Obiekt tygodnia 04.06.2018 Rho Ophiuchi

[Janko]

No to mamy białe noce. W dodatku Księżyc tuż po pełni. Szanujący się obserwator pisze w tym czasie co najwyżej gorzkie uwagi w wątku ?Brak pogody?. Co innego taki nieszanujący się. Ten gapi się na rozjaśniony nieboskłon, rozpoznaje na nim pierwsze pojawiające się gwiazdy, zarysy gwiazdozbiorów, nieśmiałe plamki gromad. O, już widać Arktura, pewnie i Wegę da się dostrzec. Tam nisko to pewnie Altair. Od północy Kapella wręcz płonie. A co tam na południu?

?Wachlarze? Antaresa

Źródło: http://www.constellation-guide.com/constellation-list/libra-constellation/

Wachlarz gwiazd Wagi już wyraźny, po lewo od niego podobny, lecz mniejszy, tworzący szczypce Skorpiona. To i Antares powinien się pojawić. Tak, już jest, żarzy się  nisko jak węgielek w kominku. Więc warto wyciągnąć lornetkę. Może M4 uda się zobaczyć? Nie, nawet tak okazała gromada kulista nie jest widoczna w tych warunkach. Jednak w pobliżu Antaresa jest coś, czemu białe noce niestraszne. W trzecim, najmniejszym i najbliższym wachlarzu gwiazd towarzyszących od zachodu ?anty-Marsowi?, tuż ponad nim, lecz terytorialnie już w gwiazdozbiorze Wężownika znajduje się gwiazda piątej wielkości nazwana w atlasie Bayera Rho Ophiuchi (? Oph). Przez lornetkę widać jednak, że nie jest ona sama. Towarzyszą jej dwie gwiazdki siódmej wielkości tworzące razem zgrabny, nieco rozwarty trójkącik na powierzchni ok. 5x3 minuty kątowe.

Okolice Antaresa wg kol. gryf188

Źródło: https://www.forumastronomiczne.pl/index.php?/topic/14705-anrtares-i-rho-oph-z-bieszczad/&tab=comments#comment-188816

Tyle pokazuje lornetka. Jednak już amatorski teleskop pozwoli w najjaśniejszej składowej  tej grupy dostrzec dwa obiekty w odległości ok. 3 sekund kątowych od siebie. Nazwano je ? Oph A i B. Gwiazdki w ostrych kątach trójkącika oznakowano jako C i DE, czyli jedna z nich sama jest układem binarnym.

Jednak w tej okolicy dzieje się coś więcej. Pod nazwą Rho Ophiuchi znany jest cały okoliczny rejon z kompleksem mgławic refleksyjnych i ciemnych obłoków molekularnych. Obserwacje w podczerwieni i falach radiowych pozwalają śledzić ?w czasie rzeczywistym? przebiegające tam procesy gwiazdotwórcze.

Zaś dla astrofotografików z całego świata jest to istna żyła złota, jako że kompleks widoczny jest z obu półkul.

Kompleks Rho Ophiuchi w fotografii Marcina Paciorka

Źródło:

Więc może warto przestać się tak szanować i nie wzdychać za prawdziwie ciemnymi nocami? Letnie niebo też ma swoje uroki. Dlatego nie gderaj, bierz lornetkę czy teleskop i obserwuj ten superciekawy rejon, zaś później, oczywiście DAJ ZNAĆ, JAK POSZŁO!

 

 

[lukost]

Trzeba koniecznie dodać, że mgławica wokół Rho Oph nie jest celem wyłącznie dla fociarzy. Pod niebem dalekiego południa doskonale widać delikatną poświatę wokół gwiazdy, coś jak efekt zaparowanej optyki (z tym że w RPA w zimie optyka z zasady nie pokrywa się wilgocią, bo wszystko wokół jest suche jak diabli). W użyciu była lornetka 7x50. W sierpniu zamierzam wrócić do tego kapitalnego obiektu. 

[Panasmaras]

Z bliższego zwrotnika (Raka) również ją było widać w lornecie 16x70, razem z sąsiadką (IC 4603). 
Natomiast sama ? Oph, nawet w białe noce, jest faktycznie niczego sobie  

[dziki1]

Wczoraj, co prawda z balkonu, przyjrzałem się z "bliska" rekomendowanemu obiektowi, próbując rozdzielić tytułową bohaterkę. Aby było śmieszniej zacząłem od lornety 15x70, w celu próby wyłapania choć śladu kompleksu mgławic. Wiedziałem, że próba zakończy się nieuchronną porażką, gdyż miejsce i warunki nie sprzyjają takowym obserwacjom. Mgławice - zarówno te ciemne, jak i jasne - z takiego miejsca to jednak nie to. Ale zdawałem sobie z tego sprawę, no i główny cel był zgoła inny. W SM 15x70 bohaterka wieczoru pozostała nierozdzielona. Wiedziałem, że lorneta nie da rady. Wytargałem więc na balkon refraktorek 120/600 i do wyciągu załadowałem ES-a 6,7, który dał mi powiększenie ok. 90x. Trójkącik gwiazd "rozrósł" się, i dało się subtelnie zauważyć, że główna bohaterka to jednak bohaterki.Przy tym powiększeniu i aktualnych warunkach atmosferyczno-lokalizacyjnych, rozdzielenie wyraźniej dało się zauważyć zerkaniem, niż patrzeniem na wprost. Ale byłem przekonany, że jednak nie jest to pojedyncza gwiazda. Aby się upewnić dołożyłem do układu barlowa 2X i nie miałem już żadnych wątpliwości. Trójkącik zajmował znaczną część pola widzenia, a ja wiedziałem już na pewno, że bohaterka jest gwiazdą składającą się ze składników A i B. Ładny, ciasny układzik, który podziwiałem w takim powiększeniu pierwszy raz, w dodatku z balkonu. Daję więc znać jak poszło, dziękując autorowi za inspirację. Obserwujcie, podziwiajcie i piszcie. Warto. Pozdrawiam.