lulu

Coś się chyba ostatnio mojemu Celusiowi C8-N pomyliło i zamiast masakrować Saturna - jak na Masakratora Saturna przystało - masakruje wszystko co mu pod lustro podejdzie. Do tego stopnia, że sam podchodzę do niego z pewną taką nieśmiałością... Po ostatniej masakrze Księżyca tak się rozbrykał, że wczoraj wziął i zmasakrował Jowisza wraz z paradującymi przed jego tarczą, niczego nieświadomymi satelitami. Powywlekał z nich tyle fotonów, że na zdjęciach ukazały się ślady detalu na powierzchni nie tylko Ganimedesa, ale nawet widocznego po prawej stronie kadru, ciemnego jak zwykle Kallisto... Uważam, że to już lekka przesada jak na 20 cm. Trzeba go będzie chyba bardziej pilnować, bo najwyraźniej myli mu się apertura - a na to w moim Obserwatorium, jako jego Kierownik, przyzwolić nie mogę!

Oczywiście, zapraszam: https://astrostrona.pl/na-ziemi/graciarnia/astrosor/royal-astro-r-63-pierwsze-swiatlo/ https://astrostrona.pl/na-niebie/ksiezyc-przewodnik-turystyczny/ksiezycowy-spacer-z-refraktorem-rao-r-74/ https://astrostrona.pl/na-ziemi/graciarnia/royal-astro-r-74-pierwsze-swiatlo-i-testy-fotograficzne/ https://astrostrona.pl/na-ziemi/graciarnia/carton-towa-unitron-polarex-test-fotograficzny-klasykow-60-mm/ https://astrostrona.pl/na-ziemi/graciarnia/catron-t-620-60-900-mm-testy-fotograficzne/ Jeśli chodzi o wyostrzanie to z tego co miałeś uzyskałeś efekt prawidłowy - możesz zawsze kazać AS! zrobić jego wersję wyostrzoną i porównać efekty, ew. użyć wersji wyostrzonej przez AS!. Gdybyś chciał podkrecić jeszcze to zdjęcie, to jedyna metoda w tej sytuacji - zmniejszyć do 70-80% i ponownie delikatnie wyostrzać, jeśli z użyciem Unsharp Mask, to już z małymi promieniami.

Bida z tą wysokością nad horyzontem...

Niedziela - tuż przed północą...

A co się stało z wyszukiwarką? Zauważyliście że zwraca zero wyników?

A tymczasem Mars coraz bliżej...

Powtórnie przeszedłem całą obróbkę ujęcia obejmującego Sinus Iridum aby upewnić się, że widoczne w jej okolicy tęczowe odcienie nie są wynikiem zbyt agresywnego operowania suwakami w Photoshopie. Jak bym nie suwał - okolica jest tęczowa, więc proszę nie oskarżać mnie o tę prowokację. Kto widzi ten efekt? Teraz rozumiem, skąd wzięła się nazwa Zatoki Tęcz 🙂

Dzięki, nie stosuję żadnych filtrów, a kamarka to ZWO ASi 178 MC. Jedyny zabieg dodatkowy - soczewka Barlowa 2x. Lepsza byłaby 2,5 bo 2x nie jest to jeszcze optimum dla piksela 2,4 który jest w tym modelu kamerki. No a potem standard - AS! i Photoshop 🙂

Masz rację - mniej szkła to wielka ulga, a czuje się ją natychmiast próbując okiełznać kolor zdjęcia. Njutek daje czysty obraz który łatwo można dosycić. Tam gdzie mamy po drodze szkło, nawet korektor, pojawia się jednak śladowa aberracja chromatyczna - i to ona zaczyna wyłazić jako pierwsza podczas obróbki. W swoich wypocinach na blogu piszę o wizualu, ale dla ludzi robiących kolorowe zdjęcia brak AC jest gigantycznym bonusem.

Koleżanki i Koledzy! Podczas trwającej wciąż na Astromaniaku dyskusji na temat sprzętowych wyborów zacząłem się w pewnym momencie odgrażać, że ujawnię Masakrę jakiej dokonał zwykły do bólu, 8-calowy njutek na naszym poczciwym Księżycu. Wiele lat temu teleskop ten nazwany został Masakratorem Saturna - ale okazuje się, że lubi się pastwić nie tylko nad tym odległym globem... Nie chcę dokładać do pieca w tamtym wątku, nie chcę też prowokować dyskusji sprzętowych tutaj. Napisałem parę słów na moim blogu, gdzie wyjaśniam dlaczego tego typu zdjęcia każą mi podchodzić z dystansem do rankingów, w których teleskop Newtona traktowany jest jako najgorszy z możliwych wyborów księżycowo-planetarnych. Zainteresowanych zapraszam: https://astrostrona.pl/na-ziemi/graciarnia/masakra-ksiezyca-masakratorem-saturna/ Natomiast tutaj chciałem się po prostu podzielić zdjęciami. Nie udało mi się uzyskać takiej jakości detalu SCT-kami 8, a nawet 9,25 cala - czy to coś znaczy w kontekście dyskusji o możliwościach sprzętowych w wizualu? Moim zdaniem tak - a więcej we wpisie na blogu.

Dzięki, z kontrastem jest podobnie jak z ostrością - można go mocno przesterować uzyskując znacznie lepszą "definicję" detali i bardziej "dramatyczny" wydźwięk zdjęcia. Jednak gdzieś po drodze łatwo zgubić to coś nieuchwytnego, co również staramy się oddać na zdjęciach - czyli charakter księżycowej powierzchni, czy może raczej nasze wyobrażenie o niej ukształtowane m.in. przez zdjęcia wykonywane z orbity księżycowej. Jest niedobrze jeśli to co w głowie i to co na zdjęciu za bardzo się rozjeżdża - nawet jeśli poprawia to jakość detalu. Więc najtrudniej nie jest wcale mocno wyostrzyć czy wydobyć obiekty za pomocą kontrastu i światła - najtrudniej jest z tym nie przesadzić 🙂

No to mamy te same odczucia, bo ja również jestem przekonany do delikatniej wyostrzonej wersji 1 🙂

Ostatni księżycowy landszaft w tej serii to ponownie ujęcie Morza Przesileń. Jest to inne zdjęcie, które zamieszczam jako ciekawostkę i materiał porównawczy, ponieważ w trakcie obróbki kolejnych zdjęć doszedłem do wniosku że to pierwsze Morze Przesileń zostało potraktowane przeze mnie zbyt agresywnie podczas wyostrzania. Jestem ciekaw Waszej opinii - jeśli ktoś zada sobie trud aby porównać obie wersje. Która lepsza? Tutaj jest wcześniejsze ujęcie:

Tymczasem odwracamy kadr i kończymy powoli wycieczkę z dnia Bardzo Dobrego Seeingu, wracając w okolice Langrenusa i Morza Żyzności. Tutaj moim faworytem jest układ kraterów Messier - mam na myśli dwa największe z całego zespołu. Liczy on kilkanaście obiektów, które swą nazwą przypominają o twórcy najbardziej podstawowego katalogu obiektów mgławicowych - Charlesie Messierze. Messier i Messier A wyglądają na związane ze sobą morfologicznie. Podłużny kształt Messiera, którego dłuższa oś wyznacza kierunek jasnego rozbryzgu układającego się na powierzchni Mare Fecuditatis, sugeruje uderzenie pod małym kątem przez obiekt, który nadleciał ze wschodu. Po pierwotnym uderzeniu mógł odbić się jak kamienna "kaczka" na wodzie i uformował drugi krater - Messier A. Tylko jak rozumieć jego kształt? Krater ten wygląda jakby tworzyły go dwie niecki - jedna głęboka, o okrągłym kształcie, a druga, widoczna tylko częściowo - o kształcie elipsy, zbliżonym do pierwotnego krateru Messier. Jak mogło dojść do powstania się tak dziwnie zbudowanej formacji? Czy to możliwe, że okrągły krater Messier A to efekt niezależnego, drugiego uderzenia przez obiekt nadlatujący tym razem pod dużym kątem, z góry, który przypadkowo trafił w coś, co pierwotnie przypominało podłużny krater Messier?

Księżyc zostawiliśmy mając na wschodniej (lewej) krawędzi kadru duet kraterów Hercules i Atlas, zaś bliżej terminatora wielki krater Endymion, nad którym Słońce zaczyna właśnie zachodzić, rzucając mocny cień wału na niemal płaskie, zalane lawą dno. Od tego miejsca zaczynamy dziś dalszą podróż, pozostając dla ułatwienia w odwróconym ustawieniu kadru. Na przedłużeniu linii Endymion-Atlas znajdziemy Jezioro Snów - Lacus Somniorum. Morze zbyt małe, by zasłużyć na miano morza, sąsiadujące z wypełnionym lawą, przypominającym swym zarysem wielokąt obszarem znanym jako Jezioro Śmierci (Lacus Mortis), w centrum którego znajduje się dobrze zachowany krater Bürg. Na południe od Jeziora Snów uwagę przykuwa Posidonius - jeden z najbardziej charakterystycznych księżycowych kraterów, rozpoznawalny od razu dzięki obecności przecinającego jego dno systemu rowów (Rimae Pisidonius) oraz mrugającego niemal do obserwatora "oczka" - małego (11 km średnicy) krateru Posidonius A. Warto zwrócić uwagę, że Posidonius nie jest jedynym kraterem mrugającym do nas "oczkiem" na tych północnych terenach. Oprócz znajdującego się w pobliżu Herculesa, podobną dystynkcję znajdziemy także w wypadku leżącego już na terenie Morza Deszczów (niewidocznego na zdjęciu) krateru Cassini.

Mars z wtorku. Na pierwszym planie Syrtis Major i Hellas Planitia.

Kontynuujmy wycieczkę, jaką zawdzięczamy świetnemu seeingowi nad ranem, 12 października w okolicach Krakowa. Morze Zimna nie robi szczególnie lodowatego wrażenia, za to okolice krateru Anaxagoras, wyróżniającego się jasnością i błękitną poświatą otaczających go terenów pokrytych materiałem wyrzutowym, budzą mocno lodowate skojarzenia. Anaxagoras (wiek ok. 1 mld lat) leży na krawędzi dużo większego, starszego i mocno zerodowanego krateru Goldschmidt. 4-4,5 mld lat - tak szacowany jest wiek tej formacji, której krawędź została mocno poobijana w trakcie intensywnych kosmicznych bombardowań, zachowując do dziś ciekawą, postrzępioną formę, przypominającą ziemskie pasma górskie.

Kolejne ujęcie z tego samego wieczora. Okolice kraterów Janssen i Furnerius. Warto zwrócić uwagę na Vallis Rheita - biegnącą obok krateru Rheita bruzdę, która rozorała księżycową powierzchnię na odcinku blisko pół tysiąca kilometrów. W samym kraterze Janssen widoczny jest charakterystyczny układ rowów Rimae Janssen, przypominający wyglądem wąs wychodzący z krateru Fabricius.

Kolejne ujęcie z tej samej nocy. Trójca Langrenus, Vendelinus i Petavius... No i moi ulubieńcy spod znaku Messiera:

Noc z wtorku na środę była w mojej okolicy łaskawa jeśli chodzi o seeing, udało się dzięki temu zrobić kilka przyzwoitych jak na starego 8'' njutka zdjęć. Owali nie widać, ale trzeba się cieszyć z tego co się ma, zamiast myśleć o gruszkach na wierzbie lub też gołębiach na dachu...

Jupiterius Plamisty i Nieplamisty. Noc z 9/10 października.

Z poprzedniej nocki...

Jowisz sobotnio-niedzielny.

Rupes Altai. 1,8 km wysokości, ponad 500 km długości. Prawdziwy brzeg Morza Nektaru?

Ponieważ zamieszczam tu sporo zdjęć o nierzadko dużych objętościach, staram się nie obciążać zasobów dyskowych FA i wieszać oryginały na własnym serwerze, gdzie odpowiedź jest natychmiastowa, o czym można się przekonać klikając w miniaturę wyświetlaną w wątku i ładując pełną wersję z mojego serwera. Jeżeli są jakieś opóźnienia, to dotyczą one wersji pośrednich i właśnie tych "miniatur" generowanych przez silnik forum, o ile możne tak nazwać całkiem spore obrazki służące temu celowi.