stellarium.org http://www.urania.edu.pl/wiadomosci/wyjatkowa-koniunkcja-ksiezyca-regulusem-3394.html

Saturn z 18.06.2017 ok. 22:40 ; seeing dość dobry . HEQ5, MAK 127, ASI 120MC, barlow 2,5x

Ze wczorajszego wieczora. SCT11 na HEQ5, ASI178MM, ZWO ADC, RGB Astronomik, L Ir-pass Baader.

C8878/iCV878 - CARGOLUX ITALIA - 489 kts - 35,950 ft ZF7761/KTK7761 - AZUR AIR - 461 kts - 36,000 ft

Dzisiejszy "chińczyk" A330 Air China MUC - PEK 10668m 819 km/h

Ta Lufka to A343 D-AIGN Dwa dzisiejsze na razie: 15cze17 Lenov-KTW MSC603 HRG-KTW A320 SU-BPX FL170 G1837 15cze17 Demop-WAW LOT574 BEG-WAW DH8D SP-EQI FL200 G1904

Saturn i okolice księżyce - Tytan , Dione , Enceladu , Tethys , Rhea , i parę gwiazdek Sw300/1500 ASi120MM Saturn 15.06.2017

Jeszcze jeden wczorajszy. Lufthansa Star Alliance, ale nie wiem jaki model maszyny, trochę się zagubiłem w tamtym momencie i mi to umknęło. Mirek to pewnie na pierwszy rzut oka będzie wiedział

Jedna z maszyn złapanych wczoraj. Ponad 70% nieba za chmurami, ale chciałem spróbować:) Cathay Pacific, Boeing 777-367(ER) B-KQI

Kręcony chwilę po północy 12.06.2017. SCT11, ASI178MM, RGB Astronomik, L filtr Ir-pass Baader. Kanay RGB każdy 4000 klatek 1/45s. Kanał L 8000 klatek 1/45s. Obróbka AS2, Registax 5, WinJupos, PS.

Na odstresowanie skończyłem sześc dni temu pierwszy cover Nie astronomiczne, ale nie samą astronomią człek żyje

Witam. Niezmiernie miło nam poinformować, że ukończone zostały prace nad polską wersją podręcznika AAVSO - "The AAVSO Guide to CCD Photometry". Podręcznik można pobrać bezpośrednio ze strony AAVSO: https://www.aavso.org/ccd-photometry-guide-polish lub z załącznika umieszczonego pod artykułem na stronie Proximy: http://proxima.org.pl/index.php/item/69-tlumaczenie-podrecznikow-aavso Warto odnotować, że jest to pierwsze polskie wydanie tego przewodnika. Mamy nadzieję, że publikacja przyczyni się do zwiększenia zainteresowania polskich miłośników gwiazd zmiennych nowymi technikami obserwacyjnymi z wykorzystaniem kamer CCD, które w ostatnich latach stały się popularnym narzędziem w rękach astronomów amatorów. Chcielibyśmy, aby lepsza dostępność tak nowoczesnej technologii miała bezpośrednie przełożenie na ilość i jakość obserwacji wykonywanych przez polskich obserwatorów oraz popularyzację wiedzy na temat tych interesujących obiektów. Podręcznik zapewne nie jest pozbawiony wad tłumaczeniowych. Dlatego zwracamy się do Czytelników z prośbą o zgłaszanie zauważonych błędów technicznych, czy stylistyczno-gramatycznych, do naszej redakcji pod adres e-mail: [email protected] lub w komentarzach. Zgromadzone uwagi zostaną uwzględnione przy kolejnej aktualizacji. W imieniu Zespołu Proximy oraz naszych współpracowników ze strony AAVSO chcielibyśmy na koniec złożyć szczególne podziękowania osobom, które przyczyniły się do powstania polskiej wersji tego podręcznika, tj.: Romanowi Korczykowi, Łukaszowi Socha, Dominikowi Gronkiewiczowi oraz Adamowi Popowiczowi. Dziękuję również Fisherowi za fachowy skład DTP. To dzięki wysiłkowi tych osób i ich bezinteresownemu zaangażowaniu możemy oddać ten podręcznik w ręce czytelników! Pozdrawiam Krzysztof Kida

Dobra, chyba przyjęło się już, że w ramach "Obiektu tygodnia" konsekwentnie proponuję cele obserwacyjne określane przez jednego z moich astrokolegów mianem "paskudztw" (tak, Jurku, o Tobie myślę). :D Nie inaczej będzie tym razem. Pamiętacie zapewne, że zimą szukaliśmy mgławic planetarnych skatalogowanych przez George'a Abella; choć na letnim niebie nie brakuje mgławiczek uwzględnionych w jego katalogu, to dla odmiany proponuję zajrzeć do innego, dość egzotycznego spisu obiektów, przy którym majstrował rzeczony pan Abell. Mowa oczywiście o Katalogu Palomar, zawierającym 15 gromad kulistych odkrytych w programie Palomar Observatory Sky Survey w latach 50. XX wieku. "Kulki" wpisane na tę krótką listę są dość zróżnicowane pod względem stopnia trudności obserwacji, ale tylko w jednym przypadku (Palomara 9, oznaczony także jako NGC 6717) można mówić o obiekcie stosunkowo łatwym. Reszta to obserwacyjne wyzwania dla prawdziwych deesowych twardzieli. ;) Skąd biorą się owe trudności? Przyczyny są dwie: pierwsza to obecność galaktycznego pyłu, przesłaniającego Palomary numer 6, 7, 9, 10 i 11, druga to odległość - przykładowo Palomary 3, 4 czy 14 znajdują na granicy zewnętrznego halo Drogi Mlecznej. Nasz cel, odległy o 23 tys. lat świetlnych od Ziemi i 7800 lat świetlnych od centrum Galaktyki, odnajdziemy w gwiazdozbiorze Strzelca. Gromada została odkryta 7 sierpnia 1784 roku przez Williama Herschela, który sklasyfikował obiekt jako mgławicę. Po raz pierwszy została uznana za gromadę gwiazd przez Pera Collindera w 1931 roku. Przy opracowywaniu katalogu nowo odkrytych gromad kulistych w 1955 roku George Abell oznaczył tę gromadę jako Palomar 9. Identyfikacja Palomara 9 z NGC 6717 została prawdopodobnie wykonana w 1958 roku przez Altera (informacje zaczerpnięte z Wikipedii). Starhopping w kierunku gromady jest banalny ? wystarczy namierzyć dwie położone blisko siebie gwiazdy: ?1 i ?2 Sgr. W ich kierunku startuję zawsze od Messiera 22 ? ot tak, by mieć po chwili możliwość porównania obu kulek. mapa wygenerowana by Rokita z użyciem CdC Próbę upolowania NGC 6717 mogą podjąć posiadacze dużych lornet i niewielkich teleskopów (o aperturze 120-150 mm), bowiem obiekt jest dość jasny (9,2mag), choć niewielkich rozmiarów (3,9'). Gromada zaliczana jest do VIII klasy koncentracji ? czyli specjalnie zwarta nie jest. źródło zdjęcia: http://www.ngcicproject.org/ngcicdb.asp Jedyne, co nieco przeszkadza, to blask ?2 Sgr o jasności 4,99mag. Mimo to w lornecie 28x110 Palomar 9 okazał się w bezproblemowy. W tej konfiguracji sprzętowej kulka wydawała się malutka i wyglądała jak doklejona do gwiazdki. Tytułem ciekawostki dodam jeszcze, że w trakcie tej samej sesji udało mi się wyłuskać także pobliskiego Palomara numer 8. Gromada była widoczna zerkaniem, ale bez żadnych wątpliwości, jako blada, dość ulotna mgiełka, zdecydowanie słabsza od numeru 9. Refraktor 150 mm z Delosem 10 mm w wyciągu (pow. 75x) pozwolił na solidne odseparowanie gromady od gwiazdy, ale na rozbicie kulki nie było szans. Bardzo podobnie rzecz wygląda w newtonach 300 i 330 mm ? Palomar jest oczywiście jaśniejszy, ale jedyne, co udało mi się dostrzec, to nieco jaśniejszy obszar centralny, otoczony mglistym halo. źródło szkicu: http://www.deepsky-drawings.com/pal-09-ngc-6717-t254/dsdlang/fr Jeśli nacieszyłeś się już tymi bardziej znanymi skarbami Strzelca, a masz ochotę sięgnąć głębiej, spróbuj i daj znać, jak poszło!