Ranking użytkowników

Dla wszystkich miłośników i obserwatorów mgławic planetarnych wrzucam link do listy 800 najjaśniejszych planetarek posortowanych po konstelacjach: https://www.uv.es/jrtorres/index6.html. Dziś przypadkiem wpadłem na tę listę i bardzo mnie ona ucieszyła, bo na pewno usprawni mi przygotowywanie się do obserwacji. Może jeszcze ktoś skorzysta...

Ja bawiłem tydzień na Pojezierzu Mazurskim, a tam środku nocy takie widoki. Pierwsze z 28.VI z okolic Śluzy Guzianka, drugie z 30.VI z okolić Zamordeje.

przed północą 2021-07-04 i trochę po północy

Wczorajsze ? Atakowały w kilku grupach : na zachodzie, północy i wysoko na północnym zachodzie. Na szerokość zgarnęły co najmniej 120-130 st, a najwyżej poszła grupa gdzieś tak pod 35-40 st. Panoramki z balkonu. Północ i północny wschód niestety niedostepny, a te na północy były najjaśniejsze i jarały się na całego do 1:00, a pewno i do świtu. No i oczywiście królowa srebrzaków w błękitnej pierzynce. Eos 80D+24-70/4 i jupiter 37A

Z godziny 00:30 CWE. Dużo szumu, bo przy ISO 6400, i z ręki. ?

Jakiś tam Veil się upichcił, niestety z małej ilości materiału (50x150s), bo chmury; w użyciu Canon 400 mm f/5.6 i 6d. Wersja "naturalna", czyste RGB. Starałem się być delikatny, by Welonik pozostał zwiewny; niestety coś nie do końca mogę dogadać się z gwiazdkami... Ot, wprawka przed sierpniem. PS Idzie do mnie TS apo 65q, zobaczymy jak wypadnie względem tego obiektywu. PS 2 Zestaw powieszony na SWSA i kadrowany na głowicy kulowej, co przy 400 mm ociera się o masochizm. ? Jeśli jestem z czegoś zadowolony, to z faktu, że ten montażyk bez wiekszych problemów ciągnie taką ogniskową.

Dzisiejsze, z okna mego pokoju.

Sprzed chwili:

Korzystam z tej listy, może Ci się przyda: Microsoft Word - PlanetaryNebula v2.doc (faintfuzzies.com) jest o tyle fajna, że ma miniaturki zdjęć, co pomaga przy wyborze celów. Dodatkowo mapki i podstawowe informacje o obiekcie. Trzeba tylko wziąć poprawkę na to, że niektóre mgławice wyglądają w wizualu lepiej niż na tych miniaturkach, a niektórych nie widać w 16" ?

Pozdrowienia z Polski północnej. Tutejsze legendy mówią, że czyste niebo ponoć starzy Kaszubi tu kiedyś widzieli, ale M13 dało się upolować w dziurze pomiędzy chmurami ? 20x180s + kalibracyjne, TS Hypergraph 6, Optolong L-Pro, ASI 533, -10C, guided, cropp 1/4 kadru.

W piątek tj. 02.07 na południu Polski zobaczyliśmy piękny spektakl obłoków srebrzystych. Zdjęcie wykonane z dwóch paneli, jeden obłoków srebrzystych, drugi teren tzn autostrada. Sprzęt: Nikon Z6, Sigma 18-35mm/F1.8 przymknięta do f/6,3.

Szykując poprzedni OT (https://www.forumastronomiczne.pl/index.php?/topic/28236-obiekt-tygodnia-30052021-nu-?-draconis-kuma/) w książce "Objects in the Heavens" Petera Birrena znalazłem informację o ?2398. Układ podwójny złożony z dwóch czerwonych karłów - musiałem to zobaczyć! Z ciekawości przeszukałem forum i znalazłem tylko jedną wzmiankę o tym układzie. Kolega @polaris wspominał o nim w 2020 roku i przyznaję, że bardzo żałuję, że przeoczyłem jego wpis. Wydaje się, że ten układ podwójny nie jest zbyt popularny. Ponoć został nawet pominięty w Cambridge Double Star Atlas. Jest to o tyle dziwne, że układ ten jest bardzo ciekawy i to nie tylko ze względu na kolorystykę. Zerknijmy na mapę 3D wszystkich znanych układów gwiazdowych w sąsiedztwie Słońca w promieniu 12,5 lat świetlnych, zaczerpniętą z Europejskiego Obserwatorium Południowego. Na ilustracji ?2398 występuje pod oznaczeniem GJ725: Źródło: https://www.eso.org/ Komentarz: Słońce znajduje się w centrum. Kolor wskazuje na temperaturę i klasę spektralną ? białe gwiazdy to (ciągu głównego) karły A i F; żółte gwiazdy, takie jak Słońce, to karły typu G; pomarańczowe gwiazdy to karły typu K; a czerwone gwiazdy to karły typu M. Niebieskie osie są zorientowane wzdłuż galaktycznego układu współrzędnych, a promienie pierścieni wynoszą odpowiednio 5, 10 i 15 lat świetlnych. Tak! Ta gwiazda podwójna jest odległa tylko 11,6 roku świetlnego od Słońca i należy do najbliższych Ziemi układów podwójnych gwiazd. W tym miejscu chciałbym zrobić małą dygresję, gdyż dla części osób oznaczenia katalogów ? czy GJ mogą być nieznane. Oznaczenia ? czy STF odnoszą się do katalogu "Catalogus novus stellarum duplicium" opublikowanego przez rosyjskiego astronoma Friedricha Georga Wilhelma von Struve w 1827. Umieścił on w nim 3112 gwiazd podwójnych, z czego ok. 75% było wcześniej nieznanych. Fragment "Catalogus novus stellarum duplicium" z opisem układu ?2398 odnaleziony w serwisie https://www.bibliotekacyfrowa.pl W 1837 roku ukazała się następna jego praca: Mikrometryczne pomiary gwiazd podwójnych (łac. Stellarum Duplicium Mensurae Micrometricae), zawierająca rezultaty 13-letnich obserwacji położeń gwiazd. Jest to przełomowe dzieło w tej dziedzinie astronomii. GJ natomiast jest skrótem od katalogu Gliese?Jahreiß, który obejmuje gwiazdy znajdujące się w promieniu 25 parseków od Słońca. Został zestawiony przez niemieckiego astronoma Wilhelma Gliesego w 1957 roku. Od 1979 współautorem jest Hartmut Jahreiß stąd jego oznaczenie. Obie gwiazdy naszego OT to małe czerwone karły typu M, z których każdy ma około jedną trzecią masy i promienia Słońca. Każda z nich wykazuje typ zmienności typowy dla gwiazd rozbłyskowych, a ich aktywne powierzchnie są źródłem emisji promieniowania rentgenowskiego. Według danych z https://www.stelledoppie.it seperacja składników wynosi 11" a ich jasność odpowiednio 9.11mag i 9.96mag. Para jest powiązana grawitacyjnie i charakteryzuje się dużym ruchem własnym wynoszącym ponad 2"/rok. Nasza gwiazda podwójna znajduje się w konstelacji Smok. Jej poszukiwania najlepiej rozpocząć od Omicron Draconis, która będzie naszym drogowskazem, ponieważ jest bardzo charakterystyczna. Jej jasność to 4.6mag i w normalnych warunkach jest widoczna gołym okiem. Chyba, że obserwacje prowadzi się w białe noce z miasta, to należy do niej "doskoczyć" startując od gwiazdy Altais. Gwiazda Omicron Draconis jest układem wielokrotnym. Składnik B typu widmowego K o jasności 8.3mag jest oddalony od składnika A, który jest typu widmowego G, o 38". Różnica jasności sprawia, że przy małym powiększeniu słabszy składnik wydawał się prawie czerwony. Duża separacja sprawia, że drugiego składnika nie da się przeoczyć nawet w małych powiększeniach. Omicron Draconis - opracowanie własne na podstawie Stellarium Do dalszych poszukiwań potrzebny jest dokładny atlas. Polecam "Interstellarum Deep Sky Atlas" lub darmowy "Deep Sky Hunter" (http://www.deepskywatch.com/deepsky-atlas.html). Przy Omicron Draconis odnajdujemy trzy charakterystyczne gwiazdki tworzące łuk (zaznaczone na żółto). Opracowanie własne na podstawie Deep Sky Hunter Prowadząc linię między Omicron Draconis i najciemniejszą z trzech gwiazd odnajdujemy gwiazdę 7mag, która będzie naszym punktem odniesienia. Dokładnie na środku pomiędzy tą gwiazdą i najjaśniejszą z trzech gwiazdek (też 7mag) znajdujemy nasz OT. Opracowanie własne na podstawie Deep Sky Hunter Dwie rubinowo-szare szpileczki były bez problemu widoczne w powiększeniu około 28x, gdy obserwowałem je za pomocą SW ED 120mm i okularu BCP 32mm. Choć najlepiej prezentowały się w BCO 18mm i powiększeniu 50x. Ciekawe czy pod ciemniejszym niebem można dostrzec ten układ w lornetce 15x70? A Ty już widziałeś kiedyś układ podwójny złożony z dwóch czerwonych karłów? Jeśli nie to spróbuj odnaleźć ?2398 i koniecznie daj znać jak poszło... PS - Podczas moich poszukiwań ?2398 przy okazji oglądałem i polecam: Epsilon Dra 4.0mag/6.9mag seperacja 3.2" SW ED 120mm; BCO 6mm i Pentax XW 3.5mm Mu Dra 5.7mag/5.7mag seperacja 2.5" SW ED 120mm; BCO 6mm i Pentax XW 3.5mm 16,17 Dra 5.4mag/6.4magg/5.5mag seperacja 3.1" i 90" SW ED 120mm; BCO 6mm i Pentax XW 3.5mm Omicron Draconis 4.6mag/8.3mag seperacja 38" SW ED 120mm; BCP 32mm i BCO 18mm

Kochani! Długo kazały na siebie czekać... Aż nadeszła noc 28/29 czerwca i na czystym nieboskłonie wreszcie ujrzeliśmy błyszczące woale unoszące się nisko nad linią północnego i pn-wsch. horyzontu. To Obłoki Srebrzyste, zwane też z angielska: Noctilucent Clouds; w skrócie: NLC. Zapraszam na łowy ?

To może faktycznie się na krzywy ryj raz wbije ?

Dziękuję wszystkim za miłe słowa ? W sumie nie dziwię się, że nie o wszystkim wspomniałeś, jak za pierwszym razem obserwowałam z Chorwacji i uparłam się, że opiszę wszystko, to potem wyszła relacja na kilkanaście stron pdf... Ale i tak troszkę szkoda tych pominiętych obiektów ? Noo, oni tam na równiku mają genialnie pod tym względem! Miałam okazję pisać o tym z jedną dziewczyną z Malezji, i na moje stwierdzenie, że ja nawet całego Skorpiona nie widzę, a u nich takie cudeńka, odpowiedziała, że faktycznie pod tym względem mają dobrze, ale na co dzień i tak mieszka pod niebem 7 klasy Bottle'a i rzadko może z tego nieba korzystać, a potem dodała, że ona to z kolei zazdrości mi czterech pór roku i śniegu ?? Miło mi poznać również ? Właśnie też mam podobne marzenie odkąd w wieku 8 lat zaczęłam czytać taką jedną książkę o astronomii i obserwacjach, zwłaszcza Szkatułka z Klejnotami w Krzyżu oraz Worek Węgla mi zapadły w pamięć, choć teraz najbardziej ciekawa jestem jak w lornetce (i gołym okiem) prezentują się Obłoki Magellana, no i też te wielkie kulki jak Omega Centauri i 47 Tucanae albo taki Centaurus A, choć to już bardziej w 25x100. Albo przeczesać całą Drogę Mleczną choćby maleńką lorneteczką 2.3x40! Już u nas wygląda cudownie - piękna smuga z zawieszonymi różnymi obiektami, jak bombki na choince, a tam to dopiero musi być ? I Strzelec ze Skorpionem w zenicie! Podejrzewam, że ja całą pierwszą noc pod południowym niebem mogłabym spędzić bez żadnego sprzętu - stałabym/leżałabym na ziemi i tylko chłonęła chmary nowych gwiazd zsypujących się na mnie z firmamentu... Ale się rozmarzyłam! ?

Ja próbowałem dzisiaj lornetką Fujinon16x70. i Makiem 127 Na początku porażka bo jakieś obłoczki snuły się po niebie i przez to powietrze było niestabilne. Po przejściu niechcianych chmurek, lornetką udało się, ale tylko czasami. W najlepszym momencie stabilności atmosfery widoczne jaki dwie, jednakowo blade i przytulone do siebie naprawdę już mikroskopijne gwiazdeczki. Trudna parka dla lornetki 16x70. Gdybym nie wiedział gdzie są to nie ma szans na rozdzielenie. To parka dla średniej lornetki typu wytężamy wzrok i czekamy na stabilną atmosferę, więc tu nie ma mowy o relaksacyjnych obserwacjach dwuocznych, tym bardziej że lornetkę trzeba kierować w okolice zenitu. Za to w Maku 127 - bułka z masłem - piękne bliźniacze dwie szpileczki - tutaj już można się delektować godzinami.

Na kanale AstroLife pojawił się nowy film o tym układzie. ?

Kilka kolejnych małych zwierzątek. Prawie wszystkie robione w 2020 roku, tylko ostatnie (Owadziarka) jest z czerwca tego roku. Mrówka. Z tego, co pamiętam, to wylazła z pniaka. Była bardzo duża, myślę, że miała ponad centymetr długości, więc chyba królowa. Nie wiem jaka to, może Mrówka pniowa. Szczotecznica szarawka. Znamionówka starka. Odorek zieleniak. Kosarz. Tygrzyk paskowany. Oleica. Owadziarka.

Jak tam Wasi maturzysci ? bo u mnie już jedno "córka" odhaczone" ?

Astronomowie co na równiku mieszkają (w takim np. Ekwadorze) mają fajnie. Moga zobaczyć praktycznie wszystko nie ruszając się z miejsca.do tego planety w okolicach zenitu.

WOW!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Obserwuję dwie sowie rodzinki. Mają po jednym młodym, oby stan się nie zmniejszył... Maluchy to już podloty, samice bacznie je pilnują, trzeba uważać. Drugi maluch bardziej skryty, ale udało mi się go spotkać kilka razy: hu hu ?

Mnie się nazbierało sporo małych stworzonek, ale nie będę ich wrzucał na raz. Na razie dam moje ostatnie upolowane zwierzę czyli ważkę, która szczególnie upodobała sobie antenę samochodu. Pierwsze cztery zdjęcia zrobiłem wczoraj, a dwa ostatnie dzisiaj, więc nie wiem czy to ten sam okaz - wygląda niemal identycznie, ale latało ich dzisiaj kilka. Przyznam szczerze, że chyba pierwszy raz widziałem taką dziwną ważkę. Przeglądałem internet i myślę, że może to być ważka ruda, ale nie mam pewności. Twarz tej wczorajszej od razu mi się skojarzyła z obcym. Dzień później...

Ten wątek był inspiracją do zaobserwowania tej uroczej pary podczas transmisji na żywo na kanale AstroLife ?

Udało mi się znaleźć ten układ i rozdzielić w lornetce 20x70. Załączam szkic z obserwacji. Nie zaznaczałem wszystkich gwiazd widocznych w polu widzenia.

Dziwne, że tylko w tym roku składnik B jest czerwony.

https://www.stelledoppie.it/index2.php?iddoppia=76564

Moja notatka: STF 2398 (Gliese 725) 8,9mag+9,7mag 10,9" dwa czerwone karły typu M o dużym ruchu własnym ponad 2"/rok; tej gwiazdy nie ma w CDSA, leży pomiędzy 39 Dra a omikron Dra, bliżej tej drugiej; warto na nią rzucić okiem, nie tylko ze względu na kolorystykę, ale fakt, że ta parka leży jedynie 11,5 roku świetlnego od nas.