Skocz do zawartości

Ranking użytkowników

Popularna zawartość

Treść z najwyższą reputacją w 12.10.2014 uwzględniając wszystkie miejsca

  1. Jak to wszystko ładnie wygląda. Dopiero poprzez mapę pogladową widać skąd pochodzą nasi Zlotowicze. Coż z tego że wiedziałem iż JOLO pochodzi z Nieborowic a na przykład lukost z Nowego Targu, wizualnie widać to na mapie jaka dzieli nas odległość. I szacun ludziom za to, że przyjeżdżają do Zatomia pomimo takich samych miejscówek bliżej ich miejsca zamieszkania. Raz jeszcze wielki szacun. Myślę, że nie jest to tylko moje zdanie ale i wszystkich Zlotowiczów (Forumowiczów).
    6 punktów
  2. No i stało się!!!
    4 punkty
  3. 4 godziny z zycia naszej dziennej gwiazdy. Niestety nie udalo sie dluzej - chmury. 23 klatki, kazda po 30 zestakowanych ekspozycji 1/2000s @ ISO100, co 10 minut. SW 150/750 PDS, Baader ND5, Canon 350D, 23 x 30 x 1/2000s @ ISO100. (Click na obrazek):
    4 punkty
  4. Oryginalna złączka statywowa do lornetki Nie, nie wymyśliłem tego sam. Gdzieś w czeluściach Internetu widziałem zdjęcie lornetki na takiej złączce. Potem przepadło a w każdym razie nie potrafię go odnaleźć. Jednak zapamiętałem ideę i dysponując chwilą czasu oraz ?kanciapą? pełną rozmaitych drobiazgów postanowiłem ją odtworzyć. Za materiały posłużyły mi: - klocek drewniany, rozpiłowany pracowicie po przekątnej na dwa kliny. Od razu dygresja: łatwiej byłoby wymodelować ?daszek? z kawałka grubej deski, niż wycinać kliny, dopasowywać je do siebie, kleić, poprawiać jak się rozlazło, itp. ;); - cienka płytka korkowa; - adapter (redukcja) gwintu z 3/8 cala na ? cala. Dygresja: po prostu takie coś miałem bez konkretnego zastosowania. Lepsza byłaby zwykła nakrętka ? cala, zamiast tej i następnej pozycji; - nagwintowany kapsel plastikowy 3/8 cala (chroniący kiedyś gwint na statywie). Kliny skleiłem i łącze wzmocniłem zszywkami tapicerskimi. Na środku dolnej powierzchni powstałego daszka wyciąłem okrągłe wgłębienie na adapter gwintu. Na jego środku wywierciłem otwór, w który wkleiłem kapsel 3/8 cala. Wkręciłem adapter gwintu otrzymując gniazdo ? cala do przykręcenia szybkozłączki głowicy statywowej. Górne powierzchnie daszka okleiłem korkiem dla zwiększenia tarcia. Zapewne jeszcze lepsza byłaby guma, ale takowej nie posiadałem a całe przedsięwzięcia miało być ?bezinwestycyjne?. Lornetki leżą na czymś takim w miarę bezpiecznie nawet bez przypinania do jakichś 30 stopni uniesienia nad horyzont. Jest to bezcenne, gdy trzeba je szybko wymieniać. Jeśli chcemy unieść sprzęt wyżej, przypinamy paseczkiem. Ja wypróbowałem trok gumowy (na zdjęciach) i taśmę z zapięciem velcro (rzep). Całkiem fajnie to działa. Umożliwia bardzo sprawną wymianę lornetek na statywie, bez względu na firmowy sposób ich mocowania (bądź jego całkowity brak).
    3 punkty
  5. Właśnie obejrzałem sobie skrót z meczu. Wiedziałem jak się skończy ale i tak się denerwowałem ;)
    3 punkty
  6. Ha! Byłem, widziałem. Potwierdzam, to nie plotka ani medialna ściema. Gardło mam zdarte ale nie można było się powstrzymać. Doping niesamowity! Teraz tylko wrócić do domu...
    3 punkty
  7. Na prośbę Jacka publikuję nieco zmodyfikowany tekst artykułu na temat moich przemyśleń dotyczących sposobu oglądania i oceny zdjęć DS. Zapraszam do dyskusji !!! Jak oglądam zdjęcie obiektów nieba głębokiego(9).pdf
    2 punkty
  8. Chcę podzielić się swoimi zdjęciami stacji kosmicznej. Teleskop Sky-Watcher 150/1000 i stary aparat Sony DSC-W100. Przypadkowo udało się uchwycić moment, w związku z USS Atlantis. Jest to bardzo rzadki obraz! I video:
    2 punkty
  9. Dzisiejsze trochę malo klatek (około 300) w przerwie między chmurami.
    2 punkty
  10. Trawią - 74 pobrało - recenzują - wnioski wyciągają i pojadąąąąąąąą :D Albo jak zaczną fotki recenzować, to nawet Ty się będziesz bał opublikować :P
    2 punkty
  11. Dziękuję. Są inne satelity. Moja lustrzanka ne pisze wideo. W przyszłości chce kupić nowy aparat, i poprawić wyniki.
    2 punkty
  12. Halo słoneczne (17.05.2014) Podczas obserwacji Słońca ni z tąd ni z owąd pojawiło się piękne halo.
    2 punkty
  13. O kurka wodna - Mamy już 91 Ekspertów 8) Drżyjcie wystawiający astro-fotografie - już tak łatwo szczęk nie uszkodzicie oglądającym 8) A może Ktoś ma swoje przemyślenia w tym temacie ???
    1 punkt
  14. "RNA world hypothesis" inaczej: "Świat RNA" ? hipotetyczna faza rozwoju życia, w której RNA było zarówno nośnikiem genów, jak i pełniło rolę enzymów. Jest to dość naturalne domniemanie, że najpierw istniały organizmy oparte na RNA a nie DNA Z nim jednak wiąże się pewna uwaga na temat Marsa. http://en.wikipedia.org/wiki/RNA_world_hypothesis Evidence suggests chemical conditions (including the presence of boron, molybdenum and oxygen ) for initially producing RNA molecules may have been better on the planet Mars than those on the planet Earth. If so, life-suitable molecules, originating on Mars, may have later migrated to Earth via panspermia or similar process Jeśli tak to takie organizmy łatwiej i prędzej mogły powstać kiedyś na Marsie bo tam warunki chemiczne były jeszcze korzystniejsze dla powstania RNA. Płynna woda, oceany były tam - jak widać na zdjęciu (rekonstrukcja sytuacji). Stamtąd organizmy te mogły przylecieć za Ziemię na przykład w bryle lodu wybitej częstszymi w tamtych czasach impaktami. Jednak stosunkowo niedawne, pomysłowe eksperymenty pozwalają przypuszczać, że pierwsze RNA powstało na Ziemi i nie musimy zakładać panspermii (z Marsa). http://nicprostszego.wordpress.com/2009/05/27/zycie-jednak-nie-pochodzi-z-kosmosu/ W temacie panspermii jest jeszcze tematyka innych źródeł zaawansowanych cząsteczek czy nawet organizmów przybywających już nie z Marsa tylko z bardziej egzotycznych dla nas miejsc.
    1 punkt
  15. Słońce na Haloween :). http://fakty.interia.pl/nauka/news-niezwykle-zdjecia-slonca,nId,1534639#iwa_item=1&iwa_img=1&iwa_hash=18540&iwa_block=facts_photos
    1 punkt
  16. Wzięli przykład z siatkarzy...brawo. Oby tak dalej. We wtorek meczyk ze Szkotami, już nie mogę się doczekać.
    1 punkt
  17. UKŁAD SŁONECZNY 1. Księżyce którego z olbrzymów mają łącznie najmniejszą masę? a) Jowisza b ) Saturna c) Urana d) Neptuna 2. Ile księżyców Saturna posiada równowagę hydrostatyczną? a) 3 b ) 4 c) 5 d) 7 3. Wyżynny obszar o nazwie Ziemia Isztar znajduje się na: a) Merkurym b ) Wenus c) Marsie d) Ganimedesie e) Tytanie 4. W atmosferach ilu planet US głównym składnikiem jest dwutlenek węgla? a) żadnej b ) 1 c) 2 d) 3 5. "Mały Książę" to księżyc planetoidy: a) Eugenia b ) Elektra c) Kleopatra d) Minerva GŁĘBOKI KOSMOS/ASTROFIZYKA/KOSMOLOGIA 6. "Teoria Wielkiej Kraksy" odnosi się do: a) powstania Wszechświata b ) końca Wszechświata c) powstania Drogi Mlecznej d) powstania Grupy Lokalnej 7. Sfera Hubble'a: a) jest równa widzialnemu Wszechświatowi b ) jest mniejsza od widzialnego Wszechświata c) jest większa od widzialnego Wszechświata d) jest synonimem widzialnego Wszechświata 8. Przykładem Galaktyki Seyferta jest: a) M32 b ) M60 c) M77 d) M89 9. Słońce obserwowane nisko nad horyzontem jest wyraźnie bardziej czerwone, niż kiedy przebywa wysoko na niebie - czym to jest spowodowane? a) niższą temperaturą otoczenia, która sprawia że promieniowanie o krótszej długości fali jest mocniej pochłaniane przez atmosferę b ) atmosfera ziemska rozprasza mocniej promieniowanie o krótszej długości fali, a kiedy Słońce jest nisko na niebie pochodzące z niego światło przemierza w atmosferze dłuższą drogę c) jest to złudzenie optyczne - kiedy Słońce jest nisko na niebie natężenie promieniowania spada, a ludzki wzrok jest wtedy bardziej czuły na promieniowanie o większej długości fali d) wynika to ze zmienności samego Słońca, która jest zsynchronizowana z obrotem Ziemi wokół osi - wraz z nadejściem zmroku zmienia się typ widmowy Słońca i jego powierzchnia staje się chłodniejsza a przez to bardziej czerwona 10. Jasność absolutna pewnej gwiazdy w galaktyce M31 (odległej o 690kpc) wynosi 4mag. Po jej wybuchu jako supernowa jej jasność wzrosła miliard razy. Jaka będzie jej obserwowana z Ziemi jasność? Zakładamy brak ekstynkcji międzygwiazdowej. a) około 5.7mag b ) około 6.6mag c) około 7.2mag d) około 9.1mag 11. Żarówka promieniuje mocą 10^30 słabszą niż gwiazda odległa o 10 parseków o jasności obserwowanej 3mag. W jakiej odległości od obserwatora należałoby umieścić żarówkę, żeby jej obserwowana jasność wynosiła ok 6mag? a) około 1 km b ) około 100m c) około 10 km d) około 500 km 12. Pewna gromada kulista zawiera 100 000 gwiazd o jasności absolutnej równej jasności Słońca. Jaka jest obserwowana jasność tej gromady, jeśli jest oddalona od nas o 10kpc? a) około 5.1mag b ) około 5.6mag c) około 6.4mag d) około 7.2mag 13. Messier 100 to: a) galaktyka spiralna b ) galaktyka eliptyczna c) gromada otwarta d) gromada kulista e) mgławica planetarna 14. Mgławica de Mairana to: a) największy obszar H II w Galaktyce Trójkąta b ) część Mgławicy Oriona c) fragment mgławicy Ameryka Północna d) inna nazwa Mgławicy Omega 15. Który z wymienionych obiektów jest widoczny z Polski? a) Galaktyka Południowy Wiatraczek b ) Gromada Południowe Plejady c) Mgławica Południowy Krab ASTRONAUTYKA 16. Ile afrykańskich krajów może się pochwalić lotem swojego obywatela w przestrzeń kosmiczną (bez Patricka Baudry'ego urodzonego w Kamerunie obywatela Francji)? a) żaden b ) 1 c) 2 d) 5 17. Co było przyczyną śmierci uczestników misji Sojuz 11? a) rozpad sondy w przestrzeni kosmicznej b ) zderzenie z Ziemią c) zderzenie z Mirem d) dekompresja w kabinie podczas manewru lądowania 18. W którym roku człowiek po raz ostatni stanął na powierzchni Księżyca? a) 1969 b ) 1972 c) 1977 d) 1979 e) 1980 19. Niezrealizowany projekt NASA o nazwie THOR miał zbadać: a) Merkurego b ) Wenus c) Marsa d) Europę e) Tytana 20. Orbita geostacjonarna to orbita zapewniająca umieszczonemu na niej satelicie stałą pozycję nad wybranym punktem równika Ziemi. Przebiega ona na wysokości 35 786 km nad równikiem, czyli 42.160 km od środka Ziemi. Jakie obszary na powierzchni Ziemi nie będą nigdy widziane z orbity geostacjonarnej? a) oba bieguny b ) bieguny oraz obszary położone na szerokościach geograficznych mniejszych niż 8.7 stopnia c) obszary położone na szerokościach geograficznych większych niż 81.3 stopnia d) każdy punkt na powierzchni Ziemi może być widziany z orbity geostacjonarnej HISTORIA ASTRONOMII I SPRZĘT ASTRONOMICZNY 21.W którym roku Neptun zakończył swój pierwszy pełny obieg wokół Słońca od momentu odkrycia? a) 1986 b ) 1990 c) 1999 d) 2005 e) 2011 22. Ile gwiazdozbiorów zostało przedstawionych na Atlasie Farnezyjskim ? a) 41 b ) 48 c) 59 d) 88 23. Teleskop Kosmiczny Kepler został wyniesiony na orbitę w roku 2009 w celu określenia częstotliwo?ci występowania układów planetarnych w kosmosie. Jaki rejon nieba był obserwowany przez teleskop Kepler? a) gwiazdozbiory Łabędzia i Lutni b ) gwiazdozbiory Strzelca i Skorpiona c) gwiazdozbiory Oriona i Byka d) gwiazdozbiory Rysia i Jaszczurki 24. Almagest składa się z: a) 7 ksiąg b ) 10 ksiąg c) 11 ksiąg d) 13 ksiąg 25. Jak wiadomo główne zwierciadło Kosmicznego Teleskopu Hubble'a po wyniesieniu na orbitę okazało si? wadliwe i wymagało dołożenia do toru optycznego układu korygującego jego wadę. Ile wynosiła niedokładność wykonania głównego zwierciadła? a) 40nm b ) 450nm c) 1.2um d) 2.2um NATURA GWIAZD 1) Jak nazwano gwiazdy wyglądające na młodsze od gwiazd należących do tej samej gromady, których wolniejsza ewolucja wydaje się być spowodowana pobieraniem dodatkowej masy z towarzysza? a) Błękitne karły, b ) Błękitne olbrzymy, c) Błękitne nadolbrzymy, d) Błękitne marudery, 2) Odkryta w 1972 r. w gwiazdozbiorze Bliźniąt gwiazda neutronowa, będąca źródłem promieniowania gamma, prawdopodobnie pozostałość po wybuchu bliskiej supernowej ponad 300 000 lat temu to: a) Geminga, b ) Alhena, c) Alzirr, d) Gliese 251, 3) Gwiazda neutronowa w układzie podwójnym, widoczna przede wszystkim w zakresie rentgenowskim promieniowania elektromagnetycznego, na której okresowo dochodzi do niestabilnych wybuchów jądrowych to: a) Polar rentgenowski, b ) Kwazar rentgenowski, c) Berster rentgenowski, d) Magnetar rentgenowski, 4) Najcięższy znany pulsar, którego masa szacowana jest na około 2 masy Słońca znajduje się w gwiazdozbiorze: a) Oriona, b ) Skorpiona, c) Bliźniąt, d) Strzelca, 5) Hipotetyczny typ gwiazd zbudowanych z tzw. materii dziwnej, uważany za stan pośredni pomiędzy gwiazdą neutronową, a czarną dziurą to: a) gwiazdy nukleonowe, b ) gwiazdy glonowe, c) gwiazdy kwarkowe, d) gwiazdy hiperonowe.
    1 punkt
  18. Jak by co to okolice Strzelec, Drezdenka, Dobiegniewa to moje rejony na chwilę obecną
    1 punkt
  19. Tak jasnego obiektu we Wszechświecie się nie spodziewano. Świeci 10 mln razy silniej od Słońca Naukowcom przez przypadek udało się odkryć najjaśniejszy pulsar. Gwiazda znajduje się 12 mln lat świetlnych od nas i świeci 10 mln razy silniej niż Słońce. Uczeni porównują ją do masywnych czarnych dziur. ? W 2012 roku rozpoczęła się misja satelity NuSTAR. Na jego pokładzie zamieszczono teleskop kosmiczny, który przeznaczony jest do obserwacji promieniowania rentgenowskiego. Niedawno, właśnie za pomocą tego teleskopu, w odległej o 12 mln lat świetlnych Galaktyce Cygaro naukowcy dostrzegli dwa niezwykle jasne źródła promieniowania rentgenowskiego. Przypadkowe odkrycie Jednym z tych źródeł była średniej wielkości czarna dziura. Jednak to drugie źródło przykuło uwagę astronomów - obiekt pulsował. Na tej podstawie eksperci wysnuli wniosek, że musi to być pulsar, czyli gwiazda neutronowa, która bardzo szybko wiruje i ma silne pole magnetyczne. Pulsary "wciągają" do środka całą materię, w rezultacie czego bardzo mocno się nagrzewają i zaczynają świecić. Czarna owca wśród czarnych dziur Nowo odkryta gwiazda "pulsuje" raz na 1,37 sekundy i świeci przy tym jaśniej niż wszystkie odkryte gwiazdy tej kategorii - 10 mln razy jaśniej niż Słońce. Astronomowie nie spodziewali się tak jasnego obiektu (tego typu) we Wszechświecie. Zaklasyfikowali go do grupy ultraintensywnych źródeł rentgenowskich (ULX), czyli do grupy obiektów, do której należą w większości czarne dziury. - Dotąd pewne było dla nas to, że obiekty klasyfikowane jako ULX to masywne czarne dziury - wyjaśnił Matteo Bachetti, naukowiec, który prowadził badania. Najważniejsza jest "dieta" Specjaliści nie potrafią teraz stwierdzić, dlaczego nowo odkryty pulsar jest w stanie wyprodukować tak silne światło. Ich zdaniem ta gwiazda musi pochłaniać znacznie więcej energii niż sądzono. - Wydaje się, że ten pulsar ma taką samą "dietę" jak czarne dziury - powiedziała Fiona Harrison, która brała udział w badaniach. Dodała przy tym, że "wyniki pomogą teraz zrozumieć, w jaki sposób czarne dziury pożerają inne obiekty". Źródło: IFL Science, MIT Autor: kt/map http://tvnmeteo.tvn24.pl/informacje-pogoda/ciekawostki,49/tak-jasnego-obiektu-we-wszechswiecie-sie-nie-spodziewano-swieci-10-mln-razy-silniej-od-slonca,145574,1,0.html
    1 punkt
  20. NASA rozważa hibernację w drodze na Marsa Nie tylko organizacja Mars One planuje podróż na Czerwoną planetę - odciążona z orbitalnych zadań NASA również prowadzi badania nad kwestiami związanymi z dalszymi kosmicznymi wojażami. A jednym z najciekawszych pomysłów jaki się pojawił jest znana z filmów science-fiction "hibernacja" - astronauci mieliby spędzić taką podróż w stanie letargu. Hibernacja wzięta została w cudzysłów, bo nikt kosmicznych podróżników nie zamierza zamrażać na kamień lecz schłodzić do temperatury 31-33 stopni Celsjusza - mają oni po prostu wejść w bardzo głęboki sen gdy zwolnieniu ulegają wszystkie funkcje metaboliczne organizmu. Stan taki naturalnie pojawia się na przykład w hipotermii, a stosowany jest także w medycynie do ratowania życia. W stanie tym procesy życiowe zwalniane są do absolutnego minimum, aktywność komórek niemal całkowicie ustaje wobec czego potrzebują one przez jakiś czas bardzo małych ilości tlenu i substancji odżywczych - dziś w ten stan wprowadza się czasem umyślnie pacjentów znajdujących się w stanie krytycznym, dzięki czemu lekarze kupują sobie czas konieczny na ich uratowanie. A zdaniem naukowców ze SpaceWorks Enterprises, którzy przeprowadzili badanie dla NASA, w połączeniu z automatycznym karmieniem dożylnym astronauci mogli by tak spędzić całą podróż na Czerwoną planetę, która trwać ma najkrócej około pół roku. W ten sposób oszczędzić można by masę przestrzeni w rakiecie nośnej - na wodzie, żywności, sprzęcie do treningu w mikrograwitacji (ciekawym pomysłem na zastąpienie tego ostatniego jest obracająca się komora, w której astronauci mają się znajdować przez całą podróż). Na razie jednak do przezwyciężenia pozostał problem natury technicznej - w chwili obecnej stan letargu utrzymuje się maksymalnie przez tydzień - jednak zdaniem naukowców można to obejść stosując zmianowy system. To znaczy przez 14 dni dany członek załogi pozostawałby w letargu, a następnie na trzy dni byłby budzony - dodatkowy plus byłby taki, że zawsze na stanowisku byłaby osoba nadzorująca pracę statku. Sam proces wchodzenia w letarg odbywać ma się poprzez schłodzenie organizmu do temperatury 31-33 stopni Celsjusza co ma się odbyć przez wdychanie specjalnego chłodziwa. Chłodziwo to jest w stanie obniżać temperaturę ciała o około pół stopnia na godzinę, a zatem całość zajmowałaby około 6-7 godzin. Wybudzenie następuje gdy chłodziwo przestaje być pompowane. Konieczne jest przeprowadzenie na Ziemi badań czy tak długie przebywanie w letargu nie niesie ze sobą nadmiernych negatywnych konsekwencji dla organizmu, jednak już teraz wydaje się, że taka opcja transportu kosmicznego będzie dużo lepsza i pozwoli znacznie obniżyć tak ogromne koszty dalekich kosmicznych wojaży. Źródło: Discovery http://www.geekweek.pl/aktualnosci/20644/nasa-rozwaza-hibernacje-w-drodze-na-marsa
    1 punkt
  21. Najbardziej szczegółowy katalog Drogi Mlecznej Nowy katalog obserwowanej części północnej naszej galaktyki, Drogi Mlecznej, zawiera ponad 219 milionów gwiazd. Geert Barentsen, naukowiec z Uniwersytetu w Hertfordshire, jest szefem zespołu naukowego, który zebrał te wszystkie obiekty w ramach trwającego 10 lat programu wykorzystującego Teleskop Isaaca Newtona (INT) z La Palma na Wyspach Kanaryjskich. Obserwowana z Ziemi Droga Mleczna jawi nam się niczym świecące pasmo rozciągające się przez całe niebo. To widziany pod dużym kątem, wzdłuż krawędzi, dysk naszej Galaktyki, rozciągający się na 100 000 lat świetlnych. Widzimy go z zewnątrz, z orbity gwiazdy znajdującej się na własnej orbicie wokół centrum Galaktyki. Dysk ten zawiera większość gwiazd w całej naszej Galaktyce oraz duże ilości pyłu i gazu. Nieuzbrojone oko ludzkie może próbować rozróżnić poszczególne obiekty w tym zatłoczonym rejonie nieba, ale dopiero zwierciadło 2,5-metrowego teleskopu INT pozwoliło naukowcom wyodrębnić i zobrazować aż 219 milionów pojedynczych gwiazd. Skoncentrowano się w tym programie na wykryciu wszystkich gwiazd jaśniejszych od 20-tej wielkości gwiazdowej - czyli około milion razy słabsze niż te, jakie można dostrzec ludzkim okiem. Przy pomocy tego katalogu astronomowie zbudowali również niezwykle szczegółową mapę dysku Galaktyki, która pokazuje między innymi, jak zmienia się gęstość gwiazd, dając nam nowy, ciekawy i znaczący wgląd w całą strukturę tego rozległego układu złożonego z gwiazd, gazu i pyłu. Widoczny tu obraz to jedynie wycinek z mapy gęstości gwiazd, zobrazowanej bezpośrednio na bazie nowo utworzonego katalogu. Tego typu mapy mogą nam również posłużyć jako użyteczne testy dla nowej generacji modeli Drogi Mlecznej. Utworzenie katalogu o nazwie IPHAS DR2 ? drugiego wydania katalogu dla przeglądu INT Photometric H-alpha Survey of the Northern Galactic Plane (IPHAS), stanowi również ciekawy przykład dość nowego trendu w astronomii, czyli wydobywania na światło dzienne tzw. wielkich danych (ang. ?big data?). Mamy tu bowiem informacje o aż 219 milionach obiektów, a każdy z tych obiektów cechuje ponadto 99 dodatkowych atrybutów. Wraz z tym katalogiem jego twórcy dają społeczności naukowej na całym świecie darmowy dostęp do pomiarów wykonanych w dwóch filtrach szerokopasmowych, wychwytujących światło z czerwonego krańca optycznego widma, oraz w filtrze wąskopasmowym, na najjaśniejszej linii emisyjnej wodoru H-alfa. Uwzględnienie pasma H-alfa umożliwia również wyśmienite obrazowanie mgławic (świecących obłoków gazu) znajdujących się w największej ilości właśnie w dysku Drogi Mlecznej. Widoczna tu mapa ilustrująca gęstość gwiazd została wykonana na bazie obserwacji w najdłuższym (i zarazem najbardziej czerwonym) paśmie, w którym najłatwiej jest zaobserwować pył dający nam liczne dane na temat szczegółów budowy galaktyki. Cały arytkuł: Barentsen Geert et al., The second data release of the INT Photometric H? Survey of the Northern Galactic Plane (IPHAS DR2) Zobacz też: A 3D extinction map of the northern Galactic plane based on IPHAS photometry Źródło: Elżbieta Kuligowska | sciencedaily.com Mapa gęstości części dysku Drogi Mlecznej skonstruowana na bazie danych z IPHAS. Osie wyznaczają szerokość i długość geograficzną, współrzędne odnoszące się do pozycji względem centrum naszej Galaktyki. Odwzorowane dane są zliczeniami gwiazd wykrytych w filtrze i, na bardzo już ?czerwonej? długość fali. Są one ograniczone do około 19 wielkości gwiazdowej. Choć jest to tylko niewielka część całej Galaktyki, mapa ta ukazuje się w najdrobniejszych szczegółach skomplikowane rozkłady zaćmień światła gwiazd, zachodzących na skutek obecności pyłu międzygwiazdowego. Źródło: Hywel Farnhill, University of Hertfordshire http://orion.pta.edu.pl/najbardziej-szczegolowy-katalog-drogi-mlecznej
    1 punkt
  22. Ty est Moje halo wokół słońca i księżyca:
    1 punkt
  23. Mały wycinek który miał zawierać i coś czarnego i coś białego poza standardowymi kropkami ;) materiał kręcony zgodnie z arkanami naszej pogody - Księżyc 97% blisko pełni więc jest pogoda do focenia zestaw co zwykle SBIG ST10XE + OAG + AllCCd5 mono + ED80 + SW NEQ6 Pro w sumie 38 klatek po 600 sekund ale te ostatnie to już poranne więc zgodnie z obliczeniami IMAGE NORMALIZATION w CCDStacku - przy klatce referencyjnej 1,0 brały udział w złożeniu na poziomie 0,59 przeostrzyłem deczko - ale taka moja wizja ;) podoba mi się bardziej niż niej podostrzone ...
    1 punkt
  24. I moja mała fotorelacja ze zlotu. http://astronomiaamatorska.blogspot.com/2014/10/tzma-2014-torunski-zlot-miosnikow.html
    1 punkt
  25. Zgadzma się w 100% - najpierw własne próby z tutkami. Ale dla tych którzy nie mają w okolicach nikogo doświadczonego w Afoto? Można wtedy zabrać materiał ze sobą , przedstawić wyniki i dowiedzieć się skąd błędy. Taka lekcja z Łukaszem (i nie tylko - myślę że będzie więcej chętnych do pomocy) może się okazać nieoceniona.
    1 punkt
  26. Całkowita i święta racja. Aby nauczyć się chodzić trzeba kilka razy się.... - przewrócić, ale trzeba próbować, wybrać podstawowy zestaw i próbować, próbować i jeszcze raz próbować. Do tego na FA mamy ten dział http://www.forumastronomiczne.pl/index.php?/topic/1862-tutoriale-do-astro-fotografii-dso-i-us/ Wiemy teoretycznie jak, próbujemy i albo wychodzi albo kicha - wtedy pytamy ogólnie, później już konkretniej a na końcu już o szczegóły - konkrety. Ale żeby już do tych konkretnych przykładów dojść - niestety trzeba przebrnąć przez te podstawy, które udostępnili nam Koledzy w swoich tutorialach - Chwała im za to 8) Teoretycznie, gdy nie będą znane podstawy i choć troszkę praktyki nic się nie nauczymy, nic jeśli nie zmarzniemy przez wiele nocy, nie przeklniemy ,,psującego" się sprzętu - w naszym mniemaniu itp.
    1 punkt
  27. Napiszę jeszcze kilka tutków, a potem kto z nich zaliczy to zrobimy jakieś warsztaty może :D A tak na poważnie - bardzo chętnie, po są między innymi zloty. Jak Alien zawsze powtarza - pięć minut demonstracji na żywo jest więcej warte niż pięć godzin czytania i oglądania tutoriali. Ale w obróbce pewnych rzeczy się nie przeskoczy i trochę czasu trzeba poświęcić, żeby najpierw opanować zestaw, zrobić pierwsze fotki, zobaczyć co czym się je, czemu większość rzeczy działa inaczej niż myślimy i inaczej niż powinna, i takie tam różne inne przypadłości :)
    1 punkt
  28. 5. Screen Transfer Function, Dynamic Crop, Dynamic Background Extraction Po udanym złożeniu klatek w jedno finalne zdjęcie czeka nas jeszcze wiele pracy. Po otwarciu surowego zdjęcia w PixInsight początkowo możemy nic nie zobaczyć. Zdjęcie takie ma dużą dynamikę i zazwyczaj większość sygnału jest słaba i zawarta w lewej części histogramu. Zanim zastosujemy krzywe i poziomy do rozjaśnienia obrazu jest kilka procesów, które można albo trzeba zastosować przed wyciąganiem zdjęcia, czyli kiedy jest w takiej właśnie surowej postaci. Niestety na tak ciemnym obrazie niewiele widać, dlatego zanim zaczniemy obróbkę warto zapoznać się z procesem STF - Screen Transfer Function. Jak sama nazwa wskazuje kontroluje on jednynie sposób wyświetlania obrazu na ekranie i nie wpływa na rzeczywiste wartości pikseli w obrazie. Po włączeniu procesu należy go zresetować i włączyć śledzenie zaznaczonych obrazów (ikonki w prawej dolnej części) : W lewej części mamy przycisk z radioaktywnym wiatraczkiem, który nam ustawia STF automatycznie, klikając na strzałkę możemy ręcznie dopasować sobie poziom STF. Dodatkowo domyślnie włączona jest opcja połączonych kanałów RGB - czyli regulujemy wszystkie kolory jednakowo. Jeśli odznaczymy tą opcję to możemy STF w każdym kolorze ustawiać osobno, co oczywiście ma sens w przypadku obrazów kolorowych. Jeśli przy odznaczonyej opcji połączonych kanałów włączymy auto STF to każdy kanał zostanie ustawiony osobno i w ten sposób w przybliżeniu zostanie zbalansowana również kolorystyka naszego zdjęcia. Tak naprawdę, żeby skorzystać z STF nie musimy wcale włączać okienka procesu. Domyślnie w pasku zadań PixInsight znajdziemy ikonki którymi możemy ten proces kontrolować: Kliknięcie ikonki Auto STF z wciśniętym klawiszem Ctrl spowoduje ustawienie STF w trybie rozdzielonych kanałów, czyli również spowoduje zbalansowanie kolorów. Nie zapominajmy jednak, że STF dotyczy jedynie sposobu wyświetlania obrazu na ekranie i nie wprowadza żadnych zmian do samego obrazu. Po ustawieniu STF tak, żeby w miarę dobrze nam się oglądało pracę prawdopodobnie zauważymy, że brzegi obrazu są słabej jakości i warto je jakoś przyciąć. Służy do tego proces Dynamic Crop: Prosty i intuicyjny w obsłudze. Po włączeniu procesu kreślimy myszą na obrazie interesujący nasz obszar, możemy go zmieniać, obracać a na końcu zaakceptować klikając zielony haczyk. Czasami się okazuje, że pomimo użycia flatów nasze zdjęcie jest zaświetlone z jednej strony, albo winieta nie została dobrze usunięta, albo w jakikolwiek inny sposób tło jest nierówno naświetlone. Przychodzi nam wtedy z pomocą narzędzie Dynamic Background Extraction. Jest to proces, który na podstawie zaznaczonych punktów analizuje tło obrazu i stara się tak zmodyfikować obraz, żeby tło miało jednakową jasność na całej powierzchni. Wyrównanie tła wymaga umieszczenia na obrazie punktów, które reprezetują poziom tła. Po otwarciu procesu klikamy na zdjęcie na którym chcemy go zastosować. Następnym krokiem jest umieszczenie na obrazie punktów reprezentujących tło. Możemy je umieścić ręcznie - wtedy po prostu klikamy na obrazie w miejscach, które uznajemy za tło. Będzie to miało sens w przypadku na przykład nieregularnych mgławic zajmujących większą część kadru. Jeśli chcemy rozmieścić punkty automatycznie, wykorzystamy do tego sekcję Sample Generation. Parametr Default sample radius określa wielkość punktów, którymi będziemy próbkować obraz - wartość ta jest wyznaczana automatycznie na podstawie wielkości obrazu i rzadko kiedy ją zmieniam. Kolejny parametr to Samples per row. Jak można się domyślić określa on ilość próbnych punktów na rząd. Możemy kliknąć przycisk Generate z domyślnymi ustawieniami i sprawdzić wynik. Na obrazie zobaczymy punkty, które algorytm wyznaczył jako reprezentatywne dla tła obrazu. Teraz przychodzi pora na dostrojenie wyznaczonej mapy tła, o ile według nas punkty są w niewłaściwych miejscach lub ich brakuje. Ja używam do tego trzech parametrów, które postaram się opisać: - wspomniany już Samples per row. Jeśli nasz obraz zawiera jedynie płynny i łagodny gradient, nie potrzeba nam dużego zagęszczenia próbek i wartość 6-12 dla tego parametru powinna w zupełności wystarczyć. Jeśli jednak nasz obraz zawiera mniejsze nierównomierności, będziemy musieli ten parametr zwiększyć, żeby zagęścić siatkę. Ale proces DBE możemy wykonywać wiele razy po sobie i zanim uruchomimy go z dużą wartością próbek na wiersz, warto go najpierw uruchmomić z wartością niską, żeby usunąć gradienty o niewielkiej częstotliwości - Tolerance w sekcji Model Parameters (1). Zwiększanie tego parametru powoduje, że obszary bardziej różniące się jasnością będą traktowane przez algorytm jako tło i zaznaczane. W przypadku poniżej msuiałem zwiększyć ten parametr do wartości aż 5, żeby uzyskać pokrycie punktami całego tła, ponieważ w prawej dolnej części wystąpiło mocne zaświetlenie kadru. Oczywiście parametr ten musimy zwiększać uważnie, tak żeby nie zaznaczyły nam się obszary, które w żadnej mierze nie są tłem. - Minimum sample weight. Ten parametr określa minimalną wagę próbki, dla której będzie ona brana pod uwagę przy wyrównywaniu tła. Waga próbki określana jest przez algorytm na podstawie tego, jak bardzo się ona różni od pozostałych próbek. Zmniejszanie tego parametru powoduje generowanie próbek w bardziej różniących się obszarach. W skrócie - jeśli punkty wygenerowały nam się w miejscach w których nie powinny (na mgławicy, na galaktyce) zmniejszamy Tolerance i/lub zwiększamy Minimum sample weight. I przeciwnie - jeśli w miejscach, które uważamy za tło punkty nam się nie wygenerowały, możemy zwiększyć Tolerance i/lub zmniejszyć Minimum sample weight. Jeśli operowanie parametrami nie spowoduje nam wygenerowania dobrej mapy punktów, możemy ręcznie dodać punkty klikając na obrazie, przesuwać je myszką w inne miejsce albo usuwać klawiszem Delete po zaznaczeniu. Kiedy już mapa wygląda według naszego uznania przyzwoicie możemy przystąpić do właściwego procesu. W sekcji Target Image Correction zaznaczamy Correction -> Substraction (jeśli już mamy obrazek wyciągnięty krzywymi i poziomami opcja Division może dać lepsze rezultaty) i klikamy zielony haczyk. Po chwili wygeneruje się nam obraz z poprawionym tłem. U mnie pierwsze podejście wygląda tak: Widzimy, że nie jest to na pewno wymarzony wynik. Ciemniejsze obszary wystąpiły w miejscach, gdzie punkty zostały umieszczone w pobliżu jasnych miejsc, które nie są na pewno tłem. Wracamy więc do naszego obrazka z mapą punktów i przesuwamy w bok te, które są umieszczone na jasnych gwiazdach, albo na jasnych obszarach. Za pierwszym podejściem również prawy dolny róg nie został całkiem dobrze wyrównany. Obszar ten wymaga większego zagęszczenia punktów kalibracyjnch. Po dwóch kolejnych próbach udało mi się uzyskać taki wynik: Punkty zostały w tym przykładzie rozmieszczone w taki sposób: Przy procesie Dynamic Background Extraction warto spędzić trochę czasu i dokładnie poustawiać punkty referencyjne tak, żeby uzyskać na tym etapie jak najlepszy rezultat. Każda niedokładność którą tutaj zostawimy, będzie w kolejnych etapach obróbki nam przeszkadzała, a często będzie jeszcze bardziej uwypuklana przez stosowanie innych procesów. W prezentowanym przeze mnie przypadku potrzebne będzie na pewno jeszcze jedno podejście do procesu DBE tym razem z większą ilością punktów - około 25 na wiersz. Taka jest cena za używanie starych klatek flat. W następnej części kolejny proces, który trzeba stosować przed wyciąganiem obrazu krzywymi - dekonwolucja. To dość pracochłonny proces, ale pozwala na odzyskanie realnych szczegółów w naszej pracy, a nie jedynie wyostrzenie przez poprawę lokalnego kontrastu. 05 Postprocessing - Screen Transfer Function, Dynamic Crop, Dynamic Background Reduction.pdf
    1 punkt
  29. Ja polecam stronke do testowania ustawien monitorow LCD: http://www.lagom.nl/lcd-test/
    1 punkt
  30. 4. Składanie materiału (z kamerki mono). To już sama przyjemność po żmudnym procesie kalibracji i wyrównywania. Używamy procesu Image Integration do którego dodajemy wszystkie skalibrowane i wyrównane klatki które chcemy złożyć w jedno zdjęcie. Opcji jest w tym procesie całkiem sporo, generalnie nie walczyłem z nimi za bardzo i ustawiam je zazwyczaj jak na ekranie poniżej: Jeśli chcemy w następnym kroku złożyć materiał z wykorzystaniem algorytmu drizzle należy zaznaczyć tutaj opcję Generate drizzle data. Po zakończeniu procesu pojawią nam się trzy klatki - dwie z nich to będą odrzucone piksele (rejection_high i rejection_low), a trzecia to nasz złożony materiał. Na początku warto się przyjrzeć klatkom z odrzuconymi pikselami, zrobić na nich Autostretch (Ctrl + A) i jeśli odrzuconych pikseli jest zbyt wiele albo nie ma w ogóle można trochę podregulować parametry Sigma low i Sigma high w sekcji Pixel Rejection (2). Następnie możemy przystąpić do oceny złożonej klatki i jeśli jesteśmy zadowoleni to czeka nas zapewne jeszcze sporo czasu spędzonego na finalnej obróbce takiego zdjęcia :) Jeśli chcemy to teraz jest też pora na złożenie zdjęcia przy użyciu algorytmu drizzle. W tym celu otwieramy proces Drizzle Integration i do okienka ładujemy nasze pliki .drz. Parametr Scale określa nam jak będzie przeskalowany wynikowy obraz w porównaniu z pojedynczymi klatkami. Domyślna wartość 2 spowoduje wygenerowanie złożonego zdjęcia o dwa razy większej rozdzielczości, niż klatki wejściowe. Sam proces trochę trwa, a po jego zakończeniu możemy podziwiać nasze zdjęcie w bardzo wysokiej rozdzielczości. Jak bardzo będziemy go podziwiać zależy od wielu czynników, ale głównie od własnego nastawienia :) Następne kroki możemy podzielić na takie które wykonujemy na surowym złożonym obrazie (operacje liniowe jak na przykład Deconvolution), albo już po wyciągnięciu. A niektóre procesy możemy wykonać przed i po wyciąganiu i daje to dobre wyniki (jak na przykład Color Calibration). Jak się poczuję w tym trochę mocniejszy to może napiszę jeszcze coś na temat PixInsighta :) 04 Składanie materiału z kamerki mono - Image Integration, Drizzle Integration.pdf
    1 punkt
  31. 3. Wyrównywanie klatek (star alignment) Tutaj nie ma wielkiej filozofii - używamy procesu Star Alignment z PixInsighta (w przypadku komet użyjemy innego narzędzia, ale to temat na osobny tutorial). W sekcji Target Images ładujemy nasz skalibrowany materiał. Następnie przeglądamy listę podglądając kolejne obrazy i jeśli znajdziemy taki według naszego uznania dobrej jakości użyjemy go jako Reference image (u góry okna procesowego Star Alignment). Obraz referencyjny możemy też oczywiście wybrać z pomocą bardziej 'naukowych' metod - określając na przykład zdjęcie z najlepszym FWHM i najbardziej okrągłymi gwiazdami. Jeśli nasz materiał jest dobrej jakości i dobrze skorygowany bez komy i lokalnych zniekształceń obrazu to będzie wszystko co trzeba zaznaczyć. Jeśli jednak mamy wątpliwości co do ugięć i innych defektów naszego zestawu, które mogą wpłynąć na jakość zdjęć, warto w polu Registration model wybrać opcję 2-D Surface Splines i zahaczyć pole Distortion correction. Również jeśli robimy zdjęcia obiektywami powodującymi różne aberracje i zniekształcenia warto te pola zaznaczyć. Możemy również poskładać nasz materiał z użyciem algorytmu drizzle. Jest to algorytm, który poprawi nam rozdzielczość niedopróbkowanych (undersampled) zdjęć. Przekładając to na język ludzi, jeśli nasz zestaw daje nam niewielką skalę obrazu (więcej niż 1.5-2"/px) albo FWHM gwiazd na zdjęciach wynosi poniżej 2px wtedy można spróbować użyć tego algorytmu. Stosować go będziemy w procesie składania obrazów, ale już na etapie wyrównania musimy zaznaczyć opcję Generate drizzle data jeśli chcemy go wykorzystać. Poniżej przykładowy stack M13 z wykorzystaniem drizzle (po lewej) i bez drizzle ale przeskalowany o 200% (po prawej). FWHM w czasie tej sesji wynosiło około 1.8"/px i różnica pomiędzy obrazami jest niewielka - ale jak wiadomo diabeł tkwi w szczegółach :) Im mniejsze FWHM tym drizzle powinno dać lepsze rezulataty. Przy okazji wyrównywania klatek warto wspomnieć o trzecim sposobie na pozbywanie się hot pikseli z materiału - to tak zwany dithering. Tak naprawdę dithering musimy włączyć w trakcie akwizycji materiału. Dithering polega na przesuwaniu kadru o kilka pikseli w losowym kierunku pomiędzy kolejnymi zdjęciami. Dzięki temu podczas wyrównywania klatek hot piksele (które są zawsze w tym samym miejscu na matrycy) trafiają w różne miejsca i są skutecznie usuwane przez algorytmy składające materiał, które mają za zadanie odrzucenie złych pikseli (pixel rejection). 03 Wyrównywanie klatek - Star Alignment.pdf W następnej części składanie materiału (stack) z użyciem drizzle i bez.
    1 punkt
  32. 2. Kalibracja materiału - Image Calibration Mając już zachomikowane master klatki kalibracyjne których użyjemy z naszym materiałem otwieramy w PixInsight proces Image Calibration, i wypełniamy go informacjami jak poniżej: W polu Target Frames są pliki z materiałem, które będziemy kalibrować. Poniżej w Output Files wybieramy folder do którego zostaną wgrane pliki po kalibracji. Możemy również wybrać czy i jak zmienić nazwę pliku po kalibracji. Jeszcze niżej wybieramy w odpowiednich polach nasze klatki kalibracyjne. Tak jak wcześniej opisałem, ponieważ klatki kalibracyjne są skalibrowane nie zaznaczamy opcji Calibrate w żadnej pozycji. Jeśli nasze klatki DARK zostały wykonane z innymi parametrami niż klatki z materiałem należy zaznaczyć opcję Optimize w sekcji Master Dark. Program wtedy spróbuje tak przeliczyć klatkę MASTER DARK, żeby dopasować ją do naszego materiału. Warunkiem prawidłowego zadziałania opcji Optimize jest dobrej jakości klatka MASTER BIAS, którą wcześniej kalibrowaliśmy DARKi. Tak czy inaczej warto sprawdzić w plikach wynikowych czy opcja Optimize zadziałała prawidłowo, czasami niestety tak nie jest. Cosmetic Correction zamiast DARKów Jak wiadomo każda kalibracja materiału wprowadza nam dodatkowy szum - jak się przyjrzymy master klatkom kalibracyjnym, to zauważymy że nie są one całkiem gładkie, ale zawierają też szum. Szum ten podczas kalibracji przeniesiony zostanie do naszego materiału. Im więcej mamy klatek kalibracyjnych, tym mniejszy szum będzie z nich dodany. Największym problemem są tutaj klatki DARK - bo zawierają dość sporo szumu a dodatkowo ich wykonanie jest czasochłonne. Jeśli nasza klatka MASTER DARK po kalibracji nie ma jakiś defektów w postaci pasów czy jaśniejszych obszarów, a zawiera jedynie stada hot pikseli, możemy materiał kalibrować bez użycia klatek MASTER DARK i usunąć hot piksele mapą. W PixInsight użyjemy do tego procesu Cosmetic Correction: Po skalibrowaniu surowych klatek przy użyciu jedynie MASTER BIAS i MASTER FLAT wrzucamy nasze wynikowe pliki do procesu i następnie mamy do wyboru trzy opcje usuwania hot pikseli: używając listy hot pikseli, automatycznej detekcji lub MASTER DARKa. Interesuje nas ta ostatnia opcja - pakujemy tutaj skalibrowaną BIASem klatkę DARK, lub MASTER DARK złożony z kilku klatek. Następnie zarówno w Hot Pixels jak i Cold Pixels Treshold zaznaczamy opcję Enable. W przypadku hot pikseli najwygodniej suwakiem obok pola Qty wybrać taką wartość, żeby pole Sigma poniżej suwaka miało wartość około 3. Jeśli się okaże że nie wszystkie hot piksele zostały usunięte, można suwak przesunąć bardziej w prawo tak, żeby ilość hot pikseli do usunięcia (Qty) się zwiększyła. Wartość Sigma wtedy będzie mniejsza. W przypadku zimnych pikseli zazwyczaj wpisuję ręcznie w pole Qty wartość 20-50 i po kliknięciu Enter mogę sprawdzić wyliczone parametry dla wpisanej wartości. Po uruchomieniu procesu klatki zostaną oczyszczone z hot i cold pikseli i zapisane do nowych plików. Proces jest szybki i nie dodaje nam do materiału szumu pochodzącego z klatek DARK. Dithering zamiast DARKów - o tym trochę więcej w następnej części tutoriala. W kolejnej części wyrównywanie klatek i przygotowanie ich do składania. Również kilka słów o drizzlowaniu :) 02 Kalibracja materiału w PixInsight - Image Calibration.pdf
    1 punkt
  33. Było po 21, kiedy wyszłam na obserwacje. Teleskop wychłodzony, lekki i ciepły wiaterek, nade mną delikatnie widoczna Droga Mleczna... tylko to "mleko" od północnego horyzontu. Od początku wiedziałam, że o Strzelcu i okolicy Wężownika mogę zapomnieć-właśnie skryły się za dom cioci i łunę zza niego bijącą. Zaczęłam więc od Lutni i Łabędzia: Beta Liry-w okularze 25 mm wpierw zobaczyłam jasną i białawą gwiazdę, a po chwili obok niej dostrzegłam mniejszą i słabszą w barwie niebieskiej. Będąc w okolicy spojrzałam na M57-pierścionek, który ze względu na niezbyt stabilną atmosferę wyglądał jak jednolicie jasne kółeczko. M29 -kurcze, nie jestem pewna czy to była ono-wokół mrowie gwiazd! W każdym bądź razie widziałam niezbyt dużą (ba, małą) grupkę gwiazd, które swoim ułożeniem przypominały mi miniaturę gwiazdozbioru Herkulesa :P 61 Cygni-namierzyłam ją bez problemu (myślałam, że będzie gorzej :D ). Ot dwie gwiazdki świecące z podobną jasnością i o zbliżonej barwie-jakbym określiła- pomaranczowawo-kremowej ;) I w tym momencie niebo przysłoniła mi chmura-mleko, która po pewnym czasie sobie "poszła". Spróbowałam złapać Welony w Łabędziu-coś mi zamajaczyło w lornetce, lecz cóż... Na pocieszenie-M27-ogryzek i Cr399 - Wieszak, komety nie widziałam. Godzina 22:59 - nagle przez Herkulesa przeleciał bolid (chyba tak) z NW na S, był długi-leciał kilka sekund i rozpadł się na jakieś 4-5 fragmentów! WOW! Aż musiałam usiąść, nogi mi zmiękły i serce waliło z wrażenia :PPo chwili spojrzałam na Andromedę-M31 jako podłużna mgiełka z jasnym jądrem i Almach (gamma Andromedy)-podwójna, rozdzieliłam ją w okularze 10 mm, wieksza gwiazda pomarańczowawa, a jej towarzysz błękitny. Delta Cephei- żółto-biała gwiazda z niebieskawym towarzyszem, również rozdzielona w okularze 10 mm. Spojrzałam jeszcze przez lornetkę na Chichoty i musiałam zrobić przerwę-znowu chmurwy. I na tym się skończyło, czekałam do rana, lecz pogoda nie odpuściła. Jeśli warunki pozwolą, to najbliższej nocy zapoluję na zimowe obiekty :P
    1 punkt
  34. By nie zakładać nowego wątku odkopuję już istniejący. Dzisiejszej nocy mamy koniunkcje dość bliską Urana i Księżyca.Dla niewprawnych w poszukiwaniach ,szczególnie początkujący mają okazję na łatwe zlokalizowanie tej niezbyt jasnej planety. Gdy obiekty znajdą się na sensownej wysokości obserwacyjnej(30*),po godz 23-ej separacja będzie wynosić ponad 1,5*.Najbliżej siebie będą w drugiej połowie nocy między trzecią a czwartą godziną,wtedy zbliżą się do siebie na 10 minut kątowych. Tak to przedstawia Stelarium. Pozdrawiam.
    1 punkt
  35. Małe podsumowanie Lunarów w postaci zbiorczych linków. Obecnie w kolekcji mam 42 lunarów ze 100 pozostało do uwiecznienia jeszcze 58szt. Obecnie po doświadczeniu w ich uwiecznianiu podszedłbym do nich inaczej. Przede wszystkim trzeba dysponować różnymi ogniskowymi. Lunar 4/100 Montes Apenninum Lunar 5/100 Copernicus Lunar 6/100 Tycho Lunar 9/100 Clavius Lunar 14/100 Sinus Iridum Lunar 15/100 Rupes Recta (Straight Wall) Lunar 19/100 Alpine Valley Lunar 23/100 Pico Lunar 24/100 Hyginus Rille Lunar 26/100 Mare Frigoris Lunar 27/100 Archimedes Lunar 28/100 Hipparchus Lunar 29/100 Ariadaeus Rille (Rima Ariadaeus) Lunar 35/100 Triesnecker Rilles Lunar 41/100 Bessel ray Lunar 45/100 Maurolycus Lunar 46/100 Regiomontanus central peak Lunar 47/100 Alphonsus Lunar 50/100 Cayley Plains Lunar 51/100 Davy crater chain Lunar 54/100 Hippalus Rilles (Rimae Hippalus) Lunar 60/100 Kies Pi Lunar 61/100 Mosting A Lunar 63/100 Imbrium sculpture Lunar 64/100 Descarte Lunar 65/100 Hortensius dome Lunar 66/100 Hadley Rille Lunar 67/100 Fra Mauro formation Lunar 71/100 Sulpicus Gallus Lunar 74/100 Copernicus H Lunar 75/100 Ptolemaeus B Lunar 76/100 W. Bond Lunar 78/100 Lambert R Lunar 79/100 Sinus Aestuum Lunar 81/100 Hesiodus A Lunar 82/100 Linne Lunar 83/100 Plato craterlets Lunar 84/100 Pitatus Lunar 88/100 Peary Lunar 89/100 Valentine dome Lunar 92/100 Gylden Valley Lunar 93/100 Dionysius rays
    1 punkt
  36. Dzisiejsze halo wokół Słońca, a właściwie to tylko pół... z lewej strony również było widoczne słabe słońce poboczne :)
    1 punkt
  37. Głowice fotograficzne mają pewną cechę niebezpieczną dla lornetek. Niewystarczająco zablokowane potrafią "puścić" przy lornetce skierowanej w górne partie nieboskłonu. Gwałtowne opadnięcie lornetki jest dla niej niebezpieczne - w najlepszym razie skończy się stuknięciem o statyw, w najgorszym - upadkiem na ziemię ze wszystkimi konsekwencjami. Moja głowica kulowa jest podatna na takie przypadki. Silniejsze dokręcenie blokady utrudnia manewrowanie, słabsze grozi odblokowaniem i gwałtownym opadnięciem lornetki na złączce. Bojąc się tego zrobiłem hamulec-amortyzator z posiadanej elastycznej pianki bodajże polipropylenowej (fragment opakowania mebla). Wyciąłem z niej kostkę, ściąłem krawędzie zbliżając ją do walca, naciąłem w środku najpierw na krzyż a potem dodatkowo "na gwiazdkę". Przeciąłem z boku by łatwo włożyć na oś głowicy, ścisnąłem i okleiłem taśmą "power tape". Działa rewelacyjnie - całkowicie chroni przed gwałtownym opadnięciem nawet przy całkiem luźnej blokadzie na kuli.
    1 punkt
×
×
  • Dodaj nową pozycję...

Powiadomienie o plikach cookie

Umieściliśmy na Twoim urządzeniu pliki cookie, aby pomóc Ci usprawnić przeglądanie strony. Możesz dostosować ustawienia plików cookie, w przeciwnym wypadku zakładamy, że wyrażasz na to zgodę.

© Robert Twarogal * forumastronomiczne.pl * (2010-2023)