Ranking użytkowników

Część I: Przybycie W czwartek o 14:15 wyruszyliśmy z @SQ3TLE pociągiem z Krakowa, o 15:30 obejrzeliśmy lot Starshipa okraszony pokazem fajerwerków, a po 8 godzinach jazdy urozmaiconej przygotowywaniem listy obiektów i obserwacją chmur dotarliśmy do Choszczna, skąd odebrał nas @TheJohnny22. Już w drodze do Zatomia niebo wyglądało niesamowicie. Gwiazdy lśniły ostro nad drzewami i nawet przez szybę samochodu widać było cały ich ogrom, który pół godziny później pod drzwiami Pyrlandii powiększył swoją liczebność kilkukrotnie. Wrzuciliśmy rzeczy do pokoju i wróciliśmy na zewnątrz, by przywitać się z towarzystwem urzędującym zarówno przed Pyrlandią, jak i na polu obserwacyjnym. Przy okazji, w tym pierwszym miejscu zerknęliśmy przez 12” @dariusa na jakąś galaktykę z wiosennych zbiorów Lwa i Panny, zaś w tym drugim @krzysztof G. w 16” pokazał nam kilka galaktyk w Sekstancie oraz Raku. Ten krótki wstęp do obserwacji sprawił, że trochę zmarzliśmy, dlatego ponownie udaliśmy się do Pyry, by przyszykować swój arsenał przeciwko zimnu. Wyposażeni w mnóstwo warstw ubrań i grzałki w butach zgarnęliśmy APM 25x100 z atlasem i ponownie wyszliśmy na pole obserwacyjne. Część II: Dmuchawce na niebie Kto by się spodziewał. Mimo przygotowanej w pociągu listy obserwacyjnej nie mogłam powstrzymać się od krążenia lornetą pośród ogromu gwiazd, szczególnie tych okupujących wiosenną, można by powiedzieć bardziej ubogą część nieboskłonu. Ta ubogość jednak tutaj przerodziła się dla mnie w bogactwo, zatomska noc pokazała bowiem ten rejon firmamentu w sposób niespotykany dla kogoś pochodzącego spod nieba podmiejskiego, a od lat mieszkającego w centrum Krakowa. W lornecie pośród tej wielkiej liczby gwiazd co jakiś czas ukazywały się bardzo delikatne mgiełki, rozwiane nasiona dmuchawca – galaktyki znajdujące się tak daleko, że w zasadzie stanowiące tło dla gwiazd naszego kosmicznego podwórka. Śledząc je, przemknęłam wzdłuż Łańcucha Markariana, przeczesałam Warkocz Bereniki, po czym zatrzymałam się na M53 i słabszej NGC 5053. Zdążyłam skierować się w okolice Lwa, gdy podszedł do mnie @Piotr K. z maleńką lornetką w stylu oczu wyraka wykonaną z telekonwerterów Nikona, którą tuż przed zlotem zarezerwowałam u niego na Forum. Ledwie przez nią spojrzałam i już wiedziałam, że ją biorę! Moim oczom ukazała się jeszcze większa ilość gwiazd wypełniająca szerokie pole widzenia. Natychmiast przypomniały mi się opisy obserwacji takimi dwururkami, w których zaczytywałam się lata temu, i dokładnie to co opisywały, przeżywałam w tamtym momencie. Czułam się, jakby moje oczy stały się nagle znacznie bardziej wrażliwe na światło i w efekcie zasięg gwiazdowy gołym okiem się powiększył. Gołym okiem, bo właśnie takie wrażenie naturalności i swobody jak przy patrzeniu gołym okiem towarzyszyło obserwacjom przez ten instrument. A to wszystko trwało tylko chwilę, bo po moich okrzykach zachwytu wszyscy zgromadzeni wokół też chcieli spróbować. Podczas gdy inni zajmowali się maleńką lornetką, ja przez swoją APM spojrzałam na wyraźniejszy niż zwykle Triplet Lwa oraz pobliską NGC 3596, z którą walczyłam wielokrotnie pod swoim przydomowym niebem, na którym zawsze mi umykała. Tym razem się udało. Filip i Janek również zaaprobowali widok pierwszych trzech nasionek dmuchawca, czego niestety, z uwagi na różnicę wzrostu, nie mógł zrobić @Virus. W międzyczasie zawołali nas do 16-calowego teleskopu na oglądanie ukazującej nieregularności galaktyki NGC 4559, a chwilę później w tej części pola obserwacyjnego pojawił się wątek gwiazdozbioru Żyrafy i odnajdywania go na niebie okraszony machaniem zielonym laserem (ku nie uciesze fociarzy). Zainspirowało mnie to do odnalezienia Kaskady Kemble’a, której lornetowy widok urzekł wszystkich zebranych, z kolei 16” zostało za moją sugestią skierowane na IC 342, o której zobaczeniu marzyło mi się już od dawna. W pierwszej chwili w polu widzenia zobaczyłam tylko gwiazdy, ale zaraz zostałam poinstruowana czego mogę się spodziewać. Po chwili zerkania faktycznie mojej źrenicy ukazało się gwiazdopodobne, rozmywające się na zewnątrz centrum obiektu, a im dłużej patrzyłam, tym większy obszar pokrywało. Kolejnymi celami teleskopu były galaktyki NGC 1961 i 1569 oraz planetarka NGC 1501, zaś lornety – M81 z M82 i NGC 3077 oraz NGC 2403. Po nich Filip oraz ekipa od 16-calowego Newtona zwinęli się do spania, a ja z Jankiem obserwowaliśmy dalej. Wycelowałam APM na Arp 85 i zachwyciłam się. Widywałam ją w różnych teleskopach, ale nie spodziewałam się takiego widoku tych obiektów w tej lornetce – obie galaktyki były wyraźnie widoczne, przy czym centrum M51 otaczała mgiełka o nieregularnej jasności – nie odważyłabym się chyba powiedzieć, że widziałam tam jakieś spiralne struktury, ale widok naprawdę był niesamowity. Przeniosłam pole widzenia dwururki ku wspinającemu się Łabędziu, po którym posnułam się też oczami wyraka, pokazałam Jankowi i @Charon_Xowi Albireo, zerknęłam na Wschodniego Veila i pokrążyłam nisko po Orle, gdzie coś już wisiało na niebie. Lorneta też zaczęła parować, a ponieważ noc astronomiczna kończyła się za niecałe pół godziny, nie było zbyt dużego sensu iść po grzałki. Zrobiliśmy z Jankiem jeszcze krótki obchód pośród fociarzy, którzy gdzieniegdzie wciąż trwali na polu obserwacyjnym, i zwinęliśmy się do ciepłej Pyrlandii. Część III: Słońce i Księżyc Główną atrakcją dziennego nieba było oczywiście Słońce, do którego obserwacji przed Pyrlandią podeszło kilka różnych instrumentów jak dariusowe 12” na Dobsonie, lorneta kątowa @Panasmarasa czy Lunt i Coronado. Nie wiem niestety czyje było Coronado, ale charonowy Lunt zdobył chyba najwięcej uwagi – co prawda ominęły mnie czwartkowe widoki ogromnej protuberancji, ale i bez niej piątkowy widok Słońca powodował opad szczęki. Niedługo po 19 panasmarasowa lornetka pokazała nam Słońce kryjące się między gałęziami drzew, a półtorej godziny później – ekstremalnie wąski sierp młodego Księżyca wiszący tuż nad tymi samymi gałęziami. Po jego zachodzie tę część nieba zdominowały Wenus i Mars, które zbliżając się powoli do horyzontu wraz z pokrywającymi nieboskłon cirrusami, zapowiadały nadchodzące obserwacje. Część IV: Cudowny instrument Tej nocy zaczęło się, że tak powiem, delikatnie. Ot w polu widzenia APM lądowały przeróżne klasyki, od M44 i M67, przez M81 z sąsiadkami, po M13, które pokazywałam Filipowi i @Zieluowi. Po około godzinie poszliśmy się zagrzać przy ognisku, potem Filip udał się spać, a ja wróciłam na pole obserwacyjne, by zapolować na nasionka dmuchawca rozwiane między gwiazdami. Akurat potwierdzałam widoczność NGC 3596, której widoku pierwszy raz uświadczyłam noc wcześniej, gdy akurat podszedł do mnie @Paweł Sz. z lornetą analogiczną do mojej, za to ze szkłami ED. Porównaliśmy obie dwururki na tych samych obiektach i zgodnie stwierdziliśmy, że nocą w zasadzie nie widać między nimi różnicy. Po tym Paweł upolował Igłę NGC 4565, a ja wycelowałam pole widzenia kolejno w NGC 3655 i NGC 3646. Ta ostatnia okazała się być dość trudnym obiektem, zarówno dla mnie, jak i dla Pawła. Przez M64 udałam się do bardzo ładnej NGC 4725, następnie do upolowanej wcześniej przez Pawła Igły oraz wyżej do NGC 4559, a potem znów niżej do NGC 4494 i jeszcze wyżej do skupiska kilku nasionek widocznych w jednym polu widzenia: NGC 4283 i 4278 (sklejonych w jeden świetlisty punkt) wraz z NGC 4274 oraz NGC 4314, a także do pobliskiej NGC 4150, która okazała się być znacznie trudniejsza od poprzedniczek. Jakoś wtedy Paweł przyniósł swoją APM 10X50 ED uzbrojoną w, jeśli dobrze zanotowałam, filtry Orion UltraBlock. Na pierwszy ogień poszła Ameryka Północna (jeszcze nigdy nie widziałam jej tak wyraźnie), a następne były Serce i Dusza – kolejne obiekty, o których obserwacji marzyłam od dawna. I oto stanęłam przy lornetce z filtrami i zobaczyłam – podłużną i wyraźniejszą Duszę oraz wnętrze Serca owinięte wokół gromady Melotte 15, wspaniałe! Wraz z Jankiem i Zielem obejrzeliśmy też wyraźnie zarysowanego Pacmana, a ja posnułam się jeszcze wzdłuż Łabędzia. Po pięknych widokach, które rozgrzały moje serce i duszę, sama poszłam ogrzać ręce i nogi do Pyrlandii. Z trudem wyrwałam się z tego ciepła jakiś czas później, ale zdecydowanie było warto. Wkraczając na pole obserwacyjne po tej przerwie, usłyszałam słowa „bino Stana”, które ujęły mnie całkowicie i sprawiły, że zostałam w tym miejscu do końca nocy astronomicznej. Lorneta ta, którą opiewał już zarówno @polaris w swojej relacji, jak i Paweł i inni w wątku zlotowym, powaliła swoimi widokami wszystkich i myślę, że nie tylko w mojej głowie stała się wymarzonym instrumentem docelowym. Pole widzenia tak głębokie i szerokie, że można by się w nim utopić, gwiazdy tak ostre, że można by się o nie zranić, widoki tak zapierające, że można by zapomnieć, by wziąć kolejny oddech. Każdy obiekt, który pojawiał się w polu tej lornety, onieśmielał, stawiał w cieniu jakikolwiek inny obraz z jakiegokolwiek innego instrumentu, który pamiętało się jako „najlepszy”. Chichoty przytłaczające bogactwem i przestrzennością, Veil Wschodni w postaci wysadzanej diamentami wstęgi, niesamowicie puchate E Barnarda. Iskrząca się delikatnie Róża Karoliny pośród gwiazd Kasjopei, skondensowana, ale zarazem niezwykle subtelna. Rozpływająca się w przestrzeni M27 kontrastująca z ostrymi słońcami wokół i niedaleka M71 stanowiąca skupisko takich słońc migoczące przy jaśniejszych i jakby położonych bliżej gwiazdach Strzały. I wszystko to, co było pomiędzy. Każdy fragment firmamentu w tym instrumencie niezmiennie zachwycał. @stan67 zaczął zwijać swoje cudo, gdy wschodnie niebo przestało być całkiem ciemne. Część V: Gubię się Około 20 sobotniego wieczoru oczy i instrumenty wielu zlotowiczów skierowały się na sierp Księżyca przyozdobiony w światło popielate oraz Wenus w kwadrze. SCT 8” @jolo pokazał nam cienki sierp Merkurego, zaś ja i Polaris uświadczyliśmy dodatkowo dość jasnego i długiego Liryda o pomarańczowym zabarwieniu mknącego przez Bliźnięta. Kiedy zrobiło się już znacznie ciemniej, rozstawiłam lornetę koło wspomnianego SCT Łukasza i wspólnie z Jankiem zaczęliśmy oglądanie. U Jolo najpierw zagościły podwójne Kastor i 19 Lyn, a następnie Eskimos, który w zasadzie został mi przedstawiony jako zagadka – miałam spojrzeć w okular i powiedzieć co to za obiekt (zgadłam). 😄 Na moją prośbę SCT zostało skierowane na wiszące już ekstremalnie nisko M46 i M47 i możecie wierzyć lub nie, ale w takich warunkach udało nam się wyłapać NGC 2438 – planetarkę w tej pierwszej gromadzie! W międzyczasie w mojej lornecie przewinęły się po kolei gromady Woźnicy i Bliźniąt, a chwilę później u Jolo – Duch Jowisza i mnóstwo galaktyk we Lwie. Do oglądania dołączyli Filip i Zielu. W SCT wylądował kolejny ogrom nasion dmuchawca. Żeby nie zasypywać Was numerami wspomnę tylko o widoku, który najbardziej zapadł mi w pamięć – galaktykach z wnętrza Łańcucha Markariana zebranych w jednym polu widzenia: M84, M86, NGC 4388 oraz NGC 4387. Piękne! Swoje galaktyki w lornecie wyłapuję też ja, m.in. wyraźne NGC 2683, NGC 3607 i 3608 czy wyskakujące zerkaniem NGC 3681, 3684 i 3686. Po północy robimy półtoragodzinną przerwę na grzanie się w Pyrze – Filip i Janek idą spać, ja i Zielu wracamy na pole. Jest bardzo zimno, ale niebo zachwyca. Biorę się za wiosenne jeszcze obiekty – wyłapuję NGC 5600 w Wolarzu i upewniam się kilka razy, że na pewno ją widzę. Zachwycam się Mini Sombrero (NGC 5746) i M5, wyzerkuję niewielką NGC 5921 i trochę upartą NGC 5962. Ups, to już chyba lato. Przenoszę się ku M27 i M71 i analizuję piękne ciemnotki wokół. W polu widzenia usianym mrocznymi sylwetkami zauważam skrzącą się delikatnie, ale też nie tak nieśmiało NGC 6830. Przepiękna, ale pobliska NGC 6823 okazuje się być jeszcze ładniejsza – sznureczek diamentów, na końcu którego jest zawieszona, tworzy przepiękny detal w tym gwieździsto-pyłowym rejonie nieba. Cudowna. Wyżej zahaczam o większą i luźniejszą gromadę Ro 2, zaraz potem jest Stock 1 i bardzo delikatna NGC 6800. Gubię się wśród cudów Łabędzia, a w swojej zgubie przypadkiem trafiam na NGC 7063. Tu wszędzie lecą zachwyty. Natrafiam na cielsko Ameryki Północnej i zaraz gubię się znowu. Zauważam kolejny punkt orientacyjny – M39, a niedaleko odkrywam NGC 7082, która bardzo przypomina mi woźnicowego Kota z Cheshire. Zagłębiam się w okolice Kokonu obfite w przepiękne ciemne mgławice i gubię się po raz kolejny. Na chwilę odnajduję się przy NGC 7243. Lacerta, Cefeusz. Trafiam na Gwiazdę Granat o przepięknej, ciepłej barwie i trzęsę się z zimna. Identyfikuję Barnardy 169, 170, 171 i gubię się raz jeszcze. Krążę po Cefeuszu z zachwytem nad tym pylistym regionem nieba. Przemieszczam się ku Kasjopei i z powrotem do Cefeusza, i jeszcze dalej na południe. Docieram do horyzontu. Biorę oczy wyraka i powtarzam tę podróż wzdłuż naszego nasionka dmuchawca. Trzęsę się z zimna. Przychodzi Jolo zwinąć swój setup, przez chwilę grzeje mi ręce suszarką. Zerkam znów przez oczy. Wschodni horyzont zaczyna jaśnieć. Mam nadzieję, że wybaczycie mi, że ta relacja pojawia się tak późno, to przez pisanie magisterki, niemniej mam nadzieję, że tekst Wam się spodoba, zwłaszcza, że dawno nie pisałam relacji i chyba trochę wyszłam z wprawy. 😁 Dziękuję Wam raz jeszcze za zlot i do zobaczenia (mam nadzieję) jesienią, a jeśli się nie uda, to kolejnej wiosny!

Wyjątkowo sugestywne zjawisko z poniedziałkowego ranka. Układ obiektów był niezwykły, ale wbrew pozorom nie są to 4 księżyce galileuszowe, co od razu widać po ich jasności. Kallisto jest znacznie ciemniejszy od reszty, a w tamtej chwili znajdował się daleko na wschód od tarczy planety. Ciepły w kolorze Io znajduje się najbliżej tarczy i rzuca na nią cień. Po lewej widoczny jest Ganimedes, a niżej Europa. Ostatni, błękitny obiekt to Sigma Arietis - gorąca gwiazda o typie widmowym B.

Cześć. Przeglądając fora astronomiczne widać mnóstwo pięknych zdjęć obiektów oraz ofert sprzedaży różnego rodzaju astro sprzętu. Niestety coraz rzadziej pojawiają się opisy wrażeń z obserwacji wizualnych. Od ponad roku śledzę większość wpisów na różnych forach i jak do tej pory materiału archiwalnego było na tyle dużo że jakoś tego nie zauważałem. Teraz po przeczytaniu "wszystkiego" zauważyłem że nowych wpisów w tej tematyce jest jak na lekarstwo. Mimo iż nie mam wielkiego doświadczenia a i pisarz że mnie żaden postanowiłem że będę skrobał chociażby dwa zdania z każdej obserwacji jaką przeprowadzę . Z pewnością dla wyjadaczy nie będą to żadne nowe obiekty (póki co gustuję raczej w klasykach DSO) , jednak chcę tym wątkiem zawalczyć o wizualna , tak by nie odszedł tak szybko w zapomnienie i nie przegrał rywalizacji z foto 😉 Drugi cel to zachęcić tych którzy mają dużo więcej do opowiedzenia o napisania żeby również podzielili się tutaj i w ten sposób podtrzymali "ledwie tlący się płomyczek wizualowych relacji". Niby czas nie najlepszy na taki start wszak nocy astronomicznej już nie ma , jednak wczoraj postanowiłem wykorzystać tę kilkadziesiąt minut w miarę ciemnego nieba aby wypróbować nowo zakupiony okular 8.8 mm. Ponieważ czasu mało nie chciało mi się ruszać z dala od domu i rozłożyłem 13 calowego ATM-owego Newtona na podjeździe przed domem. Niebo dodatkowo rozjaśnione łuną z nad Wrocławia więc o "fajerwerkach" nie mogło być mowy. Wg. Lightpolutionmap niebo to około 20.3 mag./arc sec a wg mnie jeszcze słabiej bo ostatnio sporo się zmieniło w okolicy. Na początek kalibracja szukacza na m57 i pierwsze wrażenie w 8.8. efekt fajny i to co zobaczyłem zwiastowało że wieczór a w zasadzie noc może być udana ( zacząłem obserwacje tuż przed północą ). Przeskoczyłem więc na Cygarko oraz Bodego ( która to parka były pierwszymi galaktykami jakie widziałem kiedykolwiek prze teleskop) i tutaj doznałem całkiem przyjemnych odczuć oglądając je w powiększeniu blisko x187. Poprzyglądałem się im w 6.7 mm oraz 14 mm i muszę przyznać że nigdy nie wyglądały tak ładnie tuż przed moim domem. Rozochocony przeskoczyłem na parkę NGC4490 i jej towarzyszkę NGC4485 (jakoś tak na tym etapie najbardziej upodobałem sobie parki oraz galaktyki oglądane od strony krawędzi). Tutaj również bardzo przyjemne wrażenia i nawet doszukać się można było lekkich struktur w tej większej. Poleciałem na chwilkę do M94 zahaczając po drodze NGC4625 i NGC4618 tylko po to by wycelować w kolejną klasyczną parkę... M51 z sąsiadką nie zrobiły większego wrażenia ( te galaktyki oglądałem wielokrotnie pod naprawdę ciemnym niebem) , jednak jak na to miejsce byłem zadowolony faktem iż dostrzegłem zarysy ramion. Jeszcze w pobliżu jest wydarzenie ostatnich tygodni czyli supernowa w M101, postanowiłem więc tam wycelować. M101 owszem była , coś tam w niej jasniało w dwóch miejscach (jedno to z pewnością gwiazda naszej galaktyki a drugie...pewności nie mam). Na koniec poszukiwania galaktyk skierowałem się w stronę smoka po to by zobaczyć "drzazgę" (wspominałem że lubię krawędziaki ?) - udało się. To jedyna tej nocy "nowa galaktyka". Niebo zaczęło jasnieć więc na koniec dawno nie widziany "ogryzek" (ależ był olbrzymi) i królowa gromad kulistych M13. Ależ to było zaskoczenie !!! Nie skłamię jak powiem że gromada którą widziałem ze sto razy wcześniej, wczoraj prezentowała się najpiękniej.... CDN p.s. Przepraszam za wszystkie błędy.Piszę na telefonie a to sztuka nie łatwa. Kolejna obserwacją pewnie już w sierpniu mam nadzieję już pod ciemnym lubuskim niebem

XXV zlot w Zatomiu był wspaniałym odrodzeniem po parszywych czasach. Zatom 20-23.04.2023 GSO 8" Dob Zdjęcia astro: Aladin DSS2 Zdjęcia dzienne: swoje i wybór z relacji zlotowych na FA Jechaliśmy do Zatomia jeszcze przez kałuże po deszczu, ale od czwartku do niedzieli mieliśmy wspaniałą pogodę. Chmury się pojawiały, ale niegroźne i wytapiające się wieczorem. Nie było też unoszących się mgieł, a wilgoć była niewielka - ani razu nie użyliśmy suszarki. Noce były ciepłe, więc komfort obserwacji mieliśmy zapewniony. Pokój "poznański" tym razem był zapełniony w 120%. Oprócz stałej ekipy gościliśmy @stan67 i @Paweł Sz. . W piątek zrobiliśmy sobie krótki spacer na wzgórza Konotop, a resztę dnia spędziliśmy na obserwacjach Słońca w H-alfa w Luncie @Charon_X i w lornecie 100mm @stan67 z etalonami. Widoki nie do opisania. Jeszcze w czwartek w Luncie widać było ogromną protuberancję, która oddzieliła się już od Słońca i leciała w przestrzeń dwiema smugami. W piątek królowało bino z etalonami, a kaptur @Thomas świetnie zapracował odcinając boczne światło podczas obserwacji szczegółów pasma H-alfa. W sobotę byliśmy na długim spacerze (pętla ponad 12 km) przez Jezioro Krzywe Północne (torfowisko Konotop), nad którym wypatrzyliśmy krążącego błotniaka stawowego, Jezioro Piaseczno z krystalicznie czystą wodą, i Jezioro Rakowe. Nie planowaliśmy tak długiej trasy, a sporą jej część przeszliśmy na dziko, więc od razu po powrocie zahaczyliśmy o obiad w Potrawach. Pierwsza noc obserwacyjna zaczęła się przechodzącym zachmurzeniem. Druga przywitała nas cirrusami, które też w końcu przeszły i udało się jeszcze złapać sierp Księżyca w fazie 3%. Trzecia noc była czysta, pozwoliła nam na podziwianie młodego Księżyca (8%) przy Plejadach i, wyżej na niebie, Wenus. Niektórzy złapali też z GoTo Merkurego, który wisiał bardzo nisko nad horyzontem i był bardzo słaby, ale pokazał jeszcze malutki sierp. Mi niestety nie udało się go ręcznie namierzyć Dobsonem. Oczywiście na tak ciemnym niebie (nie przeszkadzały nam nawet latarnie Zatomia) znane obiekty pokazują zupełnie nowe oblicze. Nieregularności w M82 czy ramiona spiralne w M51 to pod tym niebem banały, które po prostu widać bez bólu oka. Dla mnie pierwszym ostrzeżeniem był widok NGC 188, która nie była poświatą z wyskakującymi zerkaniem pojedynczymi gwiazdkami. Była rasową gromadą, rozbitym mrowiem gwiazd. To była zapowiedź zatomskiej masakry ciemnym niebem. Ten zlot zgromadził wielu wizualowców, a przekrój sprzętowy był ogromny. Od małych, przez średnie i duże lornetki, bino kątowe, po duże SCT i Dobsony. Dawno na placu obserwacyjnym nie było takiej frekwencji. Szkoda tylko, że ekrany laptopów astrofoto waliły po oczach i trzeba było się przed nimi chować. Reżim nocny w samej Pyrlandii był przestrzegany, światła w pokojach były wyłączone lub przyćmione, więc dało się z powodzeniem obserwować nawet z podwórka, a północno-wschodnie niebo nad Pyrlandią było ciemne. Poniżej wymienię tylko kilka obiektów, które padły na tym zlocie, a w 8" na naszej miejscówce pod Poznaniem są ekstremalnie trudne lub po prostu niewidoczne. Oprócz tego, system rozwaliły widoki w lornecie 100mm @stan67 z różnymi parkami okularów, w tym z Ethosami. Szerokie pola z efektem 3D po prostu wgniatały w grunt i bezlitośnie miażdżyły wszelkie wspomnienia "wspaniałych widoków", które znaliśmy do tej pory. Nieco innym doznaniem były widoki z Dobsa Flex 14" na GoTo. Udało się namierzyć kilka perełek i nie spaść ze stołka. Dla mnie najlepszym widokiem był Wieloryb (NGC 4631) z Wielorybiątkiem (NGC 4627) i Kijem Hokejowym (NGC 4656) z wyraźnie widocznym złamaniem i różnicą jasności "rączki". Pierwszym moim urobkiem, o którym warto wspomnieć, jest parka galaktyk w Rysiu: NGC 2537 (Łapa Niedźwiedzia / 11,7mag / Sb 12,6mag) i wąska IC 2233 (12,6mag / Sb 13,3mag). O ile ta pierwsza jest łatwa i wyraźna (spora i owalna), o tyle IC jest piekielnie trudna. Tym razem, ku mojemu zaskoczeniu, bez problemu udało mi się dostrzec zerkaniem jej delikatną, wąską smużkę bardzo blisko gwiazdki 10mag. Samo dojście do tej parki nie jest proste, ale sama okolica i ich położenie są bardzo charakterystyczne. NGC leży przy gwiazdce 11mag tworzącej trójkąt z gwiazdami 8 i 9 mag, a IC leży przy gwiazdce, która z drugą gwiazdką 10mag tworzy odcinek niemal równoległy do boku tamtego trójkąta. Oczywiście IC była w okularze krótsza niż na zdjęciu. Widziałem jedynie jej najjaśniejszą część centralną. Obie mieszczą się w polu widzenia Morfeusza 12,5mm. IC 2574 (10,4mag / Sb 14,8mag) - bardzo rozległa i słaba galaktyka karłowata w Wielkiej Niedźwiedzicy. Widoczna tylko w okularze 17,5mm, bardzo słaba smużka między trójkątem prostokątnym a gwiazdą podwójną. NGC 4236 (9,6mag / Sb 15,0mag) - kolejna bardzo duża, rozległa i słaba galaktyka, tym razem w Smoku. Widoczna na wprost jako podłużna smuga blisko i wzdłuż łańcuszka z gwiazd 8-11 mag. Ciągnie się od gwiazdki, bardzo długa, słaba powierzchniowo, ale bardzo wyraźnie widoczna w 17,5mm. Będąc w tej okolicy przesunąłem się do Smoczego Trio. Największa NGC 5985 (11,1mag / Sb 14,0mag) i NGC 5982 z widocznym zagęszczeniem (11,1mag / Sb 12,9mag) są łatwe, ale wąska NGC 5981 (13,0mag / Sb 13,1mag) to już wyzwanie. Nigdy jej nie wypatrzyłem w 8", a tej nocy była widoczna zerkaniem, i to dość wyraźnie, jak na swój rozmiar i jasność. Czasami wyskakiwała też przy patrzeniu na wprost. Wąska smużka skierowana ku gwiazdce 11mag. Wszystkie mieszczą się w polu widzenia Morfeusza 17,5mm. Na koniec wspomnę o dwóch kulistych, które nie są szczególnie trudne, ale tak różne, że zawsze warto na nie spojrzeć. NGC 5466 w Wolarzu, rozległa i słaba powierzchniowo, oraz NGC 2419 w Rysiu, mała i jasna, tworząca łańcuszek z dwiema gwiazdkami. Dzięki @Panasmaras miałem okazję sprawdzić, jak pracuje w 8" f/5,9 stary okular Meade SWA 40mm. Ku mojemu zaskoczeniu okular pokazał bardzo dobre obrazy, bez rażących "kalafiorów", o świetnej transmisji i kontraście. Słaba kulista NGC 5053 była widoczna w nim jako całkiem wyraźna okrągła poświata. Czekam na niebo letnie z mgławicami i bogatymi polami gwiezdnymi. Po sprawdzeniu w sieci, nie jest to klasyczny Erfle, a bardziej złożona konstrukcja. Powiem szczerze, że żal mi było wyjeżdżać z Zatomia w niedzielę zaraz po śniadaniu, ale są w życiu inne obowiązki. Już nie mogę się doczekać zlotu jesiennego. Może w końcu uda się wskrzesić spływ Korytnicą? Źródło: http://www.astronoce.pl/obserwacje.php?id=279

Cześć, znowu mam przyjemność otwierać kolejny zlot FA w Zatomiu 😁 Przywieźcie ze sobą bezchmurne niebo bo atmosfera na pewno będzie 👍 Aha, uważajcie na poukrywanych w różnych dziwnych miejscach Janosików z suszarkami, bo było ich na prawdę sporo po drodze Także nie popędzajcie zbytnio swoich rydwanów.

Cześć. Obiekt znany ale wczesny jak na kwiecień. Testowanie asi air plus wyszło na plus 🙂 Około 14 h po 300 sec zbierane asi 294 MC pro z filtrem l'extreme gain 0 pod zatomskim niebem. WO GT IV na i optron cem 26 Obróbka no cóż, pierwsze duże koty za płoty z pixem.. Pewnie można więcej. Miałem problem z poprzecznymi paskami, których klatki kalibracyjne nie usunęły do końca. Pozdrawiam, Stefan

W poniedziałek nad ranem przypadkowo trafiłem na częściowe zakrycie Ganimedesa przez tarczę Jowisza. A że trafiły się wyjątkowe warunki, mogłem obserwować Taurusem 300/1500 z powiększeniami dochodzącymi do 625 (Vixen HR 2.4) i po raz pierwszy spróbowałem skupić się na samym Ganimedesie. No i ku mojemu zaskoczeniu było pięknie widać jego tarczę, nawet jak była sporo zasłonięta przez Jowisza, pewnie w dużej mierze dzięki pociemnieniu brzegowemu dające ciemniejsze tło. Podczas obserwacji zrobiłem zrzutkę ekranu ze SkySafari wtedy, kiedy jeszcze wyraźnie widziałem kawałeczek tarczy Ganimedesa. Po ustawieniu takiego samego czasu, wykadrowaniu i bez czerwonych filtrów (podczas obserwacji na telefonie mam włączony Twilight), Ganimedes wystawał mniej więcej tyle: Także przyglądnąłem się, jaką przerwę pomiędzy tarczami Ganimedesa i Jowisza jestem w stanie wyraźnie zobaczyć i wtedy też zrobiłem zrzut ekranu. Wyglądało to wtedy mniej więcej tak: Tarcza Ganimedesa była okrąglutka, tylko nieznacznie falowała. Nie mogę jednak powiedzieć, że widziałem na niej jakieś szczegóły. Co ciekawe, w źrenicy 0.5 mm Ganimedes wydawał mi się wciąż bardzo jasny, może nawet za jasny na wypatrywanie na nim jakichś szczegółów. Podczas tych obserwacji pole widzenia było 4’, tak że Jowisz (≈ 45”) zajmował prawie 1/5 pola w okularze. Do takich obserwacji musiałem wyregulować napęd platformy dokładniej niż zwykle. Ale największa jazda była z ustawieniem ostrości: wystarczyło jakieś 1/8 obrotu gałki na przekładni 1/10 wyciągu żeby przejechać od - do całkowitego rozogniskowania. Seeing testowałem rozdzielając składniki 36 Andromedae o separacji 1.2”, często ze sporym zapasem. Ganimedes ma średnicę kątową 1.7”. Bardzo ciekawe jest to, że kawałek Ganimedesa wystający z za tarczy Jowisza i przerwa pomiędzy obiema tarczami na powyższych zrzutkach ekranu stanowią pewnie jakieś 1/5 - 1/4 średnicy Ganimedesa, czyli nie więcej niż 0.4”. Dwie noce wcześniej też obserwowałem Tuarusem i seeing przy domu był nawet lepszy. W podobnych powiększeniach mogłem cieszyć się wyjątkowymi obrazami Księżyca, planet i jasnych planetarek.

Dzisiejszy, godzina 2:00- 2:30. CC 8" + ASI462MC, ogniskowa 3100 mm Filtry: UV/IR cut PiPP => AS3! => AstroSurface => PS 10 x 20% z 5.000 klatek na obrót Jowisza, 20% z 5.000 klatek plus resize 300% na tarczę Ganimedesa 3 x 20% z 5.000 klatek, Jowisz w towarzystwie Europy, Io i Ganimedesa.

Cześć! Chciałabym się z Wami dzisiaj podzielić ważną dla mnie rocznicą, swego rodzaju osobistym świętem - dziś mija dokładnie 10 lat, odkąd zaczęłam notować swoje obserwacje astronomiczne. Miałam wtedy 14 lat. 🙂 Niebo zdarzało mi się obserwować już trochę wcześniej, ale to 22 lipca 2013 roku, zasiadając kolejną nocą do obserwacji Księżyca, coś mnie tknęło - wzięłam kartkę z drukarki i ołówkiem zanotowałam szybko swoje myśli, a rysując obok Księżyc, wykonałam swoje pierwsze szkice astronomiczne. Kolejnego dnia znalazłam jakiś zeszyt w szafce i postanowiłam, że to będzie notes na moje astronomiczne notatki. Na początku z regularnością notowania obserwacji bywało różnie, zwłaszcza, gdy decydowałam się na obserwacje z pola, a nie z okna. Zawsze jednak zapisywałam te obserwacje, nawet po czasie kilku dni czy tygodnia, aż wreszcie wyrobił mi się nawyk. Teraz nie wyobrażam sobie sesji obserwacyjnej bez zeszytu, w którym staram się na bierząco notować to co widzę. Jedynie na zlotach czy obserwacjach z kimś innym może pojawić się kilkugodzinne opóźnienie w tworzeniu zapisków, choć nie jest to regułą. W tym roku skończyło się miejsce w moim pierwszym zeszycie i tak się złożyło, że w nowym notatniku pierwszymi obserwacjami są te zatomskie - z XXV Zlotu. Muszę przyznać, że te moje notatki, w parze ze szkicami, są najcenniejszą rzeczą, jaką mam. Nie wiem co bym zrobiła w razie ich utraty. W tych niepozornych zapiskach zawarta jest ogromna część mnie, mnóstwo wspomnień i emocji - z odkrywania tej pasji i doskonalenia się w niej, poznawania nowych instrumentów, przeżywania pięknych chwil - pierwszych obserwacji teleskopowych planet, pierwszej zobaczonej komety czy kolejnych obiektów głębokiego nieba, meteorów, obłoków srebrzystych, zarejestrowania się na Forum, udziału w moim pierwszym (i wszystkich kolejnych) zlotach. Decyzja o wzięciu kartki i zanotowaniu tych kilku zdań, którą podjęłam tamtej nocy, była jedną z najlepszych w moim życiu. Ciekawa jestem co przyniesie mi kolejne 10 lat. Do tej pory zobaczyłam kilkaset obiektów głębokiego nieba, w tym oczywiście wszystkie z katalogu Messiera, a także dość sporo różnych zjawisk - m.in. dzięki C/2020 F3 (NEOWISE) w jakiś sposób udało mi się nadrobić to, że urodziłam się już po tych wszystkich wielkich kometach XX stulecia. Co prawda przez moje ręce nie przewinęło się zbyt wiele instrumentów (raptem 2 teleskopy i 5 lornetek), ale dzięki Wam mogłam spojrzeć wgłąb Wszechświata przez znacznie większą ich liczbę, zaczynając na niewielkich lornetkach i kończąc na 20-calowym teleskopie. Może w ciągu następnej dekady zobaczę wreszcie zorzę polarną (na którą nieudane polowania również mam zanotowane), całkowite zaćmienie słońca, a może wreszcie będę miała szansę sięgnąć dalej ku niebu południowemu i odkryć jego skarby. Mam nadzieję, że za te 10 lat będę mogła się z Wami w podobny sposób podzielić swoimi doświadczeniami.

Sezon na obłoki otwarty -Rewa

Cześć, podczas zlotu w Zatomiu udało mi się zebrać trochę fotonów z Andromedy. ZWO AM5, TecnoSky Quadruplet AG70 F/5 + ZWO ASI 183 MC Pro + ZWO EAF, Orion 30mm Guidescope +ZWO ASI 120MM Mini, AsiAir Plus 140x180s Obróbka PixInsight

Witam wszystkich😀😀😀. Tym zdjęciem chciałbym rozpocząć moją relacje ✨✨✨ z kwietniowego wyjazdu na Teneryfe. Odwiedzanie tej wyspy staje się dla mnie czymś w rodzaju co rocznego zwyczaju😀😀😀. Choć byłem tam już kilka razy wciąż mam niedosyt i jestem pewny że jeszcze tam wróce 😀😀😀. Kadr 180 stopniowej drogi mlecznej 🌌🌌🌌 miałem w głowie na długo przed wykonaniem tego zdjęcia i musze Wam powiedzieć że moje wizualizacje tego pomysłu były dokładnie takie jak na zdjęciu 😀😀😀. Tak jak wspomniałem, to pierwsze z cyklu kilku zdjęć którymi zamierzam się z Wami podzielić i bezdyskusyjnie chyba najbardziej skomplikowane jeśli chodzi o proces obróbki✨✨✨. Powiedziałbym nawet że w tym przypadku nie powinno się podawać czasu naświetlania poszczególnych klatek a czas poświecony na proces przygotowania zdjęcia😀. Niemniej jednak zdjęcie to panorama składająca się z siedemnastu paneli. Niebo to 14 paneli, każdy panel to dwa zdjęcia po 60 sekund na ISO 1600. Pierwszy plan to 3 panele każdy skłądający się z jednego zdjęcia po 150 sekund na ISO 1600 przy przesłonie f5.6. Kadr wykonany w jednym z najpiękniejszych miejsc jakie do tej pory miałem okazje odwiedzić czyli w Parku Narodowym Teide na wysokości 2400 m. npm. Połączenie widoku drogi mlecznej 🌌🌌🌌z bardzo nietypowym krajobrazem powulkanicznym pozwala stworzyć absolutnie wyjątkowe obrazy 🪐🪐🪐. I chyba to lubie w astrofotografi krajobrazowej najbardziej czyli możliwość stworzenia całkowicie unikalnego zdjęcia którego nikt wcześniej nie zrobił😀. Mam nadzieje że Wam również się spodoba i zapraszam do obserwowania mojego profilu na instagramie oraz śledzenia całej relacji z tego wyjazdu😀😀😀 Zachęcam do oglądanie tego zdjęcia na komputerach a nie na telefonach. Zdjęcie ma bardzo dużą rozdzielczość wiec im większy monitor tym lepiej się prezentuje😀 i więcej detali widać😀

Widoczna gołym okiem przez około 15-20 minut. Niesamowity spektakl.

Na pewno można wyciągnąć więcej ale póki co, tyle mi się udało uzyskać z materiału ostatnich pogodnych majowych nocy. Największe problemy miałem z usunięciem gradientu, temat w osobnym wątku https://www.forumastronomiczne.pl/index.php?/topic/62819-m51-pomoc-w-usunięciu-gradientu/ To oczywiście krop, bo największe wrażenie na mnie robi struktura tej galaktyki. L - 112 x 180s, RGB po 25 x 180s, Flaty, Darki. Sprzęt: TSAPO 140/910 + QHY268M na iOptron CEM70EC

Po kilku miesiącach posuchy dobre i kilka minut bez chmur - spotkanie Księżyca z Jowiszem i całą czwórką księżyców Galileusza. Jedna klatka z Sonego A7III i Sigmy 100-400.

Kilka zdjęć.

Słońce w h-alpha z pierwszego dnia zlotu w Zatomiu. Zrobiłem osobny wątek, bo to chyba największa protuberancja jaką widziałem ) i chyba też inni zlotowicze 🙂. Nagranie robione trochę na szybko, bo teleskop stał na statywie . Sprzęt Lunt50 + Chameleon 2. BW Kolor Taka dziwna koncepcja kolorów 😉 I same protki

No i wylazły! Trochę sie zagapiłem i dorwałem je dopiero koło północy. Rozpoczęcie sezonu można odtrąbić.

Nie widzieliśmy wtedy jeszcze eksplozji, ale wyczuwaliśmy jej nadejście w z wolna kwietniejącym powietrzu. Zapowiadana fala ciepła początkowo dawała o sobie znać tylko w postaci wiatru przewalającego gęstawe chmury, sporadycznie rozrywające się na tyle, by ukazać namiastkę nieba. Jednak już pierwszego wieczora delikatnie się przetarło, niezbyt śmiało, lecz na tyle skutecznie, żeby pozwolić introwertykom na ucieczkę od rozmów pod pretekstem zajęcia się niebem. Podobno padły wtedy pierwsze strzały, ktoś rzekomo widział wieloryba, ktoś inny igłę w warkoczu, a komuś zawirowało pod niedźwiedzim ogonem. Ale taki już jest ten chaos początkowych doniesień, krzykliwych lecz zbyt mało kuszących, by oderwać się od lampki zupełnie przyzwoitego Château Latour Camblanes, kończyliśmy więc z Pablitem swoje rozmowy o życiu, Wszechświecie i całej reszcie. Wieczór zamienił się w noc, rozmowy cichły z każdym kwadransem, w końcu zrobiło się cicho. Koło trzeciej, po kolejnej nieudanej próbie zaśnięcia, wstałem z powodu duchoty. Otworzyłem okno i dostałem Drogą Mleczną w niedospany łeb - Wega nad czworobokiem Lutni krzyczała świetlistym błękitem, szyja Łabędzia kipiała jasnymi obłokami, inne gwiazdy lśniły jak w najlepsze bieszczadzkie noce, gdzienieniegdzie tylko było widać czarne placki poszarpanych chmur. Wpatrywałem się w ten widok jak oniemiały. Po dwóch-trzech minutach w końcu podjąłem decyzję - zbiegłem na dół po Fujinona, zdjąłem w pośpiechu zaślepki, wyszedłem przed domek - i zobaczyłem tylko błyskawicznie przywiane chmury, spod których już tylko najjaśniejsze słońca mogły się przebić. Po kolejnej chwili jedynymi światłami nad Zatomiem były już tylko sodówki. Ten pozornie nieistotny przypadek rozbudził jednak apetyt. Wiadomo już było, że mimo nie najlepszych prognoz na kolejną noc, lepiej będzie widzieć szklankę do połowy pełną. Następnego wieczoru wystarczyło być w gotowości do okolic 23:00. Gwiazdy zabłysły zupełnie wyraźnie, choć przejrzystości było daleko do tej sprzed dwudziestu godzin. Ale przeciętna noc w Zatomiu i tak przecież oznacza obiektywnie świetne warunki. Miałem do dyspozycji Fujinona 10x50 i nie potrzebowałem wiele więcej (poza statywem, którego akurat nie wziąłem, bo prognozy parę dni wcześniej były przecież beznadziejne). Szybko zacząłem nadrabiać zaległości, nieco w pośpiechu goniąc od Woźnicy po Bliźnięta, przeskakując z jednej emki na drugą, od Kota z Cheshire po Żłóbek. Dalej i wyżej, złapałem śliczne drzazgi M 81-82, następnie Wir i Wiatraczek w ogonie Wielkiej Niedźwiedzicy, Słonecznik i M 94 w Psach Gończych - każda mgiełka tycia, ulotna i jednocześnie w tej tyciości i ulotności przepiękna. Rzuciłem okiem na Chichoty, a potem zatrzymałem się na dłużej przy Róży Karoliny. Ta oczywiście nie była niczym więcej niż jednorodną plamką, ale w małych lornetkach jakoś nigdy nie potrafi mi to przeszkadzać. Więcej, te niedopowiedzenia wynikające z pozornego braku apertury i powiększenia zawsze stanowiły o uroku małych lornetek. Być może na dłuższą metę takie widoki byłyby nudnawe, ale wobec wielomiesięcznego wyposzczenia, cieszyłem się z każdego bladego pojaśnienia wypatrzonego na niebie, choćby z takiej M 48 która wisiała na tyle nisko, żeby nie przypominać nawet samej siebie z zaświetlonych Blizin. Dalej wciąż było skromnie, lecz nie mniej pięknie. Łapałem małe puchate gromady kuliste - M 13, M 92, M 3 i M 5, jedną podobną do drugiej, ale jednak odróżnialne mocniej niż tylko przez swoje kadry. I w momencie, kiedy już miałem zacząć narzekać na przeciągające się obserwacje z ręki, z pomocą przyszła zaparowana lornetka Moonisha, która zwolniła statyw. Zaraz można było iść dalej, by złapać Hantle i M 71 w Strzale, jeszcze mniejszą M 56 w obłędnie bogatym polu gwiazdowym i gwiazdopodobną Pierścieniową w Lutni. Odwiedziłem barwne omikrony Łabędzia, przeskoczyłem do M 39 z nieodłącznym cieniem Barnarda 168. Najpiękniej jednak wyglądała parka drobnych gromad w zachodnim skrzydle, NGC 6866 i 6819. Dwie drobne mleczne plamki zawieszone gdzieś między dziesiątkami gwiazd - i tylko szkoda, że nie mieściły się w jednym kadrze. I nawet większa, wyraźniejsza NGC 6811 nie była z nimi w stanie konkurować. Niewiele później niebo zaszło cirrusem i przestało być obserwowalne. Reszta szklanki była tylko pozornie do połowy pusta. Choć ostatnia noc upłynęła raczej towarzysko, można było jednak zrobić kilka (raczej pamiątkowych) zdjęć, sprawdzić kolimację teleskopu i zerknąć na co jaśniejsze obiekty. Lecz czy to nie do takich nocy się potem najmocniej tęskni, kiedy ziemia pachnie już wyraziście, oddech się pogłębia, a ciemność otula przyjmnym, rześkim ciepłem? Zaś eksplozja w końcu nadeszła, zieleń buchnęła w dzień wyjazdu. Zalała nas fala ciepła, wraz z oślepiającą bielą kwiatów na drzewach owocowych. Wiosno, witaj!

Cześć, jakiś czas temu zdecydowałem się na format video relacji z obserwacji astronomicznych . Zapraszam na pierwszy odcinek vloga astronomicznego ✨👇🎥 Zachęcam też do subskrypcji kanału 💪

Witam i zapraszam na film i lekturę:) https://youtu.be/U-5PLunHYw0 Jakiś czas temu kupiłem większą lornetkę 16x56 do obserwacji astronomicznych. Na początku powiesiłem ją na statywie od AZ3 na wyciągniętym ramieniu, dla większej wygody, ale szybko okazało się, że komfort obserwacji jest i tak beznadziejny. Stwierdziłem, że jednak najlepiej byłoby mieć coś w formie mobilnego leżaka, ze zintegrowaną lornetką, łatwe do wrzucenia do samochodu i szybkiego rozłożenia. Zacząłem przeglądać internet i jakie było moje zaskoczenie, że w XXI wieku w dobie dronów i elektrycznych hulajnóg, praktycznie takie rozwiązania nie istnieją. Wprawdzie wiele osób próbowało zrobić coś podobnego, ale najczęściej bazowało to na gotowych leżakach ze sklepu, a ruch lornetki był głównie za pomocą przeciwwagi. Tutaj obawiałem się o wygodę obserwacji, a także o mobilność i czas montażu po wyjęciu z auta. Generalnie żadne z tych projektów nie przekonywały mnie. Istniały też ciekawe projekty z napędem silnikowych, ale były duże, ciężkie i niemobilne, no i nie do kupienia. Stwierdziłem, że muszę coś wymyślić samemu, bo nie miałem zamiaru męczyć się ze statywem, a żuraw także nie był zachęcającą propozycją. Ostatnio nawet spróbowałem budowy żurawia, ale drgania po dotknięciu lornetki mnie zniechęciły. Potwierdziło to też forum CN, gdzie statystycznie potrzeba około 1-2 sek na uspokojenie obrazu przy lornetkach ponad 4 kg. Fizyki nie przeskoczymy, bo bujamy ciężarem na długim ramieniu. W dodatku i tak co jakiś czas trzeba przestawiać żuraw, czy siedzenie, aby zmienić mocniej kierunek. Ogólnie komfort żurawia dla mnie słaby. Założenia bino-leżaka były proste: Po pierwsze komfort, czyli wygodnie siedzimy i po prostu obserwujemy z lornetką cały czas przy oczach. Po drugie stabilne, czyli bez drgań obrazu. Po trzecie ma to być lekkie i łatwe do włożenia do auta oraz szybkie do rozłożenia i obserwacji. Moje osobiste podejście do projektowania jest takie, że po przeglądzie istniejących projektów, wyłapuję ich zalety i wady, a potem o wszystkim zapominam i zaczynam z czystą kartką. Wiem czego chcę i czego nie chcę, a to już dużo 🙂 Przed postawieniem pierwszej kreski: Co daje (czym jest) komfort leżaka, więc co jest w nim najważniejsze? Drążek niżej…drugi drążek wyżej i zawieszona tkanina…i tyle wystarczy! Dalej. Drążki muszą być umocowane do czegoś, czyli jakaś podstawa, do której mocujemy te drążki na ramionach, a pod nią platforma z obrotem. Na koniec rama do trzymania lornetki i prawie koniec projektu. Co jeszcze jest bardzo ważne dla wygody obserwacji? Punkt obrotu ramy/lornetki. Wyznaczamy go szkicując trajektorię lornetki podczas podnoszenie głowy na leżaku. Mogłoby się okazać, że nie ma czegoś takiego jak środek obrotu, co skomplikowałoby wygodę obserwacji i wymagało specjalnych zabiegów technicznych. Na szczęście on istnieje nad uchem, natomiast w trakcie ruchu głowy w górę lornetka może oddalać się lub przybliżać. W zależności gdzie dokładnie osadzimy głowę. Ten efekt łatwo skorygować po prostu dodatkowym ruchem lornetki w/od kierunku oczu. Najbardziej zabawną rzeczą, było “odkrycie” ścisku stolarskiego, jako napędu lornetki. Chciałem uniknąć elektryfikacji i długo głowiłem się nad koncepcją wygodnego ruchu. W pewnym momencie miałem się już poddać i wrócić do siłownika liniowego. Jednak pewnego dnia coś sobie dłubałem w warsztacie, zaciskając ścisk po raz n-ty, i nagle zwaliło mnie z nóg, a właściwie padłem ze śmiechu z samego siebie. Rety, jak człowiek był głupi…rozwiązanie miałem wiele razy w rękach i go nie widziałem. Najciemniej pod latarnią 🙂 Największa zaletą ścisku, jest jego przełożenie i samohamowność. Leciutko, jednym palcem, można obsługiwać 4,5 kg lornetkę i z wysoką precyzją zmieniać położenie. Kolejnym “odkryciem” była platforma do obrotu. Wcześniej była ze sklejki, ale nie był to zbyt dobry materiał, bo łożyska niszczyły powierzchnię. Miałem już kombinować coś z taką matą ochronną do foteli, czyli około 1mm PCV. Jednak pewnego razu musiałem poprawić hamulce w rowerze i jak spojrzałem na felgę, to było kolejne olśnienie:) Felga rowerowa jest akurat tutaj idealna. Sztywna, lekka, z precyzyjnym punktem obrotu i płaską powierzchnią na łożyska, a do tego tania (70zł) i niemal gotowa do użycia. Same obserwacje, to bajka. Paradoksalnie (względem statywu) najwygodniejszą pozycją jest obserwacja zenitu. Leżę z głową na poduszce i delikatnie zbliżam lornetkę do oczu, aby złapać całe AFOV. Najważniejsze, że nie muszę obawiać się iż dotknięcie brwiami, czy nosem, wprowadzi jakieś drgania. Samych drgań prawie nie ma. Dobór profili i odpowiednich połączeń między nimi był tutaj kluczowy. Pojawiają się czasem, przy jakimś kącie nachylenia i naszej własnej, napiętej pozycji ciała, ale nawet przy 25x są pomijalnie małe. Generalnie przez 90% dwugodzinnych obserwacji nie ma ich prawie wcale. Tutaj też jestem bardzo zadowolony, bo na forach czytałem o ludziach, którzy zrezygnowali z takich projektów właśnie ze względu na drgania obrazu. Jednak po około 2h leżenia prawie w bezruchu (pracują tylko lekko nogi obracając leżak) w temperaturze poniżej 5 C robi się na tyle zimno, że zaczynam się trząść i obserwacje szlag trafia 🙂 Na szczęście prędzej mam zaparowaną lornetkę niż trzęsawkę, więc nie ma tragedii 😛 Czy jest jakaś wada tego leżaczka? Tak, bo nie są możliwe wspólne obserwacje. Nie można wstać z leżaka i pokazać coś komuś, bo obraz od razu ucieknie. To bardzo 1-osobowa platforma obserwacyjna. Do rodzinnych obserwacji statyw/żuraw jest zdecydowanie górą. Jednak wygoda jest najważniejsza i dzieciom też zrobię takie i będą wspólne obserwacje na leżaczkach:) Do auta spokojnie wejdą. Czy jest to koniec poszukiwań lornetkowej nirwany? Jasne, że nie, bo jak żona na to spojrzała, to rzuciła: “...no ale w góry tego nie weźmiesz…”. No i tu podkręciła moje ego i rozpaliła projektowe żądze... W dodatku kusi mnie trochę ten siłownik liniowy, bo na dniach sprawiłem sobie takich do innych celów i jest całkiem cichy i fajny w obsłudze. Jest o czym myśleć:) CDN…

Na każdym zlocie jest taka sytuacja, że ktoś musi zacząć pierwszy 🙂

Cześć, Ci co byli na zlocie wiedzą, że walczyłem z montażem. Szarpał w dec i ostatecznie po powrocie ustawiłem luzy na ślimakach i jest już ok. W tym czasie kiedy montaż świrował, zbierałem materiał na mozaikę. Cztery panele tytułowej pętli. Ostatecznie z 400 zdjęć po 3 minuty nadawało się około 160, co daje jakieś 2h na panel, czyli bardzo mało. Z tego co zostało spróbowałem skleić jakieś zdjęcie. Wynik poniżej, nie wiem czy nie za mocno próbowałem to wyciągnąć... Pierwsza próba była ze wszystkimi subami i detal w mgławicy był mega ale gwiazdki masakra. Teraz jest lepiej ale mniej detalu. Pozdrawiam,

Dzisiejszy, godzina 1:15- 1:45. CC 8" + ASI462MC, ogniskowa 3100 mm Filtry: UV/IR cut PiPP => AS3! => RegistaX => PS 20% z 10.000 klatek (pojedyncza klatka + obrót x10) Z Io i Ganimedesem, 20% z 10.000 klatek

Ci co NIE przyjechali niech żalują - pogoda jest:

Jako że okres galaktyczny, mgławic szukać na próżno. Ogniskowa nie ta, ale taki łańcuszek perełek można ustrzelić z wielką przyjemnościa. I nawet mi się podoba 🙂 Duża walka z LP i gradientami. Flaty pomogły tyle ile musiały. Gem45, TS150F2,8, Asi533mmp, Astronomik Deep-Sky RGB, Bortle 6 (SQM 19.12) RGB - 3 x 120sek x 40 EDIT: Dwa opisy, pierwszy ładniejszy, drugi brzydszy ale bogatszy w kłaki (wielu nawet nie widać 😜 )

Hmm, wszędzie pełno zdjęć, a na FA nic? Podhale, dziś wieczorem, leciwy C1100d i Samyang 8 mm.

Niwelatory mają powiększenia z reguły 20, 24, 28 albo 32x, apertury zaś są niewielkie i oscylują w okolicy 30-40mm. To sprawia, że źrenice wyjściowe są małe, a żeby tego było jeszcze mniej, jest to sprzęt jednooki. Czy zatem można coś tym ugrać na nocnym niebie? W związku z moją pracą oraz tym, że ostatnimi czasy nie pracuję już na etacie, ale bardziej, jak to się mówi, "na swoim", musiałem ostatnio nabyć niwelator optyczny. Jednak ze sprzętem tym mam styczność od bardzo dawna. Kiedyś miałem okazję zerknąć na Wenus oraz Władcę pierścieni. Pamiętam, że Saturn był wyraźnym Saturnem z maluteńką przerwą między pierścieniem a planetą. Zgaduję, że były to niwelatory raczej z tym mniejszym powiększeniem, ale zaskoczenie, jakie wywołałem pokazując planetę towarzyszom, było ogromne. Wybierając sprzęt, pomyślałem również i o niebie i o tym, że może da się tym jednak uszczknąć coś z Kosmosu. Poszedłem w największe powiększenie. Wczoraj wieczorem sprawdziłem, co uda mi się zobaczyć. Poniżej skromny urobek "na szybko" z niwelatora 32x42. Jowisz – Wyraźna kula i widoczne słabo dwa pasy chmur. Z początku myślałem, że widać trzy księżyce oraz dwie gwiazdy, ale Stellarium wyprowadziło mnie z błędu; były wszystkie cztery i jedna gwiazdka Barana. Saturn – Wyraźny miniaturowy Saturn; kulka tarczy znacznie mniejsza od jowiszowej, a pierścienie bez widocznej przerwy pomiędzy nimi a planetą. Obstawiam, że to dlatego, że są teraz pod niekorzystnym kątem. M13 – Całkiem spora, taki trochę okrągły kłąb szarej waty na niebie. Nie dostrzegłem rozbitych gwiazd, raczej za mało apertury przy jednym oku lub zbyt mało poświęcone czasu; światło jakby stawało się coraz bardziej nieregularne. Chichoty – Zaskoczyły mnie rozmiarem, sporo gwiazd rozbitych. Obraz co prawda znacznie mniej atrakcyjny niż przez takiego Nikona 10x50, ale zawsze, jak to mówią, coś nowego, innego. Nie byłem jednak usatysfakcjonowany, ponieważ M13 i Gromadę Podwójną widać również gołym okiem. Wycelowałem w Kasjopeję. M103 – Całkiem zaskakujących rozmiarów choineczka z kilku słońc. NGC 663 – Rozpoznałem od razu jakby dwuczłonowy kształt tej gromady, choć rozbicie było już trochę nieoczywiste na pierwszy rzut oka. M31 – Mglista chmurka, nawet nie wiem ile galaktyki wówczas mieściło się w polu widzenia. Pomyślałem o Pierścieniu, ale z uwagi na trudność celowania i wysokość Lutni szybko odpuściłem. Jednak gdy przyszła mi na myśl M27, nie mogłem już zrezygnować. M27 – Na szczęście całkiem szybko udało mi się odnaleźć mgławicę i do tego było ją widać całkiem wyraźnie, a rozmiary miała już dość spore. Po pewnym czasie mgławica zaczęła przybierać swój podwójny, prostokątny kształt ogryzka i świeciła jaśniej z jednej strony. M71 – Mając do pomocy gwiazdy Strzały, udało mi się również namierzyć M71, która była widoczna jako okrągła, słaba chmurka mgły. Obrazy DS były oczywiście dość ciemne, choć z upływem czasu, jak wzrok się przyzwyczajał, było coraz lepiej. Szukanie obiektów to nie lada wyzwanie i nie dość, że walczymy z tym, co pojawia się w mrocznym polu widzenia, to jeszcze mocujemy się ze statywem. Niwelator jest zwyczajnie stworzony do tego, żeby być ustawiony w poziomie i najlepsze korzyści poza przenoszeniem wysokości, to obserwacje dzienne – tutaj apertura nie ma właściwie znaczenia, mamy natomiast spore powiększenie i bardzo bliską odległość minimalnego ostrzenia, która wynosi niewiele ponad 30cm (właśnie odkryłem, że ten sprzęt można również używać jak dobrą lupę). Zapewne można przymocować go do jakiejś głowicy, żeby móc wygodnie celować w niebo, ale nie widzę póki co takiego sensu. Niemniej byłem bardzo zadowolony, że cokolwiek udało się odnaleźć, a najfajniej wypadła M27. Raczej nie będę go męczył na nocnym niebie, ale na pewno jeszcze zerknę choćby na M42 i oczywiście na Księżyc. Myślę, że może sprawdzić się dobrze również w obserwacjach Słońca, gdyby zamocować z przodu filtr z folii ND5. Zaczynając swoją przygodę z obserwacjami, miałem do dyspozycji działającą tylko na jedno oko lornetkę Tento 12x40. Porównując w pamięci obrazy z tamtego sprzętu do tego, co widziałem wczoraj, muszę przyznać, że niwelator chyba rozłożyłby monokularną Tento na łopatki, ale należy również pamiętać, że wtedy byłem bardzo początkujący. M27 sprzed dziesięciu lat była bardzo maleńkim, połyskującym na niebie "kwadracikiem" niezbyt wyraźnego światła, którego odnalezienie mnie oszołomiło i dało wiele radości. Niwelator pokazał sporych rozmiarów mgławicę, która odsłaniała swój kształt. Chcę jednak powiedzieć, że jeśli ktoś naprawdę pragnie obserwować niebo, będzie to robił czymkolwiek w danym czasie może i dysponuje.

Ciemne masy Cefeusza - luminancja z Zatomia i kolor z kreteńskich wakacji. Sama luminancja już była kilka postów wcześniej, ale trochę tego koloru brakowało, więc postanowiłem zebrać pod stosunkowo ciemnym niebem na wakacjach. Pomiary na materiale zebranym na zlocie wykazały, że jasność nieba wahała się przez zlotowe nocki w zakresie 21.2-21.5 mag/arcsec2. Na wakacjach było podobnie 21.2-21.4 mag Askar FMA230, StarAdventurer GTi, QHY268M, 5 godzin luminancji w klatkach po 2 minuty i 3 godzinki RGB w klatkach po 1 minucie.

Dzisiejsze spotkanie z Sigma Arietis (w towarzystwie Europy), godzina 1:00- 1:30. CC 8" + ASI462MC, ogniskowa 3100 mm Filtry: UV/IR cut PiPP => AS3! => AstroSurface => PS 20% z 5.000 klatek (obrót x8)

Wschodniomazowiecka wieś, moja główna miejscówka oraz baza wypadowa. W dzień żar i burze, wieczorem mgły nad łąkami. Wiele się tu zmieniło od moich ostatnich obserwacji. Łatwo dostępne lampy solarne, źródło taniego światła, kuszą mieszkańców. Obok lampek na "własnym" podwórku, które łatwo wyłączyć, mam jeszcze solidny reflektor u sąsiadów, nie licząc starszych lamp sodowych przy ulicy. Jednak przecież i tak na nic nie liczę przy takiej aurze. Wprawdzie dyżurne lornetki 56 mm (12 i 15×) mam ze sobą, lecz to raczej z przyzwyczajenia, niż z nadziei na obserwacje. Jednakże tuż po zmierzchu Arktur przebił się pomarańczowym blaskiem przez chmury. Jedna gwiazdka nie czyni obserwacji, poza tym znów zanosi się na burzę. Nawet widać odległe pobłyski na niebie. Wkrótce dostrzegam też niezawodną kremowożółtą Kapellę w wyłaniającym się od północy gwiazdozbiorze Woźnicy. Cuda się, jak widać, zdarzają. Ukazuje się Kasjopeja, Andromeda, Perseusz. Tylko te lampy! Z lornetką w garści wychwytuję nikłe plamy ciemności na podwórzu. Uda się zobaczyć Gromadę Podwójną (popularne Chichoty)? Jest, całkiem ładnie wygląda. Zaś powyżej Chichot duży asteryzm czy też gromada Muscleman w kształcie sylwetki siłacza. Blisko po lewo - jasna gromada Pazmino z wyraźnymi kilkoma gwiazdkami. Obok, w Żyrafie trafiam też na piękną Kaskadę Kembleya - prostą linię gwiazd zakończoną poprzeczką, z maleńką w lornetce gromadą NGC 1502 na szczycie. Powrót do Kasjopei zaowocował dostrzeżeniem szeregu gromad otwartych, w tym M 103 obok delta Cas, NGC 663 i prawdopodobnie NGC 654. Andromedę też widać. Wielka Galaktyka, M 31 wyłoniła się majestatycznie z obłoków, szybko nabierając jasności. Nawet sąsiednią galaktyczkę satelitarną M 110 daje się dostrzec. Wracam do nich wielokrotnie. W obu powiększeniach (12× i 15×) widok zapiera dech. Od wschodu błyska się coraz wyraźniej, lecz Herkules na zachodnim niebie jeszcze jest widoczny. Rzutem na taśmę wybieram wielką gromadę kulistą M 13 w prawym, zachodnim boku torsu herosa oraz mniejszą, lecz jasną M 92 ponad lewym ramieniem. Więcej już nie ugram. Za chwilę burza przetoczy się nad okolicą. Jadnak wbrew wszystkiemu Niebiosa były łaskawe dla mnie grzesznego w ten dziwny wieczór.

Dzisiejszy, okolice godziny 1:30. CC 8" + ASI462MC, ogniskowa 3100 mm Filtry: #47 (fioletowy), IR PASS 685 nm oraz UV/IR cut PiPP => AS3! => AstroSurface => PS 20% z 20.000 klatek Składak z księżycami, 50% z 3.000 klatek na tło (księżyce niestety bardziej komety przypominają kształtem ... )

8 lipca 2023. A35K w locie Los Angeles - Doha. 9 grup aktywnych (AR3358-3366). Ta największa pod dziobem to AR3363.

Trzy noce pięknej pogody. Udało się zebrać 116 klatek po 600s. ED 80 z flatenerem i ZWO ASI1600MC

Mleczak nie daje mi spokoju. Wiosna czas galaktyk. 4h naświetlania i 10 minut obróbki.

Foto relacja ze zlotu. Mimo nieco kapryśnej pogody humory dopisały i sporo się działo...😄😉 Dzięki wszystkim za miło spędzony czas.

Znana wszystkim doskonale mgławica emisyjna znajdująca się w odległości około 5200 lat świetlnych od Ziemi, NFC2237 czyli Mgławica Rozeta w konstelacji Jednorożca. Czaiłem się na nią od początku przygody z astrofotografią. W końcu udało mi się zebrać porządną ilość materiału. Tylko nie wiem czy nie przesadziłem z obróbką ale to mam nadzieję napiszecie Wy. Zbierane na przełomie stycznia i marca w Barczewie z balkonu. Bortle 4 Około 16,5h w klatkach po 5 min z filtrem l'extreme oraz około 1,5h w klatkach po 1 min na gwiazdy. ZWO Asi 294 mc pro, wo 81 GT IV, cem26, asiair pro. Skladane i obróbka pix, kosmetyka PS. 2xdrizzle Pozdrawiam

Ale miałem farta. Gdy dotarłem na miejscówkę niebo - wbrew prognozom - było całkowicie zasłonięte chmurami niskiego piętra. Nawet nie zły, tylko zrezygnowany, zapaliłem papierosa i napisałem głupi status na AP. 😉 Kilka minut później zobaczyłem kilka gwiazd, potem kilkanaście... Pobiwszy chyba rekord świata w rozstawianiu montażu, bez odpalania guidingu, bo czasu nie było skierowałem najpierw lornetkę 12x56, a zaraz po niej Samyanga 135 mm w okolice gwiazdy Alpheratz. No i jest, skubana i to z bonusikiem. 🙂 Później poskładam resztę klatek. Na razie 40s, C 6d, Samyang 135.

Pozwolę się sobie nieco podpiąć pod wątek, bo mój wizual faktycznie isn’t dead, ale za to jest w stanie lekko agonalnym - od dłuższego czasu podtrzymuję go przy życiu jak tylko mogę, ale nie jest to niestety najlepszej jakości terapia, jaką byłyby w końcu normalne, cało- lub prawie całonocne obserwacje w w miarę dobrych warunkach. Niemniej w ubiegłym miesiącu w końcu mogłam podać mu (sobie?) lek nie rodem z czarnego rynku (jakim jest niebo w niemalże centrum Krakowa), tylko jakości 4-5 klasy Bortle’a. Z powodu trudnych termicznie warunków nie były to niestety obserwacje najdłuższe, ale były! Dnia 9 stycznia udałam się do Chochołowa ze znajomą panią doktor z Politechniki Krakowskiej, a naszym celem były pomiary jasności nieba w różnych częściach tej wsi. Przez kilka godzin chodziłyśmy (albo podjeżdżałyśmy) w różne miejsca na jej terenie i mierzyłyśmy, przy okazji oczywiście patrząc w niebo - tu nie obyło się bez mojego machania rękami i pokazywania co gdzie na firmamencie się znajduje, zrobiłam też parę bardzo wątpliwej jakości pamiątkowych zdjęć, które nie były naświetlane przez 4 minuty ze stabilnego podparcia jak zwykle, lecz przez ok. 10 s trzymane w mojej trzęsącej się z zimna ręce - oj warunki były trudne, -15 stopni, odczuwalnej jeszcze kilka stopni mniej, do tego pogodne niebo sprzyjające dalszemu wychładzaniu się powierzchni ziemi (pomijając już już moje niemal zerowe zdolności znoszenia temperatur poniżej 25 stopni…). Ale na pogodne niebo nie będę tu przecież narzekać. Jako że nie mogłam przepuścić takiej okazji i nie zabrać ze sobą lornety, po wykonaniu pomiarów i zagrzaniu się trochę w domu znajomego pani doktor, wyciągnęłam dwururkę, z którą rozstawiliśmy się w osłoniętym od okolicznych źródeł sztucznego światła ogrodzie, a ja zrobiłam bardzo krótki pokaz astronomiczny. Na początek poszła oczywiście królowa zimowego nieba, czyli M42 - po drobnych objaśnieniach czego się spodziewać i jak zerkać, fakt dostrzeżenia własnoocznie mgławicy bardzo zadowolił moich towarzyszy. Mnie samą widok zadowolił nie mniej - nie widziałam jej na jakkolwiek normalnym niebie od prawie roku. Kolejne były Plejady, o których dywagowaliśmy już wcześniej, gdy miedzy pomiarami pokazywałam różne rzeczy na niebie. Plejady zwracają na siebie uwagę już gołym okiem, a w lornetce tym bardziej zawsze każdego zachwycają, wszakże tak trudno oprzeć się temu ich lodowatemu i ostremu światłu jasnych, niebieskawych gwiazd. Postanowiłam jednak spróbować przebić ten widok nie intensywnością gwiazd, a ich ilością, przy okazji ukazując niezwykły kontrast między wyglądem różnych gromad otwartych na niebie. Skierowałam się na Chichoty. Dwururka 25x100 to chyba najlepszy instrument, jakim można w nie wycelować (nie licząc oczywiście tego wielkiego bina z wiosennego zlotu 😄) i moja APM nie zawiodła mnie pod tym względem i tym razem, ukazując mrowie iskrzących punkcików usypanych w dwóch bliskich sobie skupiskach. Widok ten okraszyłam opowieścią o pochodzeniu dość charakterystycznej nazwy tych obiektów. Na koniec, jako że było pieruńsko zimno, a i sama lorneta zaczęła powoli parować (uprzedzając pytanie @DarX86, otóż wzięłam grzałki, ale palce by mi odpadły przy próbie ich założenia, w sumie i tak prawie to zrobiły przy składaniu wychłodzonego sprzętu 😄), rzuciliśmy okiem na Jowisza, który przemykał już stosunkowo nisko pomiędzy gałęziami pobliskiego drzewa. Mimo gałęzi i parowania obrazu co chwilę, widok ten, jak na największą planetę naszego układu słonecznego przystało, zrobił największe wrażenie, a szczególnie możliwość dostrzeżenia jego największych księżyców wzbudziła zachwyty. Osobiście udało mi się jeszcze dotrzeć 2 pasy - moi towarzysze ich nie dojrzeli, ale w przypadku lornety to chyba po prostu wymaga większej wprawy. Na sam koniec-koniec, gdy składałam lornetę, przypomniałam sobie, że mam przecież oczy wyraka w kieszeni, i dałam je do zabawy swoim towarzyszom - wyjątkowe rozmiar i wygląd malutkiej lornetki wzbudziły spore zainteresowanie, tak jak i to, jak jasny w porównaniu z rzeczywistością dawała obraz. I takie były moje pierwsze lornetowe obserwacje pod niebiem ciemniejszym niż krakowskie w tym roku i pierwsze od wiosennego zlotu w Zatomiu 2023. Niecałe 2 tygodnie później, 22 stycznia nad ranem, miałam jeszcze jedne mini obserwacje, tym razem tylko oczo-wyrakowe, jako że byłam w Inwałdzie bez APM. To nic wielkiego, ale jakoś o 4:50, tuż przed pójściem spać, wyjrzałam przez okno i zobaczyłam Skorpiona powoli wychylającego się zza Beskidu Małego. Niebo nie było całkiem ciemne, bo po jego drugiej stronie walił Księżyc 1.5 dnia przed pełnią, ale nie przeszkodziło mi to w podziwianiu tego widoku. Jako że uwielbiam oglądać, jak różne obiekty na niebie wyłaniają się powoli zza horyzontu (o czym zresztą wspominałam mnóstwo razy w swoich relacjach), szczególnym punktem tych mini obserwacji był wschód Antaresa, na który wyczekiwałam w akompaniamencie halnego rozwiewającego dym z komina sąsiedniego domu w moją stronę. Sam Antares pojawił się nieco niespodziewanie, rozbłyskając nagle światłem pomiędzy drzewami porastającymi góry i wznosząc się zaraz ponad nie. Jako że w międzyczasie zostawiłam na parapecie ustawiony telefon, by zrobić parę zdjęć i nagrań, udało mi się to zjawisko zarejestrować. Obserwacje skończyłam ok. 5:30. To nic wielkiego, ale i tak cieszy. YouCut_20240129_012654970.mp4

Bardzo przyjemny, rekreacyjny projekcik- Jones 1. Materiały zbierane okazjonalnie, w oczekiwaniu na inne cele. Obróbka łatwa i bezproblemowa, fotka wyszła nawet fajna :-) CZASY Zbierane „przy okazji” od 05.09.2023 do 08.10.2023. OIII: 70 x 300s = 5,83 g Ha: 142 x 300s = 11,83 g RGB: ok. 1,5 godziny po 30s. SPRZĘT Teleskop: SkyWatcher Maksutov-Newtonian MN190, 190/1000 mm Kamera: ASI1600MMP, Filtry: Antlia Ha 3nm, Antlia OIII 3nm, Astronomik DeepSky RGB Montaż: SkyWatcher EQ6PRO Guider: SvBony 240mm, ASI120MM mini, Akcesoria: ZWO EFW, ZWO EAF, ASIAir V1 WORKFLOW Ha i OIII: 1. DynamicCrop, 2. BlurXterminator, 3. GraXpert, 4. StarXterminator, 5. NoiseXterminator, 6. Skrypt NB Color Mapper łączący Ha i OIII w RGB, 7. Kosmetyka, kolor, kontrast itp. wykonane w PS. Gwiazdy: 1. Przygotowanie dwóch wersji w PIX-ie z wykorzystaniem BlurXterminatora - jednej z parametrem "halo" na poziomie 0.00, drugiej na maksimum. 2. SPCC, 3. Rozciągnięte GHS, 4. StarXterminator, 5. Obie wersje wgrane do PS, poprawione kolory, nasycenie, kosmetyka. 6. Zmiksowanie obu wersji poprzez nałożenie wersji z max halo na wersję bez halo z funkcją "lighten" i regulacją krycia suwakiem. HISTORIA Mgławica ta została odkryta przez amerykańską astronom Rebeccę Jones w 1941 roku. Pierwsza obserwacja miała miejsce na kliszach fotograficznych Obserwatorium Harvarda. Rebecca Jones użyczyła swojego imienia także inneJ, bardziej popularneJ PN-Jones-Emberson 1, którĄ odkryła wspólnie z Richardem M. Embersonem. Jn 1 to jeden z nielicznych obiektów astronomicznych nazwanych imionami kobiet. OZNACZENIA PN G104.2-29.6 Jn 1 PK 104-29.1 ARO 195 VV' 578 GWIAZDA CENTRALNA Biały karzeł WD 2333+301 Temperatura efektywna: 150 000K Typ widmowy: Of/WR(C)? („O” oznacza Teff >30 000 K; „f” oznacza obecność emisji N III i He II; „?” oznacza niepewną klasyfikację). Typ widmowy Of/WR to heterogeniczny zbiór gwiazd o niezwykłych widmach, ukazujących wyraźne szerokie linie emisyjne zjonizowanego helu i silnie zjonizowanego azotu lub węgla. Widma wskazują na duże wzbogacenie powierzchni ciężkimi pierwiastkami, wyczerpywanie się wodoru i silne wiatry gwiazdowe. Oznaczenie „Of” oznacza podklasę najgorętszych gwiazd typu O, które wykazują linie widmowe zjonizowanego helu, azotu i węgla. „WR” odnosi się do gwiazd Wolfa-Rayeta, które mogą mieć podobne widma, ale w tym przypadku nie ma to znaczenia, ponieważ gwiazdą centralną jest WD. Bardzo wysoka temperatura oznacza, że gwiazda jest bardzo jasna w bliskim i dalekim UV, czego dowodem są obserwacje GALEX: Bliskie UV: Dalekie UV: [Źródło: cdsportal.u-strasbg.fr] Gwiazda jest tak jasna, że większość mgławicy można zobaczyć nawet w świetle FUV! PODSTAWOWE WŁAŚCIWOŚCI Odległość “SPITZER 24 μm IMAGES OF PLANETARY NEBULAE” [You-Hua Chu et al.] szacuje ją na 709 parseków. (2 312,758 lat świetlnych). Jednak GAIA DR3 zawiera wartość paralaksy wynoszącą 1,0114 milisekundy łuku (0,0010144 sekundy łuku), co daje odległość: d = (1 / 0,0010144) * 3,262 = 3220,7 LY Rozmiar “SPITZER 24 μm IMAGES OF PLANETARY NEBULAE” [You-Hua Chu et al.] i in. oblicza to na 1,13 × 1,02 pc (3,69 x 3,33 LY). Prędkość ekspansji ~15 km/s (OIII) Pozycja W Pegazie, 23 35 53,321 +30 28 6,34 Magnituda 15 mag [Źródło: Strasbourg-ESO Catalog of Galactic Planetary Nebulae, Acker et al. 1992] MORFOLOGIA PN ma wyraźną dwubiegunową lub prawie dwubiegunową strukturę, o czym świadczą dwa (w Ha i OIII, ale widoczne także w NUV i FUV) zgrubienia, które są najjaśniejszymi częściami mgławicy. Ta PN jest typu częściowo wypełnionego, z dość dobrze widocznymi emisjami OIII i Ha obecnymi w całym jej wnętrzu. Materiał wypełniający PN jest dobrze widoczny w danych IR 24 μm z Kosmicznego Teleskopu Spitzera: Wnętrze jest jaśniejsze w podczerwieni niż otoczka. [Źródło: “SPITZER 24 μm IMAGES OF PLANETARY NEBULAE”, You-Hua Chu et al.] OIII [moje dane]: Ha [moje dane]: Wodór i tlen nakładają się na siebie w mgławicy, jednakże sygnał OIII jest znacznie silniejszy niż Ha. “Ogon" Nie udało mi się znaleźć niczego w literaturze na temat małej struktury poniżej mgławicy. Sygnał Ha jest tam zdecydowanie silniejszy niż sygnał OIII. Emisje OIII są bardziej rozproszone i słabsze. Nie można stwierdzić, czy jest to część PN, czy odrębna struktura. Nie ma dostępnych danych pozwalających oszacować jej odległość i wielkość. Nie wydaje się, aby w jej pobliżu znajdowała się gwiazda, która mogłaby wyrzucić tę materię. Można założyć, że jest to część Jn 1, ponieważ ma podobną jasność i jej pozycja pokrywa się z pozycją jednego ze zgrubień, ale to tylko przypuszczenia. Gdyby tak było, byłaby to najciekawsza część tej PN. Mechanizm prowadzący do jej powstania mógł mieć coś wspólnego z dwubiegunowym charakterem PN. Jednak po drugiej stronie nie ma śladu podobnej struktury. BIBLIOGRAFIA Strasbourg-ESO Catalogue of Galactic Planetary Nebulae (Acker et al. 1992) https://vizier.cds.unistra.fr/viz-bin/VizieR-6?-out.form=%2bH&-source=5084&-out.all&-corr=PFK=PNG&-out.max=9999&PNG==104.2-29.6 cdsportal: http://cdsportal.u-strasbg.fr/?target=PK 104-29.1 SPITZER 24 μm IMAGES OF PLANETARY NEBULAE, You-Hua Chu et al. doi:10.1088/0004-6256/138/2/691 https://iopscience.iop.org/article/10.1088/0004-6256/138/2/691/pdf ************************************************ Materiały źródłowe i cały projekt dostępne przez PW, jak zwykle Z góry dzięki za wszelkie wskazówki i krytykę- nie krępujcie się.

Prawie przez cały październik zbierałem materiał na to zdjęcie, pogoda nie pomagała ale w końcu się udało, niecałe 20h naświetlania w pięciu kanałach. Teleskop: Askar 400 Kamera: ASI 2600MM PRO Montaż: SW AZ-EQ6 GT Klatki LRGB po 180s, Ha 300s, obróbka w Pixinsight.

Okolice gromady NGC6823 w Lisku. Na dole po lewej gwiazda 12 Vul. Mgławica emisyjna otaczająca gromadę NGC6823 to Sh2-86. Na powiększeniu lepiej widać inne farfocle: NGC6820 - mała mgławica refleksyjna przypominająca kometkę na prawo w dół od NGC6823, mgławica planetarna Kronberger 9 w dolnej części powiększonego kadru i maleńka planetarka PN G059.7-01.0 w lewej części kadru mniej więcej w środku wysokości. Ciemnoty widoczne w prawej części kadru nie są obecne ani w katalogu Barnarda, ani w katalog LDN, ale znajdziemy je w katalogu Dobashi. Tecnosky 90/540 Owl, 0.8x FF/FR, EQ6, QHY268M, HSO 400:300:400 minut, RGB 3x40 minut. Niebo podmiejskie, warunki różne, lato 2023.

Dziękuję za kolejny udany zlot. Załączam mini foto relacje Do zobaczenia na wiosnę 😉

Pod koniec sesji z Saturnem jeszcze przed godziną pierwszą skierowałem teleskop na Jowisza, za wcześnie na niego było, za nisko wisiał nad dachami i się gotował. Czekać do przynajmniej 2:00 już nie miałem siły więc na razie symbolicznie tyle udało się z tego wyciągnąć. ED80+barlow 5x+C60D, 20% z ok. 8tys. klatek, PIPP, AS3, Registax6, GIMP:

2023.07.08 godz. 2:32 LX90 8"/ADC/ASI183 PiPP/AS3!/RegiStax6 15% z 10000 klatek Animacja z 11 klatek godzina 1:47-2:32

Hej, Miałem nie wrzucać na forum tej fotografii z racji tego że materiał nie był zbierany teraz, ale obecnie mam taką posuchę astrofotoraficzną, że aż się źle z tym czuję. Ostatni "świeży" obiekt jaki fotografowałem to kometa C/2022 E3 ZTF czyli minęło już pół roku, a to też nie była typowa sesja DSO. Raz na jakiś czas z braku laku obrobię coś swojego na nowo, ale przeważnie nie wrzucam tego na forum. Z sercem się przełamałem więc liczę na zrozumienie 😉 William Optics GT81 IV, Flat6AIII 0,8x, QHY163M (gain200, temp -20), Ha 78x300, OIII 80x300, RGB 40x120 - 17godz 10min. Skala: 75% Pogodnych nocy 🙂

Piękna mgławica emisyjna IC 1396 znajdująca się w gwiazdozbiorze Cefeusza Zatom, Bortle 3 21.04.2023 65 klatek po 180 sekund (3h 15 min); ISO 800 Samyang 135, przysłona f2.4 neq6 pro beltmod canon eos 1200d mod + filtr CLS luneta 125mm + zwo asi 290mm stack dss, obróbka ps + starnet, siril darki biasy flaty

Jedyna fotka jaką "udało" się zrobić podczas pobytu w Bukowina Bieszczady w Dwerniku. Leo triplet czyli M65, M66 oraz NGC3628, w tle załapało się przy okazji mnóstwo mniejszych galaktyk. QHY294M pro, TS APO 102f5.1, EQ6R, L-207x60s RGB po 45 minut na kanał.

Ostatnia noc, wisiało trochę cirrusów, ale po 2 w nocy zrobiło się już bardzo przyzwoicie 😉 Skompresowane zdjęcia z telefonu, więc jakość taka jak widać, bez powiększenia da się oglądać 🙂