Ranking użytkowników

Czas odświeżyć temat, ponieważ dziś ładna pogoda, a Wenus jest już wielkim sierpem i świetnie wygląda w lornetkach. Warto próbować, a tymczasem z samego rana oglądałem Syriusza aż do czasu, gdy Słońce było 5 stopni nad horyzontem (oczywiście przez lornetkę, bo gołym okiem przestał być widoczny wcześniej). Nawiązując do tematu na sąsiednim forum: https://astropolis.pl/topic/64437-dzienna-obserwacja-syriusza/ O 6:30 zaczaiłem się z lornetką 10x50 na Syriusza i śledziłem go do ok 7:10, gdy Słońce już było 5 stopni nad horyzontem. Przejrzystość powietrza była bardzo dobra. O godz. 6:30 Syriusz był jeszcze słabiutko widoczny gołym okiem, zaś w lornetce bez problemu bardzo jasny. I coraz słabiej widoczny na zdjęciach z telefonu, ale w okularze lornetki bez problemu. Z każdą chwilą był coraz bardziej punktowy i słabszy, ale jednak dosyć oczywisty. Myślę, że gdyby go śledzić aż Słońce będzie wysoko to nadal byłby widoczny w lornetce. Niestety telefon robi za słabe zdjęcia, żeby wyczuć taki mały kontrast na punkcie. Wrzucam też film:

Poranne tranzyty z ręki Canonkiem 550D i kiciakiem

To może ja zaproponuję coś innego W gwiazdozbiorze Smoka, nieopodal galaktyki NGC 4319, a w zasadzie tuż tuż obok niej, znajduje się Markarian 205. Ta bliskość na niebie jest jednak bardzo pozorna - w rzeczywistości Mrk 205 znajduje się ponad 14 razy dalej niż engieec i mimo, że dzieli go od nas ok. 1 miliarda lat świetlnych, jest jednym z bliższych nam kwazarów. Jego jasność wizualna wynosi 15,2 mag. Nie jestem na odpowiednio wysokim poziomie wtajemniczenia, by mieć w swoim dorobku takie obiekty, jednak znalazłam kilka opisów obserwacji tego kwazara w Internecie. Został on nawet bohaterem Object of the Week na Deepskyforum - Reiner Vogel relacjonuje tam wyłapanie go już w 14-calowym teleskopie. Udało mi się też znaleźć szkic autorstwa Jeffa Younga z 16" SCT przestawiający NGC 4319 i Mrk 205: Źródło: Cloudy Nights W Internecie znajduje się niewiele amatorskich zdjęć tego kwazaru, przy czym chyba żadne z nich nie jest polskie. Współrzędne: 12h 21m 43,967s +75° 18? 37,99?

Ku zaskoczeniu gdyż pogoda się poprawiła,skierowałem lornetkę na AF Cyg a tu jaśniutka powyżej 6.5 mag! Wreszcie się doczekałem na tak duże pojaśnienie naszej bohaterki. ostatnio dałem na 6.1 mag! Aktywność gwiazdy wzrosła. Ostatnio w okresie jej jasność utrzymywała się na poziomie poniżej około 7 mag jak widać na wykresie z AAVSO. AF Cyg to gwiazda zmienna Półregularna typu SRB o typie widmowym M,czyli mamy do czynienia z chłodnym nadolbrzymem czerwono-pomarańczowym, w ciągu 92 dni zmienia się jej okres a nawet może wypaść dłużej. Moje obserwacje kodem JDAA

Walczyłem z tymi gradientami i tłem wyszło tak

No złapałem ją swego czasu (2013 rok) Taurusem T330 - to byl prawdziwy challenge. Zanotowałem wówczas, że "Plan na wczorajszą noc był ambitny (chyba nawet zbyt...) - dorwać mgławicę planetarną Pease 1. Część z Was wie co to za cudo, a dla tych co nie słyszeli krótkie info: Pease 1 (Küstner 648) to mgławica planetarna znajdująca się w konstelacji Pegaza w odległości około 32 600 lat świetlnych od Ziemi. Została odkryta w 1928 roku przez Francisa Pease'a. Pease 1 była pierwszą mgławicą planetarną odkrytą w gromadzie kulistej. Znajduje się wewnątrz gromady Messier 15. Wcześniej, w roku 1921, została skatalogowana jako gwiazda Küstner 648 przez Friedricha Küstnera. Jest to jedna spośród zaledwie 4 znanych mgławic planetarnych powiązanych z gromadą kulistą (cyt. za Wikipedią). Do tematu podszedłem z należytą powagą - lustro wychłodzone, mapki dojścia wydrukowane (zaczerpnięte stąd http://www.blackskies.org/peasefc.htm), w wyciągu Taurusa wylądował Delos 8 mm z barlowem TV x2 - ca dało powiększnie ok. 400x i źrenicę poniżej 1 mm. W odwodzie miałem filtr OIII Lumicona. I co? - sam nie wiem... Mgławiczka to maleństwo, nie ma mowy o dostrzeżeniu jej tarczki. Jedyny sposób by ją zidentyfikować to użycie filtra OIII, który przygasza znacznie liczne gwiazdy wchodzące w skład gromady, kontrastujac samą mgławicę. W miejscu gdzie powinna znajdować się Pease 1, czyli na północny wschód od centrum M15 coś majaczyło (zerkaniem) - to coś było nieco jaśniejsze od reszty gwiazd, ale nie była to bynajmniej różnica oczywista i widoczna na pierwszy rzut oka. Z drugiej strony do obiektu wracałem trzykrotnie w ciągu nocy i za każdym razem ów punkcik wyskakiwał w tym samym miejscu, zwracając na siebie uwagę (po dłuższym wpatrywaniu się w kulkę). Odhaczyć ją jako zaliczoną? Ps. swoją drogą wczoraj był całkiem niezły seeing - widok M15 rozbitej przy pow. 400x - bezcenny. "

Oglądałbym. A póki co, trzeba siedzieć nad swoją makietą, bo coś postępów od kilku tygodni żadnych i to narazie mały plac budowy z widocznymi pracownikami fizycznymi po %.

Ustka - Sierpniowa plaża.

Pawlo-b2 - wychodzi 1.85 mm. Nie wiem, dlaczego Ty widzisz akurat 5 mm. Być może rzeczywiście powinieneś udać się do okulisty. A może to jest kwestia tego, że nie da się jednocześnie widzieć ostro czegoś co się znajduje 20 cm od oka i Słońca, które z punktu widzenia naszego narządu wzroku znajduje się w nieskończoności. Jak sam zauważyłeś, "obserwowany rozmiar" Słońca zależy od tego, jak daleko umieścić linijkę (albo inny przyrząd pomiarowy). To, co próbujesz zmierzyć, to tak naprawdę rozmiar kątowy Słońca, czyli kąt "jeden brzeg Słońca" - oko - "przeciwległy brzeg Słońca". Ze względu, że Słońce jest daleko, a do tego jest bardzo jasne, trudno taki pomiar wykonać w sposób, o którym Ty piszesz. Jeśli masz jakikolwiek aparat fotograficzny, spróbuj zrobić zdjęcie jakiegoś obiektu o znanym rozmiarze (np. linijki) z pewnej, znanej odległości i na podstawie tego zdjęcia wylicz oblicz rozmiar kątowy piksela. Później zrób ostre zdjęcie Słońca (np. podczas zachodu, albo przez folię baadera), zmierz ile pikseli średnicy ma ono na zdjęciu, a następnie przemnóż to przez skalę piksela.

Ooooo..znajomy z sąsiedniego forum. Sto postów o niczym. Ten koleś niczego nie rozumie i niczego nie przyjmuje do wiadomości. Typowy przedstawiciel płaskoziemców. Zostawimy czy bijemy pianę?

Mi się wydaje że oprócz zabezpieczenia oczu przy obserwacji słońca należy również pamiętać o zabezpieczeniu głowy

Asi 1600 mm pro L 21 x 5 min RGB x 2 min

Tak jak tu jest 8% i to już jest sporo... I jeszcze balans tła w celu pozbycia się dominanty niebieskiego.

Do 150/750 ten korektor będzie się nadawał. MPCC markIII

Może to nie wynika z mojej odpowiedzi, ale Chichotki??, Plejady, ?M44? wyglądają według mnie znacznie lepiej przez lornetkę 10x50 niż na przykład w Maku 127. Szczerze polecam: http://www.iasindy.org/documents/astronomy101/IFAS%20Binocular%20Handbook.pdf

Dość ciężkie obiekty, podobnie jak pulsary do obserwacji. Kiedyś planuję zapolować na pulsar w M1, ale będzie do tego potrzebna 20-tka kolegi?

Polish Astronomy Picture of the Day - 29 września 2018 Zaćmienie Słońca - autor Gabriel Murawski www.polskiapod.pl

a teraz planetarka M76 ja zrobiłem zdjęcie Prestoneq je obrobił 4xL 300sek., RGB 3x3x2 bin2 200s.

Wczorajszy zachód Słońca ^^

Szerzej tzn węziej > Te same obiekty pięknie wykadrowane , mala rzecz a cieszy

Dzisiejszy test

Dzisiaj takie ciekawe chmury.

Taki świderek zrobił się w tym tygodniu

Obserwatorium w Borach wystartowało na nowy sezon , filtry z astronomika zmienione na baaderowskie, kolega astrorumia zamęczony przeze mnie o NGC6822 czyli Galaktykę Barnarda wysyła mi materiał z dnia 08.09 warunki tej nocy były dobre. Obserwatorium mamy niestety na szerokości prawie 54 stopni co utrudnia zdjęcia obiektów nisko położonych na niebie ale cóż zrobić jak się mieszka na pomorzu ?. NGC6822 Galaktyka Barnarda L10x300s. RGB 5x200 s. bin2

Chmury 2018-07-10 Chmura 2018-07-27 Chmura 2018-08-11 Chmura 2018-08-14 Chmura 2018-08-17 Księżyc z chmurami 2018-08-18. Foto: Aparat Nikon Coolpix 1.23

Polskiego także nie, więc dalsza dyskusja w tym dziwnym wątku mija się z celem..

Myślami jestem już pod niebem dalekiego południa. Nie będę jednak przeginał i nie zaproponuję jako celu Omegi Centauri czy 47 Tuc. Co nie znaczy, że nie zejdziemy nisko. Oj, zejdziemy i to bardzo, bo aż w rejon centrum Galaktyki, do ?34°35?, gdzie w bezpośrednim sąsiedztwie Messiera 7, wśród mrowia gwiazd przyczaiła się nasza bohaterka. Faktycznie NGC 6453 znajduje się w odległości ok. 37,8 tys lat świetlnych od Ziemi oraz 12,1 tys. lat świetlnych od centrum Galaktyki. Kulkę zaliczono do IV klasy koncentracji (czyli jest raczej zwarta), a odkrył ją John Herschel w czerwcu 1837 r. Wymyśliłem sprytnie, że zdjęcie (pikny, szeroki kadr z Messierem 7 w centrum i NGC 6453 po prawej i nieco powyżej środka) podkradnę z niezmierzonych zasobów netu: źródło: http://cs.astronomy.com/asy/m/starclusters/491093.aspx a opisy buchnę kolegom (a co, niech mają wreszcie jakiś udział w powstaniu kolejnego odcinka OT, nawet o tym nie wiedząc) - choć resztki przyzwoitości podpowiadają mi, by dodać cosik od siebie. Ale do rzeczy; mimo, że forumowa wyszukiwarka to wielce pomocne narzędzie, tym razem wypluła jedynie kilka rekordów (za to nadzwyczaj ciekawych). Na początek Wyspy Kanaryjskie, Panasmaras i jego Fujinony. Maras podszedł do tematu na luzie, by nie rzec nonszalancko, pisząc, że "(...) wyłącznie dla sportu łapię też gromadę kulistą leżącą w tle M7, NGC 6453 - pod tym niebem w 16x70 nie jest ekstremalnym wyzwaniem. Messier 7 najpiękniej wygląda jednak w szerokim, sześciostopniowym polu Fujinona 10x50. Mimo gubienia najdrobniejszych detali, bez problemu łapię wszystkie obiekty przylegające do Gromady Ptolemeusza. O ile mnie pamięć nie myli, NGC 6453 została również wyzerkana." Wniosek ? no proszę, jednak liczy się technika, jakość optyki i miejscówka, a nie tylko brutalna siła apertury. Żeby nie było, żem gorszy - pewnej kwietniowej nocy, testując nową miejscówkę obserwacyjną na Spiszu, też wyhaczyłem engieca w lornecie. Po sesji poświęconej (bezskutecznemu) szukaniu Robala (mgławica planetarna NGC 6303) zanotowałem, że: "(...) sukces odniosłem natomiast w starciu z gromadą kulistą NGC 6453 w Skorpionie - w tym przypadku Delta Extreme 15x70 dała radę. Do namierzenia kulki wykorzystałem niecnie pobliską M7. Sporo się namęczyłem (znów kłania się kwestia transparentności atmosfery), ale ostatecznie ją wyzerkałem. Myślę, że przy lepszych warunkach pogodowych to musi być stosunkowo łatwy obiekt.?" Spisz nie jest zły, ale najlepsze do tego typu zabaw są Bieszczady, szczególnie podczas nocy cudów; niejako Iro, gdy już wtaszczył swoje 14 cali na górkę w okolicy Stężnicy, zaraportował: "(...) NGC 6453 - zbita kuleczka ulokowana blisko M7 na -37 st. - ile razy wypatrywałem jej na próżno - ale tym razem magia wyjątkowo suchej nocy, gdzie zjawisko atenuacji praktycznie zanikło... ech... poezja.. Marek potwierdza dostrzeżenie - szach-mat!?" Bieszczady Bieszczadami, ale można też poszaleć na Ćwilinie w Beskidzie Wyspowym, szczególnie jeśli w pobliżu jest Paweł Trybus i jego przerośnięta nieco Miyauchi. Paweł próbował bić rekordy w niskich deklinacjach, chwaląc się, że: "(...) Mój rekord południowej deklinacji obiektu DS to póki co gromada kulista NGC 6441 tuż obok G Scorpii. Kulka ma jasność wizualną 7.4 mag i deklinację -37st 03', a dorwałem ją niemal dokładnie 2 lata temu sprzed rodzinnego domu niedaleko Jasła. Wtedy południowe rubieże nieba były bardzo czyste, SQM pokazał 21.29 mag/sec2. Na Ćwilinie niestety nie było szans na pobicie rekordu, bo nad horyzontem nie było super czysto. Ten sam miernik pokazał w najciemniejszym fragmencie nocy od 21.17 do- 21.22 mag/se?k2. Ale i tak lukost ustrzelił kulkę tuż obok M7 (NGC 6453, jasność wizualna 10.2 mag, deklinacja -34 st 36'), którą zerkaniem dostrzegłem też w lornecie w układzie 45x141." Sam lukost uściśla, że walczył wówczas Taurusem 300/1500. Do kulki wróciłem równy tydzień później z achro 150 mm, przy bardzo dobrej przejrzystości atmosfery nad horyzontem, znów na Spiszu, gdy "(...) czesząc ?emkę? numer 7 nie odmówiłem sobie przyjemności wyłuskania gromady kulistej NGC 6453, leżącej (pozornie oczywiście) na jej zachodnich rubieżach. Podczas ubiegłotygodniowych obserwacji na Ćwilinie kulka wydawała się być obiektem trudnym ? zarówno w wielkiej lornecie Pawła Trybusa, jak i moim dwunastocalowym newtonie wyskakiwała opornie, jako blady, ulotny duszek. Tym razem ona po prostu tam była ? niezastąpiony Delos 10 mm pokazał niewielkie, lecz oczywiste pojaśnienie, rzecz jasna bez żadnych śladów rozbicia." Wisienką na torcie był wypad do RPA. Wówczas "(...) dużą porcję świetnej zabawy zapewniła nam kulka skatalogowana jako NGC 6453, ukryta wśród mrowia gwiazd na obrzeżach gromady otwartej M 7 (znanej też jako Gromada Ptolemeusza). Ten Messier to zresztą materiał na odrębny wpis ? w Polsce ledwie muskający horyzont, tutaj doskonale widoczny gołym okiem, jako jasna plama na tle Drogi Mlecznej. Na engieca 6453 polowaliśmy prawie dokładnie rok temu podczas sesji na górze Ćwilin w Beskidzie Wyspowym. Obiekt, choć padł, nie był bynajmniej łatwym łupem ani dla lornety Miyauchi 141 mm Pawła Trybusa, ani dla mojego dwunastocalowego Taurusa. W Afryce ? po prostu był, nawet refraktor 120 mm nie miał z nim żadnych problemów. Tak coś mi się kojarzy, że w "Cosmic Challenge" Harringtona został wymieniony jako wyzwanie dla średniej wielkości teleskopów; hmm, wygląda na to, że Phil nie odwiedził farmy Bateleur." To jak, spróbujecie przebić się przez gesty woal atmosfery nisko nad horyzontem i dacie znać jak poszło? * * - szczególnie interesujące mogą być relacje posiadaczy szesnasto- i więcej calowców. Opis w The Night Sky Observer's Guide wskazuje, że w takich aperturach możliwe jest rozbicie peryferyjnych partii gromady. Ktoś, coś?

Na Astropolis Kolega ,,delaa" zapodał fajnego, bardzo naukowego PDFka dotyczącego osuszaczy, może się Wam przyda: GIEBEL_Information20folder_PL.pdf