Ranking użytkowników

Witam, Jakiś czas temu kupiłem używany okular Meade 24 68 do mojego refraktorka apo 80 f/6. W parze z flattenerem daje świetne, punktowe obrazy gwiazd, ostre po brzeg. Niby wszystko fajnie, ale zrobiłem się ostatnio wybredny co do wygody więc oryginalna, baryłkowata obudowa, do tego praktyczny brak muszli ocznej, do której można przytulić oko zmusiły mnie do działania. Zdjąłem oryginalne wdzianko z okularu a następnie zaprojektowałem i wydrukowałem nowe. Teraz okular jest mniejszy, lżejszy, muszla oczna pomaga utrzymać oko w odpowiedniej pozycji i pięknie odcina boczne światło. Tak to teraz wygląda:

Witam Wiem, że nie tym detektorem, ale spróbowałem. 23.01.2017, newton 150/750, niemodyfikowany Canon 1200D, 38X5min. ISO 800 + filtr UHC-S szkoda, że nie dałem ISO 1600 lub dłuższego czasu.

Czas pożegnać Wirtanena, a nawet dobrze przywitać nie dane nam było... W każdym razie - na Pomorzu i Kujawach. Pogodowy dramat trwa do dziś - z dwoma drobnymi wyjątkami. Otóż 05 grudnia niebo nieoczekiwanie wypogodziło się na dobrych kilka godzin, dzięki czemu udało mi się ustrzelić kumulację z kometą, Mirą i Uranem w jednym obrazku z Nikona D700 i Sigmy 20 mm na f/2.5 (powiększenie to "wklejka" z ogniskowej 135 mm na f/2.8). Drugi obrazek pochodzi z tej samej sesji (50 mm przymknięte do f/2.8). Po ponad miesiącu niebo znów zanęciło mnie rozpogodzeniami wieczorem 07 stycznia. Spakowałem sprzęt, ruszyłem w ciemne miejsce, zestawiłem setup, wykonałem kilka próbnych strzałów (135 mm) i... zaczęły nachodzić chmury Reszty pewnie się domyślacie... Mój wyścig z czasem potrwał całe 22 minuty Obróbka tak skromnego materiału z płynącymi obłokami to droga przez mękę, więc efekt jest mizerny, ale coś tam widać... Jak się nie ma, co się lubi..., itd. Że się tak żartobliwie wyrażę - czystego nieba!

Nie dam lajka..... ci co przeczytali niech postawią trzy kropki i przeczytają jeszcze raz ...

W Ustce na chwilę się przejaśniło, niestety nie miałem czasu wyjść na zewnątrz z teleskopem. Zdjęcie zrobione na szybko przez zamknięte okno (ostrości nie mogłem dobrze ustawić). Nikon D5100, SW 120/600, soczewka barlowa 2x, 1/125 sek, ISO 400. To jest moje pierwsze zdjęcie księżyca przez teleskop i jak widzę dużo pracy i prób przede mną.

Jest podana pod spisem prelekcji: "Wszystkie spotkania rozpoczynamy o godzinie 18.30 Zapraszamy!!!"

7 stycznia 2019, 17:55Wiek: 1,6 dnia, widoczność: 3%Sony RX10 M3

Starsze zdjęcie z ubiegłego roku 7 sierpnia 2018r. Canon700D+SkyWatcher150/750, stack 150

RECENZJA: Głowa do góry! ? Ewa Stokłosa 2019-01-12. Radek Kosarzycki Książka popularnonaukowa dla dzieci od 6 roku życia? O astronomii? Nie, to będzie za trudne, napiszmy bajkę. Tak mogło być z ?Głowa do góry!?. Tekst przygotowany dla portalu przez Agnieszkę Błasiak. Dziękujemy! Autorka, Ewa Stokłosa podjęła próbę stworzenia książki, z której dzieci dowiedzą się dużo i równie dużo zapamiętają. Jak to się udało? Całkiem nieźle. Na sukces złożyło się parę elementów. To co widzimy jako pierwsze, co bez czytania zachęca do sięgnięcia po tę książkę to ilustracje. Ciepłe, z ostrą kreską i barwami przykuwającymi wzrok, jednocześnie budzące zaciekawienie treścią, którą ilustrują. Obrazki nie tylko dodają uroku kolejnym rozdziałom, ale utrwalają wiedzę. Warto zwrócić uwagę na sposób wydania książki. Duża czcionka ze sporymi interliniami pozwoli nawet początkującym czytelnikom przeczytać ją samodzielnie, a krótkie rozdziały nie zniechęcą. Mimo że książka jest w twardej oprawie, to nie przytłacza wagą. Już w pierwszych słowach poznajemy troje bohaterów: rodzeństwo Basię i Stefcia oraz ich ciocię, astronomkę Gabrysię. Akcja książki rozgrywa się głównie na wsi, gdzie cała trójka wspólnie spędza czas na obserwacji obiektów widocznych na nocnym niebie. Początkowo szczególnie interesują ich podstawowe konstelacje oraz planety. Jednak zadając kolejne pytania wspólnie dochodzą do tak złożonych zagadnień jak chociażby odległości kosmiczne. Aby zaspokoić ciekawość dzieci, Gabrysia zabiera je do miejsca swojej pracy: obserwatorium astronomicznego. Tam ze sporą cierpliwością odpowiada na liczne pytania. Podczas spotkań z ciocią, rodzeństwo poznaje również inne obiekty widzialne z Ziemi, takie jak meteoroidy, komety, asteroidy i czerwone nadolbrzymy. Można by pomyśleć, że umieszczenie tak dużej ilości wiedzy na zaledwie 100 stronach obficie ilustrowanej książki dla dzieci jest zadaniem karkołomnym. Nic bardziej mylnego. Ewa Stokłosa jest doświadczoną edukatorką astronomii i doskonale wie jak przekazać skutecznie te informacje. Dla bardziej wnikliwych czytelników na końcu książki umieszczono słowniczek pojęć użytych w treści. Konstrukcja książki polegająca na narastaniu wiedzy, powtarzaniu najtrudniejszych informacji oraz bardzo obrazowym i przyziemnym przedstawianiu zagadnień dowodzą talentu i doświadczeniu autorki. Po przetestowaniu przez dwoje dzieci i ich mamę usłyszałam: ?To czarna magia w przystępnym języku!?. Młodszy chłopiec (4 lata) po wnikliwym obejrzeniu obrazków, zasypiał słuchając treści- dobra książka na dobranoc. Starsza dziewczynka (6 lat) słuchała z zainteresowaniem. Cała recenzująca trójka docenia ilustracje, dużą czcionkę oraz prostą i zrozumiałą treść. Julka i Jasiu ze swoją mamą Agnieszką, zdecydowanie polecają! Tytuł: Głowa do góry! Autor: Ewa Stokłosa Stron: 104 Wydawnictwo: Wydawnictwo Bis Link: https://wydawnictwobis.com.pl/produkt/glowa-do-gory/ https://www.pulskosmosu.pl/2019/01/12/recenzja-glowa-do-gory-ewa-stoklosa/

Fotka z czwartku, poranny widoczek po długim czasie pełnego zachmurzenia Canon 50d + tamron 17-50, robione przez okno.

Poniedziałkowy Muniek z balkonu godz. 23:45 82,2% 362706km P900, stack 6x1/125s ISO100, PIPP, RegiStax 6, PSE9