wimmer

270

Cześć. Właśnie w związku z tym Twoją wiadomość o gotowej lampce jowiszowej odczytałem z 11-dniowym opóźnieniem Zaglądam tutaj niesystematycznie, a nie dostałem powiadomienia na maila o Twojej wiadomości prywatnej. Tak, czy siak, już odpowiedziałem na PW.

W tym budżecie musisz się niestety liczyć z tym, że dobrego okularu nie kupisz. Ale to nie znaczy, że się nie da kupić czegoś przyzwoitego i będzie jakaś katastrofa. Jeśli byś rozważał także 5mm, to ja zaproponuję to: https://www.teleskopy.pl/Okular-5-mm-BST-ED-1,25--teleskopy-3911.html Akurat pod tym linkiem Jest niedostępny, ale znajdziesz te okulary podpisane różnymi markami i w różnych sklepach. Możesz również poszukać na forach w działach "sprzedam". Czasem się trafiają. Ludzie wypowiadają się też nieźle o tych okularach: https://www.teleskopy.pl/Okular-TMB-6-mm-1,25--58°-PLANETARY-II-teleskopy-1505.html Miałem dziewiątkę od Sky-Watchera (te okulary również występują jako klony u wielu sprzedawców pod różnymi markami) i nie powiem, że polecam, bo mi się dawany obraz jakoś szczególnie nie podobał. Jakiś taki mało kontrastowy był, nieco za ciemny i trochę jakby nieostry, ale może szóstka oferuje lepszy obraz od dziewiątki. Myślę też, że warto poczekać tez na propozycje pozostałych kolegów.

Modyfikacja okularu plossla ?Sterling? 30mm w formacie 2? pokazana na forum Cloudy Nights zainteresowała mnie tak bardzo, że postanowiłem sam takową przeprowadzić. Tl;dr mode ON (dla nie lubiących długich tekstów): Wimmer znalazł na CloudyNights opis pewnego Amerykanina, który przerobił okular 2? 30mm z polem podchodzącym pod 60° na format 1,25?. Postanowił również zrobić taką modyfikację. Miał kupę problemów, musiał ciąć okular, ale w końcu się udało i ma najdłuższy w ogniskowej i najszerszy (w AFOV) możliwy okular w formacie 1,25? na świecie. (zdjęcie na samym dole) Tl;dr mode OFF Autorem pomysłu na taką modyfikację jest BillP i pokazał ją tutaj: https://www.cloudynights.com/topic/600517-best-30mm-class-125-eyepiece/ Wszystkie prawa do zbierania pochwał są należne temu panu. Ja po prostu postanowiłem zrobić to samo i przekazać to polskim miłośnikom astronomii. Zapytacie może, czym się tu właściwie podniecać? Mam na to kilka odpowiedzi: Jestem przywiązany do formatu 1,25?. Od lat używam mojego starego, bardzo dobrego, pięciocalowego SCT-ka, którego część z Was dobrze zna z mojego wieloletniego chwalenia tej małej, czarnej tubki. Ponadto również od wielu lat używam nieprzerwanie kątówki pryzmatycznej Takahashi z pełnym, czystym przelotem 1,25?, która pozwala mi się nie martwić żadną winietą w żadnym okularze, który do tej pory miałem, a także jest optycznie wspaniała. Jak wiadomo wypada mieć w kolekcji coś dobrego z dużą ogniskową do DS-ów i przeglądu nieba. Jakieś 30-32mm. Ci z Was, którzy przechodzili trudny wybór ?trzydziestki dwójki? w formacie 1,25?, z pewnością spotkali się z niedogodnościami wielu pospolitych okularów 32mm dostępnych na rynku. Pierwsza niedogodność, to wąskie pole widzenia. Większość producentów podaje pozorne pole widzenia jako 52°. Większość z tych okularów ma 47°-50°. Druga niedogodność dotyczy tych producentów, którzy postanowili jak najbardziej przybliżyć się do maksymalnej możliwej wartości 52° kosztem field stopu, z którym pozorne pole widzenia jest bezpośrednio związane. Obecnie używam plossla 32mm GSO. Wielu użytkowników poleca ten okular. Poszedłem za ich głosem? I żałuję. Otóż plossl GSO (pewnie inne bliźniacze konstrukcje też) jest tak skonstruowany, że pozbawiony jest wyraźnego field stopu (!). Żałuję, że nie doczytałem tego przez zakupem. O ile wąskie pole widzenia mogę zaakceptować, to brak widocznej, ostrej diafragmy zniechęca mnie do patrzenia przez to szkło. Nie ma brzegu pola widzenia. Okular wydaje się sam z siebie winietować. A więc widać nieprzyjemne dla mojego oka zaciemnienie wokół pola widzenia. Zatem wolałbym mieć 50° z normalnie widocznym field stopem niż maksymalne 52° z ?winietą własną?. Owszem, można zobaczyć diafragmę w tym GSO, patrząc z bliższej odległości, czy nieco pod kątem, ale to obarczone jest dużymi, równie brzydkimi zaciemnieniami w polu widzenia. Z tego miejsca można przejść do kolejnej wady. ER, czyli odległość od oka. Producenci plossli 32mm podają różne wartości, 22-25mm. Wprawny obserwator nie będzie miał problemu, ale utrzymanie odpowiedniej odległości i osi patrzenia jest czasem mocno kłopotliwe. Lekkie ruchy głową, a nawet okiem mogą powodować widoczne, nieprzyjemne zaciemnienia pola widzenia. Kiedyś w plosslu 32mm Sky-Watchera rozwiązałem ten problem, instalując wyższą, sztywniejszą muszlę oczną zdjętą z jakiejś starej lornetki. Obciąłem ją do właściwej wysokości i jakoś to było. Alternatywą jest też Vixen NPL 30mm o polu 50°, o którym to, z wyczytanych opinii, dowiedziałem się, że diafragma jest dobrze widoczna i jest to okular przyjemniejszy w użytkowaniu. Nadal jednak dążyłem do chociaż ciut większego pola. I tutaj pojawia się Sterling Plossl 30mm. ?Sterling? ponieważ tak tytułowano tą serię, gdy były rozpowszechniane i nazwa ta nadal jest używana. Niby 5° to niewielka różnica, ale jednak widoczna na pierwszy rzut oka. Produkuje je tajwański Long Perng. Podpisuje się pod nimi kilka marek, w tym również Lacerta. I taki właśnie kupiłem. To modyfikowana konstrukcja plossla. Bazuje na podstawowej konstrukcji 2-2 z powierzchniami wypukłymi skierowanymi ku sobie, ale powierzchnie przeciwstawne do siebie - w odróżnieniu od normalnego plossla - są wklęsłe. Konstrukcja zyskuje większe pole widzenia. W książce Williama Paollini ?Choosing and Using Astronomical Eyepieces (The Patrick Moore Practical Astronomy Series)?, Patrick Moore podaje, że mierzone pozorne pole widzenia w tej serii okularów wynosi 57°. W niektórych sklepach można znaleźć informację, że pole ma 58°. Jak na moje oko, to faktycznie jest bliżej 60°. W przyszłości postaram się zmierzyć, jakie pole faktycznie ma ta ?trzydziestka?. Sterling 30mm ma też znacznie przyjemniejszy ER określony na 17mm lub 18mm oraz dużą soczewkę wyjściową, co czyni obserwacje przyjemnymi. Okular produkowany jest z tulejką w formacie 2?. I tutaj pojawia się BillP, który eksperymentalnie zmienił tulejkę 2? na dorabianą 1,25?. Jak informował, nie ma winiety, całe pole widzenia jest widoczne, a diafragma jest ostra i wyraźna. W jego ślady poszedł inny użytkownik - dufay. On z kolei skombinował nosek 1,25?, kilka pierścieni redukcyjnych, połączył je i osiągnął ten sam cel. Średnica field stopu w tym okularze wynosi około 27mm. Pomyślałem, że skoro ES 24mm 68° 1,25? przy takiej samej średnicy field stopu zapewnia mi szerokie pole bez śladu winietowania, to przekształcony na 1,25? Sterling 30mm również i u mnie nie ma prawa winietować. W Astrokraku zamówiłem odpowiednia redukcję z gwintu M54 znajdującego się w korpusie okularu na nos 1,25? (która ostatecznie się nie przydała). No i kupiłem ten okular. Z pewnymi problemami, nie powiem. Opóźniona realizacja zamówienia. Wysyłka jakiegoś zapylonego między soczewkami, potem wysyłka nowego. Trwało to 20 dni, a miało być od ręki. A potem pojawił się problem znacznie większy. Nikt z dwojga poprzedników na CN nie wspominał o problemach z wykręceniem tulei 2?. Tymczasem w obydwóch okularach, które dostałem, tulejka 2? jest pancernie przymocowana do korpusu. Jest wklejona jakimś hardkorowym klejem albo wprasowana maszynowo. Była tak pieruńsko wkręcona, że można by łapy połamać, ale wykręcić się nie da. Do słabeuszy nie należę, ale narobiłem sobie zakwasów od pasa w górę. Nie ruszysz tego! Trudno - myślę - skoro i tak nie potrzebuję tulei 2? to złapię ją stalowymi szczypcami, takim kluczem-żabką. Najpierw delikatnie. Żeby nie porysować tulejki obłożyłem ją gumą. Nie poszło. No to zaparłem się. Zaorałem ją całą stalowymi szczypcami. I wiecie co? Nie poszło. Więc przeciąłem ją wzdłuż i zacząłem giąć do środka. Myślę - klej na gwincie w końcu puści. Nie puścił! Albo to klej wyprodukowany przez Chucka Norrisa albo faktycznie tuleja jest wprasowana maszynowo. Dlaczego? Czyżby ktoś zmienił sposób montażu i budowy tych plossli żeby ustrzec się przed takimi ciekawskimi, co sobie rozkręcają i konwertują na 1,25?? Ktoś chciał Wimmerowi utrudnić jego plan? Na Cloudy Nights osoby zainteresowane tym okularem zachodzą w głowę, dlaczego Long Perng nie produkuje ich w formacie 1,25?. Już wiadomo, że nie będzie winietować. Mając trzydziestkę z polem podchodzącym pod 60° w formacie 1,25? można zadowolić wielu użytkowników formatu 1,25? i sprzedać trochę więcej tych szkieł. No i dlaczego nowe wyjeżdżające z fabryki Sterlingi są tak produkowane, żeby tulejki 2? nie dało się odkręcić? Nie znam niestety odpowiedzi na te pytania. Nie pozostało więc nic innego, jak odciąć tulejkę 2? w miejscu gdzie łączy się z korpusem okularu. Tak też zrobiłem. Odciąłem ?dremelem? posiłkując się brzeszczotem, a papierem ściernym ładnie wygładziłem od spodu ciętą powierzchnię. Pozostał problem dopasowania odpowiedniego adaptera z wewnętrznego gwintu tego, co zostało z tulejki 2?. Ciężko było zmierzyć dokładnie zwój wewnątrz okularu, więc zamówiłem w Astrokraku trzy adaptery 1,25? z różnymi gwintami. Pamiętajmy, że ten gwint to tak naprawdę ?baflowanie? wewnątrz pozostałości po tulejce 2?. Okazało się, że najlepiej pasował tam gwint M46 x0,75. Wszystkie czynności cięcia starałem się wykonać z dbałością o to, żeby opiłki nie leciały na soczewki. Potem tylko przedmuchałem od spodu gruchą. I oto mam! Okular, do którego nie równa się żadna ?około-trzydziestka?, którą do tej pory posiadałem. Okular, którego jakość ludzie porównują do plossla Tele Vue, a który jest o wiele tańszy. Okular dający piękne, jasne obrazy w całym polu widzenia z punktowymi gwiazdami. Wygodny w obserwacji. Jest tylko delikatnie wrażliwy na nieosiowe patrzenie, i zaciemnienia pojawiają się tylko przy znacznych ruchach poza oś. Całe pole jest widoczne, a diafragma ostra. To najszersze możliwe pozorne pole widzenia dla ?trzydziestek? w formacie 1,25?! Jak dla mnie - szkło docelowe. Jedyna niedogodność, którą trzeba opisać jest taka, że okular potrzebuje sporego zakresu ostrości ?w dół? i przez to w wyciągach z krótkim zakresem przesuwu drawtube?a może być problem z wyostrzeniem obrazu. Tak wyczytałem na innych forach. Sam jednak nie testowałem go w żadnym innym teleskopie, niż w moim. Bądźcie jednak pewni, że ten okular już na stałe ma miejsce w mojej walizce, więc na każdym zlocie czy spotkaniu obserwacyjnym osoby zainteresowane będą mogły liczyć na przetestowanie. I na koniec chciałbym opisać zachowanie firmy Lacerty w obliczu reklamacji. Początek naszej pierwszej transakcji okazał się dla mnie pechowy. Najpierw bardzo mi zależało, aby otrzymać okular przed zimowym zlotem. Mimo, iż dostępność okularu została potwierdzona jako gotowy do natychmiastowej wysyłki, faktyczna wysyłka nastąpiła kilka dni później. Dodatkowo GLS nie dał mi możliwości przekierowania okularu na zlot. Zatem minąłem się z okularem i odebrałem w Warszawie dopiero po zlocie. Po odebraniu okazało się jednak coś gorszego: Okular miał trochę zabrudzone soczewki. Posiadał widoczne pod jasne światło smugi pyłków. W wizualu takie coś jest niewidoczne, ale zareklamowałem go. Skoro kupiłem nowy okular, to wymagam aby był nieskazitelnie czysty. Jestem przewrażliwiony na tym punkcie. Wysłałem im zdjęcia tego szkła. Kontakt z Lacertą był cały czas bez zarzutu, przeprosili mnie za te błędy, ale byłem zniesmaczony tą pechową transakcją. Obiecali, że od razu wyślą następny okular. Zrobili dla mnie fotki drugiej sztuki. Poprosiłem również o spojrzenie pod mocne światło. Po potwierdzeniu wysłali mi drugi okular. Tym razem ok. Nie jest idealny, bo jak przeczytaliście powyżej montaż okularu w fabryce przebiega z wykorzystaniem kleju , ale czystość optyki bez zarzutu. Cały czas pytałem czy zlecą kuriera do odbioru tego pierwszego okularu. Po odebraniu i zaakceptowaniu drugiego okularu dostałem informację, że będzie im przyjemnie, jeśli ten pierwszy okular podaruję jakiemuś początkującemu miłośnikowi astronomii w Polsce jako wyraz wsparcia od Lacerty. Czyli, żeby zatrzeć jakoś ten niesmak naszej pierwszej i nie do końca udanej transakcji, podarowali mi ten pierwszy okular. A ja spełniając ich prośbę podaruję go komuś z Was. Nietknięty, w oryginalnym formacie 2? oczywiście. Myślę, że będzie to dobra nagroda na jakimś konkursie, który zorganizuję w najbliższej przyszłości na zlocie. Może do Astrebusów. A może na najbliższym zlocie wiosennym. Zastanowię się.

Messier 81 Szkic z wiosennego Astrozlotu w Stężnicy. Znana i lubiana galaktyka Bodego, koleżanka M82 z jednego kadru. Parkę już wiele razy obserwowałem i mam też naszkicowaną, więc podszedłem do samej M81 w większym niż zazwyczaj powiększeniu. W niewielkim teleskopie galaktyka ma nieduże, ale jasne jądro, oraz bardzo delikatne, ale rozległe "halo" wokół niego. Nie mogłem się oprzeć wrażeniu, że to "halo" sięga dalej niż na szkicu, ale równie dobrze mogła to być autosugestia, więc naszkicowałem jedynie to, co widać dobrze i na wprost. SCT 5" + LVW 13mm. Powiększenie 96x. Załączam trzy wersje. Pierwsza, to "moja" wersja, a więc taka jak to widzę na swoim monitorze. Ale że, jak wiadomo, monitor monitorowi nierówny, to wrzucam też wersję jaśniejszą. Oraz dla fanów surowych szkiców wrzucam również surówkę bez żadnej obróbki

Chętnie odpowiem 1. Obecnie zawsze ołówkiem na białym szablonie. Szablon jest wydrukowany normalnie w drukarce na białej kartce, najlepiej na papierze o dużej gładkości. Jakimś z większą gramaturą albo matowym do zdjęć. Zwykły najtańszy papier o małej gramaturze powoduje, że po zeskanowaniu w dużej rozdzielczości widać strukturę papieru (podłużną chropowatość), którą potem nie sposób usunąć. Po zeskanowaniu otrzymuję normalny, szaro-czarny szkic na białym tle. Potem robię inwersję w GIMPie albo Photoshopie. Jedyne graficzne zmiany, jakie wprowadzam, to nieznaczne poprawienie szkicu. Np. jeśli niektóre gwiazdy wyszły mi jajowate, albo gdzieś maznąłem ołówkiem, to to koryguję. Usuwam też wszelkie artefakty z takiego szkicu. Np. pozostałości po wygumkowanych gwiazdach, gdy się pomyliłem (czasem nawet je przekreślam, żeby się nie walnąć w finalnym obrazie i nie dorobić jakiejś gwiazdy, której nie było). Usuwam też jakieś przypadkowe maźnięcia ołówkiem, czy ręką po szkicu. W przypadku mgławic i galaktyk, jeśli widać ziarnistość kartki, rozmywam ją nieco. W końcu w okularze ziarnistości papieru nie widać Jeśli jest taka potrzeba, to wyrównuję cienie, np: na galaktyce, jeśli powstały od palca, wiszora, czy gumki jakieś przebarwienia. Dawniej szkicowałem też białymi pastelami na czarnej kartce, a także białą kredką na czarnej kartce. Zdarzyło mi się też szkicować Wenus białym długopisem na niebieskiej kartce. Natomiast od jakiegoś czasu: Tylko ołówek na białej karce i inwersja. Mam też wiszor do rozcierania struktur mgławic, czy galaktyk. 2. Koniecznie tylko przy teleskopie. Nigdy nie zrobiłem czegoś takiego, żeby zrobić zarys, a potem dorysować coś w domu. Łatwo w taki sposób przekoloryzować szkic i dorysować coś z wyobraźni. Jeśli mam coś poprawić w domu na gotowym szkicu, to tylko jakąś gwiazdę, jeśli coś rozmazałem albo w pośpiechu wyszedł mi przecinek, a nie kropka. W domu najczęściej wygumkowuję skreśloną gwiazdę, jeśli się pomyliłem. Choć czasem nawet i tego nie robię, a usuwam pomyłki w programie graficznym. To powoduje, że przy szkicu siedzę długo. Ostatnio się nawet poddałem Myślę sobie: naszkicuję Chichotki (kiedyś już szkicowałem, ale chciałem lepszy, dokładniejszy szkic). Kieruję teleskop na Chichotki. Patrzę, a tam jakieś dwieście gwiazd Zimno było, chmury napływały. Zrezygnowałem. Wrócę do tego tematu jak będzie cieplej, bo będę potrzebował chyba z dwie godziny. Od kiedy zacząłem szkicować, wszystkie moje prace zbieram do specjalnej teczki. Czasem zabieram ją na zloty. Może kiedyś, jak dane nam będzie się spotkać, to pokażę Ci wszystkie moje szkice

Cześć. A dorzucę jeszcze zaległości Szkic wykonany na jesiennym Starparty w Wólce Biskiej. Ciekawy asteryzm zwany "Podkową". Co ciekawe przynajmniej dwa obiekty na niebie noszą tę nieformalną nazwę, a samych układów gwiazd przypominających podkowę na niebie jest mnóstwo. W bazie celestronowego NexStara tenże właśnie nosi nazwę "Horseshoe". Znajdziecie go w gwiazdozbiorze Łabędzia, mniej więcej w połowie drogi od Deneba do M39. Mimo mrowia gwiazd w tym rejonie nieba, obiekt trudno przegapić. Piękny w małym powiększeniu i widocznym otoczeniu gwiazdowym. SCT 5" + SWAN 20mm. Moja kątówka obraca obraz prawo-lewo, przy poprawnie zachowanej orientacji góra-dół.

Też pamiętam ją z dużego lustra. Różnica w widoczności struktury jest duża. Swoją drogą warunki wtedy na jesiennym zlocie były średnie, może ledwie niezłe. Dziury między chmurami, niezbyt dobry seeing. W zasadzie szkic pokazuje samą jej centralną część. Obiecałem sobie, że podejdę raz jeszcze do tej mgiełki w bardzo dobrych warunkach. Może na wiosennym zlocie się uda. No i w końcu z okularem, który będzie miał dwa razy mniej szkieł w korpusie

Opcje są dwie. Albo jestem zbyt przewrażliwiony i czepialski, albo mam dłuższe rzęsy Raczej to pierwsze

Poleciłbym Explore Scientific 14mm 82°, ale jest dość drogi. Zależy też ile chciałbys wydać. Taniej około tej ogniskowej to: Hyperion 13mm (albo 17mm), SW UW 13mm 70° (albo 17mm). Ewentualnie Explore Scientific 16mm 68° Jeszcze taniej to GSO SV 15mm, ale w Twojej Syncie 8" obraz na brzegach będzie słaby, więc nie polecę. Może jeszcze inni forumowicze polecą coś od siebie. 20mm na razie nie kupuj. To faktycznie ciut za blisko 25mm

Kupiłem całkiem niedawno SWANa 15mm i sprzedałem go po pierwszej obserwacji. Powód? Okular ma znacznie mniejszy moim zdaniem ER (czyli odległość od oka) niż podaje producent. Nie wiem skąd oni wzięli te 14mm. Żeby objąć całe pole widzenia musiałem prawie szorować rzęsami po soczewce. Jak na mój gust to jest jakieś 8-9mm. Tak tylko ostrzegam i dzielę się swoimi spostrzeżeniami. Za to 20mm, który mam od bardzo dawna bardzo lubię i chwalę w moim f/10

Cześć. Nie wiem, czy to do końca dobrze wrzucać szkice z przeszłości, ale może się podzielę. Zbytnio się nie udzielałem na FA i dlatego mam tu zaległości Szkic nie był robiony jakoś bardzo dawno temu, bo we wrześniu. Szkic wykonany na ostatnim jesiennym Starparty w Wólce Biskiej. Messier 76, zwany "Małymi hantlami" ze względu na podobieństwo do lepiej znanych "Hantelek", czyli M27. W moim teleskopie obiekt jest znacznie bardziej wydłużony niż M27, prawdopodobnie ze względu na ograniczoną możliwość obserwacji otoczki i dobrze widoczną jedynie jasną część tej mgławicy planetarnej. Jak na moje oko to przypomina ten charakterystyczny podłużny i zwężony do środka herbatnik. Ewentualnie klepsydrę. SCT 5" + LVW 13mm. Moja kątówka obraca obraz prawo-lewo, przy poprawnie zachowanej orientacji góra-dół. Wrzucam dwie wersje. Pierwsza ma jasność odpowiadającą widoczności obiektu na moim monitorze. A jak wiadomo monitory są różne, więc zamieszczam też wersję rozjaśnioną.

Cześć. Potrzebuję niedrogie 10mm. Zastanawiam się nad okularem, jak w temacie. Czy ktoś ma lub miał? Interesuje mnie zwłaszcza ER tego szkła, bo ciężko w Internecie znaleźć jednoznaczne informacje. Czym ten okular się różni od typowych klonów powszechnych erfli 10mm SWA? Mowa o tym: https://www.teleskopy.pl/Okular-Explore-Scientific-10-mm-70-stopni-AFOV-1,25--teleskopy-3445.html

Że też jeszcze ci najbardziej zagorzali propagatorzy modelu płaskiej Ziemi nie zrzucili się na bilet lotniczy z Tokio do Los Angeles lub Nowego Jorku i nie próbowali zakumać trasy samolotu.

No to już zostałeś zassany przez kosmos. Już po chłopie ! Wiedzę nabędziesz szybko, o to się nie martw. Spróbuj teraz zapolować na gromady otwarte w Woźnicy. To dobry okres na nie. No i koniecznie bierz gromadę podwójną w Perseuszu. Tzw: "chichotki". Zostaw sobie na razie ten 25mm. Nie jest najgorszy, aczkolwiek przydałby się jakiś o szerszym polu widzenia. Ja na Twoim miejscu bym najpierw pomyślał o okularze 13-15mm najlepiej z polem 70° i więcej. Do Księżyca szerokokątne 10mm będzie dobre. A jak nie chcesz na razie się (i swojego portfela) rozdrabniać na dwa okulary to poszukaj 7mm. Będzie i do planet i do Księżyca. Potem pewnie jakieś szerokokątne 30mm i będzie świetnie!

Z informacji Pawła na AP wynika, że tak. Odśnieżaniem drogi zajmuje się gmina. Podobno też właściciele mają swój pług, gdyby gmina nie dała rady

Właśnie usłyszałem w radiu, że mamy na niebie nowe "muzyczne" planetoidy a także astronomiczno-miłośniczą planetoidę Jedna z nich (495181) dostała nazwę na cześć Rogera Watersa, gitarzysty znanego najbardziej z grupy rockowej Pink Floyd. Druga (495253) otrzymała nazwę na cześć znanego kompozytora muzyki filmowej Hansa Zimmera. Odkrywcami, jak można się spodziewać, są nasi koledzy: Michał Kusiak i Michał Żołnowski. Również Międzynarodowa Unia Astronomiczna zaakceptowała nazwę planetoidy (495759) na cześć polskiego popularyzatora i miłośnika astronomii - Jana Desselbergera. Gratulacje dla Pana Desselbergera, zacnych muzyków oraz dla odkrywców!

Wszystkie szkice, które są w tym artykule wyglądają realistycznie i, tak, obiekty głębokiego nieba w znacznej przewadze będą szare. Galaktyki zazwyczaj będą szarymi plamkami. Część z nich w większym lustrze pokaże swoje kształty, ramiona, pasy pyłowe. Z mgławicami będzie łatwiej gdyż te chętniej pokazują swoje kształty. Nadal jednak w znacznej mierze będą szare. Znam dwa rodzaje przypadków: Pierwszy: Człowiek w lustrze 130mm zachwyca się tym, co widzi, nawet jeśli jest to mało okazała szara plamka, bo zdaje sobie sprawę co właściwie widzi i z jakiej odległości. Zachwyca się tym, że oto widzi inną galaktykę z odległości milionów lat świetlnych. Drugi: Człowiek kupuje 16-calowe lustro i jest rozczarowany, że nie widzi kolorowych wodotrysków, jakie pokazują w programach o kosmosie na Discovery. To autentyczny, znany mi przypadek. Człowiek wydał na sprzęt kilkanaście tysięcy złotych i mocno się rozczarował. Z doświadczenia mogę z pewnością stwierdzić, że największym błędem początkujących obserwatorów, a przede wszystkim obserwatorów "przy okazji", czyli ludzi biorących udział w jakichś pokazach astronomicznych jest brak cierpliwości. Co więcej, tacy ludzie, którzy biorą udział w pokazach astronomicznych w jakiś dziwny sposób boją się pokrętła ostrości. Tak jakby parzyło. Rzuci tylko okiem w okular. Na pytanie, czy widzi galaktykę, przytaknie tylko "aha, aha". A przecież wiem, że nie, bo nawet nie wyostrzył obrazu Trzeba spokojnie się przyjrzeć, wyostrzyć obraz, dać sobie pół minutki, żeby w ogóle wiedzieć czego szukać w tym okularze. Natomiast początkujący obserwator powinien załatwić sobie krzesło. Wygodnie usiąść, dobrze sobie ustawić oko, rozejrzeć się po polu widzenia, patrzeć w prawo, w lewo, dać szansę temu obiektowi. A nie zerknie sobie tylko, machnie ręką. "Pfffff, jakaś szara plamka". _Hermesie_, jeśli czujesz, że nie dasz rady cieszyć się "szarymi plamkami", to wybierz drogę astrofotografa. Będzie skomplikowana kilka razy bardziej i droższa, ale w końcu ujrzysz na monitorze swojego komputera pełną kolorów zawiłą mgławicę albo bogatą w ramiona i różowe obłoki wodoru galaktykę. Wybierz się na zlot. Np. wiosną w Bieszczady. Popatrzysz sobie przez różne lornetki, różnej wielkości lustra, podpatrzysz też, co uwieczniają astrofotografowie.

Z zielonym laserem bym uważał. Szybko się ktoś zainteresuje i możliwe, że mundurowi zapukają do drzwi

Nie łam się. Obserwacje z miasta są trudne, nieefektywne i nieefektowne ale da radę. Jak się nie ma co się chce, to trzeba brać co dają Sam przez większość mojej przygody z astronomią obserwowałem z miasta. Galaktyki odpuść. Te obiekty najgorzej wypadną pod jasnym niebem i się rozczarujesz. Możesz jednak spróbować tych mniejszych, bardziej zbitych. Np: M81 i M82. Z mgławic dobrze wybrać planetarne. Przede wszystkim oddziel się od światła z zewnątrz. Nie świeć sobie w oczy telefonem, czy laptopem. Zrób tak: Usiądź wygodnie przy teleskopie i na głowę i tę część teleskopu, gdzie jest wyciąg zarzuć jakąś grubą tkaninę. Ręcznik albo coś. Jak nie chcesz, żeby ktoś Cię zobaczył i się zdziwił, co robi gość z ręcznikiem na głowie :D, to załatw sobie czarny materiał. Posiedź tak z 20 minut i wtedy walcz. Najlepiej wybieraj obiekty blisko zenitu. Wbrew pozorom jasne gromady otwarte nawet z miasta mogą cieszyć.

8" w zupełności wystarczy. Obiektów do obserwacji dla tej wielkości lustra jest tyle, że ciężko policzyć Niemniej najważniejsze i tak jest zawsze ciemne niebo. Weź teleskop pod takie niebo, na którym widać Drogę Mleczną, to się nie zawiedziesz. Filtr polaryzacyjny przyda się przy obserwacji bardzo jasnych obiektów, zwłaszcza Księżyca. ES 15mm 70° jest całkiem niezły, ale ma jedną główną wadę - dość krótki ER. Czyli będziesz musiał dość znacznie przybliżyć oko do soczewki, żeby objąć pole. To jednak sam już sobie rozsądzisz podczas obserwacji. Niektórym krótki ER nie przeszkadza, innym tak. Kolimator oczywiście się przyda, ale bądź ostrożny z kręceniem śrubkami. Jeśli coś będzie nie wychodzić, to nie kolimuj na siłę. Bywa i tak, że trzeba skolimować kolimator Do reszty szczęścia pewnie wkrótce pomyślisz o jakimś okularze z szerokim polem widzenia i małym powiększeniu oraz o jakimś większym powiększeniu do planet. Ciemnego nieba!

Cześć! Zamieszczam Tabelę Wimmera v3.2 w wersji inwertowanej (białe tła), czyli bardziej energooszczędną, biodegradowalną i ekologiczną tabela_wimmera_v3-2_inwersja_s.pdf