Znajdź zawartość

To nie pierwsza taka misja dla obiektów dalszych niż Księżyc ale pierwsza tak poważna i z tak dużą porcją materii, więc zacznijmy od niej. 24 września 2023 roku kapsuła TAGSAM z materią pobraną przez sondę OSIRIS-REx z planetoidy Bennu wpadnie w atmosferę i wyląduje na spadochronach na pustynnym poligonie w stanie Utah. Spodziewany jest "kubek kamieni i pyłu". W przeciwieństwie do materii z meteorytów ta będzie nie nadpalona i bez zanieczyszczeń podłapanych z atmosfery ziemskiej lub gleby. Pozwoli to rozpoznać skład chemiczny obiektów w czasach powstawania naszego układu planetarnego. Ponad połowa zdobytej materii zostanie schowana na dalszy czas aby zbadali ją kiedyś uczeni gdy pojawią się jeszcze lepsze metody badawcze albo analiza tej materii zasugeruje nowe, specyficzne podejście. Reszta zostanie już teraz rozesłana do renomowanych laboratoriów na całym świecie. W szczególności do Kanady i Japonii. Zbadany zostanie nie tylko skład chemiczny, z naciskiem na organiczne związki chemiczne, chociażby aminokwasy (co budują i nasze ciała), ale też przewodzenie ciepła, porowatość, wytrzymałość na rozrywanie oraz udział różnych izotopów, na przykład węgla-12 i węgla-13. To pozwali nawet oszacować w jakiej temperaturze pierwotnie powstały te substancje. Ocenione zostanie też tempo ich "wietrzenia" na skutek kolizji z energetycznymi cząstkami lecącymi ze Słońca oraz z mikrometeoroidami. Skoro tak udanie są wysyłane w kosmos kapsuły z ludźmi - przez Falcony SpaceX to dlaczego jedna nie poleci po delikatny odbiór tej przesyłki? Walizka przejęta przez czułe ręce astronauty i powrót w jego ramionach na Ziemię. Może szybkość i kąt z jakiego nadleci TAGSAM jest zbyt kłopotliwy by napędy kapsuły z astronautami dały radę wyrównać z nią prędkość i kierunek. Przynajmniej w statkach kosmicznych jakie się robi w dobie obecnej. Inspiracja: Świat Nauki 8/2023 Siema Wszystkie wszechświaty są wieczne

...ma na celu określenie okresu obrotu oraz ewentualnie kształtu planetoidy. Dla wielu takich obiektów dane te już są dobrze znane, ale jeszcze wiele zostało do zbadania. Moja pierwsza próba miała na celu jedynie sprawdzenie, czy moim zestawem mogę się w ogóle zapuszczać w takie rejony. Śnieg i pełnia, Wielki Wóz ledwo majaczył, więc na test wybrałem jasny obiekt - Psyche (nieco ponad 11mag) i oczywiście szybko rotujący (nieco ponad 4h). Zastosowałem filtr czerwony Baader R CCD oraz czas ekspozycji 60s przy bin1 i naświetliłem 100 klatek. Pozwoliło to uzyskać SNR ponad 300 na asteroidzie i ponad 200 na gwiazdach odniesienia. Niestety oprócz Maxima nie znam innego programu do fotometrii, który umożliwia śledzenie ruchomych celów (jak asteroidy), więc wyniki na szybko zostały opracowane w nim. Generalnie jestem zadowolony z wyniku tego szybkiego testu - pomimo pełni Księżyca i niezbyt dobrej przejrzystości wykres przedstawiający zmianę jasności asteroidy prezentuje się dość dobrze. Różnica jasności w ciągu tych niecałych dwóch godzin obserwacji to 0.1mag, a jednak tak niewielka zmiana jasności została zarysowana całkiem płynnie i jednoznacznie. Myślę, że w lepszych warunkach będzie można pokusić się o dokładniejsze pomiary. Na podstawie SNR program obliczył dokładność wyznaczenia jasności asteroidy na około 0.004, a jasności gwiazdy odniesienia na około 0.005. Literatura: A Practical Guide to Lightcurve Photometry, Brian D. Warner, Springer 2006