Gwiazda Polarna, Kaskada Kemble'a

[Rafał 123]

Witam
W czasie pełni nie powinienem, a jednak wybrałem się na focenie. (14.08.2019)
Tak mnie coś naszło, więc pokazuję kilka informacji znalezionych w necie na temat Gwiazdy Polarnej i Kaskady Kemble'a.
Te dwa obiekty przy pełnym Łysym postanowiłem uwiecznić. Nie liczyłem na jakieś ciemnotki i IFNy.

Polaris, Gwiazda Polarna, Alrucaba, Cynosura, Ursae Minoris, najjaśniejsza gwiazda w gwiazdozbiorze Małej Niedźwiedzicy.
Typ widmowy i klasa jasności: F7Ib ;
Jasność absolutna: jasność składników układu lub gwiazdy pojedynczej: -3,64m
Jasność widoma (obserwowana): jasność składników układu lub gwiazdy pojedynczej: +2,02m
Temperatura efektywna: temperatura składników układu lub gwiazdy pojedynczej: 6300 K
odległa od Ziemi o 430 lat świetlnych;
Gwiazda Polarna jest cefeidą o okresie 3,97 dnia i zmianie jasności 0,15m;  
jest nadolbrzymem 4000 razy jaśniejszym od Słońca; 
Polaris leży obecnie bardzo blisko północnego bieguna niebieskiego, 
dlatego jest również nazywany Gwiazdą Biegunową; w wyniku precesji osi Ziemi pozycje biegunów zmieniają swoje położenie 
na sferze niebieskiej i dlatego nie zawsze tak było i będzie: np. 3 tysiące lat p.n.e. Gwiazdą Biegunową była Thuban, 
a za 12 tysięcy lat będzie nią Wega.  [encyklopenia PWN]

To wyjątkowe położenie przyczyniło się do wnikliwych badań nad Gwiazdą Polarną i m.in. do odkrycia jej zmienności. 
W 1913 Pannekoek wysunął hipotezę, jako, że Alfa UMi ma naturę cefeidy. 
W 1983r. Arellano Ferro badał okres i amplitudę zmian jasności gwiazdy. Doszedł do wniosku, 
że okres pulsacji stale wzrasta w ostatnich stu latach. Z kolei amplituda pulsacji maleje. 
Spadek amplitudy został potwierdzony przez Kampela w 1984 roku.

Obecnie wiadomo, iż amplituda zmian jasności Gwiazdy Polarnej wykazuje tendencję malejącą, 
co może świadczyć, że gwiazda znajduje się w końcowym stadium swojej zmienności.

Gwiazda Polarna jako układ wielokrotny:
?UMi obserwowana przez niewielki amatorski teleskop widziana jest jako gwiazda podwójna o dużej różnicy między jasnością składników. 
W rzeczywistości to gwiazda potrójna, a biorąc pod uwagę jej dwa dalsze, słabo powiązane składniki, to nawet pięciokrotna. 
Przyjrzyjmy się bliżej każdemu z nich.

?UMi Aa: (gwiazda macierzysta, czyli główna składowa): jasność: 1,98 magnitudo, masa: 4,5 masy Słońca.

?UMi Ab: jasność: 9,2 magnitudo, typ widmowy: F6 V, masa: 1,26 masy Słońca, odległość od Aa: 0,17?.

?UMi B: jasność: 8,8 magnitudo, typ widmowy: A6-F2, masa: 1,39 masy Słońca, odległość od Aa: 18,3?.

?UMi ? jasność: 13 magnitudo, odległość od Aa: 43?.

?UMi ? jasność: 12 magnitudo, odległość od Aa: 83?.

Istnieje również pogląd, iż dalsze ciemne składowe C i D są starsze od Gwiazdy Polarnej i nie są fizycznie z nią powiązane. 
Wniosek ten pochodzi stąd, że gwiazdy te nie zostały wykryte w paśmie promieniowania X.
Składnik B można obserwować nawet przez niewielki teleskop, z kolei składowa Ab jest zbyt blisko gwiazdy macierzystej 
i przy tak dużej różnicy jasności, niknie w jej silnym blasku.

Gwiazda ?UMi B jest widoczna przez niewielki teleskop jako słaby sinawo-szary punkt. 
Jest nieco gorętsza od głównej składowej: 6900K. Jej skład chemiczny nieznacznie różni się od składu  ?UMi A, 
z tym, że stężenia węgla, sodu oraz magnezu są bliższe wartościom stężeń tych pierwiastków w Słońcu. 
Wobec ogromnego nadolbrzyma ?UMi, składnik B jako gwiazda ciągu głównego wydaje się być niewielki. 
Ale należy zaznaczyć, że jest ona blisko 4-krotnie jaśniejsza od naszej Dziennej Gwiazdy.  
[http://astrofan.pl/alpha-ursae-minoris-jako-przewodniczka-zeglarzy/]

Kaskada Kemble'a to asteryzm około 20 gwiazd niemal z rzędu, rozciągający się na sześciokrotnie szerokości Księżyca w pełni.
W pogodny wieczór wyjdź na zewnątrz i skieruj lornetkę w połowie odległości między Polaris a Capellą, a następnie przesuń się 
o jedno pole lornetki (7 °) w kierunku Alpha Persei. Powinieneś zobaczyć długi ciąg gwiazd o zasięgu około 3 °, 
popularnie znany jako Kaskada Kemble'a.
Lucian Kemble, franciszkański mnich z Alberty w Kanadzie, trafił na tę gromadę pod koniec lat 70. XX wieku, 
obserwując ją za pomocą lornetki 7 × 35. Opisał to jako ?piękną kaskadę słabych gwiazd spadających z północnego 
zachodu do gromady otwartej NGC 1502?. Ten uderzający układ gwiezdny składa się z około 20 gwiazd, 
głównie o jasności 9mag, z samotnym słońcem o jasności 5mag mniej więcej w połowie drogi. 
Południowo-wschodni koniec Kaskady Kemble dzieli się na dwie części - jedna kieruje się na północny wschód w kierunku NGC 1502, 
a druga na południe, w linii siedmiu kolejnych gwiazd.

Astronomowie określają charakterystyczne wzory tworzone przez grupę gwiazd jako asteryzm. Gwiazdy tworzące asteryzm przyciągają wzrok, 
ale nie są fizycznie powiązane; Przeciwnie, gwiazdy urodzone razem mają podobny wiek i poruszają się ze sobą w przestrzeni. 
Jeśli grawitacja jedynie luźno wiąże gwiazdy, grupy te nazywane są skojarzeniami gwiezdnymi.
https://www.constellation-guide.com/kembles-cascade/

TLAPO804, ASI071, 2h materiału, 14.08.2019

Z pewnych informacji wynika, że w kaskadzie dużo się ostatnio działo.   Pozdrawiam