Niebo przez lornetkę - piękno jesiennego nieba

[Paweł Sz.]

Tekst dostępny również na stronie:
https://szeptykosmosu.pl/obserwacje-astronomiczne-jesien-lornetka/

Data obserwacji: 25.11.2024
Miejsce obserwacji: Folwark Sulejewo

Okres jesienny jak co roku nie jest łaskawy dla obserwatorów nocnego nieba. Ciągłe zachmurzenie potrafi mocno zniechęcić do tego hobby i jedyne co nam pozostaje to liczyć na lokalne przejaśnienia jeśli akurat trafimy w okolice nowiu.

Prognozy na poniedziałkowy wieczór 25 listopada od początku wyglądały dość podejrzanie, były zbyt piękne, aby mogły się urzeczywistnić. Niby późnym popołudniem miało zrobić się bezchmurnie, a wyszło jak zawsze. Gdy po godzinie 20tej wyszedłem do auta jedyne co zauważyłem to niekończące się chmury. Sat24 też nie wróżył nic dobrego – od zachodu nadchodziła jeszcze większa warstwa zachmurzenia, która miała popsuć zabawę na następne kilka dni. I tutaj w zasadzie wiele osób zakończyłoby już obserwacje (a raczej ich próbę).

U mnie tym razem było inaczej, wbrew logice postanowiłem zrobić sobie wieczorną wycieczkę – wsiadłem do auta i z niesamowitą złością czując się oszukany (kolejny raz) ruszyłem w stronę słynnego Folwarku niedaleko Poznania (żeby była jasność – ostatnie udane nocne obserwacje prowadziłem tam w lipcu…).

Gdy dojechałem na miejsce cudów nie było, ale iskierka nadziei już tak. Kawałek dalej na zachodzie dostrzegłem sporą przerwę w zachmurzeniu, która wyglądała bardzo obiecująco. Na pole zabrałem ze sobą tylko lornetkę APM 16×70 ED ze statywem, ale postanowiłem że przy takich warunkach zacznę ewentualne obserwacje po najmniejsze linii oporu podpierając się o auto, już bez statywu. Minuty mijały, a moje przeczucia zdawały się być trafne. Im bliżej dziura w chmurach była nade mną, tym wydawała się większa. Po 20 minutach odsłoniła pięknie okolice Łabędzia i Lutni, dzięki czemu mogłem od razu chwycić sprzęt i zanurzyć się wśród gwiazd.

Chyba każdy z nas kojarzy to uczucie, gdy po długiej przerwie niczym dzikusy wychodzimy z jaskini do świata i zachowujemy się jakbyśmy pierwszy raz obserwowali nocne niebo. Chłonąłem każdy dostępny skrawek nieba, po prostu oparłem się o dach samochodu i skanowałem każdy obszar po kolei. Była gromadka M29 w Łabędziu, potem Veil wschodni (bez filtrów), było również słynne Albireo, które błyszczało pięknie kolorami. Wega iskrzyła jak diament, a zaraz obok chwytałem epsilony oraz drobny pierścionek M57, który w 16×70 wyglądał jak bardzo mały, delikatny pyłek zawieszony w przestrzeni kosmosu.

Późne jesienne niebo ma swój urok, ale oczywiście tylko wtedy, gdy nam się nieco poszczęści. Przemieszczające się „fronty” potrafią skutecznie oczyścić niebo z zalegającego „syfu”, dostarczając krystalicznych obrazków nocnego nieba, Jeszcze lepiej, gdy przy tym wszystkim mocniej zawieje.

Z jednej strony żegnałem letnie konstelacje, a z drugiej chmury kolejno odsłaniały Plejady, Perseusza, Byka i Woźnicę. Zaliczyłem tam wszystkie najważniejsze klasyki od gromad M36, M37, M38 po te nieco mniej znane typu NGC 1647, czy też NGC 1746.

Jednak nie o zaliczanie obiektów tutaj chodziło. Cieszyłem się po prostu z tego, że znów mogłem obcować z rozgwieżdżonym niebem z dala od miasta. W pewnym momencie po prostu oparłem się o auto i spojrzałem do góry. Zimny wiatr przeszywał mnie na wskroś, do tego na około szum gałęzi i resztek liści, a nade mną ciemne niebo i soczyste konstelacje, które były w zasadzie na wyciągnięcie ręki. Być może to trywialnie zabrzmi, ale znów poczułem, że żyję. W codziennym chaosie udało mi się wyrwać ze zgiełku i totalnie zrelaksować. Owszem, można wyjść na ogródek, balkon, czy też po prostu przed dom. Jednak to nie to samo, nawet niewielka wyprawa pod ciemne niebo to zupełnie inne doświadczenie. Poczuć ten dreszczyk emocji i wyjść ze strefy komfortu, gdy stoimy samotnie w ciemności i wytężamy wszystkie zmysły, aby jeszcze lepiej móc usłyszeć każdy dźwięk, czy też dostrzec każdy detal.

No dobra, w końcu po zachodniej stronie chmury zaczęły odsłaniać to na co czekałem. Pierwsze światło Oriona w tym sezonie na Folwarku zaliczone. Betelgeza, M42, Pas Oriona – tak banalne i zwyczajne, a jak ciężko dostępne o tej porze roku. Banan od ucha do ucha co najmniej jakbym znów zobaczył zorzę.

Krótki, ale dość udany epizod obserwacyjny trwał może z godzinę. Udało mi się w tym czasie fajnie nakarmić głód obserwacyjny i chociaż chciałoby się więcej to trzeba docenić i takie mini wyprawy. Podobnie jak z październikową zorzą intuicja podpowiedziała mi, że trzeba zaryzykować. Jak widać, było warto. Do tego jak zawsze mobilny sprzęt pod ręką, czyli niewielka lornetka, której spakowanie w zasadzie nie wymaga żadnego wysiłku, a pozwala spojrzeć nieco głębiej bez konieczności wielkich przygotowań.

Do następnego razu!
Pozdrawiam!

[Shuwar]

"Chyba każdy z nas kojarzy to uczucie, gdy po długiej przerwie niczym dzikusy wychodzimy z jaskini do świata i zachowujemy się jakbyśmy pierwszy raz obserwowali nocne niebo"

Oj tak! Dlatego też "dokupiłem" do mojego teleskopu lornetkę, by w każdej nadarzającej się chwili móc wyskoczyć na szybkie obserwacje - gdy tylko zdarzy się cud i w tygodniowych chmurach zrobi się obserwacyjna wyrwa 🙂

[Erik68]

No Panie pięknie! Już myślałem że "Szepty Kosmosu" już padły, a one tylko zmieniły nazwę. Zmyliła mnie też twoja fascynacja ,"czystym złem"(astro-fotto -otto motto). Chyba się pomału leczysz z tej zarazy i wracasz do zdrowia i normalności(wizual) Osobiście dla mnie najcenniejsze są obserwacje w samotności ;tylko Ja i Wszechświat. Nie jest to mój przerośnięty egoizm,ale jak sam już kilka razy tego doświadczyłeś ,to inny poziom obserwacji, swoisty klimat. Strasznie podobało mi się określenie- "soczyste konstelacje" ,bo takie są przy super przejrzystości,strzał w 10!

[Paweł Sz.]

Godzinę temu, Shuwar napisał:

"Chyba każdy z nas kojarzy to uczucie, gdy po długiej przerwie niczym dzikusy wychodzimy z jaskini do świata i zachowujemy się jakbyśmy pierwszy raz obserwowali nocne niebo"

Oj tak! Dlatego też "dokupiłem" do mojego teleskopu lornetkę, by w każdej nadarzającej się chwili móc wyskoczyć na szybkie obserwacje - gdy tylko zdarzy się cud i w tygodniowych chmurach zrobi się obserwacyjna wyrwa 🙂

Czekam na czasy, aż w telefonie będzie dostępna lornetka tak samo jak aparat 😄 Wtedy w ogóle wszystko się uprości 😄 A tak serio - taką 10x50 zawsze warto mieć pod ręką 🙂 

[Paweł Sz.]

27 minut temu, Erik68 napisał:

No Panie pięknie! Już myślałem że "Szepty Kosmosu" już padły, a one tylko zmieniły nazwę. Zmyliła mnie też twoja fascynacja ,"czystym złem"(astro-fotto -otto motto). Chyba się pomału leczysz z tej zarazy i wracasz do zdrowia i normalności(wizual) Osobiście dla mnie najcenniejsze są obserwacje w samotności ;tylko Ja i Wszechświat. Nie jest to mój przerośnięty egoizm,ale jak sam już kilka razy tego doświadczyłeś ,to inny poziom obserwacji, swoisty klimat. Strasznie podobało mi się określenie- "soczyste konstelacje" ,bo takie są przy super przejrzystości,strzał w 10!

Hehe, nazwa w sumie bez znaczenia, Szepty Kosmosu, czy Niebo przez lornetkę to dla mnie to samo 😉 Co do zdjęć - trochę w wakacje szlifowałem warsztat, żeby do relacji mieć lepszy materiał, tym razem jednak miałem ze sobą wyłącznie telefon, ale i tak fajnie wyszło. Astrofotografia w pełnym tego słowa znaczeniu raczej mnie nie kręci. To raczej dodatek do wizuala, od czasu do czasu, ale na szerokich kadrach.

Tak samo jak w lornetkach tak i przy zdjęciach lubię tą mobilność i szybkość działania. Dlatego też preferuję pojedyncze fotki bez prowadzenia (prowadzenie już ma nowego właściciela, ale fajnie było potestować). Może w przyszłym roku skuszę się na jakąś małogabarytową pełną klatkę z dobrą i jasnym szkłem.

Edytowane Czwartek o 13:46 przez Paweł Sz.

[Janko]

@Paweł Sz.   pięknie potrafisz oddać uczucia towarzyszące obserwacjom. Dzięki!

Edytowane Czwartek o 15:40 przez Janko

[Paweł Sz.]

2 minuty temu, Janko napisał:

@Paweł Sz. , pięknie potrafisz oddać uczucia towarzyszące obserwacjom. Dzięki!

Dzięki @Janko, dla każdego obserwacje to inne priorytety, dla mnie to po prostu "przeżywanie" chwili jak małe dziecko 😄 

[Panasmaras]

Ależ piękny tekst. I przepiękne ilustracje (przy okazji - to już chyba nie telefonem?).
Swoją drogą, powoli też dojrzewam do powrotu do lornety 70 mm - to chyba optymalne gabaryty do łapania gwiazd przy niepewnej pogodzie (lub ograniczonej ilości czasu). Mniej w tym sportu, ale więcej swoistej romantyczności - a ten kierunek mocno mi odpowiada.

[Paweł Sz.]

2 minuty temu, Panasmaras napisał:

Ależ piękny tekst. I przepiękne ilustracje (przy okazji - to już chyba nie telefonem?).
Swoją drogą, powoli też dojrzewam do powrotu do lornety 70 mm - to chyba optymalne gabaryty do łapania gwiazd przy niepewnej pogodzie (lub ograniczonej ilości czasu). Mniej w tym sportu, ale więcej swoistej romantyczności - a ten kierunek mocno mi odpowiada.

Dzięki, ja w tym roku pozbyłem się swojej APM 25x100 ED i zostawiłem tylko 10x50 i 16x70 - mogę śmiało powiedzieć, że to powrót do źródła, bo zatoczyłem koło.  25x100 najnormalniej przestała mnie "rajcować" - jakoś tak ciasno i walizka nie mieściła się na wakacje - rozstania nie żałuję. Z 70mm jest inaczej, jak widać tym razem nie potrzebowałem nawet statywu, ale co ja tam będę się rozpisywać - dobrze wiesz o czym piszę 😉 

Romantyczność - słowo klucz 🙂 Niczym człowiek renesansu...

[megrez23]

Super podróż i zdjęcia. Niesamowity klimat.🙂

Pozdrawiam Jarek 

[Panasmaras]

4 minuty temu, Paweł Sz. napisał:

Dzięki, ja w tym roku pozbyłem się swojej APM 25x100 ED i zostawiłem tylko 10x50 i 16x70 - mogę śmiało powiedzieć, że to powrót do źródła, bo zatoczyłem koło.

Ja tak prędko swojej kątowej się nie pozbędę - jednak możliwość (nawet raz czy dwa do roku) komfortowego wpatrywania się w wysoko zawieszoną M56 w powiększeniu 30x to jeden z najpiękniejszych widoków, jakie widziałem na nocnym niebie. Niemniej, w którymś momencie 15x70 wyda mi się koniecznością, po to żeby oddychać, lub - cytując:

3 godziny temu, Paweł Sz. napisał:

znów poczuć, że żyję.

 

[Paweł Sz.]

40 minut temu, Panasmaras napisał:

I przepiękne ilustracje (przy okazji - to już chyba nie telefonem?).

Akurat telefonem, chociaż dziś bardziej pasuje termin: kieszonkowy komputer z opcją dzwonienia 😉 

[Panasmaras]

Co to za model?

[polaris]

Lepszy.

[Paweł Sz.]

1 godzinę temu, Panasmaras napisał:

Co to za model?

Google Pixel 9 😉

[RobertW]

Wspaniała relacja, zresztą jak zwykle. Jednak ta miała jeszcze to Coś... Cudowny, głęboki, intymny klimat. Gratuluję stylu.

No i świetne fotografie.

[GKG]

Gdy sam nie mam czasu lubię czytać takie relację. Zawsze wtedy odpalam Stellarium i wędruję wg opisu za obiektami. Po wyborze celów zwłaszcza M36-38 i Oriona czyć relaks obserwacyjny. No i ta romanryczność chłodnej nocy, aż ciarki przechodzą po plecach.  No i niedaleko polecam mniej romantyczną gromadkę Złamane Serce - NGC 2281.  

Lornetka 15x70 to sprzęt dla dojrzałych nocnych lornetkowców. 

Zawsze tak mi się nasuwa myść, że ptrząc w stronę ciemnego nieba przez lornetkę:

10x50 - stoję na ziemi obok wielkiego kosmosu (daleka perspektywa)

15x70 - unosze się w stronę kosmosu, ale jeszcze palcami stóp czuję ziemie (bliska perspektywa)

25x100 - jestem wewnątrz kosmosu, zostawiając perspektywę widoczną z ziemi (zaczyna brakować poczucia perspektywy - całe skupienie idzie na konkretny cel)

 

 

[Paweł Sz.]

15 godzin temu, RobertW napisał:

Wspaniała relacja, zresztą jak zwykle. Jednak ta miała jeszcze to Coś... Cudowny, głęboki, intymny klimat. Gratuluję stylu.

No i świetne fotografie.

Dzięki!

11 godzin temu, GKG napisał:

Gdy sam nie mam czasu lubię czytać takie relację. Zawsze wtedy odpalam Stellarium i wędruję wg opisu za obiektami. Po wyborze celów zwłaszcza M36-38 i Oriona czyć relaks obserwacyjny. No i ta romanryczność chłodnej nocy, aż ciarki przechodzą po plecach.  No i niedaleko polecam mniej romantyczną gromadkę Złamane Serce - NGC 2281.  

Lornetka 15x70 to sprzęt dla dojrzałych nocnych lornetkowców. 

Zawsze tak mi się nasuwa myść, że ptrząc w stronę ciemnego nieba przez lornetkę:

10x50 - stoję na ziemi obok wielkiego kosmosu (daleka perspektywa)

15x70 - unosze się w stronę kosmosu, ale jeszcze palcami stóp czuję ziemie (bliska perspektywa)

25x100 - jestem wewnątrz kosmosu, zostawiając perspektywę widoczną z ziemi (zaczyna brakować poczucia perspektywy - całe skupienie idzie na konkretny cel)

 

 

Dokładnie tak, mi jednak po czasie w 25x zaczęło być zbyt ciasno, ale nie ukrywam, że detal obiektów zawsze mniej mnie pociągał od szerokiej perspektywy.