Ranking użytkowników

iso100 1/1000 sekundy wczoraj nad ranem

Niestety ale, mózg nie sumuje światła z obydwu oczu, przez co automatycznie nie zliczamy światła ,z dwóch obiektywów lornetki. 100mm lornetka odpowiada 100mm refraktorowi. W przypadku teleskopów zwierciadłowych, gdzie transmisja wynosi ok.67-70%(obstrukcja, rozproszenie na pająku-newton, sprawność warstw)możemy pomnożyć x1.3, zakładając że transmisja lornetki to ok 90%-96%(APO).ALE......no właśnie to jedno ale. Jedno oko wspiera drugie. W lipcu tego roku ,zrobiłem wreszcie eksperyment, do którego przymierzałem się lata, i zawsze coś mi przeszkodziło. Obserwacja jedno oczna a dwuoczna(lornetki).Niebo było wtedy bajka ,Droga Mleczna widoczna praktycznie do linii horyzontu. Po wstępnej adaptacji wzroku( ok 45-50min)zacząłem obserwacje lornetką 10x50 Tasco .Na warsztat poszły oczywiście DS ,takie jak Laguna,Tryfid,Orzeł,Omega,kilka otwartych i kulki. Najpierw przypatrywałem się im jednym okiem(w moim przypadku ,prawym ,bo to moje dominujące i nim zawsze obserwuję),potem dwuocznie, prowadząc przemienne porównania. Wnioski. -pole widzenia jest identyczne, chociaż dwuocznie wydaje się dużo większe, ale to tylko złudzenie. -jasność obiektu, jest identyczna ,niezależnie czy używamy jednego czy dwoje oczu. -szczegóły(pojaśnienia, zarys, kształt) widać zdecydowanie wyraźniej i bezpośrednim patrzeniem, jeżeli używamy dwoje oczu, podobnie ,gwiazdy(grom.otwarte)które wychodzą zerkaniem ,dwuocznie widać bezpośrednim patrzeniem. Np.Laguna ,jednym okiem była tylko mglistą plamą, przy obserwacji dwuocznej ,widać było wyraźnie kształt mgławicy , ukazały się pojaśnienia i gwiazdki wewnątrz mgławicy. Patrzenie dwuoczne daje nam zdecydowanie lepsze postrzeganie.

Zachęcam do poeksperymentowania aby lepiej poznać swoje oczy i mózg. Z lornetki możesz zrobić sobie teleskop zamykając jedno oko i sama oceń ile tracisz. Potem koniecznie powtórz z drugim okiem, bo może być inaczej (u mnie jest sporo inaczej). Efekt pewnie będzie różny na gwiazdach i na obiektach rozległych. Tu jest wątek w tym temacie na CN, z linkami do jeszcze innych wątków. Pierwiastek z dwóch pojawia się tam bardzo często. Co do minimalnych apertur w jakich można dany obiekt zobaczyć, to na pewno takie cyfry trzeba traktować z dużym dystansem. Przecież dużo zależy np. od wzroku, doświadczenia i determinacji obserwatora.

A co tam, zanim pojawi się wysyp Messierów 31 lepszych niż mój (przeważnie) i tych ciut gorszych, wrzucę swoją wersję. 6d mod, Canon 400 mm f/5.6, 60x3 minuty, powieszone na CEM 25p. Mankamenty są i je widzę - przede wszystkim chciałem zrobić kilka ekspozycji z krótszymi czasami na koniec sesji, by podmienić przepalone centrum, ale zanim się zorientowałem obiektyw zaparował i było po zabawie. Jak się podoba to fajnie, jeśli nie to dajcie znać co do poprawy (że więcej materiału się przyda to wiem, dozbieram). Edyta - inna wersja kolorystyczna

No i pacz, złapałaś mnie na odszumianiu. ? A tak poważnie nie mam jeszcze na tyle wyrobionego, hm, workflow, bym potrafił odtworzyć obróbkę z pierwszej wersji. Każdy końcowy rezultat to wielka niewiadoma. PS poza tym - co najbardziej istotne - obie wersje były robione na różnych stackach - powstałych z tego samego materiału, ale z różnymi parametrami stackowania (takie tam eksperymenty żeby zgasić przepalone już na wstępie centrum).

To ja trochę inaczej ? SCT 6" + ASI 1600 MM

Dzisiejszy Księżyc + Wenus + Mars Chyba koniunkcja bo ww. trio mieści się w jednym polu widzenia lornetki. Foto z ręki przez lornetkę 8x

8.7. nad ranem ok.godz 4.00 ISO400-1600 ekspozycja 1/100-1/200sek f=200mm. Ciekawy ten poranny sierp w lipcu wysoka deklinacja więc udaje mu się uciec przed blaskiem słońca. Nów w nocy z piątku na sobotę może jutro też się uda złapać. Koniunkcji z Merkurym juz się nie udało bo drzewa przysłoniły