PaperMoon

Trochę wam zazdroszczę. 

Odkąd przeprowadziłam się do dużego miasta, szanse na obserwacje sięgnęły zera, i to nie przez wiecznie zachmurzoną zimę. Nie jestem mobilna, nie mam możliwości wyjechania za miasto, a też nie powinnam się sama szwędać po terenie, którego nie znam, w środku nocy. W środku miasta przy zupełnie czystym niebie ledwo dostrzec można zarysy gwiazdozbiorów. Moja lornetka grzecznie czeka w rodzinnym mieście, wiedząc że tylko tam mam szanse na sensowne obserwacje. To już półtorej roku. Rzecz bolesna dla kogoś, kto największego ukojenia dostawał na odludziach, zdała od cywilizacji, wśród natury, gdzie ziemia łączy się z niebem. 

Najwyraźniej będę musiała pogodzić się z tym, że obcowanie z głębokim kosmosem będę musiała odłożyć na jakiś czas i zadowalać się tylko wspaniałymi wspomnieniami. Może kiedyś przyjdzie lepszy czas. Lub jakiś osiągalny zlot. 

No i na co mi te studiowanie było.