Znajdź zawartość

z wczorajszego polowania - zanim "uciekly" fota z C1100D (własny IRmod) + 50 1.8 , Sony a6000 + kitowiec @55mm

Jako że tej nocy chmury umiłowały się i nie pokryły całego nieba, postanowiłam to wykorzystać. Księżyc tuż po pełni uniemożliwiał obserwacje obiektów głębokiego nieba, toteż postanowiłam właśnie jemu poświęcić więcej uwagi. Na polu było przyjemnie, wcale nie tak zimno, jedynie seeing po pierwszym spojrzeniu w okular był... morderczy. Na szczęście potem uległ znacznej poprawie i obraz nie pływał już po całym polu widzenia. Przy szkicowaniu standardowo korzystałam z mojego GSO 10". Część uwagi poświęciłam też Jowiszowi, który wraz z poprawą seeingu zaczął ukazywać coraz więcej szczegółów powierzchni. Na koniec miałam zamiar zapolować jeszcze na Marsa i Saturna, ale niebo zasnuło się mlekiem, toteż nic nie wyszło z obserwacji ich koniunkcji.

Księżyc zdjęcie mojego wykonania Dobson 10" Okolice Kielc

Zamieszczam szkic okolic krateru Plato z zeszłej niedzieli. Do zrobienia tego rysunku zainspirowały mnie inne świetne szkice i fantastyczne zdjęcia użytkowników tego forum. Nic dodać nic ująć bawiłem się przednio. Pozdrawiam Wszystkich.

Zamieszczam dwa szkice Księżyca zrobione 23.02.2018r czyli w zeszły piątek. Jak się później okazało, o czym nie wiedziałem, sesję rozpocząłem zaraz po wyjściu Aldebarana zza tarczy Księżycowej. Konkluzja. Nie trzeba było tyle siedzieć w pracy! Napewno bym wtedy zdążył bo jak policzyłem to spóźniłem się jakieś 40min. Ech mimo to jestem bardzo zadowolony z tej 1.5h przy teleskopie. Tyle wytrzymałem na 7 st. mrozie. Całą akcję przeprowadziłem koło domu pod latarnią, czyli praktycznie w centrum miasta. Ludzie wychodzący z psami zatrzymywali się i pytali. Czy coś przez to widać? Kiedy odchodzili mieli na twarzy szeroki uśmiech i zdumienie. Same szkice były robione dość szybko i niezbyt dokładnie, ale dostarczyły mi sporej frajdy. Szkicując wybrany fragment sprawdziłem później w domu co one przedstawiają. Okazało się że okolice "Rupes Recta". Wielka szczelina musi wyglądać imponująco z samej powierzchni Księżyca. Pozdrawiam wszystkich.

Mały opis jak zachować informacje o kolorze i zrobić crop z pliku RAW w przypadku Księżyca. 1 Wgrywamy nasze zdjęcia z lustrzanki za pomocą przycisku Add Image Files. Potem zaznaczamy na dole Solar/Lunar Full Disc. 2 Przechodzimy do zakładki Imput Options i po prawej na dole do Colour Debayer. Zaznaczmy ptaszka obok Protect Bayer Pattern reszta parametrów zostaje na ustawieniach domyślnych. 3 Przechodzimy do zakładki, w której będziemy wycinać sam Księżyc bez zbędnego pustego pola wokoło. Te ustawienia sprawdzają się najlepiej w okolicach pełni i po pełni. W zakładce Processing Options po lewej stronie w Monochrome Conversion odznaczamy ptaszka, aby nam program nie zrobił zdjęć B/W. Poniżej w paneliku Histogram Equalisation zaznaczamy Stretch Histogram, a odhaczamy Equalise R, G, B, aby program nam nie zrobił trzech osobnych plików. Panel Histogram Equalization służy do podbicia jasności naszego obiektu. Wartość procentowa może być w okolicach domyślnej. Dalej po prawej w panelu Cropping zaznaczamy ptaszka przy Enable Cropping i wartości dopasowujemy tak aby mieć całą tarczę Księżyca. Do sprawdzenia czy jest OK służy przycisk na górze po prawej Test Options. 4 Kolejny etap to ustawienia końcowe w panelu Output Options. Tu wybieramy jeden z formatów zapisu - TIFF, PNG, BMP, FITS. Reszta pozostaje bez zmian. 4 Ostatnia zakładka gdzie klikamy Start Processing i czekamy na wynik. 6 Program zakończył przetwarzanie i możemy kliknąć w przycisk Open Output Folder gdzie zostaniemy przeniesieni do plików wynikowych. Pliki wynikowe: Klatka przed całą operacją. I po operacji. Kolejny etap to składanie klatek w jedną, które wykonujemy w takich programach jak: RegiStax, AutoStakkert czy innych dostępnych w Necie. Jak chcemy wyciągnąć trochę koloru to w poprzednich programach robimy zdjęcie gotowe, wraz z delikatnym wyostrzaniem, a resztę - samo wyciąganie koloru w programach typu Photoshop. Życzę pięknych zdjęć.

W dniach 16-20 września 2017 roku tuż przed wschodem możemy obserwować kosmiczny taniec Księżyca, Regulusa i trzech planet. Pogoda nie dawała większych nadziei na obserwację, ale czujnym trzeba być Ok. 4 rano padał u mnie jeszcze deszcz i niestety zamknąłem oczy. Niestety, bo kiedy żona obudziła mnie kwadrans po piątej po chmurach śladu nie było a spojrzenie w okno spowodowało szybsze bicie serca. Sprzęt był przygotowany, więc w 4 minuty znalazłem się w samochodzie i podjechałem kilka km za miasto. Już niestety świtało, ale udało się 18 września 2017, godzina 05.33, EOS5D, ISO100, f/4, 0.8s, 73mm

Szkic dzisiejszego Księżyca, faza ok. 38% Inwałd, 16.08.2017 r., ok. 4:30-5:30, GSO 10" + okular SuperView 30 mm (momentami używałam Plössl 9 mm, żeby lepiej przyjrzeć się szczegółom), ołówki 7H, 5H, HB, 2B Rysowane w "pozytywie", tło poprawione w aplikacji PicsArt, by pozbyć się odblasków od ołówka, w sam Księżyc w żaden sposób nie ingerowałam

Księżyc nad lasem ? 09.07.2017 Wczorajszy zachód Słońca nad Szczecinem był bardzo ładny a na niebie wisiało tylko kilka cienkich chmurek. Rzuciłem okiem na widok z satelity w internecie, z zachodu już płynęły większe chmury ale jeszcze przez dobre pół godziny powinno być czysto. Na wschodzie było czyściutkie niebo nad fragmentem lasu który widać z mojego okna. Zanim jeszcze zaszło Słońce rozstawiłem w oknie sprzęty: statyw z aparatem SL1000 a obok na EQ3-2 powiesiłem poczciwego SW80/400, włożyłem w kątówkę okular GSO 15mm SV z wkręconym filtrem szarym ND 0.9 ? byłem gotowy na powitanie wschodzącego Księżyca który powinien się pojawić gdzieś tam nad tym kawałkiem lasu. Pozostało tylko czekać... Stellarium pokazywało, że Księżyc wyjdzie gdzieś ok. 21:40, liczyłem na kilka minut później ze względu na pokaźnie drzewa w lesie. Czas jakby się dłużył i minuty płynęły wolno co jest jakoś nie do pomyślenia w dzisiejszych czasach ale jednak. ?No i gdzie ten Łysy?? - pomyślałem sobie, chowa się za lasem i nie chce się pokazać, nieśmiały jakiś czy co? W końcu... jest! Wyłonił się, natychmiast dopadłem aparat i pstryknąłem kilka zdjęć na różnych ustawieniach w trybie manualnym operując zoomem i czasem migawki. Tak ładnie mi się pokazał za drzewami: Teraz co jakiś czas robiłem kolejne zdjęcia i zerkałem przez ustawionego SW80/400. Bardzo lubię widok Księżyca w tym sprzęcie ze wspomnianym okularem i filtrem. Najpierw pomarańczowa a z czasem złota piękna kulka, ostry czyściutki obraz, minimalnie widoczne falowanie ciepłego powietrza na krawędziach tarczy. W powietrzu śmigały jerzyki śmiało popiskując, co jakiś czas przecinały tarczę Księżyca, to bliżej, to dalej. Ale najpiękniejszy moment był jak Księżyc zawisł nad szczeliną drzew i kiedy spojrzałem przez okular w refraktorze zobaczyłem jak w oddali leci na tle tarczy Księżyca grupa ptaków, nieco na ukos w jego kierunku bo robiły się coraz mniejsze by w końcu zniknąć gdzieś w ciemnościach kiedy już przeleciały przez całą widoczną tarczę. Bardzo klimatyczny widok, nie chciałem odrywać oka od okularu więc niestety nie uwieczniłem tego na zdjęciu ale było to mniej więcej w tym momencie: W końcu Księżyc wzbił się ponad drzewa i ?wystrzelił? w przestworza. Kilkanaście minut samej przyjemności, niby nic wielkiego ale jednak. Została pamiątka w postaci zdjęć i niezapomniany widok lecących w stronę Księżyca ptaków. Krótka i bardzo udana sesja, na koniec wklejam zmontowane w jeden obraz zdjęcia

Dzień dobry wszystkim, Obserwując księżyc w okolicy równika możemy go zobaczyć w kształcie uśmiechu czy łódki. Wiem doczytałam: u nas rogalik od prawej strony, na półkuli południowej w tym samym czasie od lewej, a w okolicy równika UŚMIECH. Nurtuje mnie pytanie czy w tamtej okolicy możemy zobaczyć jego odwrotność, czyli odwrócony uśmiech czy odwróconą łódkę (innymi słowy górną część księżyca) Czy w ogóle jest to niemożliwe? Proszę o wyjaśnienie dla laika. Z góry dziękuję Pozdrawiam serdecznie Joanna

A więc i jest, mój pierwszy księżyc długo czekałem aby go złapać, jak nie pogoda, to nów, ale udało się Jestem tak zadowolony że po 3 tygodniach zabawy na moim cacuszku coś się w końcu udało. Dzięki Wam i Waszym radom Jedna klatka w RAW z delikatna obróbką PS2017 oraz mały filmik bez obróbki Teleskop 909AZ3, do filmu barlow x2, foto Sony A58 na szybkiego b y zdążyć przed chmurami

Witam wszystkich, oto mój pierwszy post na forum . Wybaczcie zadanie wałkowanego w kółko pytania, mam do wydania ok 1200zł (ew. dozbieranie do 1500 wchodzi w rachubę). Posiadam już lornetkę Nikon 8x40EX dzięki której poznałem gwiazdozbiory, parę interesujących mnie DSów oraz nieco księżyca. Niestety planety naszego US w zasadzie ciężko odróżnić od jasnej gwiazdy. Mieszkam na terenie średnio zaświetlonym (przedmieścia). Potrzebuję małego-średniego teleskopu, który da dobry obraz planet i księżyca, ewentualnie plam na słońcu albo Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. Chciałbym też, aby wszedł do średniego albu dużego plecaka. Wiem że warunek ten strasznie kłuje, ale mam po prostu zbyt kiepski widok z działki, teleskop będzie zabierany na dalsze wypady. Zaciekawił mnie MAK102 (http://astrokrak.pl/297-teleskop-sky-watcher-bkmak102eq2-.html). Bardzo duża ogniskowa jak na tak krótką tubę oraz montaż paralaktyczny wydają mi sie fajną opcją w takiej cenie. Lepsze opinie jednak zbiera chyba refraktor 102/500 (http://astrokrak.pl/709-teleskop-sky-watcher-bk1025az3-.html) z tym że dostaję go razem z gorszym montażem. Jestem jednak laikiem, na pewno znajdzie sie jakaś lepsza opcja, radźcie.

Pierwszy poważny test nowej kamerki - ASI 178MC Ta rozdzielczość mnie zabija 6MP to jednak już jest coś. Jeden avik z 300 klatkami ważył ponad 7 GB Ale za to jak szybko można poskładać fajną mozaikę. Poniżej sześciopanelowa Finałowa rozdzielczość około 8000x6000 (50 Mpix). Zestackowane 200 klatek na panel. EDIT: Forum jednak nie przyjmuje plików większych niż 5000pix po długości Link do pełnej rozdzielczości na astrobin: http://cdn.astrobin.com/images/thumbs/d4ac3c4a0fbcf6d858ebdbd7036b24f8.16536x16536_q100_watermark.jpg Dwie wersje B/W i kolor

Witam. Dwa dni temu myślałem sobie o księżycu, przeczytałem o nim w Wikipedii. Zrodziły się pytania w mojej, nie astronomicznej głowie. Mianowicie: Księżyc obiega ziemię w około 27 dni, jeśli połączyć to z obrotem ziemi wychodzi jakoś 29 dni. Więc jak na moją głowę przez jakieś 2 tygodnie jest po drugiej stronie naszego globu. Zainteresowałem się fazami księżyca i znalazłem kalendarz księżycowy. Wynika z niego że księżyc jest niemal w każdą dobę widoczny. A jest inaczej to przez to że ziemia zasłania słońce, które normalnie by się od niego odbijało. Znalazłem także w Wikipedii informacje o widoczności księżyca. W pełni widać go całą noc. W pierwszej kwadrze widoczny jest wieczorem i zachodzi około północy, a w ostatniej kwadrze wschodzi dopiero około północy. Sugeruje mi to że szybciej obiega ziemię niż w 29dni :). Księżyc się przemieszcza po niebie, a cień na nim się nie zmienia. Co dla mnie także wydaje się nie logiczne. Proszę o jakieś wytłumaczenie, jak to jest z tym naszym naturalnym satelitą?

Nie doceniamy Księżyca. Wydaje nam się pospolity, łatwo dostępny, nieciekawy. Wyobrażamy sobie, że tylko duży teleskop ukaże na nim interesujące szczegóły. Wystarczy jednak o zmierzchu wystawić lornetkę ze statywem na balkon lub podwórko by nagle zmienić zdanie. Zamiast świecącej tarczki widzimy pomarańczowy sierp lub kulę z plamami mórz i kraterów. Lornetka o powiększeniu 7-10x pokaże Księżyc wraz z otoczeniem w szerokim polu widzenia. Przy lekko zachmurzonym niebie widać jak bliskie, ziemskie obłoki przepływają przed odległym ciałem niebieskim zawieszonym w przestrzeni. Czasem tworzy się wokół niego tęczowo opalizujący wieniec. Czerwona barwa wschodzącej tarczy zmienia się stopniowo w żółtą, potem sinawo białą, taką ?księżycową?. Powiększenie 12x ukazuje już nie tylko największe kratery, lecz sporo innych szczegółów. Wyłaniają się i rosną łańcuchy górskie. Przy powiększeniu 15x można poszukać trudniejszych obiektów. Powiększenie 20x wywoła okrzyk zachwytu u każdego patrzącego po raz pierwszy. Wielki glob usiany misami kraterów, graniami gór i płaszczyznami mórz wisi nad naszą głową a my nawet o tym nie wiedzieliśmy. Teminator ? granica między częścią oświetloną a zacienioną wędruje poprzez tarczę. Dzięki bocznemu oświetleniu i cieniom rzucanym przez wzniesienia, teren w jego pobliżu jest najciekawszy do obserwacji. W kolejne wieczory w pobliżu terminatora pojawiają się nowe szczegóły a te obserwowane poprzednio spłaszczają się i znikają. Niekiedy poza terminatorem daje się dostrzec zarys zacienionej części tarczy. To światło popielate pochodzące od Ziemi. Czasem na popielatej części tarczy da się wypatrzyć zarysy mórz lub kraterów. Linia terminatora jest piłkowana. Nawet już poza nią świecą wierzchołki gór i skarpy kraterów. Na samych krańcach sierpa przybierają one postać łańcuszka świateł na czarnym tle. W okolicach pełni rzeźba terenu księżycowego ulega spłaszczeniu. Teraz główną rolę odgrywają barwy i odcienie powierzchni. Widać ciemne plamy mórz i jasne kratery z okalającymi układami promieni. Barwy wschodzącej tarczy są szczególnie wyraźne i szybko ewoluują w miarę wspinania się na nieboskłon. Pełnia jest okresem raczej wrażeń estetycznych niż obserwacji obiektów. W obserwacjach Księżyca potrzebna będzie czytelna mapa. Bardzo pomocne są także zestawienia obiektów widocznych w poszczególne noce cyklu księżycowego. Jakie obiekty zdołamy wypatrzyć, zależy od powiększenia lornetki, doświadczenia i cierpliwości obserwatora. Apertura sprzętu odgrywa mniejszą rolę, światła jest aż za dużo. Dobrze jest obserwować o zmierzchu lub o świcie, gdy kontrast jasności nie jest zbyt wielki i blask nie razi w oczy. Obserwacje w dzień są mniej skuteczne, bo rzeźba powierzchni jest zatarta i widać mało szczegółów. Jednak białawy, zwiewny obraz ma specyficzny urok i warto na niego od czasu do czasu popatrzeć na różnej wysokości nad horyzontem i w różne dni cyklu. Warto też próbować wychwycić podążający za zachodzącym Słońcem wąziutki rąbek sierpa w pierwszym i drugim dniu po nowiu. W późniejszych dniach najłatwiej rozpoznawać morza księżycowe. Trzeba je umieć nazwać, bo względem nich umiejscawia się mniejsze obiekty. Już wtedy pojawiają się pierwsze wyzwania ? wychwycenie mórz znajdujących się na skraju tarczy, jak Morze Skrajne (Mare Marginis), M. Smytha (M. Smythii) czy M. Wschodnie (M. Orientale). Zatoki mórz bywają łatwe do rozpoznania, jak Zatoka Tęczy (Sinus Iridum). Inne jednak są mniej znane, niewielkie i możliwe do zauważenia tylko w pojedyncze dni cyklu, jak Z. Miłości (S. Amoris) czy Z. Sukcesu (S. Successus). Na pozornie gładkiej powierzchni księżycowych mórz da się wypatrzyć dość subtelne linie. Na początku II kwadry, gdy warunki oświetleniowe są najkorzystniejsze, na obszarze Morza Jasności (M. Serenitatis) delikatnie rysuje się Wężowy Grzbiet (Serpentine Ridge). To system skarp ułożonych na kształt niedoskonałej sinusoidy, Istnieją także nizinne obszary zwane jeziorami i bagnami, wszystkie w zasięgu średnich lornetek a jednak rzadko obserwowane. Warto je odnaleźć na mapie a potem poszukiwać podczas obserwacji. Tylko pozornie jest to takie proste. Największe wrażenie w lornetowym obrazie Księżyca robią jednak wielkie łańcuchy górskie. Gdy terminator je przekracza, widać piłę poszarpanych grani i szczyty rzucające długie cienia na przyległy teren. Wierzchołki poza terminatorem chwytają blask słoneczny i świecą zawieszone w ciemności. Nie wszystkie góry mają postać łańcuchów. Karpaty leżące na północny zachód od centralnego krateru Kopernik są widoczne jako masyw górski. Góry Teneryfa (Montes Teneriffe) to zbiorowisko szczytów wyrastających z dna na północy M. Deszczow (M. Imbrium). Bardziej na południowy wschód można wypatrzyć pojedyncze góry Pico i Piton. Między bardzo jasnym kraterem Arystach i towarzyszącym mu ciemnym Herodotem widać potężny wał wraz z enigmatyczną, zagiętą Doliną Schroetera. Doliny księżycowe są rzadkimi i niełatwymi obiektami. Oprócz wspomnianej powyżej Dol. Schroetera (Vallis Schröteri) poszukajmy po przeciwnej, południowo wschodniej stronie tarczy innej wielkiej doliny ? Rheita. W rzeczywistości jest to łańcuch zlewających się kraterów. Trudniejszą doliną jest Dol. Alpejska (V. Alpes), wymagająca powiększenia przynajmniej 15x. Jej idealnie prosta kreska przecina poprzecznie łańcuch Alp niedaleko krateru Platon. To właśnie kratery są najliczniejszymi i najbardziej charakterystycznymi obiektami księżycowymi. Pochodzą z różnych okresów i znacznie różnią się od siebie. Te stare, często zatarte i zauważalne tylko w określone dni są też największymi. Tak naprawdę to księżycowe morza z otaczającymi górami też są zalanymi lawą superkraterami powstałymi w wyniku najstarszych gigantycznych katastrof. Popatrzmy na M. Wilgoci (M. Humorum) ? okrągłe, z zachowanymi fragmentami skarp na obwodzie. Także półkolista Zatoka Tęczy z Górami Jura to przecież połówka gigantycznego krateru. Inne naprawdę wielkie kratery znajdziemy na obwodzie tarczy, zarówno na południowym zachodzie (Humboldt i Petavius) jak i wschodzie (Bailly i Schickard). Szukajmy ich wieczorem na początku pierwszej i pod koniec drugiej kwadry. Bardziej znane olbrzymy na południu, Clavius i Maginus, są od nich dwa razy mniejsze. Niektóre kratery mają podobnie jak morza ciemne, gładkie dno wylane lawą. Pokazowym przykładem jest Platon na samym północnym skraju Morza Deszczów. Jednak w większości kraterów dno nie było zalane lawą i w wielu zachowało się centralne wzniesienie ? góra a niekiedy masyw złożony z kilku wierzchołków. Przy odpowiednim oświetleniu w pobliżu terminatora utwory te widać przez lornetkę w młodych dużych kraterach jak Kopernik, Tycho czy Theophillus. Niekiedy, gdy duży krater jest przecięty terminatorem, świecący wierzchołek i sierp krawędzi wiszą już poza oświetloną resztą tarczy. Większe lornetki pokażą, że wewnętrzne ściany kraterów nie są gładkie, lecz widać na nich karby tarasów. I wreszcie to, co intryguje najbardziej. W okolicach pełni widać biegun południowy Księżyca z siecią południków. Przynajmniej tak dla mnie wygląda krater Tycho ze swoimi promieniami obejmującymi pół tarczy. Znacznie krótsze promienie Kopernika i Keplera widać jako, zwężające się ku końcom wypustki, co przypomina ośmiornicę rozciągniętą na piasku lub mikroskopowe zdjęcie komórki nerwowej. Niezbyt duży krater Proclus na skraju Morza Przesileń widać przez wiele dni cyklu jako trójramienną gwiazdę. Z białego Arystacha wyrasta ku południowemu zachodowi pojedyncza biała linia promienia. Spośród wielkich uskoków księżycowego gruntu, średnie i duże lornetki ukażą Prostą Ścianę (Rupes Recta). Jeśli wyczekamy na odpowiedni dzień, zobaczymy linię oddzielającą powierzchnię jaśniejszą od ciemniejszej między niewielkimi kraterami Thebit i Birt na wschodnim skraju Morza Chmur (M. Nubium). Obiekt ten raz rozpoznany staje się łatwy do znalezienia, jednak pierwszy raz może nastręczać nieco trudności. Najbardziej chyba egzotyczny obiekt na Księżycu, Reiner Gamma, jest łatwy do znalezienia. Ta jasna plama leży na przedłużeniu linii Kopernik-Kepler, za niewielkim kraterem Reiner. Nie jest to ani krater ani inna formacja wypukła czy wklęsła. Od otoczenia różni się jasnością - zdolnością odbijania światła (albedo), dzięki czemu jest tak dobrze widoczna. Wykazuje ponadto wyraźne właściwości magnetyczne - wytwarza całkiem silne i rozległe pole, "rozganiające" wiatr słoneczny. Istnieją przypuszczenia, że obiekt ten, podobnie jak kilka zbliżonych, powstał w wyniku zaburzeń sejsmicznych wywołanych potężnym impaktem dokładnie po przeciwnej stronie księżycowego globu. W przypadku Reiner Gamma po przeciwnej stronie Księżyca znajduje się gigantyczny krater Ciołkowski. Gdy znajdziemy tę formację niedługo przed pełnią, pomyślmy, ile to jeszcze innych tajemniczych obiektów i krajobrazów godnych zobaczenia kryje ten nasz poczciwy satelita, często tak lekceważony a nawet przeklinany przez astroamatorów. A oto niedrogie, łatwo dostępne i godne polecenia ?pomoce naukowe? do obserwacji naszego satelity: http://teleskopy.pl/product_info.php?products_id=2308&gclid=CNy05tyqk88CFWF5cgodX3kNvA https://sklep.pta.edu.pl/ksiazki/139-atlas-księżyca.html http://www.shopatsky.com/sky-and-telescope-field-map-of-the-moon Słowniczek łacińskich nazw formacji terenowych Dorsa - grzbiet Lactus ? jezioro Mare ? morze Mons (Montes) ? góra (góry) Palus ? bagno Rupes ? ściana Rima ? wąwóz, rów Sinus ? zatoka Vallis - dolina

Dzisiejszej nocy udałam się na obserwacje z głównym założeniem naszkicowania czegoś, a dokładniej wschodzącego nad ranem Księżyca. Do wykonania rysunku wykorzystałam ołówki o twardości od 8B do 10H, gumkę chlebową, zwykłą chusteczkę do rozcierania, a wszystko na papierze technicznym. Nie rysowałam w negatywie, ale zwyczajnie - w pozytywie. Wstawiam skan, myślę że z jakością nie ma najgorzej, chociaż na żywo szkic prezentuje się zdecydowanie korzystniej Mam nadzieję, że w najbliższym czasie uda mi się naszkicować dokładnie jakiś mniejszy fragment Księżyca

Mare Orientale - kampania obserwacyjna w 2015r. Początek roku, stąd naturalnym jest snucie planów na przyszłość. Anons zamieszczony był już w innym wątku. Słowo się rzekło... W maju i lipcu będą sprzyjające warunki do obserwacji południowo zachodniej krawędzi Księżyca. Zadecydują o tym dwa czynniki: korzystna libracja w kierunku południowo zachodnim i niewielki dystans czasowy do efemerydalnej pełni, zapewniający odpowiednią plastyczność form powierzchniowych. Z takiej okazji do obserwacji i fotografowania Mare Orientale trudno nie skorzystać i pomyślałem, żeby zrobić z tego szerszą kampanię obserwacyjną. Zapraszam zatem do wspólnego obserwowania i gromadzenia fotograficznych trofeów. Będzie to też możliwość praktycznego "wykorzystania" niepopularnej (by nie rzec: nielubianej) fazy Księżyca jaką jest pełnia. Morze Wschodnie jest najładniejszym z księżycowych mórz, ale ze względu na położenie "na krawędzi" nie możemy w pełni podziwiać jego walorów. W maju i lipcu Srebrny Glob, jakby na życzenie, przechyli się tak, że będziemy mogli oglądać jak największą część tego morza - z grubsza biorąc, jedną trzecią. Warto już w kwietniu, tuż przed pełnią, sprawdzić możliwości sprzętowe i widoczność szczegółów aby mieć wskaźniki referencyjne do właściwych obserwacji w maju i lipcu. Parametry fizyczne w kwietniu jednak nie umywają się do tych w późniejszych miesiącach, kiedy będą zdecydowanie korzystniejsze. Załączone zdjęcie powinno dać pogląd o przedmiocie obserwacji. Mały ED80/600 jak widać wystarcza już do fotografowania, ale w moim zamyśle było wykonanie w tym roku zdjęć trochę większym sprzętem i o większej szczegółowości. Efemerydy Najlepszy okres do obserwacji formacji brzegowych południowo zachodniej krawędzi Księżyca, w tym: Mare Orientale (Morze Wschodnie) - na godzinę 23.00 czasu urzędowego. Pierwsze trzy terminy zapewniają najkorzystniejsze warunki w 2015 roku. 3.05.2015r - niedziela 7 godzin do pełni, wysokość 23 stopnie, libracja: W -4,5*; S -3,4* (składana libracja w kierunku południowo zachodnim -5,5*); Księżyc około 3* na północ od ekliptyki. 1.07.2015r - środa 5 godzin do pełni, libracja: W -4,9*; S - 6,5* (składana libracja w kierunku południowo zachodnim -8,1*); Księżyc około 5* na północ od ekliptyki). 30.07.2015r - czwartek 12 godzin do pełni, libracja: W -4,1*; S -5,9* (składana libracja w kierunku południowo zachodnim - 7.2*); Księżyc około 5* na północ od ekliptyki. Rezerwowe terminy z gorszymi parametrami fizycznymi. 3.04.2015r - piątek (najbliższy termin do wykonania obserwacji referencyjnych) 14 godzin do pełni, libracja: W - 2,1*; N 0,4*; Księżyc około 1* na północ od ekliptyki. 27.09.2015r - niedziela 6 godzin do pełni, libracja: W -0,2*; N/S 0,0*; Księżyc w płaszczyźnie ekliptyki. Za zgodą autora: Jurek Ł. https://www.astromaniak.pl/viewtopic.php?f=4&t=33448

Witam, jakiś czas temu rozpoczęłam przygodę z obserwacją nieba, a dzisiaj po raz pierwszy postanowiłam spróbować astrofotografii. Używam lustrzanki Canon EOS D40, przymocowałam ją pierścieniem T2 i nacelowałam na księżyc. Przez szukacz widać go idealnie, niestety na aparacie jest bezkształtną, żółtawą plamą. Co może być nie tak? Ustawianie ostrości nic nie daje...

Zdjęcia z wczorajszej koniunkcji Księżyca z Jowiszem.

Koniunkcja choć nie bardzo bliska ale urokliwa, Saturn z Księżycem zmieściły mi się w 80/600 w polu widzenia Asferyka 36 mm, widok naprawdę świetny, nawet malutki Tytan wyraźnie był widoczny... Księżyc i Saturn z ogniskowej 105 mm. (crop)

Witam, jestem nowy na forum z a więc nie do końca jestem pewien czy to dobre miejsce na tego posta, ale ciekawość przykuła pewna sprawa związana z księżycem i nie bardzo wiem gdzie się zwrócić z tym. Mianowicie obserwuje od jakiegoś czasu księżyc na google map i zauważyłem kilka ciekawych obiektów i chciałbym się zapytać czy macie jakieś pomysły co to może być wrzucam 3 linki z google map abyście to zobaczyli i wspólnie pogłówkowali nad tym. https://www.google.com/maps/space/moon/@27.2965827,-25.0109843,18851a,20y,270h/data=!3m1!1e3 1 https://www.google.com/maps/space/moon/@27.6951425,-16.9014186,26683a,20y,270h/data=!3m1!1e3 2 https://www.google.com/maps/space/moon/@26.8132712,3.1687569,26623a,20y,270h/data=!3m1!1e3 3 Mam nadzieję że Was to zaciekawi i odpowiecie mi na pytanie co to jest, znalazłem też kilka innych obiektów dziwnych może nie aż tak jak te ale też ciekawe

Kolejny kadr z Księżycem w roli głównej zrobiony obiektywem fotograficznym na zwykłym statywie do aparatu. Czytaj więcej ? Wyświetl pełny artykuł

Nie ma za bardzo co pokazywać, ale skoro już narysowałem... Miała być dość poważna próba ale gdy zacząłem okazało się że zaraz muszę kończyć więc tak w biegu z grubsza dokończyłem. GSO 10" + maxvision 24mm + gso 2x 2"