Skocz do zawartości

Ranking użytkowników

Popularna zawartość

Treść z najwyższą reputacją w 21.11.2017 uwzględniając wszystkie miejsca

  1. Witam! Chciałbym wam przedstawić kilka moich szkiców. Nie mam jeszcze zbyt dużego doświadczenia, liczę na uwagi i konstruktywną krytyke. Moim pierwszym naszkicowanym obiektem była gromada M103. Następnym obiektem był Mizar i Alkor. I szkic M36 w Woźnicy. Tak szczerze mówiąc, troche mnie ta gromada przerosła. Centrum nie wyszło tragicznie, ale gwiazdy w tle sprawiły mi dużo trudności. Obawiam się że mogą być zaznaczone lekko niedokładnie.
    10 punktów
  2. A więc statyw ukończony, było co robić - ponad 120 otworów do wywiercenia z czego koło setki do nagwintowania. Bez stołowej wiertarki ciężko coś takiego wykonać, konieczna jest przy wierceniu otworów na wylot przez profile pod śruby. Inaczej wystarczy milimetr rozbieżności między otworami po obu stronach i już noga czy ramię będzie krzywo stać: Statyw rozłożony i z wysuniętymi nogami ma ok. 130cm do podstawy montażu, ok. 150cm do środka uchwytu dovetaila w EQ3-2. Waży ok. 18kg - jeśli chodzi o stabilność to jest potęga - nie sposób nim poruszyć, nie reaguje na żadne próby skręcania nim, na aluminiowych nogach całość latała niemiłosiernie, tutaj jest skała do kwadratu Profile stalowe 40x30x2, akurat można do takich dokupić plastikowe zaślepki 36x23mm, pasują idealnie i ładnie wykańczają końcówki. Podsumowując: Jestem z efektu zadowolony, miało być stabilnie i jest - koszt materiałów szacuję na ok. 150zł. Pomyślę jeszcze nad jakimiś pokrętłami do śrub blokujących wysuwane nogi bo motyle nie zdają egzaminu, są za małe. Na razie dokręcam te śruby kluczem. Teraz mogę sobie wieszać na takim zestawie choćby metrowy refraktor i nic nie będzie mi latać
    8 punktów
  3. No to po klei, dużo osób już przelało kasę, po południu zrobię listę, wczoraj nie miałem kiedy. Kalendarz został złożony, wygląda tak jak na załączonych obrazkach. Wrzucam tylko małą rozdzielczość, jak ktoś chce dużą zapraszam Do pobrania Prośba od mojego syna: rzeczy, które trzeba sprawdzić: czy w każdym miesiącu kalendaria zgadzają się ze stanem faktycznym czy liczba dni w kalendarium odpowiada tym od faz księżyca czy święta są zaznaczone wszystkie i poprawnie czy kolory są dobrze (niebieskie weekendy z aktywnego miesiąca, dni normalne białe, dni z sąsiednich miesięcy szare) czy wszędzie gdzie trzeba są spacje czy żadne zdjęcie się nie powtarza literówki nazwiska autorów poprawność nazw obiektów Niech miron poda nazwę tego samolotu, bo głupio napisać słońce.
    4 punkty
  4. Wreszcie znalazłem chwilę, żeby przypomnieć o publikacji dzisiejszego nowego odcinka na temat wyostrzania w skali mikro i makro. Wszystkich zainteresowanych kieruję tutaj: Czystego nieba!
    4 punkty
  5. Witam wszystkich serdecznie. Troszkę późno startujemy lecz lepiej później niż wcale :-) X Zimowy Zlot Miłośników Astronomii Tym razem spotkanie odbędzie się w ośrodku znajdującym się prawie na pograniczu Beskidu Niskiego i Bieszczad - Ostoja w Lipowcu http://www.lipowiec.pl/ Termin: 11-14 Stycznia 2018r. Koszt zlotu: I tu mamy dla was dwie propozycje. Jedna z tradycyjną koszulką w wersji T-shirt i drugą droższą dla zmarźluchów z bluzą. 330zł Cena ta zawiera tradycyjną koszulkę okolicznościową oraz noclegi, śniadania, obiady, kolacje z grilla, identyfikator, wspaniałą zabawę i co najważniejsze piękną zimową, gwieździstą pogodę. 360zł Cena ta zawiera bluzę okolicznościową oraz noclegi, śniadania, obiady, kolacje z grilla, identyfikator, wspaniałą zabawę i tak samo jak wyżej piękną zimową, gwieździstą pogodę. Chęć wzięcia udziału w zlocie proszę przesyłać mailowo na adres [email protected] W mailu proszę podać: Imię i Nazwisko, Nick z forum, info czy koszulka czy bluza wraz z rozmiarem, kontakt tel. datę urodzenia do ubezpieczenia W mailu zwrotnym otrzymasz pozostałe istotne informacje. Mile widziane są osoby chętne poprowadzić prelekcje lub przedstawić swoje astro-osiągnięcia. Pamiętajcie. My się zimy nie boimy! :-)
    3 punkty
  6. Mgławica IC 63 znajduje się w odległości zaledwie kilku lat świetlnych od gwiazdy Gamma Cassiopeiae przez którą jest jonizowana. Wspólnie z mgławicą refleksyjną IC 59 tworzą obiekt skatalogowany w katalogu Sharplessa jako Sh2-185. Materiał leżał dłuższy czas, czekając na Ha. Niestety podczas sesji wystąpiły drobne problemy, dlatego tak mało wodoru :-) TS72APO / HEQ5 / HaLRGB / Ha20x900 L30x300 RGB 12x300 / Rpi + eKos /
    3 punkty
  7. Chi Cyg już pomału słabnie po maksimum. Wczoraj niebo rozpogodziło mi się na dosłownie kilkadziesiąt minut i udało mi się ją ocenić na 4.9 mag. A poniżej fotka z wczorajszego wieczoru:
    3 punkty
  8. Ja na 16 Listopada dałem na około 4.95 mag! Już do piątki dochodzi,ale warto jeszcze obserwować nad południowym-zachodnim horyzontem. Poniższa krzywa jasności przedstawia moje obserwacje ocen Lornetką 20x80 Celestron
    2 punkty
  9. E - oni już są na Marsie tylko nie chcieli się przyznać - Właśnie odtajniłeś ich Top Secret
    2 punkty
  10. Konstelacja Perseusza jest zasobna w obiekty głębokiego nieba - głównie galaktyki, ale kilka efektownych gromad otwartych też się znajdzie. Taki Messier 34 na przykład ? jasny, łatwy do zlokalizowania, w zasadzie obowiązkowy cel dla lorneciarzy. Hmm, a szukaliście w jego pobliżu mgławicy planetarnej? Pewnie nie; jak się ostatnio przekonałem, nawet część astrofociarzy biorących na warsztat emkę nie ma pojęcia o jej istnieniu. Dopiero po obrobieniu zdjęcia mogą poczuć się jak odkrywcy. Kto w takim razie ją odkrył? Otóż w latach 1949-1958 przeprowadzono przegląd nieba Palomar Observatory Sky Survey (POSS I) przy użyciu 48-calowego teleskopu Schmidta, umieszczonego w słynnym obserwatorium na górze Palomar w Stanach Zjednoczonych. W kolejnych latach amerykański astronom George Abell wraz ze współpracownikami (m. in. R. Minkowskim - skądinąd również znanym badaczem mgławic) skatalogował mgławice planetarne zarejestrowane na wykonanych wówczas płytach fotograficznych, ujmując w swym spisie łącznie 86 pozycji. Praca została ukończona w 1966 roku. Z czasem okazało się jednak, że pięć obiektów zostało sklasyfikowanych błędnie, bądź też w ogóle nie istnieje. Abell 4 (PK 144-15.1) jednakowoż istnieje i ? co najważniejsze - jest obiektem dość łatwym do dostrzeżenia w teleskopie dwunasto-, trzynastocalowym, a możliwym zapewne i w mniejszym, o aperturze rzędu 8-10 cali - bowiem z uwagi na niewielkie rozmiary jego jasność powierzchniowa jest stosunkowo duża (oczywiście uwzględniając specyfikę tego katalogu). Przyznam jednak, że odnośnie ośmiu cali to tylko moje przypuszczenia; miałem je zweryfikować przed napisaniem tego odcinka, ale pogoda jaka jest, każdy widzi. Niemniej, końcówka tygodnia zapowiada się obiecująco, więc pewnie spróbuję i dam znać, jak poszło. Jak już była mowa, Abell 4 sąsiaduje z gromadą M34, ale i tak wskazane jest posłużenie się dobrą mapą nieba (przykładowo zawartą w zamieszczonym na stronie www.reinervogel.net zestawieniu planetarnych Abelli). Później, gdy już nauczymy się widzieć mgławiczkę, znajomość jej dokładnej lokalizacji, choć wskazana, nie będzie aż tak nieodzowna. źródło: www.sky-map.org Używając średnioogniskowego okularu i filtra OIII wyłapałem mgławicę bez większych problemów. W powiększeniach rzędu 100-150x prezentuje się jako niewielkich rozmiarów, szare kółeczko, widoczne zerkaniem prawie cały czas, a momentami patrzeniem na wprost. Na stronie Uwe Glahna natknąłem się na informację, że jej wyłuskanie jest możliwe już z użyciem pięciocalowej dwururki, zaopatrzonej w filtry OIII. To doniesienie może wydawać się nieco, hmm, kontrowersyjne i trudne do zaakceptowania, zważywszy, że jasność "czwórki" to tylko 14 mag z hakiem, ale ja w nie wierzę. Swoje robi ciemne, przejrzyste niebo, doświadczenie obserwatora, dobre filtry mgławicowe, no i patrzenie obuoczne ? to naprawdę pomaga sięgnąć głębiej. Tuż obok Abella 4 ukrył się jeszcze bardziej ekstremalny obiekt. Niemożliwe? A jednak. Mowa o galaktyce PGC 2201333, położonej niecałą minutę kątową od naszego celu. Nigdy jej nie widziałem i nawet nie próbowałem - to zabawa dla posiadaczy luster o średnicy 20 i więcej cali. To co, spróbujecie i dacie znać jak poszło? Ryzyka nie ma, w najgorszym razie skończy się na podziwianiu Messiera 34.
    1 punkt
  11. Taki składak z ostatniego piątku.
    1 punkt
  12. Zawodowstwo - piękna robota - Gratuluje
    1 punkt
  13. Gratuluję ukończenia - kawał roboty i kawał statywu. A co zamierzasz na nim wieszać? Chyba będzie lżejsze, niż te 18kg
    1 punkt
  14. Statyw dość mocno komplikuje sprawę, bo zgłaszając się z budżetem 1K aż chce się rekomendować 10x50 BA8 (czyli np. DO Extreme, TS Marine) lub nieco wyżej się ceniącą William Optics (na olx są obecnie dwie oferty). Świetnym wyborem będzie też DO Titanium 10x56 - lekka i jasna, niezwykle przyjemna. Wracając do statywu, obniża on budżet samej lornetki do ok. 700 zł, a niestety - zarówno Nikon Ex, jak i Kamakura są o półeczkę lub nawet dwie niżej od wyżej wymienionych. Jeśli możesz poczekać, daj ogłoszenie na giełdzie - swego czasu moją 10x50 (Orion Resolux) kupiłem za bodajże 700 zł. Może historia się powtórzy? Gdybyś bardzo chciał trzymać się budżetu, to jakimś kompromisem wydaje mi się zakup DO Titanium 10x56, która z racji niewielkiej wagi nie będzie potrzebowała tak mocnego statywu, jak zauważalnie od niej cięższa 10x50 BA8. PS Titanium 8x56 jakoś nie przypadła mi do gustu, dlatego o niej milczę.
    1 punkt
  15. Ten temat znam, mając dostęp do wszelakiej noktowizji, niestety nagrania obrazu z noktowizji słabo prezentują wspaniałe rezultaty jej zastosowania w astronomii. Wysoka sprawność noktowizorów w bliskiej podczerwieni pozwala zniwelować negatywny wpływ atmosfery na obraz (seeing, ekstynkcja) i uwydatnić rejony HII w sposób często niesamowity. Niestety, aby w pełni cieszyć się komfortem obserwacji z użyciem noktowizora, trzeba sięgnąć po urządzenia już nawet nie generacji 2, lecz generacji 3, niedostępne na naszym rynku cywilnym. Najwyższa generacja posiada nie tyle większe wzmocnienie, co większy odstęp sygnału od szumu, dając czystszy obraz. Poza tym gwarantuje wyższą rozdzielczość optyczną, do tego utrzymywaną w szerszym polu widzenia. Noktowizja tania, czyli tzw generacja 1+ nie nadaje się do naszych celów absolutnie. Obiecująca jest noktowizja cyfrowa, ale w obliczu posiadania kamer astronomicznych CMOS z najlepszymi sensorami, nie ma na dzień dzisiejszy uzasadnienia. Chyba że sięgniemy po to, to jest niewiarygodne: Chodzi mi po także po głowie zastosowanie termowizji w astronomii. Termowizja z wymienną optyką "się znajdzie", optyka Newtonowska doskonale się do tego celu nadaje, trzeba tylko sprawdzić czy światłosiła F/4 jest dla mikrobolometru wystarczająca. Obiektywy termowizorów wykonane z Germanu mają zazwyczaj F/1 - F/1.4 dając NETD na poziomie 50 mK w pasmie 7-14 mikronów.
    1 punkt
  16. 27.08.2017r. Faza Księżyca - 0.35 Warunki dziś raczej kiepskie. Dosyć sporo chmur przelatywało nad głową, co chwila przesłaniając mi widok Księżyca. Dopiero teraz o 2050 chmury odleciały pozwalając na przeprowadzenie obserwacji. Patrząc na tereny na północ od Mare Serenitatis dostrzegam jak linia terminatora dosłownie przecina na pół krater Eudoxus ślicznie uwydatniając jego wschodnie krawędzie. Ciut wyżej podobne cuda dzieją się z Aristotelesem. Po przeciwnej stronie wyżej wymienionego Morza jaśnieje Plinius a w samym centrum widocznej części tarczy Srebrnego Globu prawdziwe piękności - kratery Cyrillus i Theophilus. Doskonale widoczne, jakby rzeźbione ręką artysty. Dosłownie czuć różnice w wysokościach okalających je terenów. Widok jak z obrazka... Nieco poniżej Cyrillusa widać także trzeci krater rozmiarami zbliżony do dwóch sąsiadów z północy, dostrzegam w nim jednak mniej szczegółów, jakby był mniej regularny lub nie tak głęboki. To Catharina. I szlag by te chmury. Skradły mi właśnie Munia sprzed oczu. I tak dobrze, że choć na 10 minut go z objęć puściły. 28.08.2017r. Faza Księżyca - 0.44 Po pierwszym rzuceniu okiem zdaje mi się, że wstrzeliłem się w I kwadrę. Linia terminatora dzieli dzisiejszy Księżyc na dwie połowy. Od razu wpadają w oczy szczyty okalające Morze Spokoju. Od południowego zachodu są to Montes Haemus. W ich podnóżach dostrzegam krater Manilius. Od zachodu w kierunku północnym obiegają wyżej wymienione Morze góry Montes Caucasus, które kończą się tuż przy Eudoxusie. Ten z kolei wraz z Aristotelesem strzeże północnych wrót Morza. Wpatrując się dłużej w ten rejon poza dwoma już wymienionymi dostrzegam także Calippusa - niewielki, w samym centrum Montes Caucasus. Okolice terminatora w samym środku tarczy wyglądają bardzo okazale. Od centrum ku południu biegnie pas terenu szczególnie cieszący oko. Są tu takie perełki jak Stöfler, obok którego dostrzegam wyraźnie też Faradaya i Cuviera, powyżej Stöflera widzę także krater Aliacensis. Poza tym widać też całą masę innych "dziur" i dziurek" . Jest Apianus, Catharina, Cyrillus, Theophilus. Dwa ostatnie nie są już jednak tak okazałe jak poprzedniego wieczora gdy tuliły się do terminatora. Biegnąc od nich w kierunku centrum tarczy widzę mniejszy krater Abufeda a także o wiele większy Hipparchus. Ten dodatkowo od wschodu i południa okalają jeszcze trzy: Saunder, Hind i Halley. Kierując wzrok trochę na wschód od Hipparcha dostrzegam kolejne: Delambre i Taylor. Na księżycowym południu widać kilka kraterów, z których najwyraźniejsze to: Jacobi, Manzinus oraz Mutus. 29.08.2017r. Faza Księżyca - 0.54 Mare Imbrum zaczyna wyłazić na światło. Jak na razie jego wschodnia część z Archimedesem przeciętym w pół przez linię terminatora. Tuż obok niego widać wyraźnie Aristillusa i Autolycusa ułożone w osi północ południe w dolinie pomiędzy szczytami Montes Alpes oraz Montes Apeninus. Niesamowite, że tak "małe" kratery widać tak wyraźnie przez moją kochaną Nikonkę Hmh... teraz ta patrze, że nad Archimedesem świecą też góry Montes Spitzbergen, gdy weźmie się je za lewe oko a Aristillusa za prawe to Archimedes robi za nos a góry Apeniny za uśmiechnięty pyszczek i mamy śmiejący się Księżyc w okolicach pierwszej kwadry... W środku tarczy i niżej standardowa kolekcja mniejszych i większych "dziur" i "dziurek". Lecąc od środka w dół: ogromny Ptolemeus, Albetegnius i częściowo ukryty w mroku, także duży Alphonsus. Niżej dostrzegam Arzachela, powiedzmy, że jest o połowę mniejszy od Ptolemeusa. Jeszcze niżej Purbach, la Caille, Blanchinus, Werner, Aliacensis i Regiomontanus. Pomiędzy Purbachem a Regiomontanusem dostrzegam wyraźnie ciemną, dość grubą szczelinę ukierunkowaną w osi wschód zachód, jest to zapewne ciąg szczytów i uskoków. Nieco niżej da się zauważyć pewną nieregularność w linii terminatora w miejscu styku Deslandresa i Waltera. Podobne zjawisko widać jeszcze niżej w okolicach Maginusa, tu światło także wdziera się za granicę cienia. O godzinie 2100 żegnam już uśmiechniętego Munia i mam nadzieje, że jutro znów się z nim spotkam... 30.08.2017r. Faza Księżyca - 0.63 Dzisiejszy Księżyc pędzi przez nieboskłon z małym bonusem w postaci planety Saturn na południowy wschód od siebie w odległości około trzech stopni. Razem oba idealnie mieszczą się w polu widzenia lornetki. Widok ten stanowi dodatkową podnietę dla takiego astroamatora jak ja Na południu Srebrnego Globu wreszcie na widok wypełzł Clavius z widocznymi nierównościami dna. Ponad nim i ciut na prawo znajduje się Maginus a poniżej wciąż widoczne Moretus i Gruemberger. Na północ od Maginusa widać skupisko mniejszych kraterów. Jest Huggins, Nasireddin oraz odrobinę większy Orintius. Doskonale widoczne są także kratery Walter, Deslandres i Lexell. Bliżej linii terminatora wyłuskać można też Tycho (choć ten lepiej prezentuje się podczas pełni) a także Gauricusa i większego Pitatusa strzegącego południowej grani Mare Nubium. Na wschód od owego Morza dostrzegam duże lecz mniej wyraźne: Purbach,, Arzachel, Alphonsus i Albategnius, jest też mała drobinka - Thebit. Na koniec okolice Mare Imbrium. Tu najokazalej prezentuje się Eratostenes strzegący południowej granicy Morza. Na wschód od niego piętrzą się góry Apeniny. Powyżej Mare Imbrium w Alpach pokazał się wreszcie krater Plato. Dziękuję i pozdrawiam wszystkich astrozakręconych. PS (Dzisiejszy wpis będzie chyba ostatnią aktualizacją tego tematu. Od długiego już czasu zbierałem się do tej decyzji i w końcu zeszłego tygodnia dokonałem zakupu wymarzonego teleskopu. 8-calowy Dobson od GSO będzie od teraz razem z Nikonką towarzyszył mi podczas obserwacji i jak to z nowościami bywa pewnie przez najbliższy czas to na obserwacjach teleskopowych będę się skupiał) G.
    1 punkt
  17. Proszę o wyrozumiałość i cierpliwość. Kolejne miesiące zaprezentuje w najbliższych dniach. Dopiero po prezentacji całości zacznę zbierać pieniądze. Główny składacz kalendarza (mój syn), nabawił się jakiegoś paskudnego przeziębienia i od kilku dni jest wyłączony z życia. Ale mamy już wydarzenia astronomiczne. Dziękujemy Łukaszowi @jolo Oto one, może ktoś chce coś dodać ? STYCZEŃ 1. Merkury w największej elongacji zachodniej 1. Kometa C/2016 R2 PANSTARRS osiąga największą jasność 2. Superpełnia Księżyca 3. Ziemia w peryhelium 3-4. Rój Kwadrantydów 7. Koniunkcja Jowisza i Marsa 13. Koniunkcja Merkurego i Saturna 31. Superpełnia Księżyca (ostatnia w roku 2018) 31. Całkowite zaćmienie Księżyca (częściowo widoczne w Polsce podczas wschodu Księżyca LUTY 3. Opozycja Ceres 15. Częściowe zaćmienie Słońca (widoczne z okolic bieguna południowego) 18. Merkury osiąga największą jasność 21. Koniunkcja Wenus i Neptuna MARZEC 4. Koniunkcja Merkurego i Wenus 11. Kometa 74/P Smirnova-Chernykh osiąga największą jasność 15. Merkury w największej elongacji wschodniej 20. Równonoc wiosenna 29. Koniunkcja Wenus i Urana KWIECIEŃ 2. Koniunkcja Marsa i Saturna 12-15. Wiosenny zlot FA w Zatomiu 22-23. Rój Lirydów 29. Merkury w największej elongacji zachodniej MAJ 5. Rozpoczęcie misji InSight 6-7. Rój eta Akwarydów 9. Opozycja Jowisza 9. Kometa C/2016 R2 PANSTARRS w opozycji CZERWIEC 6. Merkury osiąga największą jasność 20. Wenus blisko gromady Żłóbek 21. Przesilenie letnie 24. Kometa P/2013 CU129 PANSTARRS w peryhelium 27. Opozycja Saturna 29. Kometa C/2016 M1 PANSTARRS osiąga największą jasność LIPIEC 6. Ziemia w aphelium 7. Merkury blisko gromady Żłóbek 10. Kometa P/2013 CU129 PANSTARRS osiąga największą jasność 12. Merkury w największej elongacji wschodniej 13. Częściowe zaćmienie Słońca (widoczne na południe od Australii) 27. Całkowite zaćmienie Księżyca (częściowo widoczne w Polsce podczas wschodu Księżyca) 27. Opozycja Marsa 28-29. Rój delta Akwarydów SIERPIEŃ 11. Częściowe zaćmienie Słońca (widoczne z okolic bieguna północnego i w północnej Europie oraz Azji) 12-13. Rój Perseidów 17. Wenus w największej elongacji wschodniej 26. Merkury w największej elongacji zachodniej WRZESIEŃ 7. Opozycja Neptuna 13-16. Jesienny zlot FA w Zatomiu 23. Równonoc jesienna 25. Wenus osiąga największą jasność PAŹDZIERNIK 8. Rój Drakonidów 21-22. Rój Orionidów 23. Opozycja Urana LISTOPAD 5. Merkury osiąga największą jasność 5-6. Rój Taurydów 6. Merkury w największej elongacji wschodniej 16. Zakrycie Marsa przez Księżyc 17-18. Rój Leonidów 30. Wenus osiąga największą jasność GRUDZIEŃ 7. Bliska koniunkcja Marsa i Neptuna 9. Zakrycie Saturna przez Księżyc 13-14. Rój Geminidów 15. Merkury w największej elongacji zachodniej 21. Koniunkcja Merkurego i Jowisza 21. Przesilenie zimowe 21-22. Rój Ursydów
    1 punkt
  18. Parę godzin temu, pośród szalejącego Grzesia oceniłem chi Cyg na 4.4 mag, wydaje się, że w tym cyklu jaśniejsza już nie będzie. Swoją drogą przepięknie pomarańczowo świeciła na tle ciemnego, wolnego od pyłu nieba, a pobliski Albiero zapierał dech w piersiach. Nieco poniżej w maksimum świeci dość jasno także R Aql, którą oceniłem na 6.1 mag. Warto spojrzeć na obie miry, gdyż są to dwie najjaśniejsze na tą chwile mirydy na naszym niebie.
    1 punkt
  19. Taka ciekawostka: Saturn w noktowizji
    1 punkt
  20. Krótko i na temat szybkie okienko pogodowe 12x600s ISO 800 . i tylko tyle udało się zebrać. SW 150/750 , EQ3-2 GOTO , Nexguide + 50mm , Canon 450D mod + CLS Astronomik
    1 punkt
  21. Mieliśmy trochę przerwy, mamy od Mateusza dreamfocuser wkońcu sprawdzony w boju. Zdjęcia z filtrem L (uv-ir cut), i bez flatownicy a okręgów jakoś nie widac. Opcja DD w Maximie(super fajna sprawa na szybko bez zabawy z obróbką ). M 33 5x200 sekund NGC 7331 15x200 sek. NGC 6946 10x200 sek. Zastanawia mnie czy przypadkiem te okręgi wynikały z braku zastosowania filtra. Bo tych okręgów teraz nie widac a założony został filterek przed reduktorem. Musimy w h-alpha jakieś obiekty sprawdzic.
    1 punkt
×
×
  • Dodaj nową pozycję...

Powiadomienie o plikach cookie

Umieściliśmy na Twoim urządzeniu pliki cookie, aby pomóc Ci usprawnić przeglądanie strony. Możesz dostosować ustawienia plików cookie, w przeciwnym wypadku zakładamy, że wyrażasz na to zgodę.

© Robert Twarogal * forumastronomiczne.pl * (2010-2023)