Astronomiczne Wiadomości z Internetu

Paweł Baran · 3 Lutego 2015

Spojrzenie w lutowe niebo 2015

? Gdy ciepło w lutym, zimno i mokro w maju bywa?

Przysłowie to oddaje nasze zaniepokojenie, jesienną ? jak na razie ? ciepłą zimą, a chyba będziemy musieli się jednak przygotować na nowe kaprysy tegorocznej aury. Natomiast znacznie precyzyjniej możemy coś powiedzieć o ?pogodzie kosmicznej?, czyli co nas czeka w tym miesiącu na firmamencie niebieskim. Jednak już od samego tytułu ?lutowe niebo? każdemu robi się zimno, a grypowe ciarki przechodzą po plecach. Zatem w tej sytuacji, pozostaje nam tylko ciepłe i optymistyczne spojrzenie w niebo, a karnawał w tym roku będzie dość długi, bowiem dopiero 18 lutego będzie Popielec. W tym najkrótszym, często najchłodniejszym miesiącu roku, w Małopolsce przybędzie dnia ponad półtorej godziny. Przyznacie Państwo, że brzmi to bardzo optymistycznie. Słońce, chociaż jeszcze nadal przebywa na południowej półkuli nieba, to mimo wszystko systematycznie pnie się po Ekliptyce coraz wyżej i wyżej, przez co i dnia nam znacznie przybywa.

W dniu pierwszego lutego Słońce w Krakowie wschodzi o godz. 7.14, a zachodzi o 16.34; czyli dzień będzie trwał 9 godzin i 20 minut. Natomiast 28 lutego wschód Słońca nastąpi o godz. 6.26, a zachód o 17.20; zatem długość dnia wyniesie już 10 godzin i 54 minuty; dzień będzie zatem dłuższy od najkrótszego dnia roku (22.XII) o 2 godz. i 49 minut. Ponadto, w środę 18 lutego o godz. 23.44, Słońce wstępuje w znak Ryb; a za dalszy miesiąc w znak Barana ? czyli wtedy będziemy mieli początek astronomicznej Wiosny, oby nie tylko w kalendarzu!

Słońce w tym miesiącu wykazywać będzie dość dużą aktywność magnetyczną, więc należy się liczyć z możliwością zaobserwowania wielu grup plam na jego tarczy i towarzyszącym im wyrzutom plazmy w przestrzeń międzyplanetarną, szczególnie w drugiej dekadzie lutego. Może w związku z tym, zaobserwujemy w Małopolsce zjawisko zorzy polarnej?

Ciemne, bezksiężycowe noce, dogodne do obserwacji astronomicznych, wystąpią w drugiej połowie miesiąca, a kolejność jego faz będzie następująca: pełnia 4.II. o godz. 00.09, ostatnia kwadra 12.II. o godz. 04.50, nów 19.II. o godz. 00.47 i pierwsza kwadra 25.II. o godz. 18.14. W apogeum (najdalej od Ziemi) Księżyc znajdzie się 6.II. o godz. 07, a w perygeum (najbliżej Ziemi) będzie 19.II. o godz.. 08. Ponadto, o północy 26.II., Księżyc zakryje Aldebarana, najjaśniejszą gwiazdę w gwiazdozbiorze Byka. U nas, widoczne będzie tylko ich bliskie spotkanie, na półtorej godziny przed zachodem Księżyca.

Jeśli chodzi o planety, to Merkurego będzie można dostrzec po pierwszym tygodniu lutego, o świcie nisko, nad południowo-wschodnim horyzontem. W największej elongacji zachodniej (27 stopni), czyli odległości od Słońca, będzie wieczorem 24.II. Odszukanie Merkurego o świcie 14.II., powinien nam w znacznym stopniu ułatwić Księżyc, który zbliży się do planety na odległość 3 stopni. Natomiast Wenus jako Gwiazda Wieczorna, przez cały miesiąc króluje swym blaskiem, coraz to wyżej nad południowo-zachodnim horyzontem. Wieczorem 21 lutego Wenus zbliży się do Marsa na około 0.5 stopnia. Czerwonawy Mars widoczny będzie wieczorem na zachodnim niebie, przez cały miesiąc w gwiazdozbiorze Ryb. Jowisza, po opozycji 6.II., wraz z jego gromadką księżyców, możemy obserwować przez cały miesiąc już od wieczora, wysoko na południowym niebie, w gwiazdozbiorze Raka. Natomiast w drugiej połowie nocy, w gwiazdozbiorze Skorpiona dostrzeżemy Saturna z pierścieniami. Zaś nisko nad południowo-zachodnim horyzontem, w gwiazdozbiorze Ryb, możemy dostrzec przez lunetę planetę Uran. Neptun goszczący w Wodniku, już z początkiem lutego zniknie w promieniach zachodzącego Słońca, aby pojawić się na porannym niebie, ale dopiero w połowie marca.

Należy też pamiętać, jak przystało na miłośników astronomii, że w czwartek 19 lutego, przypada 542 rocznica urodzin Mikołaja Kopernika.

Zatem, aby na nieboskłonie te wszystkie zjawiska móc zaobserwować, można złożyć wizytę w Młodzieżowym Obserwatorium Astronomicznym w Niepołomicach (tel. 12-281-15-61).

W tym miesiącu nie ?przewiduje się? bogatych deszczy meteorów, chociaż 25 lutego przypada maksimum mało aktywnego roju, promieniującego z okolicy ?delty? w gwiazdozbiorze Lwa. Księżyc w pierwszej kwadrze będzie nam przeszkadzał w ich wieczornych obserwacjach. Jak z tego widać, luty ? choć krótki ? mimo tego dość interesujący dla miłośników obserwacji nieba.

Dysponując zaś wolna chwilą, zachęcam gorąco Państwa do wieczornych spacerów, a przy okazji spójrzmy w niebo, pamiętając jednocześnie o staropolskim przysłowiu:

? Luty stały - to latem upały"

Adam Michalec

MOA w Niepołomicach, 15 grudnia 2014

http://orion.pta.edu.pl/niebo/spojrzenie-w-lutowe-niebo-2015

Paweł Baran · 3 Lutego 2015

Pierwotne fale grawitacyjne okazały się być pyłem w naszej Galaktyce

admin

W marcu zeszłego roku świat naukowy został zelektryzowany rzekomym odkryciem dowodów na istnienie pierwotnych fal grawitacyjnych, które rzekomo pozostały po okresie inflacji wszechświata. Okazało się, że nic szczególnego nie odkryto i było to nieporozumienie, a rzekome pierwotne fale grawitacyjne to nic więcej niż pył obecny w naszej własnej Galaktyce.

Okazuje się, że naukowcy z Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics, którzy ogłosili zdobycie dowodu na potwierdzenie teorii inflacji kosmosu, błędnie zinterpretowali dane ze znajdującego się na biegunie południowym radioteleskopu BICEP2. Teraz po skorelowaniu danych z kosmicznego teleskopu Plank i innych naziemnych urządzeń jak Keck Array, okazało się, że ogłoszenie dowodów na potwierdzenie teorii inflacji Wszechświata było przedwczesne.

Gdy 13,8 miliarda lat temu powstał nasz Wszechświat był w ekstremalnie gorącej i gęstej formie. Wspomniana wcześniej inflacja był to okres, który miał miejsce w 10?36 sekundy po Wielkim Wybuchu i trwał prawdopodobnie do 10?32 sekundy. To właśnie w tym niewiarygodnie krótkim czasie nasz Wszechświat zyskał najwięcej rozmiarów, ponieważ zwiększył się o co najmniej 1026, a jego objętość skoczyła o czynnik co najmniej 1078.

Według ogólnie przyjętych teorii fizycznych musiały pozostać po tym okresie jakieś ślady w postaci fal grawitacyjnych. Detekcja tych pierwotnych fal jest bardzo trudnym zadaniem, ponieważ rozchodząc się we Wszechświecie wpływają na czasoprzestrzeń, czyli oddziałują z narzędziami pomiarowymi czyniąc ów pomiar niezwykle trudnym, a być może nawet niemożliwym.

Do tej pory naukowcy próbowali wykrywać fale grawitacyjne na podstawie analizy fluktuacji w mikrofalowym promieniowaniu tła (CMB), zwanym też reliktowym. Promieniowanie tła niemal nie oddziałuje z materią i wypełnia prawie jednorodnie cały Wszechświat. Według teorii jest to pozostałość światła wyemitowanego przez pierwsze 380 tysięcy lat po hipotetycznym Wielkim Wybuchu.

Źródło:

http://www.esa.int/Our_Activities/Space_Science/Planck/Planck_gravitational_wave...

http://tylkoastronomia.pl/wiadomosc/pierwotne-fale-grawitacyjne-okazaly-sie-byc-pylem-w-naszej-galaktyce

Źródło: Internet

Teleskop Plank i wykonany przez niego skan CMB - Źródło: ESA

Paweł Baran · 3 Lutego 2015

Niezwykły układ planetarny. Dwukrotnie starszy niż Ziemia. Liczy prawie 12 mld lat

Układ planetarny, który obiega gwiazdę Kepler 444, jest dwukrotnie starszy niż Ziemia. Oznacza to, że planety typu ziemskiego wokół gwiazd w naszej Galaktyce musiały zacząć formować się wcześniej, niż przypuszczano

Kepler 444 to gwiazda odległa od nas o 117 lat świetlnych. Niedawno temu astronomowie potwierdzili, że wokół niej istnieje układ planetarny. Nie byłoby w tym nic dziwnego (astronomowie wykryli już kilka tysięcy planet), gdyby nie dwa fakty: gwiazda jest bardzo stara i obiegają ją planety typu ziemskiego.

Większość z odkrytych dotychczas planet to gazowe olbrzymy, przypominające Jowisza lub Saturna. Składają się głównie z wodoru, helu, metanu i amoniaku i są dużo większe od Ziemi. Jednak planety, które obiegają nowo odkrytą gwiazdę, mają niewielkie średnice, porównywalne z wielkością Ziemi. To sugeruje, że muszą być planetami typu skalistego.

Odległe planety wykrywa się zwykle, obserwując zaburzenia ruchu gwiazdy - jeśli obiegają ją planety, gwiazda będzie się nieco kołysać na boki. Te subtelne drgania gwiazdy można poddać analizie i wykryć, czy obiegają ją jakieś ciała, a jeśli tak, określić w przybliżeniu ich masę.

Gdy układ planetarny jest do nas odwrócony "bokiem" (płaszczyzna, w której poruszają się planety wokół odległej gwiazdy jest zbliżona do płaszczyzny, w której w naszym układzie planety obiegają Słońce), można też zaobserwować niewielki spadek jasności gwiazdy, gdy planety przechodzą przed jej tarczą.

Ciasno i gorąco

W ten sposób potwierdzono, że gwiazdę Kepler 444 obiega pięć planet o średnicach od 0,4 do 0,74 średnicy Ziemi. Planety tej wielkości muszą być planetami typu ziemskiego - gdyby były zbudowane z gazów, ich średnice musiałyby być znacznie większe.

Niestety nowo odkryty układ jest bardzo gęsto upakowany. Planety obiegają swoją gwiazdę po bardzo ciasnych orbitach, znacznie bliżej niż Ziemia obiega Słońce. Oznacza to, że - jak w przypadku Merkurego - wskutek działania sił pływowych gwiazdy planety są najprawdopodobniej stale zwrócone do niej jedną stroną. Na jednej półkuli zawsze panują bardzo wysokie temperatury, na drugiej zaś niezwykle niskie. Prawdopodobieństwo powstania życia w takich warunkach jest znikome, więc nie powinniśmy się spodziewać, że dostaniemy stamtąd jakąkolwiek kosmiczną wiadomość.

Ale bardzo intrygujące jest to, że Kepler 444 jest bardzo starą gwiazdą. Liczy sobie około 11,8 lat. To ponaddwukrotnie więcej niż Ziemia. Sama gwiazda i jej planety istnieją już przez 80 proc. czasu istnienia samego Wszechświata.

Tak stare gwiazdy i towarzyszące im planety powstawały z materii dość ubogiej w pierwiastki cięższe od wodoru i helu, czyli takich, z których mogą powstawać skaliste planety typu ziemskiego, i do tej pory wcale nie było pewne, czy wokół takich gwiazd w ogóle mogą powstawać planety inne niż gazowe olbrzymy.

Życie może być starsze o kilka miliardów lat

Odkrycie planet typu ziemskiego wokół tak starej gwiazdy zmienia nieco perspektywę na powstanie życia w kosmosie. Układ wokół gwiazdy Kepler 444 trwa od prawie 12 mld lat, czyli przez większość czasu istnienia Wszechświata!

Oznacza, że planety typu ziemskiego mogły powstawać wcześniej, niż dotychczas zakładano. Dzieje się to nie tylko wokół gwiazd rówieśniczek Słońca, o podobnej do niego zawartości "metali" (astronomowie wszystkie pierwiastki cięższe od wodoru i helu nazywają metalami, co nie jest prawdą z chemicznego punktu widzenia). Planety takie jak Ziemia musiały także powstawać wokół gwiazd młodszych, w metale znacznie uboższych. Być może planet typu ziemskiego jest znacznie więcej, niż przypuszczaliśmy. Na pewno ich poszukiwań nie trzeba ograniczać do młodszych gwiazd, takich jak Słońce, skoro mogły powstać także wokół gwiazd znacznie starszych.

Ale - co nie mniej istotne - jeśli planety typu ziemskiego mogły powstawać znacznie wcześniej (a wyobraźmy sobie, że gdy wokół Słońca Ziemia dopiero powstawała, planety wokół Keplera 444 miały już ponad 4,5 miliarda lat!), to oznacza, że statystycznie rzecz biorąc, życie miało dwukrotnie więcej czasu, aby powstać. Nowe planety odkrywane są dość często. Teraz być może astronomowie w ich poszukiwaniu skierują teleskopy także na starsze gwiazdy, nie tylko te podobne do Słońca.

http://wyborcza.pl/1,75476,17348175,Niezwykly_uklad_planetarny__Dwukrotnie_starszy_niz.html

Artystyczna wizja układu Kepler 444 (Tiago Campante/Peter Devine/NASA)

Paweł Baran · 4 Lutego 2015

Odkryto nowe bardzo długie spiralne ramię Drogi Mlecznej

admin

Chińscy astronomowie odkryli coś, co może być nowym spiralnym ramieniem naszej Galaktyki. Pojawiły się sugestie, że to, co odkryto to rozszerzenie innego odległego ramienia odkrytego w 2011 roku. Oznaczało to, że to majestatyczne ramie otacza spiralnie całą Drogę Mleczną.

Obecnie znane są cztery główne ramiona Galaktyki. Są to Ramię Strzelca, Ramię Łabędzia, Ramię Perseusza i Ramię Krzyża. Zidentyfikowano też kilka mniejszych takich jak Ramię Oriona, Bliskie Ramię Trzech Kiloparseków czy Dalekie Ramię Trzech Kiloparseków. Ustalenie wszystkich ramion Galaktyki, w której się znajdujemy jest bardzo trudne na skutek obecności pyłu kosmicznego, który przysłania nam widok z Ziemi.

Słońce znajduje się na obrzeżach małego ramienia Oriona, który znajduje się pomiędzy ramionami Strzelca i Perseusza. Ponieważ jesteśmy w płaszczyźnie Drogi Mlecznej, widzimy ją od wewnątrz, a to znacznie komplikuje zadanie astronomów. Dopiero w 1852 roku ludzkość zrozumiała, że nasza galaktyka jest spiralą. Po 163 latach astronomowie mają już swoje sposoby, aby lepiej zrozumieć jej strukturę.

Kilka dni temu grupa chińskich astronomów z obserwatorium "Purple Mountain" poinformowała oficjalnie, że za pomocą radioteleskopów zlokalizowano 48 obłoków gazu, który występował na obrzeżach Drogi Mlecznej. Obiekty zlokalizowano w odległości od 48 do 67 tysięcy lat świetlnych od centrum Galaktyki. Wcześniej zlokalizowano 24 obłoki gazu, które wraz z tymi tworzy strukturę rozciągającą się na ponad 30 tysięcy lat świetlnych.

Obecnie astronomowie zadają sobie pytanie: czy to nowe ramię Galaktyki czy też jest to przedłużenie Ramienia Centauri. Nawet, jeśli tak zostanie uznane, to i tak ramię to stanie się największym w całej Drodze Mlecznej. Gdyby się to potwierdziło, to nasza Galaktyka jako jedyna w tej okolicy, posiadałaby tak nietypową cechę, co czyniłoby ją unikalną w tej części kosmosu.

Źródło:

http://io9.com/an-astonishingly-long-spiral-arm-may-encircle-the-entir-167847574...

http://tylkoastronomia.pl/wiadomosc/odkryto-nowe-bardzo-dlugie-spiralne-ramie-drogi-mlecznej

Galaktyka spiralna NGC 6744, podobna do Drogi Mlecznej - Źródło: Internet

Źródło: Yan et. al.

Paweł Baran · 4 Lutego 2015

Nocne halo na niebie. Biały pierścień wokół Księżyca zachwycił Reporterów 24

W niedzielę po zmroku na polskim niebie można było zaobserwować nietypowe zjawisko. Wokół tarczy Księżyca utworzył się jasny pierścień.

1 lutego w wielu regionach naszego kraju na niebie można było zaobserwować wokół Księżyca tak zwane halo. Do naszej redakcji napływały zdjęcia od czujnych Reporterów 24 napływają zdjęcia tego zjawiska.

Pierścień wokół Księżyca

Halo to zjawisko optyczne, które powstaje w atmosferze ziemskiej wokół tarczy słońca lub Księżyca. To świetlisty pierścień, który przybiera różne barwy - od białego po kolory tęczy. Zjawisko powstaje w momencie, gdy na drobnych kryształkach lodu w atmosferze załamuje się światło słoneczne. Halo jest nieodłącznie związane z chmurami pierzastymi cirrostratus lub z mgłą lodową.

Źródło: TVN Meteo

Autor: mab/kt

http://tvnmeteo.tvn24.pl/informacje-pogoda/polska,28/nocne-halo-na-niebie-bialy-pierscien-wokol-ksiezyca-zachwycil-reporterow-24,156826,1,0.html

Paweł Baran · 5 Lutego 2015

Niebo w pierwszym tygodniu lutego 2015 roku

Mapka pokazuje położenie Księżyca i Jowisza w pierwszym tygodniu lutego 2015 roku

Mapkę wykonano w GIMPie (http://www.gimp.org) na podstawie mapek z programu Starry Night (http://www.starrynighteducation.com).

Dodał: Ariel Majcher

Źródło: StarryNight

W lutym noce będą się wyraźnie skracać na rzecz coraz dłuższego dnia, a na początku miesiąca będą one silnie rozświetlone przez blask Księżyca w pobliżu pełni, który w pierwszej części tygodnia minie znajdującego się w opozycji Jowisza. Wieczorem, niewiele po zmierzchu można obserwować 4 kolejne planety Układu Słonecznego: Wenus, Marsa, Urana i Neptuna, jednak ostatnia z nich jest już widoczna bardzo słabo, choć w jej odszukaniu może jeszcze pomóc bardzo jasna Wenus. Kometa Lovejoya wieczorem i nad ranem jest wysoko na niebie, ale w jej obserwacjach w najbliższych dniach bardzo będzie przeszkadzał blask Księżyca. W drugiej części nocy coraz lepiej widoczny jest Saturn.

Opis zdarzeń na niebie w mijającym tygodniu zacznę od wędrówki Księżyca. Naturalny satelita Ziemi przeszedł przez pełnię minionej właśnie nocy z 3 na 4 lutego 9 minut po północy. Wieczorem niezbyt dużej odległości od bardzo jasnej tarczy Księżyca w fazie 100%, niecałych 7° można było dostrzec bardzo jasnego Jowisza, natomiast przez lornetkę lub teleskop, znacznie bliżej tarczy Srebrnego Globu (w Łodzi około 2' od brzegu tarczy), widoczna była gwiazda Acubens, czyli ? z gwiazdozbioru Raka. W środkowej Polsce Księżyc minął gwiazdę Acubens, zaś im dalej na północ, tym tarcza Księżyca przechodziła bliżej gwiazdy i w najbardziej na północ wysuniętej części naszego kraju, w okolicach Przylądka Rozewie i kilkadziesiąt km na południe od niego, gwiazda znikała już na chwilę za tarczą Księżyca.

Sam Jowisz świeci obecnie najjaśniej w tym sezonie obserwacyjnym, z jasnością -2,6 magnitudo, ponieważ znajduje się on obecnie w opozycji, która przypada dokładnie w piątek 6 lutego. Tej nocy będzie on wschodził o zachodzie Słońca, górował około północy i zachodził o świcie. Będzie też najbliżej naszej planety w tym roku, w odległości jakichś 650 mln km, stąd jego tarcza też przyjmuje obecnie maksymalne rozmiary kątowe w tym roku, mniej więcej 45". Czyli nie jest to wielka opozycja Jowisza, ponieważ w innych latach, gdy jest on jeszcze bliżej Ziemi, jego jasność rośnie do prawie -3 magnitudo, a tarcza - do ponad 50". Ale i tak Jowisz wyraźnie wyróżnia się blaskiem spośród okolicznych gwiazd, na nocnym niebie z naturalnych obiektów jaśniej od niego świeci tylko Księżyc i Wenus, natomiast pod względem rozmiarów kątowych ustępuje obecnie tylko Księżycowi.

Opozycję Jowisza widać też w układzie księżyców galileuszowych największej planety Układu Słonecznego: do tej pory na tarczy pojawiał się najpierw cień, a potem jego właściciel. W dniach bliskich opozycji dany księżyc i jego cień będzie się meldował na tarczy prawie jednocześnie, natomiast po opozycji na tarczy Jowisza najpierw będzie się pokazywał księżyc, a dopiero potem jego cień i przez jakiś czas ta różnica czasów będzie rosła, aż do momentu, gdy Jowisz będzie już dość blisko koniunkcji ze Słońcem, gdy ponownie księżyce będą pojawiać się na tarczy jednocześnie ze swoimi cieniami. Jednak tego nie będzie można obserwować z Ziemi, ponieważ Jowisz będzie przebywał nad horyzontem za dnia i będzie ginął w blasku Słońca.

W tym tygodniu warto obserwować wędrówkę księżyców galileuszowych szczególnie w trzech nocach. Co prawda dwie pierwsze z nich już minęły, ale dodam ich opis dla porządku, być może ktoś obserwował wtedy te księżyce i był świadkiem opisanego niżej zjawiska:

? noc z 1 na 2 lutego: tuż po wschodzie Jowisza (16:49) Kallisto wyszła zza tarczy Jowisza i od tej pory po wschodniej stronie planety widoczne były Kallisto, Io i Ganimedes, zaś po zachodniej - tylko samotna Europa. Io i Ganimedes zbliżały się do Jowisza, zaś Kallisto oddalała się. Ok. 23:19 Kallisto minęła się z Io, zaś 4 godziny później - z Ganimedesem. Wcześniej, ok. 2:00 Io wraz ze swoi cienie weszła na tarczę Jowisza, gdzie pozostaną do ok. 4:20. Kolejne 10 minut później Io zakryje zbliżająca się do Jowisza Europę, tuż przed jej wejściem w cień swojej planety macierzystej.

? Noc z 3 na 4 lutego: po wschodzie Jowisza (16:40) Io, Europa i Kallisto na wschód od tarczy planety. Od ok. 20:30 do 22:45 przejście Io i jej cienia przed tarczą Jowisza, od ok. 23:30 do 2:25 przejście Europy i jej cienia przed tarczą planety.

? Noc z 5 na 6 lutego: o wschodzie Jowisza (godz. 16:30) Io i jej cień na tarczy planety, Kallisto daleko na wschód od niej, Europa blisko zachodniej krawędzi tarczy Jowisza, Ganimedes nieco dalej na zachód. Ok. 17:10 Io zejdzie z tarczy Jowisza i wkrótce potem rzuci cień na Europę, a następnie ją zakryje. kilka minut później Europa schowa się w cień Jowisza i prawie jednocześnie wejdzie za tarczę swojej planety macierzystej. Około godziny 20 Io zaćmi i zakryje Ganimedesa. O 20:42 Europa wyjdzie zza Jowisza, zaś od godz. 0:20 do 3:55 za Jowiszem będzie wędrował Ganimedes.

Szczegółowe informacje na temat konfiguracji księżyców galileuszowych (na podstawie stron IMCCE oraz Sky and Telescope) znajdują się w poniższej liście:

? 2 lutego, godz. 1:58 - wejście cienia Io na tarczę Jowisza,

? 2 lutego, godz. 2:04 - wejście Io na tarczę Jowisza,

? 2 lutego, godz. 2:32 - zaćmienie Kallisto przez Ganimedesa (początek),

? 2 lutego, godz. 2:46 - zaćmienie Kallisto przez Ganimedesa (koniec),

? 2 lutego, godz. 3:26 - minięcie się Ganimedesa i Kallisto w odległości 3", 110" na wschód od tarczy Jowisza,

? 2 lutego, godz. 4:16 - zejście cienia Io z tarczy Jowisza,

? 2 lutego, godz. 4:22 - zejście Io z tarczy Jowisza,

? 2 lutego, godz. 4:30 - zakrycie Europy przez Io, 3" na zachód od brzegu tarczy Jowisza (początek),

? 2 lutego, godz. 4:32 - wejście Europy w cień Jowisza (początek zaćmienia),

? 2 lutego, godz. 4:33 - zakrycie Europy przez Io (koniec),

? 2 lutego, godz. 19:17 - zaćmienie Io przez Ganimedesa (początek),

? 2 lutego, godz. 19:24 - zaćmienie Io przez Ganimedesa (koniec),

? 2 lutego, godz. 19:32 - zakrycie Io przez Ganimedesa (początek),

? 2 lutego, godz. 19:37 - zakrycie Io przez Ganimedesa (koniec),

? 2 lutego, godz. 23:14 - wejście Io w cień Jowisza (początek zaćmienia),

? 3 lutego, godz. 1:38 - wyjście Io zza tarczy Jowisza (koniec zakrycia),

? 3 lutego, godz. 20:26 - wejście cienia Io na tarczę Jowisza,

? 3 lutego, godz. 20:30 - wejście Io na tarczę Jowisza,

? 3 lutego, godz. 22:44 - zejście cienia Io z tarczy Jowisza,

? 3 lutego, godz. 22:48 - zejście Io z tarczy Jowisza,

? 3 lutego, godz. 23:22 - wejście cienia Europy na tarczę Jowisza,

? 3 lutego, godz. 23:30 - wejście Europy na tarczę Jowisza,

? 4 lutego, godz. 2:16 - zejście cienia Europy z tarczy Jowisza,

? 4 lutego, godz. 2:24 - zejście Europy z tarczy Jowisza,

? 4 lutego, godz. 17:42 - wejście Io w cień Jowisza (początek zaćmienia),

? 4 lutego, godz. 20:04 - wyjście Io zza tarczy Jowisza (koniec zakrycia),

? 5 lutego, godz. 16:30 - od wschodu Jowisza Io i jej cień na tarczy Jowisza,

? 5 lutego, godz. 17:12 - zejście cienia Io z tarczy Jowisza,

? 5 lutego, godz. 17:14 - zejście Io z tarczy Jowisza,

? 5 lutego, godz. 17:28 - zaćmienie i zakrycie Europy przez Io (początek),

? 5 lutego, godz. 17:32 - zaćmienie i zakrycie Europy przez Io,

? 5 lutego, godz. 17:48 - wejście Europy w cień Jowisza (początek zaćmienia),

? 5 lutego, godz. 19:55 - zaćmienie Ganimedesa przez Io (początek),

? 5 lutego, godz. 19:59 - zakrycie Ganimedesa przez Io (początek),

? 5 lutego, godz. 20:02 - zaćmienie Ganimedesa przez Io (koniec),

? 5 lutego, godz. 20:04 - zakrycie Ganimedesa przez Io (koniec),

? 5 lutego, godz. 20:42 - wyjście Europy zza tarczy Jowisza (koniec zakrycia),

? 6 lutego, godz. 0:12 - wejście Ganimedesa w cień Jowisza (początek zaćmienia),

? 6 lutego, godz. 3:54 - wyjście Ganimedesa zza tarczy Jowisza (koniec zakrycia),

? 6 lutego, godz. 20:02 - zakrycie Ganimedesa przez Europę (początek),

? 6 lutego, godz. 20:04 - zakrycie Ganimedesa przez Europę (koniec),

? 7 lutego, godz. 19:24 - zaćmienie Io przez Ganimedesa (koniec),

? 7 lutego, godz. 22:54 - jednoczesne zakrycie i zaćmienie Io przez Europę (początek),

? 7 lutego, godz. 23:01 - jednoczesne zakrycie Io przez Europę (koniec),

? 8 lutego, godz. 6:38 - Io chowa się za tarczę Jowisza (początek zakrycia),

? 9 lutego, godz. 3:48 - wejście Io na tarczę Jowisza,

? 9 lutego, godz. 3:52 - wejście cienia Io na tarczę Jowisza,

? 9 lutego, godz. 6:06 - zejście Io z tarczy Jowisza,

? 9 lutego, godz. 6:10 - zejście cienia Io z tarczy Jowisza.

Po minięciu Jowisza kolejnej nocy Księżyc odwiedzi Regulusa, czyli najjaśniejszą gwiazdę Lwa. Faza Księżyca troszkę się już zmniejszy, do 99%, a o godzinie podanej na mapce Regulus będzie się znajdował niecałe 6° na północny wschód od Srebrnego Globu. Jednocześnie już ponad 10° od Księżyca, tylko na północny zachód, będzie oddalony Jowisz.

W następnych nocach Księżyc będzie wędrował w kierunku Panny, stopniowo schodząc coraz bliżej widnokręgu i zmniejszając powoli fazę. W piątek 6 lutego tarcza Srebrnego Globu będzie oświetlona w 92%, a niecałe 15° na północ od niego będzie świeciła Denebola, czyli trzecia co do jasności gwiazda Lwa, choć oznaczana grecką literą ?, znajdująca się na wschodnim krańcu głównej figury tej konstelacji. W niedzielę 8 lutego faza Księżyca spadnie już do 79%, dotrze on już do gwiazdozbioru Panny i będzie świecił około 5° na południowy wschód od Porrimy, znanej gwiazdy podwójnej z tej konstelacji.

Animacja pokazuje położenie czterech planet: Neptuna, Wenus, Marsa i Urana w pierwszym tygodniu lutego 2015 roku

Animację wykonano w GIMPie (http://www.gimp.org) na podstawie mapek z programu Starry Night (http://www.starrynighteducation.com).

Dodał: Ariel Majcher

Źródło: StarryNight

Wieczorem, jeszcze przed zapadnięciem całkowitych ciemności widoczne są 4, a w zasadzie 3 planety Układu Słonecznego. Z odnalezieniem Wenus, Marsa i Urana nie powinno być kłopotów (zwłaszcza jeśli chodzi o dwie pierwsze planety), natomiast Neptun jest już bardzo trudny do dostrzeżenia, ale pokazałem go na mapkach ze względu na bliskość bardzo jasnej Wenus. W poniedziałek 2 lutego odległość między tymi planetami była wciąż mniejsza od 1,5 stopnia, jednak do końca tygodnia urośnie ona ponad 5-krotnie. Neptun świeci z jasnością +8 magnitudo i zachodzi półtorej godziny po Słońcu, stąd jego niskie położenie nad widnokręgiem nie ułatwia jego obserwacji.

Wenus początkowo będzie zajmowała bardzo podobne położenie do Neptuna, ale świeci bez porównania jaśniej, blaskiem -3,9 magnitudo, stąd można - i należy - obserwować ją, zanim jeszcze zrobi się ciemno, do godziny 17:30. Potem jej silny blask będzie powodował zniekształcenia jej obrazu w teleskopach, przez które można próbować dostrzec jej tarczę o średnicy 11" i fazie 91%, choć na razie nie ma ona jeszcze atrakcyjnego wyglądu. W nocy z czwartku 5 lutego na piątek 6 lutego Wenus minie w odległości mniej więcej 1° gwiazdę ? Aquarii, której blask to +3,7 magnitudo.

Druga planeta od Słońca przez cały czas zbliża się także do Marsa, czyli czwartej planety od Słońca. W niedzielny wieczór odległość między tymi planetami zmniejszy się do niewiele ponad 6°. Czerwona Planeta powoli zbliża się do koniunkcji ze Słońcem, które będzie miało miejsce w połowie czerwca br. i świeci obecnie słabo, z jasnością +1,2 wielkości gwiazdowej, a jego tarcza ma średnicę mniejszą, niż 5", co czyni z niego niezbyt atrakcyjny cel dla posiadaczy teleskopów, można jedynie odnotować jego obecność na zachodnim nieboskłonie.

Ponad 20° dalej wzdłuż ekliptyki znajduje się ostatnia z planet widocznych w tym rejonie nieba, czyli Uran. Siódma planeta Układu Słonecznego również powoli zbliża się do koniunkcji ze Słońcem, które będzie miało miejsce ponad 2 miesiące wcześniej, niż koniunkcja Marsa, ponieważ Uran przesuwa się po niebie znacznie wolniej od Czerwonej Planety. Jednak o godzinie 19, gdy już pozostałe 3 planety przestają być widoczne, znajduje się on nadal na wysokości większej niż 20° nad widnokręgiem. Stąd warunki obserwacyjne Urana wciąż są dobre. Planeta świeci obecnie z jasnością +5,9 magnitudo i można ją odnaleźć niecałe 3° na południe od gwiazdy ? Piscium (na mapkach zaznaczona jest jej sąsiadka, ? Piscium).

Animacja pokazuje położenie Komety Lovejoya (C/2014 Q2) w pierwszym tygodniu lutego 2015 roku

Animację wykonano w GIMPie (http://www.gimp.org) na podstawie mapek z programu Starry Night (http://www.starrynighteducation.com).

Dodał: Ariel Majcher

Źródło: StarryNight

Na wieczornym niebie, początkowo wysoko nad widnokręgiem, przebywa również Kometa Lovejoya (C/2014 Q2). Ta kometa stopniowo oddala się do Ziemi i w lutym nie będzie się już tak szybko przemieszczała po niebie, jak to czyniła w styczniu. W ciągu tego miesiąca kometa pokona jedynie około 16°, z okolic gwiazdy Alamak w Andromedzie do granic gwiazdozbioru Kasjopei, co dobrze widać na mapce, którą wykonał Janusz Wiland w swoim programie Nocny Obserwator.

Z każdym dniem świeci coraz słabiej, ale nadal ma jasność na tyle dużą (jest jaśniejsza, niż 6 magnitudo), że jest dobrze widoczna w lornetkach, a na ciemnym niebie - nawet gołym okiem. Oczywiście nie wtedy, gdy na niebie dominuje Księżyc w pełni, który mimo dużego oddalenia od komety skutecznie będzie przeszkadzał w jej obserwacjach. Kometa góruje przed godziną 17:00, czyli jeszcze na jasnym niebie, będąc wtedy prawie w zenicie, na wysokości większej, niż 80° nad horyzontem. Jednak o godzinie 20:00 znajduje się ona wciąż wyżej niż 50° nad widnokręgiem, jej warunki obserwacyjne będą zatem bardzo dobre, jak tylko Księżyc zmniejszy swoją fazę i przejdzie na niebo poranne, co stanie się w przyszłym tygodniu.

Mapka pokazuje położenie Saturna w pierwszym tygodniu lutego 2015 roku

Mapkę wykonano w GIMPie (http://www.gimp.org) na podstawie mapek z programu Starry Night (http://www.starrynighteducation.com).

Dodał: Ariel Majcher - 2

Źródło: StarryNight

Przez coraz większą część nocy nad horyzontem świeci Saturn, który wschodzi około godziny 2:30. Planeta świeci obecnie z jasnością +0,5 magnitudo, a jej tarcza ma średnicę 16". Saturn nadal porusza się ruchem prostym i w tym tygodniu przejdzie niewiele ponad 1° na północ od gwiazdy Graffias w Skorpionie. W tym tygodniu nie będzie maksymalnej elongacji Tytana, ale pod koniec tygodnia należy szukać go na zachód od jego planety macierzystej.

Dodał: Ariel Majcher

Uaktualnił: Ariel Majcher

http://news.astronet.pl/7558

Paweł Baran · 5 Lutego 2015

Ameryka podbije Europę

Piotr Cieśliński

Ta wiadomość zelektryzowała miłośników badań kosmicznych. NASA dostanie pieniądze na sondę, która poszuka życia na Europie - jednym z największych księżyców Jowisza.

W poniedziałek Biały Dom ogłosił plany budżetowe na 2016 r. NASA ma dostać w sumie 18,5 mld dol., czyli o 500 mln dol. więcej niż w tym roku. 1,3 mld dol. jest przeznaczone na badania planetarne, z czego 30 mln dol. ma pójść na rozpoczęcie przygotowań do misji na Europę.

Na tym księżycu Jowisza - o średnicy niewiele mniejszej od średnicy naszego - znajduje się olbrzymi zbiornik wodny ukryty pod grubą skorupą lodową. Wielki Jowisz i reszta jego księżyców wywołują na Europie pływy (podobne do tych, które nasz Księżyc wywołuje w ziemskich oceanach), tarcia i naprężenia, dzięki którym lód się topi.

Cała powierzchnia Europy z daleka przypomina skorupkę jajka na twardo, które przeżyło upadek ze stołu i pokryło się siatką pęknięć i szczelin. Fotografie, które przesłała sonda Galileo (okrążała Jowisza w latach 1995-2003), pokazały, że lodowa skorupa księżyca jest popękana, a wielkie lodowe kry w wielu miejscach przesunęły się względem siebie albo spiętrzyły. Siatka pęknięć "zabliźniła się" świeżym lodem, ale jest on nie biały, lecz zabrudzony - prawdopodobnie jakimiś związkami, które wypłynęły przez szczeliny z wewnętrznego oceanu.

Sonda NASA miałaby się przyjrzeć z bliska temu światu, zbadać głębokość i dostępność oceanu, a także wykryć, jakie związki chemiczne w nim pływają. Europa jest bardzo poważnym kandydatem na nosiciela pozaziemskiego życia, ważniejszym nawet niż suchy jak pieprz Mars.

Wiadomo bowiem, że tam, gdzie jest choćby kropla wody, tętni życie. To reguła, która świetnie sprawdza się na Ziemi - żywe organizmy odkryliśmy we wrzących źródłach na dnie oceanów i w arktycznych lodach

http://wyborcza.pl/1,75476,17359440,Ameryka_podbije_Europe.html

Księżyc Jowisza Europa w obiektywie satelity Galileo (Fot. NASA/JPL-Caltech/SETI Institute)

Paweł Baran · 5 Lutego 2015

NASA wystrzeliła rakietę w zorzę, by sprawdzić, jak "rozgrzewa" ona atmosferę

Zorza polarna jest zjawiskiem bez wątpienia olśniewającym. Stanowi również, jak się okazuje, fantastyczne tło dla "zabaw" naukowców. Udowadniają to zdjęcia wykonane przez pracowników NASA podczas testów próbnych nowych instrumentów. Miały na celu pozyskanie możliwie jak największej ilości danych o "rozgrzewaniu się" górnych warstw atmosfery podczas podniebnego spektaklu.

Zjawisko świetlne w postaci zorzy polarnej to skutek współdziałania wiatru słonecznego, docierającego do górnych warstw atmosfery. Można je obserwować na planetach posiadających silne pole magnetyczne o charakterze dipolowym (dwubiegunowym).

Na Ziemi zorze występują na wysokich szerokościach geograficznych, za kołami podbiegunowymi, jednak w sprzyjających warunkach bywają widoczne nawet w okolicach 50. równoleżnika.

Długie spojrzenie

Zdjęcie zrobiono podczas eksperymentu mającego na celu wykazanie, jak tego typu zjawiska "rozgrzewają" ziemską atmosferę.

Dzięki długiemu czasowi naświetlania, dokumentującemu eksperyment Richardowi Collinsowi, badaczowi górnych warstw atmosfery z Uniwersytetu Alaska, udało się uchwycić moment, w którym od rakiety Oriole IV zbędny balast odłącza się na wysokości zorzy polarnej, oraz chwilę, gdy następuje "uwolnienie" próbnika ASSP.

Cenny ładunek

Start rakiety Oriole IV, wynoszącej ASSP (ang. Auroral Spatial Structures Probe), miał miejsce o 5.41 rano czasu miejscowego 28 stycznia na terenie należącym do Ośrodka Badawczego Poker Flat, znajdującego się w odległości 50 km na północ od Fairbanks (Alaska).

Na pokładzie próbnika znajdowało się siedem instrumentów mających na celu zbadanie elektromagnetycznej energii, jaka podczas zjawiska zorzy polarnej rozgrzewa termosferę, warstwę atmosfery znajdującą się na wysokości 85 km od Ziemi.

Sukces za sukcesem

Wyniesienie w powietrze ASSP nastąpiło zaledwie dwa dni po sukcesie odniesionym w ramach projektu M-TeX (ang. Mesosphere-Lower Thermosphere Turbulence Experiment) i MIST (ang. Mesospheric Inversion-layer Stratified Turbulence). Oba urządzenia zostały umieszczone na odpowiednich pułapach odpowiednio wcześnie, by móc zbadać związek pomiędzy wiatrem słonecznym oraz zorzą polarną i ich wpływem na turbulencje.

Priorytet poznawania

Badania na wpływ poszczególnych komponentów i czynników wywołujących reakcję pozostałych w atmosferze są priorytetem dla dużej grupy badaczy, w tym Collinsa.

- Ostatnie badania burzy słonecznej wykazały zmiany z komponentach występujących w wyższych partiach atmosfery ziemskiej, na wysokości powyżej 80 kilometrów, gdzie zarejestrowano zmiany w cząsteczkach azotu - zauważa Collins. - Te cząsteczki mogą się przetransportowywać do środkowych partii atmosferycznych, przyczyniając się do destrukcji warstwy ozonowej - dodaje badacz z Alaski.

Wyzwanie na każdym kroku

Badania wykonywane przy pomocy rakiet zdolnych do osiągnięcia prędkości ponaddźwiękowej "były jedną z najbardziej skomplikowanych misji". - Praktycznie każdy etap tych eksperymentów stanowił sam w sobie wyzwanie - przyznał John Hickman, operator programu sterującego rakietą.

Źródło: NASA

Autor: mb/map

http://tvnmeteo.tvn24.pl/informacje-pogoda/ciekawostki,49/nasa-wystrzelila-rakiete-w-zorze-by-sprawdzic-jak-rozgrzewa-ona-atmosfere,156900,1,0.html

Paweł Baran · 5 Lutego 2015

Kosmiczna inflacja nadal pod znakiem zapytania

Mówili, że mają nowe dowody na to, jak dokładnie powstał wszechświat w Wielkim Wybuchu niecałe 14 miliardów lat temu. Teraz naukowcy twierdzą, że chyba się pomylili, ponieważ źle odczytali dane.

Rok temu analiza informacji z teleskopu BICEP2 na Biegunie Południowym potwierdzała hipotezę, że w pierwszym ułamku sekundy po narodzinach wszechświat przeszedł okres tak zwanej inflacji, czyli nieprawdopodobnie szybko zwiększył rozmiar z niewyobrażalnie małego ziarnka do wielkości szklanej kulki, jaką bawią się dzieci, a może nawet pomarańczy.

Ślady tej inflacji - fale grawitacyjne - zauważono w tzw. kosmicznym promieniowaniu tła. Miał być to dowód na to, że Wielki Wybuch faktycznie miał miejsce.

Teraz badacze nieoficjalnie mówią, że zaszła pomyłka, ponieważ to, co widzieli, to nie promieniowanie tła, tylko światło wyemitowane przez pył w naszej galaktyce.

Oficjalne wyjaśnienie ma być opublikowane za kilka dni.

http://fakty.interia.pl/nauka/news-kosmiczna-inflacja-nadal-pod-znakiem-zapytania,nId,1600194

Zdjęcie ilustracyjne

Paweł Baran · 5 Lutego 2015

Odkryto ważne gwiazdy zmienne po drugiej stronie Galaktyki

PAP

Prowadząc obserwacje w zakresie promieniowania podczerwonego, astronomowie odkryli dwie bardzo odległe cefeidy, położone po drugiej stronie Drogi Mlecznej w stosunku do położenia Słońca względem centrum Galaktyki.

Badania prowadzono teleskopem VISTA, należącym do Europejskiego Obserwatorium Południowego (ESO).

Cefeidy są typem bardzo jasnych gwiazd zmiennych, których jasność regularnie zmienia się na skutek zmian promienia gwiazdy. Ten typ gwiazd zmiennych jest bardzo ważny dla astronomów, bowiem charakteryzuje je dobrze poznana zależność pomiędzy okresem zmian blasku a jasnością absolutną, co można wykorzystać jako dobry wskaźnik odległości.

Dwie takie gwiazdy odkryto dzięki nowym obserwacjom Mgławicy Trójlistna Koniczyna (Messier 20), które zostały wykonane w zakresie podczerwonym. Zebrane dane i powstałe na ich podstawie zdjęcie są fragmentem jednego z przeglądów nieba prowadzonych za pomocą teleskopu VISTA o średnicy 4,1 metra. Przegląd ma nazwę VVV, od VISTA Variables in the Via Lactea. W ramach przeglądu VVV, teleskop VISTA co pewien czas wraca do tych samych fragmentów nieba, aby wykryć obiekty, których jasność zmienia się w czasie.

Obserwując w świetle podczerwonym, astronomowie mogą spojrzeć przez obszary przesłaniające światło widzialne od obiektów położonych dalej. W ten sposób na zdjęciu Mgławicy Trójlistna Koniczyna można dostrzec wspomniane dwie gwiazdy zmienne, które na niebie znajdują się bardzo blisko mgławicy, ale fizycznie położone są siedem razy dalej. Odległość do mgławicy wynosi 5200 lat świetlnych, do centrum Drogi Mlecznej mamy 27 tysięcy lat świetlnych, a dwie nowe cefeidy są w odległości 37 tysięcy lat świetlnych.

http://wiadomosci.wp.pl/kat,18032,title,Odkryto-wazne-gwiazdy-zmienne-po-drugiej-stronie-Galaktyki,wid,17234355,wiadomosc.html

Zdjęcie w podczerwieni wykonane teleskopem VISTA w Obserwatorium Paranal w Chile. Widać na nim Mgławicę Trójlistna Koniczyna, a na powiększonym fragmencie dwie bardzo odległe cefeidy.

AandNightSky · 5 Lutego 2015

Poznawanie komety przez sondę Rosetta

Dzisiaj, 5 lutego (05:04)

Obserwacjeprowadzone przez sondę Rosetta pokazują wiele niezwykłych właściwości powierzchni komety, które ? wraz z licznymiprocesamiwpływającymi na aktywność ? tworzą złożony obraz jej ewolucji. W specjalnym wydaniu pisma "Science" przedstawiono wstępne wynikipomiarówsiedmiu z jedenastu instrumentów badawczych sondy, które wykonano podczas zbliżania się oraz tuż po dotarciu do komety 67P/Czuriumow-Gierasimienko w sierpniu 2014 roku.

Regiony wyróżnione na powierzchni komety 67P dzięki obserwacjom sondy Rosetta.

/materiały prasowe

Zmierzono już wiele podstawowych cech charakterystycznego kształtu dwuczęściowej komety: mniejsza bryła mierzy 2,6 x 2,3 x 1,8 km, a większa 4,1 x 3,3 x 1,8 km. Całkowita objętość komety wynosi 21,4 km3, zaś pomiary przyrządu Radio Science Instrument wykazały masę 10 miliardów ton oraz gęstość 470 kg/m3.

Zakładając, iż w ogólnym składzie dominują przede wszystkim lód oraz pył o gęstości 1500?2000 kg/m3, naukowcy wskazują na bardzo wysoką porowatość komety (70?80proc.) przy wnętrzu zbudowanym przede wszystkim z luźnych skupisk lodu i pyłu z drobnymi pustymi przestrzeniami.

Do tej pory zespół kamery badawczej OSIRIS zebrał pomiary około 70 proc. powierzchni komety. Pozostały obszar znajduje się na południowym płacie, który nie został jeszcze w pełni oświetlony od czasu przybycia Rosetty. Naukowcy zidentyfikowali już 19 obszarów oddzielonych wyraźnymi granicami i ? zgodnie z motywem misji Rosetta ? nazwali je na cześć bóstw starożytnego Egiptu oraz pogrupowali według dominującej rzeźby terenu. Wyznaczono pięć podstawowych ? lecz różnych ? kategorii rzeźb terenu: powierzchnię pokrytą pyłem, kruchą powierzchnię ze szczelinami oraz kolistymi strukturami, rozległe zagłębienia, gładkie obszary oraz odsłonięte jednolite powierzchnie przypominające skałę.

Większa część północnego płatu pokryta jest pyłem. W trakcie ogrzewania komety lód zamienia się tu w ulatujący gaz, który tworzy atmosferę albo komę. Przy okazji powoli podnosi się pył, ale cząsteczki poruszające się niewystarczająco szybko, by pokonać niską grawitację komety, ponownie opadają na powierzchnię.

Zidentyfikowano również kilka źródeł oddzielnych dżetów. Mimo iż znaczna część aktywności zachodzi na gładkim obszarze ?szyi?, dostrzeżono także dżety wychodzące ze szczelin. Gazy uchodzące z komety odgrywają ważną rolę w przemieszczaniu pyłu po powierzchni komety, tworząc struktury takie jak wydmy oraz ?ogony? za większymi głazami, które działają jak przeszkody w przepływie gazów.

Artykuł pochodzi z kategorii:Technauka

Przejdź na początek artykułu

Źródło informacji

Czytaj więcej na http://nt.interia.pl/technauka/news-poznawanie-komety-przez-sonde-rosetta,nId,1601298#utm_source=paste&utm_medium=paste&utm_campaign=chrome

Paweł Baran · 6 Lutego 2015

Sonda Rosetta zbliży się rekordowo do komety 67P/Czuriumow-Gerasimenko

admin

Sonda Rosetta zbliży się rekordowo do komety 67P/Czuriumow-Gerasimenko. Kilka tygodni temu przeżywaliśmy udane lądowanie europejskiej sondy kosmicznej Filae na powierzchni komety . Tym razem czeka nas ekstremalnie bliski przelot orbitującej wokół niej sondy kosmicznej Rosetta.

Do zdarzenia dojdzie 14 lutego 2015 roku. Rosetta zbliży się wtedy na odległość 6 kilometrów od powierzchni komety 67P. Będzie to okazją do zebrania interesujących danych. Sonda z pewnością wykona wiele zdjęć powierzchni komety w wysokiej rozdzielczości.

Europejski satelita zbliży się do tej części tego ciała niebieskiego, który nazywany jest regionem Imhotepa. Rosetta i jej 11 rozmaitych urządzeń badawczych zamontowanych na pokładzie będzie też poddawać analizie skład kometarnej atmosfery.

Warto nadmienić, że ostatnio zaobserwowano coraz liczniejsze przykłady pojawiania się na powierzchni nowych dżetów gazowych, które świadczą o postępowaniu nagrzewania się powierzchni komety na skutek zbliżania się do Słońca.

Peryhelium nastąpi 13 sierpnia 2015 roku, gdy kometa 67P i towarzysząca jej sonda Rosetta zbliży się do naszej gwiazdy na odległość 186 milionów kilometrów. Znajdzie się wtedy między Ziemią a Marsem. Do tego czasu Europejska Agencja Kosmiczna planuje całą serię bliskich przelotów Rosetty w okolicy komety.

Planowane jest to w ten sposób, aby można było obserwować konkretne miejsca na powierzchni komety przy kilku podejściach. Dzięki temu powinno się udać prześledzić zmiany zachodzące na powierzchni na skutek oddziaływania Słońca.

http://tylkoastronomia.pl/wiadomosc/sonda-rosetta-zblizy-sie-rekordowo-komety-67pczuriumow-gerasimenko

Źródło: ESA

Paweł Baran · 6 Lutego 2015