Damian P.

Wchodzę na forum i oczy przecieram, czy dobrze widzę 😃 No, spróbuję na pewno, w zasadzie ponownie, bo próbowałem już kiedyś, dokładnie prawie 10 lat temu. Poniżej moja notka z 12". "Hickson 56 potwierdzony jako bardzo słaby obiekt. Wydawał się rozciągły i możliwe, że "podwójny", ale bardzo ciężko było stwierdzić, które to składniki. Na czele raczej na pewno musiała być UGC 6527 (PGC 35620)." W notatce wspominam też, że jeśli dostrzegłem coś jeszcze, to prawdopodobnie UGC 5627 B (PGC 35618), ale teraz wydaje się to nieaktualną zgadywanką, tym bardziej chętnie tam wrócę. Przyjrzę się również NGC 3718, gdyż pasma nie udało mi się wówczas złowić.

Też coś tam złapałem. Telefon, lornetka 10x50 i szkło od maski spawalniczej.

Ilość szczegółów zależy głównie od seeingu, a jako że częściej jest on gorszy niż byśmy chcieli, widok tarczy Jowisza zwykle ogranicza się do dwóch, czterech pasów, szczególnie, gdy zerknąć na chwilę. Jednak warto poczekać na lepsze momenty, w których widać więcej. Czasami zdarzają się noce, gdy atmosfera jest na tyle stabilna, że detale powierzchni sypią się co chwilę razem z adekwatnymi słowami. Ważne jest wychłodzenie teleskopu. Może być też tak, że w pobliżu są jakieś kominy, z których ulatujący dym niefortunnie przeszkadza w obserwacjach. Pewną rolę odgrywa również jakość okularu. Nie wiem, jakie to symulatory, ale mogą one zakładać właśnie widoki w sprzyjających warunkach. Możliwe, że nie trafiły Ci się jak na razie takowe. Jakiś miesiąc temu miałem na tyle niestabilny seeing, że obraz zmieniał się co chwilę; raz był słaby, a raz na tyle szczegółowy, że widać było w sumie siedem pasów; dwa na "górze", jeden pomiędzy dwoma głównymi i dwa poniżej. W "dolnym" głównym pasie widać było często dwa wyraźne wybrzuszenia. Nie zapomnę też nigdy nocy sprzed 10 lat, kiedy miałem taki widok, że nawet nie wróciłem się 20-30 metrów do domu po rękawice, mimo temperatury -15 stopni.

A może mógłby przy okazji ktoś podsunąć jakąś ciekawą mapkę czy stronkę, gdzie są oznaczone kratery z ich wymiarami? Kiedyś szukałem, ale coś niewiele znalazłem, nie pamiętam już. Księżyc co prawda obserwuję dość rzadko, ale jak już się zdarzy, to ciekawi mnie, jakie mają średnice i wielkości różne twory. Dla przykładu, w mojej Syncie 12 widuję zaznaczony poniżej krater wewnątrz Claviusa. Źródło zdjęcia.

Zapolowałem dziś również na Merkurego. Niedługo po złapaniu w lornetce, udało się go dostrzec także gołym okiem (była godzina 17.50). W teleskopie, po widoku Wenus, Merkury zaskoczył swoją maleńkością. Faza mocno się gotowała. Zszedłszy do powiększenia 50x, tarczka z maciupką fazą ledwo różniła się od gwiazdy (szczególnie w takim pływającym stanie). Obserwowałem głównie w powiększeniu 214x. Próba złapania fazy Merkurego na fotce z telefonu okazała się wyczynem i udało się dopiero z filtrem mgławicowym. A tutaj Merkury razem z Wenus, która uderzyła mnie swoją pięknością w lornetce po zachodzie Słońca. W teleskopie oczywiście również była piękna.

Wczoraj zauważyłem przypadkiem halo księżycowe i złapałem na szybko, kładąc telefon na czym popadnie.

To by się zgadzało, bo w teleskopie wydała mi się stosunkowo słaba jasnością (znacznie słabsza niż bym się spodziewał po obserwacjach lornetką).

Oj, powiem, że ja bardzo dobrze ją wspominam właśnie lornetkowo. Dlatego napisałem: niestety tylko teleskopem. Nie wiem, jaka jest różnica w jasności pomiędzy teraz, a wtedy, gdy ją widywałem lornetką, ale pamiętam, że miała ciekawą tendencję do błyskania na chwilę intensywną czerwienią, przez większość czasu pozostając bardziej pomarańczowa (ot, taki efekt, może większa podatność na ekstyncję atmosferyczną, nie wiem). Trzeba pewnie też mieć ustawiony punkt ostrości tak, by wydobywał intensywniejszy kolor – przynajmniej u mnie tak jest w Nikonie, że mogę mieć ostro np. taką Betelgezę jako bardziej bladą, ale już odrobinę dalej pokrętłem i jest mocniej pomarańczowa, pozostając nadal ostra. No i pewnie Twój teleskop jest znacznie lepszy do gwiazd niż Synta 12".

Kiedyś zapisałem sobie kilka linków odnośnie gwiazd węglowych, ale jeszcze nie podszedłem do tematu (między innymi te linki można znaleźć też na powyższej stronie z Cloudy Nights). Nie znam zbyt wielu takich gwiazd, ale lubię bardzo R Leporis i nawet obserwowałem ją ponad tydzień temu, niestety tylko teleskopem. Było bardzo zimno i zapomniałem kompletnie, że zabrałem specjalnie dla tej gwiazdy lornetkę.

To pewnie trochę wyjaśnia. No nic, myślę, że tak łatwo nie przyswoję żadnej podejrzanej nazwy, ale osoby, które dopiero zaczynają, lub obserwują od niedawna, bazując tylko na Stellarium, mogą być na niektóre nieco narażeni:)

Próbowałem zmieniać kultury, ale przy nazwach nic się nie dzieje. Ustawione jest na "modern", więc chyba prawidłowo. Ogólnie to poznaje mniej więcej, które nazwy są od dawna i funkcjonują wszędzie (mają niekiedy przydomki sięgające samych odkrywców), a które pojawiły się w programie stosunkowo niedawno oraz sprawiają wrażenie nadania na siłę, od czapy, i staram się je ignorować. Ewentualnie mogę jeszcze zniwelować suwakiem "etykiety i znaczniki", pozostawiając te drugie.

Może ktoś orientuje się, czy da się w Stellarium edytować nazwy obiektów? Od jakiejś ówczesnej wersji występuje tam sporo dziwnych nazw i mam wrażenie, że funkcjonują one jedynie w tym programie i nigdzie indziej (pomijając oczywiście te sztandarowe, które są od lat znane na całym świecie). Osobiście odczuwam pewnego rodzaju dysonans, ale jak nie da się nic z tym zrobić, to trudno. Przyznam, że zatrzymałem się na wersji 1.2. Pomijając powyższe, ciekawi mnie też, czy są jakieś większe zmiany w nowszych wersjach i czy warto pobierać.

Ostatnio sprawdzam działanie filtrów mgławicowych na Wenus i muszę przyznać, że dość skutecznie wygaszają jej blask, dając wizualnie widok znacznie lepiej zarysowanej fazy. Pomysł podłapałem z jednej z ostatnich relacji na Astronocach. Kilka dni temu, będąc na miejscówce, przypomniałem sobie tę relację i co prawda planeta była już bardzo nisko, jednak poprawa była bardzo duża. Wczoraj z kolei łapałem Wenus jeszcze za widna i choć normalnie nie było najgorzej, to filtry i tak wizualnie poprawiały widok sierpa. Zrobiłem kilka fotek telefonem przez Synte 12". Zielony kolor to filtr OIII, niebieski H-beta. Sprawdzałem również filtry na księżycach Jowisza, licząc, że choć Ganimedes pokaże tarczkę, ale póki co nie mam pewności. Używałem powiększeń 214 i 319x.

Wczoraj po raz pierwszy wycelowałem moją dwunastkę w B33 z filtrem H-beta (okular 30mm). Teraz już wiem, o czym były wszystkie niezliczone raporty, jakie czytałem, na temat poskramiającej siły takiego filtra na tym celu. Zobaczyłem go w zasadzie od razu. Czarny cień wystający ponad wał jaśniejącej mgławicy IC 434. Może to i za sprawą zdjęć, sławy obiektu, czy czego tam, ale i tak niezwykłe, wyjątkowe doznanie; kompletna cisza, pustkowie, i ciemny zarys Końskiego łba. Gapiłem się dobre 10-15 minut. B33 był widoczny oczywisto i przez sto procent czasu. Przez chwilę zacząłem się zastanawiać, czy kiedyś naprawdę widziałem go bez filtra. Tak, czy inaczej, to było zupełnie inne spojrzenie.