Astronomiczne Informacje z NASA i ESA

[romkur55]

Astronomowie Ustanowili Nowy Rekord Odległości

 

Międzynarodowy zespół astronomów, kierowany przez naukowców z  Yale University i University of California, odsunął granicę kosmicznej eksploracji galaktyk do chwili, gdy Wszechświat miał tylko 5 procent obecnego wieku, czyli  13,8 miliardów lat. Zespół odkrył wyjątkowo jasną galaktykę w wieku 13 miliardów lat i ustala jej dokładną odległość od Ziemi z wykorzystaniem połączonych danych z należących do NASA teleskopów kosmicznych , Hubble'a i Spitzera, oraz  Keck I, 10 metrowego teleskopu w WM Keck Observatory na Hawajach. Obserwacje te potwierdziły, że jest to obecnie najbardziej odległa galaktyka, spośród wszystkich, do których mierzono odległość, ustanawiając nowy rekord. Galaktyka istniała tak dawno temu, że wydaje się mieć tylko około 100 milionów lat.

 

Galaktyka początkowo zidentyfikowana jako  EGS-zs8-1,  na podstawie jej szczególnych kolorów w obrazach z Hubble'a i Spitzera jest jedną z najjaśniejszych i najbardziej masywnych obiektów w młodym Wszechświecie. Galaktyka na przyrost masy do ponad 15 procent masy naszej Drogi Mlecznej, miała   tylko 670 milionów lat . Wszechświat był wtedy  jeszcze bardzo młody. Z pomiarów  odległości udało się ustalić że, że formowanie gwiazd w galaktyce EGS-zs8-1  przebiegało bardzo szybko, około o 80 razy szybciej niż dzisiaj w naszej Drodze Mlecznej (w której szybkość formowania się gwiazd wynosi jedna gwiazda na rok).

 

W tym bardzo wczesnym Wszechświecie tylko kilka galaktyk obecnie posiada dokładny pomiar odległości. Tylko najbardziej czułe teleskopy są wystarczająco silne, aby dotrzeć do tych dużych odległości.

 

Badanie galaktyk na tych ekstremalnych odległościach, zwłaszcza charakteryzujących ich właściwości jest głównym celem astronomów w ciągu następnej dekady. Obserwacje EGS-zs8-1 w czasie, gdy Wszechświat przechodził bardzo ważne zmiany: przejście wodoru od postaci nieprzezroczystej, do stanu przezroczystego. Wydaje się, że młode gwiazdy we wczesnych galaktykach takich jak  EGS-zs8-1 były głównym motorem dla tego przejścia, zwanego rejonizacją (w sensie odwrotnym do jonizacji).

 

Nowe obserwacje  stwarzają również nowe pytania. Potwierdzają one, że masywne galaktyki istniały już wczesnej historii wszechświata, ale ich właściwości fizyczne były bardzo różne od galaktyk obserwowanych dziś wokół nas. Astronomowie mają teraz bardzo mocne dowody na to, iż osobliwe kolory wczesnych galaktyk widoczne na zdjęciach są skutkiem  bardzo szybkiego powstawania masywnych, młodych gwiazd, które wchodziły w interakcje z pierwotnym w tych galaktykach gazem .

 

Opracowałem na podstawie artykułu: Astronomers Set a New Galaxy Distance Record

 

Poniżej przedstawonoo zdjęcie z Teleskopu Hubble'a, obserwowanej dotąd,  potwierdzonej spektroskopowo, najdalszej galaktyki. WM Keck Observatory było użyte do uzyskania przesunięcia ku czerwieni (Z = 7,7), pobijając poprzedni rekord przesunięciu ku czerwieni. Pomiary  przesunięcia ku czerwieni, dają najbardziej wiarygodne odległości do innych galaktyk. Jest ona zatem obecnie najbardziej odległą potwierdzoną znaną Galaktyką i wydaje się być również jedną z najjaśniejszych i najmasywniejszych źródeł w tym czasie. Galaktyka istniała ponad 13 miliardów lat temu. Obraz światła bliskiej podczerwieni galaktyki (wstawka) został pomalowany na niebiesko, sugerując jej młode, a więc bardzo niebieskie, gwiazdy. Główne  pole jest wizualizacją połączenia światła widzialnego i ekspozycji w bliskiej podczerwieni.

 

Zdjęcie skatagolowane w zbiorach: NASA, ESA, P. Oesch (Yale U.)
 

[romkur55]

Od wielu lat zastanawiałem się co naukowcy zrobią gdy odkryją galaktykę starszą od wieku Wszechświata, teraz juz wiem, wymyślili wehikuł czasu ::)

[romkur55]

Pomagając Europie w Przypadku Zagrożenia Uderzeniem Asteroidy

 

Astronomowie na całym świecie każdego roku, odkrywają ponad 1000 nowych asteroid i innych skał kosmicznych, które mogłyby uderzyć w naszą planetę. A jeśli coś niebezpiecznego leci w kierunku Ziemi, eksperci pracujący w ESA i w biurach bezpieczeństwa narodowego muszą wiedzieć, kto powinien się tym zająć, i kiedy.

 

Kluczowym czynnikiem w ochronie życia i mienia w przypadku wykrycia obiektu w drodze do Ziemi jest reakcja cywilna, czyli to, jak najlepiej  poinformować organy krajowe , swoich obywateli, o tym co robić.  To z kolei kieruje wymagania do ESA, aby wiedziała, jak najlepiej skompilować, analizować i rozpowszechniać naukowe informacje na temat zbliżającego się obiektu, kierowane  do tych organów krajowych.

 

W warsztatach sponsorowanych przez ESA, pod koniec czerwca uczestniczyli  delegaci z sześciu państw ESA, biorąc udział w spotkaniu z zespołem ESA, w celu omówienia wykonywania reakcji, które  każdy powinien przewidzieć w przypadku prawdziwego zagrożenia przez  Obiekty Bliskie Ziemi (Near-Earth Object), lub NEO.

 

Krajowe biura ratownicze w Szwajcarii, Niemczech, Luksemburgu, Rumunii, Szwecji i Wielkiej Brytanii były szkolone w zakresie przepływu informacji podczas alarmu od NEO Centrum Koordynacji ESA do władz krajowych, a następnie do krajowych systemów alarmowych i ostrzegawczych.

Delegaci otrzymali kluczowe informacje na temat sieci reagowania w swoich krajach - myślę o tych używanych do usuwania skutków kataklizmów i ostrzegających o powodziach - skierowane do całego społeczeństwa.

 

Rekonstrukcja trasy asteroidy, która wybuchła nad Czelabińskiem w Rosji, w dniu 15 lutego 2013 roku.

Autorem zdjęcia jest Olga Kruglova. Credit: Sandia Labs CC BY-NC-ND 2.0

 

Opracowano na podstawie artykułu: HELPING EUROPE PREPARE FOR ASTEROID RISK

Edytowane 30 Czerwca 2015 przez romkur55

[romkur55]

Misje NASA Monitorują Budzenie się Czarnej Dziury

 

 

W dniu 15 czerwca, należący do NASA satelita Swift złapał przypadek wystąpienia rzadkiego rentgenowskiego wybuchu z dysku akrecyjnego czarnej dziury znajdującej się w podwójnym systemie  V404 Cygni. Astronomowie na całym świecie obserwują to wydarzenie. W układzie tym, strumień gazu z gwiazdy  niewiele mniejszej od  Słońca przepływa w kierunku czarnej dziury o masie 10 razy większej od masy Słońca.  Zamiast w spirali zwróconej do czarnej dziury, gaz gromadzi się w dysku akrecyjnym  wokół niego. Co kilka dni, dysk przełącza się w stan, w którym  gaz pędzi do wewnątrz, zaczynając nowy wybuch.

 

Wybuch pochodzi z V404 Cygni, systemu binarnego zawierającego czarną dziurę znajdującego się około 8000 lat świetlnych od Ziemi. Co kilka dni czarna dziura pogrąża się w wybuchu światła o wysokiej energii, stając się gwiazdą  nową rentgenowską.  Do czasu wykrycia przez satelitę Swift system był uśpiony od 1989 roku.

 

Standardowa gwiazda nowa rentgenowska  staje sie jasnym, krótkotrwałym źródłem promieniowania rentgenowskiego, osiągającym  szczyt intensywności w ciągu kilku dni, a następnie blednie w ciągu tygodni lub miesięcy. Wybuch gazu występuje, gdy zgromadzony gaz nagle rusza w kierunku gwiazdy neutronowej lub czarnej dziury. Badając wzorce wytwarzanych promieni rentgenowskich astronomowie mogą określić rodzaj obiektu w centrum wybuchu.

Oceniając  czas trwania procesów w tej konkretnej gwieździe w stosunku do innych gwiazd nowych rentgenowskich, erupcje w tym obiekcie są nietypowe. Tak więc, gdy następuje jeden z  wybuchów, astronomowie rzucają wszystko, co mają na tą okazję, monitorując całe spektrum, od fal radiowych do promieniowania gamma.

 

Astronomowie klasyfikują ten typ jako  system binarny niskiej masy rentgenowskiej. W systemie tym gwiazda okrąża czarną dziurę w czasie 6,5 dnia. Ciasna orbita i silna grawitacja czarnej dziury wytwarzają siły pływowe, które wyrywają strumień gazu od swojego partnera. Gazu przemieszcza się do dysku akrecyjnego  wokół czarnej dziury i nagrzewa się do temperatury milionów stopni, tworząc stały strumień promieni rentgenowskich.

 

Dysk akrecyjny zostaje przerzucany między dwoma dramatycznie różnymi warunkami. W jego chłodniejszym stanie, gaz pozostaje wewnątrz dysku oporny na przepływ i po prostu zbiera się w zewnętrznej części dysku, tak jak woda za tamą. Nieuchronne nagromadzenie gazu przytłacza tamę i tsunami gorącego jasnego gazu rusza w kierunku czarnej dziury.

 

Astronomowie rozkoszują się  możliwością  jednoczesnego zbierania danych  na różnych długościach fal pochodzących od systemów binarnych, w których jednym z obiektów pozostaje czarna dziura, zwłaszcza takich niedawnych, jak  V404 Cygni. W 1938 i 1956 roku, astronomowie złapali V404 Cygni w trakcie wybuchów w świetle widzialnym. Podczas jego erupcji w 1989 roku, system został zaobserwowany przez należący do Japoni teleskop kosmiczny Ginga prowadzący obserwację źródeł promieni X, oraz przez instrumenty znajdujące się na pokładzie rosyjskiej stacji kosmicznej Mir.

 

V404 Cygni wybuchała wiele razy  w przedziałach czasowych od minut do godziny. Wielokrotnie stawała się najjaśniejszym obiektem wśród źródeł promieniowania rentgenowskiego na niebie - do 50 razy jaśniejsza od Mgławicy Kraba, która normalnie jest jednym z najjaśniejszych źródeł.

W ciągu jednego tygodnia, wybuchy  od V404 Cygni generowały ponad 70 "wyzwalaczy" na pokładzie Fermi kosmicznego obserwatorium monitorującego rozbłyski gamma (GBM). Jest to 5 razy więcej niż  liczba wyzwalaczy z wszystkich obiektów na niebie w typowym tygodniu.

 

Opracowano na podstawie artykułu: NASA Missions Monitor a Waking Black Hole

 

[romkur55]

Nie tak wyobrażałem sobie ochronę ludzkości przed asteroidami

[romkur55]

Astronomowie Przewidują Astrofizyczne Fajerwerki Podczas Rzadkiego Gwiezdnego Spotkania w 2018 r.

 

Astronomowie spodziewają się eksplozji wysokiej energii, kiedy to pulsar  J2032  będzie w 2018 roku przechodził wokół masywnej gwiazdy będącej z nim w  układzie podwójnym i zanurzając się w dysku gazu i pyłu wokół gwiazdy, spowoduje kosmiczne  fajerwerki. Naukowcy planują kampanię globalną obserwującą wydarzenia w całym spektrum, od fal radiowych do promieniowania gamma.

Ilustracja przypisana do należącego do NASA Goddard Space Flight Center

 

Astronomowie przygotowują się na początku 2018  do fajerwerków o wysokiej energii, kiedy to gwiezdna pozostałość o wielkości miasta spotka się jedną z najjaśniejszych gwiazd w naszej galaktyce.

 

Kosmiczny pokaz świetlny będzie miał miejsce, gdy pulsar odkryty przez kosmiczny teleskop Fermi Gamma-ray Space Telescope  zostanie wzbudzony przez jego towarzysza. Naukowcy planują globalną kampanię, aby obejrzeć  wydarzenie składające się z pokazu emisji od fal radiowych do najwyższych wykrywalnych energii tzn. promieniowania gamma.

 

Pulsar, znany jako J2032 + 4127 (J2032 w skrócie), posiada zdruzgotany rdzeń masywnej gwiazdy, która wybuchła jako supernowa. Pulsar jest namagnesowaną kulą, około 22 km szerokości, lub o wielkości Waszyngtonu, o masie  dwa razy większej od masy Słońca i prędkości obrotu siedem razy na sekundę. Szybkie wirowanie J2032 i jego silne pole magnetyczne wytwarzają łącznie radiowe promieniowanie niby latarni morskiej wykrywalne wtedy, gdy jej wiązka  przetnie miejsce naszego znajdowania się.

 

Astronomowie znaleźli większość pulsarów poprzez wykrycie emisji radiowych, ale kosmiczny teleskop Gamma-ray Large Area Space Telescope  (LAT) wyszukuje je za pośrednictwem impulsów promieniowania gamma, najbardziej energicznej postaci światła.

 

J2032 wykryto w 2009 właśnie metodą wyszukiwania danych (LAT). Dzięki tej technice, astronomowie mogą znaleźć pulsary, których wąskie wiązki  radiowe nie mogą precyzyjnie wskazywać  naszego kierunku i dlatego są znacznie trudniejsze do wykrycia.

 

Zespół w Jodrell Bank Centre for Astrophysics na University of Manchester w Wielkiej Brytanii wykonując obserwacje J2032 zauważył  coś dziwnego.

"Wykryliśmy dziwne zmiany  rotacji i w tempie  spowalniania obrotu, zachowanie nie obserwowane w żadnym innym izolowanym pulsarze," powiedział Andrew Lyne, profesor fizyki na Uniwersytecie w Manchesterze. "Ostatecznie, zdaliśmy sobie sprawę, że specyfika tego zachowania była spowodowana ruchem wokół innej gwiazdy, będącej w układzie podwójnym z pulsarem radiowym , a ten podwójny układ posiada nie obserwowany dotąd duży okres obiegu".

 

Masywna gwiazda która szarpie pulsara nazywa się MT91 213. Sklasyfikowana jako gwiazda B, jako towarzysz posiada 15 razy masę większą od masy Słońca i świeci 10000 razy jaśniej. Gwiazda B powoduje silny odpływ materii gwiezdnej, zwany wiatrem gwiezdnym  i jest osadzony w dużym dysku gazu i pyłu.

 

Kiedy odkryliśmy pulsara w 2009 roku, zauważyliśmy, że znajdował się na tym samym kierunku, co masywna gwiazda w gwiazdozbiorze Łabędzia, ale nasze wstępne pomiary nie dały żadnych dowodów na to, że  gwiazda jest elementem systemu binarnego ", wyjaśnia Paul Ray , astrofizyk z Naval Research Laboratory w Waszyngtonie. "Jedynym sposobem, aby uciec od tego wniosku było stwierdzenie mówiące że , jeśli okres obiegu systemu binarnego jest bardzo długi, o wiele dłuższy niż najdłuższy znany duet pulsar - masywna gwiazda, to przypadek taki wydaje się mało prawdopodobny."

Przebycie wydłużonej orbity trwa około 25 lat, pulsar przechodzi blisko swojego partnera raz podczas każdego obiegu. Biczowanie wokół jego towarzysza wystąpi na początku 2018 roku, pulsar pogrąży się w obszarze dysku i spowoduje astrofizyczne fajerwerki.  Będzie to służyć jako próbnik do pomocy astronomom mierzących wagę masywnej gwiazdy, jej pola magnetycznego, wiatru gwiazdowego i właściwości dysku.

 

Kilka cech składa się na ten wyjątkowy system binarny. Spośród sześciu podobnych systemów, gdzie masywna gwiazda używa wodoru jako źródła energii centralnej, J2032 ma największą masę łączną, najdłuższy okres na orbicie, a w odległości około 5000 lat świetlnych, jest najbliżej Ziemi.

 

"To ostrzeżenie o spodziewanych energetycznych fajerwerkach w najbliższym podejściu w ciągu trzech lat pozwala nam na przygotowanie badania systemu w całym widmie elektromagnetycznym poprzez największe teleskopy," dodał Ben Stappers, profesor astrofizyki na Uniwersytecie w Manchesterze.

Astronomowie uważają, że wybuch supernowej utworzył pulsara, kopnął go również w jego ekscentryczną orbitę, niemal rozrywając system binarny poza siebie.

 

Opracowałem na podstawie artykułu: Astronomers Predict Fireworks from Rare Stellar Encounter in 2018

 

Link do animacji prezentującej astrofizyczne fajerwerki w 2018 r.

[romkur55]

Fajerwerki będą odbierane na falach elektromagnetycznych innych niż światło widzialne

[romkur55]

Nastąpi niewiarygodne zbliżenie do Plutona

 

Fot: NASA-JHUAPL-SWRI

 

 

8 lipca we wczesnych godzinach rannych naukowcy misji New Horizons otrzymali nowy widok Plutona, jeszcze bardziej szczegółowy niż poprzednio, nadany przez kamerę panchromatyczną Long Range Reconnaissance Imager (LORRI) znajdującą się na pokładzie sondy New Horizons. Zdjęcie zostało wykonane w dniu 7 lipca, kiedy to statek kosmiczny był prawie 8.000.000 km od Plutona, i jest pierwszym odebranym zdjęciem, licząc od anomalii, która wystąpiła 04 lipca, w wyniku  której statek kosmiczny został przełączony w tryb awaryjny.

 

Widok ten koncentruje się mniej więcej na obszarze, który będzie można zobaczyć z bliska  14 lipca podczas największego zbliżenia sondy New Horizons. Ta strona Plutona jest zdominowana przez trzy szerokie obszary różnej jasności. Najbardziej znane są wydłużone ciemne wzory na równiku, nieoficjalnie zwane jako "wieloryb", i duże w kształcie serca o jasnym wymiarach mierzące 2000 km, po prawej stronie. Powyżej tych regionów jest obszar polarny, który posiada pośrednią jasność.

 

Następnym razem zobaczymy  tę część Plutona w momencie największego zbliżenia, części tego regionu będą obrazowane z około 500 razy większą rozdzielczością niż widzimy dzisiaj.

 

Opracowałem na podstawie artykułu: NASA?s New Horizons: A ?Heart? from Pluto as Flyby Begins

[romkur55]

Swift Ujawnia Czarną Dziurę w Środku Tarczy

 

fot: NASA's Scientific Visualization Studio (left), Andrew Beardmore (Univ. of Leicester); NASA/Swift (right)

 

To co wygląda na tarczę strzelniczą jest w rzeczywistości obrazem zagnieżdżonych pierścieni  promieni X na środku ?wybuchu? czarnej dziury. W dniu 15 czerwca, satelita Swift wykrył  początek nowego wybuchu obiekcie astronomicznym w gwiazdozbiorze Łabędzia V404 Cygni, gdzie czarna dziura i gwiazda podobna do Słońca orbitują obok siebie. Od tego czasu astronomowie na całym świecie monitorują bieżący pokaz świetlny.

 

W dniu 30 czerwca, zespół kierowany przez Andrew Beardmore z Uniwersytetu w Leicester, Wielka Brytania, sfotografował za pomocą systemu teleskopu rentgenowskiego znajdującego się na pokładzie Swifta,  serię koncentrycznych pierścieni rozciągających się o jedną trzecią pozornej wielkości Księżyca w pełni. Film wykonany został poprzez połączenie nowych obserwacji dokonanych  2  i 4 lipca 2015 pokazujących ekspansję i stopniowe zanikanie pierścieni.

 

Astronomowie twierdzą, że pierścienie są wynikiem "echa" promieniowania rentgenowskiego. Flary czarnej dziury  emitują promieniowanie rentgenowskie we wszystkich kierunkach. Warstwy kurzu odbijają niektóre z tych promieni X z powrotem do nas, ale fale elektromagnetyczne  pokonują dłuższy dystans i docierają do nas nieco później niż fale elektromagnetyczne  podróżujące bezpośrednią ścieżką. Produktem  opóźnienia jest echo promieniowania rentgenowskiego, tworzące pierścienie rozszerzające się w czasie.

 

Szczegółowa analiza rozwijających się pierścieni pokazuje, że wszystkie pochodzą z dużego rozbłysku, który miał miejsce w dniu 26 czerwca o godzinie 13:40 EDT. Istnieje wiele pierścieni, ponieważ istnieje wiele warstw kurzu odbijających promieniowanie rentgenowskie zawartymi między 4000 a 7000 lat świetlnych od nas. Regularne monitorowanie zmian występujących w pierścieniach podczas kontynuacji wybuchów pozwoli astronomom lepiej zrozumieć ich naturę.

"Elastyczne planowanie obserwacji prowadzonych przez rentgenowski  teleskop na pokładzie sondy Swift dało nam najlepsze zdjęcia rentgenowskie pierścienia rozproszonego pyłu  jakie kiedykolwiek widziałem" powiedział Beardmore.

"Z tych obserwacji możemy zrobić szczegółowe badanie normalnie niewidzialnego pyłu międzygwiezdnego ulokowanego w przestrzeni kosmicznej między Ziemią a omawianą czarną dziurą".

 

Link do filmu wykonanego przez połączenie obserwacji wykonanych 2 i 4 lipca pokazującego ekspansję i stopniowe zanikanie pierścieni

 

Opracowałem na podstawie artykułu: NASA's Swift Reveals a Black Hole Bull's-eye

 

Uwagi autora tłumaczenia

1. Użyty w artykule zwrot wybuch czarnej dziury prawdopodobnie odnosi się do wybuchu w dysku akrecyjnym - czarne dziury nie wybuchają
2. Promieniowanie rentgenowskie jest szczególnym przypadkiem promieniowania elektromagnetycznego

Edytowane 10 Lipca 2015 przez romkur55

[romkur55]

Geologicznie Młody, Zaskakujący Charon

 

Fot: NASA-JHUAPL-SwRI

 

Niezwykłe nowe szczegóły największego księżyca Plutona Charona, które pojawiły się na zdjęciu panchromatycznej kamery sondy New Horizons uzyskano 13 lipca 2015 z odległości  466 000 km. Klify i wąwozy rozciągają się od lewej do prawej strony, co sugeruje szerokie pęknięcia  skorupy Charona, prawdopodobnie w wyniku procesów wewnętrznych. W prawym górnym rogu, wraz z księżyca zakrzywioną krawędzią, jest kanion od 7 do 9 kilometrów głęboki.

 

Naukowcy misji są zaskoczeni widocznym brakiem kraterów na Charonie. Na południe od równika Księżyca, na dole tego zdjęcia, teren jest oświetlony ukośnymi promieniami Słońca, tworzącymi cienie, które ułatwiają rozróżnienie topografii. I tu jednak stosunkowo mało jest widocznych kraterów, co wskazuje na stosunkowo młodą powierzchnię, która jest przekształcona przez aktywność geologiczną.

 

W północnym regionie polarnym Charona, ciemne oznakowania widoczne na zdjęciach  sondy New Horizons są obecnie postrzegane jako mające rozproszone granicę, co sugeruje, że jest tam cienka warstwa ciemnego materiału. Materiał bazowy jest wyraźny, mocno ograniczony.  Obrazy o wyższej rozdzielczości jeszcze przed nami, oczekuje się rzucić więcej światła na ten enigmatyczny  region.

 

Obraz został skompresowany w celu  zmniejszenia rozmiaru pliku przed  transmisją na Ziemię. W obszarach o wysokim kontraście obrazu, są widoczne szczegóły  o wymiarach 5 km. Niektóre szczegóły o  niższym kontraście  mogą być zasłonięte przez kompresję obrazu, co może uczynić, że niektóre obszary wyglądają na gładsze niż są w rzeczywistości. Wersja bez kompresji nadal istnieje w pamięci komputera New Horizons, planowane jest przesłanie szczegółów w późniejszym w terminie.

 

Opracowano na podstawie artykułu: Charon?s Surprising, Youthful and Varied Terrain

[romkur55]

Nix i Hydra, Najnowsze Dane o Księżycach Plutona

 

Fot.: NASA/JHUAPL/SWRI

 

Pluton posiada pięć znanych księżyców. W kolejności odległości od Plutona są: Charon, Nix, Styx, Kerberos i Hydra.

 

Chociaż największy księżyc Plutona Charon przejął  większość uwagi, dwa mniejsze i mniej znane satelity Plutona  pojawiły się w centrum uwagi za pośrednictwem nowych obrazów z sondy New Horizons.  Nix i Hydra - drugi i trzeci księżyc, w kolejności dat odkrycia przez teleskop Hubble, są w przybliżeniu tej samej wielkości, ale na tym ich podobieństwo się kończy.

 

Sonda New Horizons przedstawiła kolorowe zdjęcie  księżyca Plutona Nix, na którym kolory zostały wzmocnione, ujawniające intrygujący obszar o kształcie fasolowej galaretki, który szacuje się na 42 km długości i 36 km szerokości.

 

Chociaż ogólna powierzchnia na zdjęciu księżyca Nix ma kolor neutralnie szary, to region nowo odkryty ma wyraźnie czerwony odcień. Ślady wzoru tarczy strzelniczej mogą doprowadzić naukowców do przypuszczeń, że czerwonawy region jest kraterem. Dodatkowe dane składu z Nix zostały już zrobione, ale nie zostały jeszcze odebrane na Ziemi.  Po odebraniu danych prawdopodobnie będziemy mogli powiedzieć, dlaczego ten region jest bardziej czerwony niż otoczenie.

 

Tymczasem najostrzejszy obrazy satelity Plutona Hydra pokazuje, że jego nieregularny kształt przypomina stan Michigan. Nowy obraz wykonany przez kamerę Long Range Reconnaissance Imager (LORRI) w dniu 14 lipca 2015 z odległości 231000 km,  pokazuje wymiary 1,2 km terenu. Wydaje się, że  Hydra posiada co najmniej dwa duże kratery, z których jeden jest głównie w cieniu. Górna część jest ciemniejsza niż reszta Hydra, sugerując możliwą różnicę w składzie powierzchni. Na podstawie tego zdjęcia, naukowcy misji szacują  że  Hydra ma 55 km na długości i 40 km szerokości.  

 

Jeszcze wczoraj, Hydra była słabym punktem światła,  jest to więc surrealistyczne doświadczenie, kiedy widzimy jak Hydra staje się realistycznym miejscem posiadającym  kształt i po raz pierwszy dostrzegamy miejsca rozpoznawalne na jej powierzchni.

 

Źródło: New Horizons Captures Two of Pluto's Smaller Moons

[romkur55]

Pulsar Wybija Otwór w Dysku Gwiezdnym

 

 

Szybko obracający  się pulsar wybił otwór w gazowym dysku okalającym  jego gwiezdnego towarzysza i przyspieszył wybity fragment dysku  z prędkością prawie 7.6 milionów kilometrów na godzinę.  Obserwatorium Chandra  śledzi  efekty tego kosmicznego kopniaka i wydaje się, że następuje zwiększenie prędkości wybitego fragmentu gazowego dysku.

 

System podwójnej gwiazdy PSR B1259-63 / LS 2883 - lub w skrócie B1259 - zawiera gwiazdę o masie około 30 razy większej od masy Słońca i pulsara, ultra-gęstą gwiazdę neutronową będącą pozostałością  po  bardziej masywnej gwieździe, która przeszła wybuch supernowej.

Pulsar emituje regularne impulsy obracając się wokół własnej osi 20 razy na sekundę, poruszając się po bardzo eliptycznej orbicie wokół  towarzyszącej gwiazdy. Połączenie szybkiej rotacji z silnym polem magnetycznym pulsara generuje emisję silnego wiatru cząstek o wysokiej energii   z prędkością bliskiej światła.

 

Towarzysząca masywna gwiazda, tymczasem, obraca się z prędkością bliską rozpadu gazowego dysku. Pulsar sprawia, że jego najbliższe podejście do gwiazdy następuje co 41 miesięcy i podejście to przechodzi przez dysk.

 

"Obydwa te obiekty są w nietypowym kosmicznym układzie i dały nam szansę być świadkami czegoś wyjątkowego, "

    powiedział George Pawłow z Penn State University w State College, Pensylwania, główny autor pracy opisującej te wyniki.

" Kiedy pulsar przemieszcza się przez dysk, wydaje się, że odrywa kępę materiału na zewnątrz i wyrzuca ją w kosmos".

 

 

Mimo, że kępa jest dość duża, obejmujące sto razy wielkość naszego Układu Słonecznego, jest również dość cienka. Materiał w niej zawarty ma odpowiednik masy wody w wszystkich ziemskich oceanach.

 

"Po tym jak kępa materiału gwiezdnego została  znokautowana, wydaje się że wiatr pulsara przyspieszył ją jakby miał dołączoną rakietę ", powiedział współautor Oleg Kargaltsev z George Washington University (GWU) w Waszyngtonie.

 

Astronomowie obserwowali układ z pulsarem B1259, który znajduje się około 7500 lat świetlnych od Ziemi, trzy razy z Chandry od grudnia 2011 roku do lutego 2014 roku. Obserwacje te wskazują na odejście kępy od B1259 przy średniej prędkości około 7% prędkości światła. Dane wskazują również, że kępa przyspieszyła do 15% prędkości światła pomiędzy drugą i trzecią obserwacją.

 

?To tylko pokazuje, jak potężny  może być  podmuch wiatru cząstek wysokoenergetycznych emitowanych przez pulsara,"

powiedział współautor Jeremy Hare.

"Wiatr pulsara jest tak silny, że może  ostatecznie doprowadzić do wypatroszenia całego dysku wokół towarzyszącej mu gwiazdy."

 

 

Emisja promieniowania rentgenowskiego obserwowana przez Chandrę jest prawdopodobnie wyprodukowana przez falę uderzeniową, podczas gdy wysokoenergetyczny wiatr pulsara uderza w  kępę materiału gazowego. Bufory ciśnienia generowane przez tą interakcję mogą przyspieszać prędkość poruszania się kępy gazu wyrwanego z  dysku.

 

 

Fot.:NASA/CXC/M.Weiss

 

Źródło: Pulsar Punches Hole in Stellar Disk

Edytowane 24 Lipca 2015 przez romkur55

[romkur55]

Łazik Curiosity Lustruje Niezwykłe Podłoże Skalne

 

Skała ma przekątną  około 10 cm, jest drobnoziarnista, może drobno warstwowa, posiada wzór wyryty prze wiatr. Zdjęcie zostało zrobione  w  1 041 dniu marsjańskiej  misji łazika Curiosity lub w 1 041 Sol  (11 lipca 2015).

Fot.: NASA/JPL-Caltech/MSSS

 

Fragment skały nazwany "Lamoose"  przedstawiony na tym zdjęciu wykonanym przez kamerę MACHLI znajdującą na obrotowej wieżyczce umieszczonej  na końcu przegubowego ramienia  marsjańskiego łazika Curiosity. Podobnie jak w innych okolicznych skałach  w rejonie  "Marias Pass" na obszarze Aeolis Mons  istnieją niezwykłe wysokie stężenia krzemionki. Wysoka koncetracje krzemionki została wykryta przez ChemCam  i przez  spektrometr laserowy będący częścią instrumentu ChemCam. Skała ta skierowana była do dalszego badania  przez również zamontowany na wieżyczce obrotowej spektrometr Alpha Particle X-Ray Spectrometer (APXS). Krzemionka jest to związek zawierający krzem i tlen, powszechnie spotykane na Ziemi, jako kwarc.

 

W rzeczywistości, zespół łazika Curiosity  postanowił  wycofać łazik 46 metrów  od geologicznej strefy kontaktu w celu zbadania obiektu bogatego w kwarc a nazwanego "Elk ? (Łoś). Decyzja została podjęta po analizie  danych z dwóch instrumentów ChemCam i Albedo neutdynamicznego ronów (DAN), które wykazują zwiększone ilości krzemu i wodoru, w badanych skałach. Wysokie stężenie krzemionki w skale może wskazywać idealne warunki dla zachowania starożytnego materiału organicznego, dlatego więc zespół naukowy chca się sprawie przyjrzeć bliżej.

 

 

 

Źródło: NASA's Curiosity Rover Inspects Unusual Bedrock

Edytowane 24 Lipca 2015 przez romkur55

[romkur55]

Hubble Spogląda na Galaktykę w Przedszkolu

 

Zdjęcie przedstawia  z należącego do NASA / ESA  kosmicznego teleskopu Hubble widok karłowatej  galaktyki znanej jako NGC 1140, która leży w konstelacji Eridanus 60 milionów lat świetlnych od Ziemi w konstelacji Eridanus.  NGC 1140 ma nieregularny kształt, podobnie jak mała galaktyka okrążająca Drogę Mleczną, a znajdująca się w Wielkim Obłoku Magellana.

 

Ta mała galaktyka przechodzi coś, co jest znane jako rozerwanie gwiazdy. Mimo że jest prawie dziesięć razy mniejsze niż Droga Mleczna tworzy gwiazdy w tym samym tempie, co oznacza  tworzenie rocznie jednej gwiazdy wielkości Słońca. Jest to wyraźnie widoczne na obrazie, który przedstawia galaktykę oświetloną jasnym, niebiesko białym, światłem młodych gwiazd.

 

Tak małe galaktyki  jak NGC 1140, bogate w młode gwiazdy, zawierające duże ilości pierwotnego gazu,  znacznie mniej pierwiastków cięższych od wodoru i helu, inaczej niż  obecnie w naszym słońcu - są szczególnie interesujące dla astronomów. Ich skład sprawia, że są podobne do intensywnie formujących się gwiazd w galaktykach we wczesnym Wszechświecie. A te wczesne galaktyki Wszechświata były przedszkolem współczesnych dużych galaktyk, takich jak  Drogi Mleczna.  Ale, jako że są tak daleko, te wczesne galaktyki Wszechświata są trudniejsze do badania, nie tak,  jak te bliżej leżące galaktyki - fabryki gwiazd  będące dobrym substytutem do badania ewolucji galaktyk.

 

 

Intensywne powstawanie gwiazd będzie miało bardzo destrukcyjny wpływ na te małe karłowate galaktyki  w przyszłości. Kiedy większe gwiazdy w galaktyce będą umierać, i eksplodować jako supernowe, gaz z galaktyki będzie  wydmuchiwany w przestrzeń kosmiczną i może z łatwością uciec od grawitacyjnego uścisku  galaktyki. Wyrzut gazu z galaktyki oznacza, że odrzuca się jej potencjalny surowiec do budowy przyszłych gwiazd, zakładając, że ten gaz jest jednym z podstawowych elementów składowych powstawania gwiazd. Galaktyka NGC 1140 jest młodą galaktyką gwiazdotwórczą.

 

Fot.: ESA/Hubble & NASA

 

Źródło ESA: Hubble Looks in on a Galactic Nursery

Edytowane 27 Lipca 2015 przez romkur55

[romkur55]

 

Kiedy większe gwiazdy w galaktyce będą umierać, i eksplodować jako supernowe, gaz z galaktyki będzie  wydmuchiwany w przestrzeń kosmiczną i może z łatwością uciec od grawitacyjnego uścisku  galaktyki. Wyrzut gazu z galaktyki oznacza, że odrzuca się jej potencjalny surowiec do budowy przyszłych gwiazd, zakładając, że ten gaz jest jednym z podstawowych elementów składowych powstawania gwiazd.

Wyrzut gazu w przestrzeń kosmiczną nie jest dla galaktyki kosztowną stratą, ponieważ każda galaktyka nie tylko produkuje gwiazdy, ale głównie produkuje w procesie nukleosyntezy wodór będący surowcem do tworzenia gwiazd... ale żeby przyjąć takie założenia trzeba wpierw zapomnieć o hipotezie Wielkiego Wybuchu.

[rybi]

Uwagi do interesującego newsa sprzed miesiąca ...

 

 

Uwaga 1.

Astronomowie Ustanowili Nowy Rekord Odległości

...

Poniżej przedstawonoo zdjęcie z Teleskopu Hubble'a, obserwowanej dotąd,  potwierdzonej spektroskopowo, najdalszej galaktyki. WM Keck Observatory było użyte do uzyskania przesunięcia ku czerwieni (Z = 7,7), pobijając poprzedni rekord przesunięciu ku czerwieni. Pomiary  przesunięcia ku czerwieni, dają najbardziej wiarygodne odległości do innych galaktyk. Jest ona zatem obecnie najbardziej odległą potwierdzoną znaną Galaktyką i wydaje się być również jedną z najjaśniejszych i najmasywniejszych źródeł w tym czasie...

 

 

Miło przeczytać, że PR-owcy amerykańskich agencji rządowych wreszcie w sposób poprawny określają odległość do obiektów na skraju obserwowanego Wszechświata poprzez podanie przesunięcia ku czerwieni z ("kosmologiczny redshift").

 

Nie zawsze tak jest ...

Np. w roku 2006 odkryto najdalszą gromadę galaktyk o z=1.41, ale na stronie internetowej z newsem przede wszystkim wyeksponowano fakt, że znajduje się ona w odległości ok. 9 miliardów lat świetlnych co nie jest prawdą.

 

Odległość definiuje się jako przestrzenną separację w tym samym czasie. Jeżeli galaktyki poruszają się, to nie ma sensu mówić o różnicy w położeniu przestrzennym odległej galaktyki widzianej 9 mld lat temu i Drogi Mlecznej w tej chwili. Jeżeli samolot myśliwski F-16 przelatuje obok Ciebie z prędkością 3 Machów i słyszysz dźwięk 30 sekund później, to odpowiedzią na pytanie ?Jak daleko jest F-16?? na pewno nie jest ?30 sekund dźwiękowych? lub 10km. 

Kosmolodzy walczą z tym sposobem określania odległości - np. tutaj.

 

Uwaga 2.

W związku z ekspansją Wszechświata ta galaktyka oddala się od nas z prędkością około 600 000 km/sek (2c)!

 

Fascynujący i niezwykły jest ten nasz Wszechświat ... :)

[romkur55]

Rozumiem twoje uwagi i się pod nimi podpisuję, i dodaje jeszcze jedno pytanie. Jak należy rozumieć rozmiary Wszechświata, mierzone przesunięciem ku czerwieni oddalających się galaktyk, jeżeli jest on (Wszechświat) zamknięty pod promieniem grawitacyjnym własnej masy.

[romkur55]

Należący do NASA Marsjański  Orbiter MRO Przygotowuje się do Przybycia na Marsa Lądownika  w 2016 roku

 

 

Od czasu jego największego orbitalnego manewru wykonanego w 2006 roku, Mars Reconnaissance Orbiter (MRO), w tym tygodniu będzie przygotowywał się do przybycia w przyszłym roku następnego marsjańskiego lądownika  Insight (Wgląd).

 

29 lipca planowana jest  77 sekundowa praca sześciu silników rakietowych średniej wielkości (pędników),  dostosowujących chronometraż  orbitera  tak, aby był  w stanie odbierać transmisje radiowe z lądownika  Insight, kiedy ten będzie przechodził  przez marsjańską atmosferę i lądował na Marsie we wrześniu 2016. Te sześć silników rakietowych, które będą  wykorzystane do korekcji trajektorii podczas lotu  statku kosmicznego z Ziemi na Marsa, może wyprodukować około 22 Newtonów  lub pięć funtów ciągu.

 

"Bez przeprowadzenie  manewru  zmiany parametrów orbity, Mars Reconnaissance Orbiter  nie byłby w stanie usłyszeć transmisji radiowych od InSight podczas lądowania. Operacja ta  umieści orbiter tak, aby znalazł się  we właściwym miejscu o właściwym czasie", powiedział Dan Johnston kierownik projektu MRO należącego do NASA  Jet Propulsion Laboratory w Pasadenie.

 

Orbiter będzie nagrywać transmisje radiowe lądownika Insight do późniejszego odtwarzania na Ziemię jako zapis każdego zdarzenia w krytycznych minutach lądowania  Insight na Marsie, tak jak MRO zrobił podczas lądowania marsjańskiego łazika Curiosity trzy lata temu, albo marsjańskiego łazika Phoenix  w 2008 roku.

 

InSight zbada głębokie wnętrze Marsa w poszukiwaniu wskazówek dotyczących tworzenia i wczesnej ewolucji wszystkich skalistych planet, w tym Ziemi.

 

MRO będzie kontynuować  badania Marsa podczas przygotowań do przybycia InSight. MRO zbiera obrazowanie wysokiej rozdzielczości oraz dane spektralne, atmosferyczne,  jak również profile  pod powierzchnią. MRO przekazał kilka razy więcej danych na temat Czerwonej Planety, niż wszystkie inne misje badania  głębokiej przestrzeni kosmicznej razem wzięte. Będzie również kontynuowane zabezpieczenie działania  przekaźnika do komunikacji radiowej łazików marsjańskich, oraz dokonywanie obserwacji  w celu analizy  kandydatów na lądowiska dla przyszłych misji.

 

Po wylądowaniu InSight, plany wymagają użycia silników MRO do wykonania paru jeszcze większych manewrów w październiku 2016 i kwietniu 2017.

 

Nawet po planowanych  manewrach w 2017 roku,  orbiterowi  pozostałe zapasy hydrazyny będącej materiałem pędnym, wyniosą więcej niż około 187 kg, co odpowiada zapasowi na około 19 lat zużycia w normalnej pracy.

 

 

Artystyczna interpretacja przedstawiajca statek kosmiczny Insight z rozwiniętym sejsmografem  i instrumentem  pomiaru przepływu ciepła

Rysunek: NASA/JPL-Caltech

 

Źródło: NASA Mars Orbiter Preparing for Mars Lander's 2016 Arrival

Edytowane 29 Lipca 2015 przez romkur55

[romkur55]

Czarna Dziura Dostarcza Wskazówek do Wzrostu w Pozornie Sprzecznych Warunkach

 

Astronomowie za pomocą  obserwatorium Chandra X-ray Observatory i 6,5-metrowego teleskopu w Chile zidentyfikowali najmniejszą czarną dziurę w historii wykrytą w centrum galaktyki. Obiekt ten może wyjaśnić pozornie sprzeczne przesłanki sugerujące, że większa część czarnych dziur powstała wraz z ich macierzystymi galaktykami przed 13 000 000 000 lat lub więcej.

 

Astronomowie szacują że, jest to supermasywna czarna dziura o masie 50 000 razy większej od masy Słońca. Jej masa jest  równa  mniej niż połowie najmniejszej masy czarnej dziury wykrytej poprzednio  w centrum galaktyki.

 

"To może wydawać się sprzeczne, ale znalezienie tak małej, czarnej dziury w centrum galaktyki jest bardzo ważne," powiedział Vivienne Baldassare z University of Michigan w Ann Arbor, pierwszy autor pracy na temat tych wyników opublikowanych w Astrophysical Journal Letters. " Możemy wykorzystać obserwacje najlżejszych czarnych dziur, aby lepiej zrozumieć, jak rosną czarne dziury o różnych rozmiarach."

 

Mała czarna dziura wagi ciężkiej jest w centrum dysku galaktyki karłowatej, zwanej RGG 118, znajduje się około 340 milionów lat świetlnych od Ziemi, a pierwotnie została odkryta w ramach  przeglądu nieba Sloan Digital Sky Survey.

 

Naukowcy oszacowali masę czarnej dziury badając ruch zimnego gazu w pobliżu centrum galaktyki za pomocą danych otrzymanych w zakresie światła widzialnego z teleskopu Clay. Wykorzystali dane Chandry, aby dowiedzieć się rentgenowskiej jasności zawirowania gorącego gazu w kierunku czarnej dziury. Odkryli że zewnętrzne ciśnienie promieniowania tego gorącego gazu wynosi około 1 procent  siły przyciągania grawitacyjnego czarnej dziury i dane te pasują do  właściwości innych supermasywnych czarnych dziur.

Wcześniej naukowcy zauważyli związek między masą czarnych dziur i zakresem prędkości gwiazd w centrum ich galaktyki. Zależność tą (prędkość gwiazd) posiada również galaktyka karłowata RGG 118 i jej centralna supermasywna czarna dziura.

 

"Uznaliśmy, że ta mała, supermasywna czarna dziura zachowuje się bardzo podobnie jak jej więksi, a w niektórych przypadkach znacznie więksi, kuzyni" powiedział współautor Amy Reines z University of Michigan. "To mówi nam, czarne dziury rosną w podobny sposób, bez względu na ich wielkość."

 

Czarna dziura w 118 RGG jest prawie 100 razy mniej masywna niż czarna dziura znajdująca się w centrum Drogi Mlecznej.  Jest  także około 200 tysięcy razy mniej masywna niż najcięższe czarne dziury znajdujące się w centrach innych galaktyk.

 

Astronomowie próbują zrozumieć powstawanie miliardów  czarnych dziur  w okresie mniejszym  niż miliard lat po Wielkim Wybuchu, ale wiele z nich jest niewykrywalnych przy zastosowaniu obecnych technologii. Czarna dziura znajdująca się w centrum RGG 118 daje możliwość studiowania tego problemu w pobliżu.

Astronomowie przypuszczają, że czarne dziury mogą powstawać, gdy duża chmura gazu, o masie około 10.000 do 100.000 razy większej od Słońca, zapada się. Wiele z tych czarnych dziur, nasion mogłoby  następnie łączyć się, tworząc znacznie większe czarne dziury. Odwrotnie, supermasywna czarna dziura, nasiono  mogłaby pochodzić z gigantycznej gwiazdy, o masie około 100 razy masy Słońca, która ostatecznie tworzyłaby  czarną dziurę, po tym, jak skończy się paliwo i następuje kolaps.

 

"Mamy dwa główne pomysły, jak te czarne dziury rodzą się i ewoluują," powiedziała Elena Gallo z Uniwersytetu Michigan. " Czarna dziura w  RGG118  służy jako serwer proxy dla tych dwóch opcji, w bardzo wczesnym Wszechświecie i ostatecznie może pomóc nam zdecydować, która z nich jest poprawna."

 

 

 

Przegląd nieba nazwany Sloan Digital Sky Survey przedstawia galaktykę RGG 118 zawierającą najmniejszą czarną dziurę, jaką kiedykolwiek odkryto. Wstawka ograniczona kwadratem jest obrazem Chandry pokazującą dysk akrecyjny wokół czarnej dziury.

Fot.: NASA/CXC/Univ of Michigan/V.F.Baldassare, et al; Optical: SDSS

 

Źródło: Oxymoronic Black Hole Provides Clues to Growth

Edytowane 12 Sierpnia 2015 przez romkur55

[romkur55]

W tytule artykułu ?Oxymoronic Black Hole Provides Clues to Growth? pojawia się przymiotnik oxymoronic, co w języku polskim oznacza oksymoroniczny, a w przełożeniu na język bardziej strawny oznacza figurę retoryczną, w którym pojawia się połączenie  pozornie sprzecznych warunków.

Tymi pozornie sprzecznymi warunkami są wiek Wszechświata i wiek najstarszych obiektów, czyli najstarsze obiekty Wszechświata są starsze od wieku Wszechświata.

 

Te sprzeczne warunki wynikają  z powodu kurczowego trzymania się hipotezy Wielkiego Wybuchu, która poczęła formować się 80 lat temu i według której Wszechświat powstał z bardzo gęstego tworu  zawierającego całą obecną masę.

 

W latach sześćdziesiątych XX wieku świat dowiedział się o istnieniu we Wszechświecie  obiektów o tak dużej gęstości, których, z uwagi na wpływ grawitacji, nic, łącznie ze światłem, nie może opuścić. Obiekty te, albo określona przestrzeń,  mają promień Schwarzschilda zależny od masy. Od masy tego obiektu jest zależna także jego średnia gęstość. Te trzy czynniki mają się do siebie według zależności, którą określają wzory . Istotnym w tym szeregu zależności jest fakt, że jeżeli nie zmienia się masa tego obiektu, to nie może zmieniać się promień ani gęstość. Obiekty te, to czarne dziury. Obiektem takim jest także Wszechświat.

 

W okresie kiedy formowała się hipoteza Wielkiego Wybuchu, czarne dziury były ciekawostką matematyczną, większość astrofizyków i astronomów nie wierzyła, że czarne dziury mogą istnieć w rzeczywistości. Pod koniec lat sześćdziesiątych okazało się, że czarne dziury istnieją i że Wszechświat przynajmniej w początkowym okresie jego istnienia był  czarną dziurą. Raz powstałej czarnej dziury nie można zniszczyć, czyli Wszechświat jest czarną dziurą, nawet jeżeli dla astrofizyków jest to bardzo niewygodne. Masa Wszechświata się nie zmienia (podobno), a mimo to Wszechświat się rozszerza w jawnej sprzeczności ze wzorem na promień Schwarzschilda .

 

Jak pogodzić te pozornie sprzeczne warunki wyjaśnia wortal Przesłanka Redukcji Wymiarowej.

[romkur55]

Wyślij Twoje imię i nazwisko na Marsa w najbliższej misji NASA

 

Entuzjaści Marsa z całego świata mogą uczestniczyć w podróży na Marsa poprzez dodanie ich nazwisk do krzemowego mikroczipa kierowanego do Czerwonej Planety na pokładzie należącego do NASA lądownika o nazwie InSight, planowanego do wysłania w przyszłym roku.
"Naszym kolejnym krokiem w drodze na Marsa jest kolejna fantastyczna misja na jego powierzchnię," powiedział Jim Green, dyrektor nauk planetarnych w siedzibie NASA w Waszyngtonie. "Uczestnicząc w możliwości wysłania swojego imienia i nazwiska na pokładzie lądownika InSight do Czerwonej Planety, pokazujesz, że jesteś częścią tej podróży i przyszłością kosmosu."
Zgłoszenia będą przyjmowane do dnia 8 września 2015. Aby wysłać swoje imię i nazwisko na Marsa na pokładzie InSight, przejdź na stronę:

 

http://go.usa.gov/3Aj3G

 

Rubryki opatrzone wstępem -FREQUENT FLYERS, wypełniają uczestnicy którzy brali udział w poprzednich lotach

Rubryki opatrzone wstępem - NEW FLYERS - wypelniają ci, którzy nie brali udziału w poprzednich lotach

Rubryki opatrzone wstepem -ALREADY SUBMITTED? - wypełniają uprzednio zarejestrowani uczestnicy szukający numeru karty pokladowej

 

Po wypełnieniu karty rejestracyjnej otrzymujemy kartę pokładową

 

[romkur55]

Niezwykłe Czerwone Łuki  Zauważone na Lodowym Księżycu  Saturna

 

Czerwone smugi są wąskie,  szerokie na kilka kilometrów,  ale kilkaset  kilometrów długie.

Credits: NASA/JPL-Caltech/Space Science Institute

 

Podobnie jak graffiti, rozpylone przez nieznanego artystę, tajemnicze, czerwonawe w kształcie łuku smugi, widoczne są na powierzchni księżyca Saturna, lodowej Tetydy, w nowych, kolorowych, wzmocnionych obrazach, należącego do  NASA statku kosmicznego Cassini.

 

Czerwone łuki są wąskimi, krzywimi  liniami na powierzchni księżyca, i są jednymi z najbardziej niezwykłych kolorowych form  na powierzchni  księżyca Saturna i ujawnionych przez kamery sondy Cassini.

 

Zdjęcia  wykonane przy pomocy bezbarwnych, zielonych, podczerwonych i ultrafioletowych spektralnych filtrów zostały połączone, aby utworzyć widoki o wzmocnionych kolorach, które podkreślają subtelne różnice barw całej  lodowej powierzchni  księżyca, w przedziale długości fal niewidocznych dla ludzkich oczu.

 

W obserwacji poczynionych wcześniej w misji Cassini, które odbywały się na orbicie Saturna od 2004 roku, było minimalnie widać kilka czerwonych łuków. Ale kolorowe obrazy obserwacji, uzyskane w kwietniu 2015 roku, ukazują po raz pierwszy duże północne obszary Tetydy, w warunkach korzystnego oświetlenia umożliwiającego zobaczenie wyraźnych łuków. 

  

Ponieważ system Saturn przeniósł się na jego północną półkulę  w ciągu ostatnich kilku lat, północne szerokości geograficzne stawały  się coraz lepiej  oświetlone. W wyniku tego, łuki  po raz pierwszy stawały się wyraźnie widoczne.

 

 

Dla naukowców Cassini pochodzenie  łuków i ich czerwonawy kolor jest tajemnicą. Badane są różne możliwe pomysły, łącznie z tymi mówiącymi, że wyeksponowany materiał jest lodem z  chemicznymi zanieczyszczeniami,  lub jest to skutek odgazowywania  wnętrza Tetydy. Mogą również być związane z zjawiskami, takimi jak pęknięcia, które są poniżej rozdzielczości dostępnych obrazów.

 

Czerwone łuki muszą być geologicznie młode, bo przecinają starsze  cechy, takie  jak kratery uderzeniowe, ale nie jest możliwa ocena tego zjawiska w latach. Jeśli plama jest tylko cienką warstwą, kolorową okleiną na oblodzonej powierzchni, naruszenie środowiska kosmicznego na powierzchni Tethys może usunąć je w  stosunkowo krótkiej skali czasu.

 

 

Zespół Cassini planuje obecnie uzupełniające obserwacje omawianych łuków, w wyższej rozdzielczości, jeszcze w tym roku.

 

Źródło: Unusual Red Arcs Spotted on Icy Saturn Moon

 

[romkur55]

Należący do NASA Satelita LRO odkrywa że przyciąganie  Ziemi  "Masuje" nasz Księżyc

 

Zgodnie z nowymi wynikami badań otrzymywanych ze statku kosmicznego  Lunar Reconnaissance Orbiter NASA (LRO), grawitacja Ziemi  wpływa na ukierunkowanie tysięcy zniekształceń, które poprzez skurcze tworzą się na powierzchni Księżyca.

W sierpniu 2010 roku, naukowcy  wykorzystując obrazy  z teleobiektywu kamery (NAC)   znajdującej się na pokładzie LRO,  poinformowali o odkryciu na powierzchni księżyca 14 klifów znanych jako "zlokalizowane  skarpy", oprócz około 70 wcześniej znanych obrazów  panoramicznej kamery Apollo. Odnosząc się  specjalnie do wspomnianych klifów zespół naukowy stwierdził, że Księżyc się kurczy.

 

Te małe błędy są zazwyczaj mniejsze niż 10 kilometrów  długości i zaledwie kilkadziesiąt  metrów wysokie.  Najprawdopodobniej są one tworzone przez globalne kurczenie się wynikające z chłodzenia wciąż gorącego wnętrza Księżyca. Ponieważ wnętrze chłodzi się i porcje płynnego zewnętrznego rdzenia zestalają się, objętość zmniejsza się; więc Księżyc się kurczy.

 

Teraz, po ponad sześciu latach na orbicie, kamera sondy Lunar Reconnaissance Orbiter (LROC)  sfotografowała w wysokiej rozdzielczości prawie trzy czwarte powierzchni Księżyca, co pozwoliło na odkrycie ponad 3000 więcej  podobnych tych cech. Te rozproszone na całej powierzchni   błędy pojawiały się jako najczęstsze tektoniczne ukształtowania terenu na Księżycu. Analiza kierunków tych małych skarp dała zaskakujący wynik: wady powstałe ze skurczy księżyca są wynikiem nieoczekiwanego źródła - grawitacyjnych sił pływowych Ziemi.

 

Odkształcenia skarp  są bardzo młode - tak młode, że mogą nadal aktywnie działać do dziś. Modelowanie praktykowane przez zespół pokazuje, że osiąganie  szczytu naprężenia następuje, gdy Księżyc w drodze po orbicie  znajduje się najdalej od Ziemi  (w apogeum). Jeśli błędy są nadal aktywne, występowanie płytkich trzęsień powierzchni Księżyca są związane z przesunięciem gruntu i mogą być najczęstsze kiedy księżyc jest w apogeum.  Jak to sprawdzić? To już zupełnie inna historia.

 

Żrodło: NASA's LRO Discovers Earth's Pull is 'Massaging' our Moon

 

 

Znacząca skarpa będąca  jedną z tysięcy odkrytych przez kamerę Lunar Reconnaissance Orbiter Camera  LROC.

Przynależy do/Credits: NASA/LRO/Arizona State University/Smithsonian Institution