"Interstellarum Deep Sky Atlas" ? czy warto?

[lukost]

Jeśli ktoś zastanawia się nad kupnem "Interstellarum Deep Sky Atlas", to postaram się rozwiać wątpliwości. Tekst (mojego autorstwa) ukazał się w lipcowej "Astronomii". Miłej lektury!

      Dla miłośnika wizualnych obserwacji obiektów Deep Space dobra mapa nieba to podstawa. Większość z nas, idąc z duchem czasu, korzysta z programów komputerowych typu planetarium (Stellarium, Cartes du Ciel i wielu innych); niewątpliwie mają one szereg zalet, z których najistotniejsza to możliwość wygenerowania wiernego obrazu nieba w dowolnym czasie i miejscu oraz skorzystania z rozbudowanych baz danych, obejmujących ilość gwiazd i obiektów niegwiazdowych nieosiągalną dla wydawnictw papierowych. Czy jednak zawsze potrzebujemy dostępu do katalogów liczących miliony gwiazd czy dziesiątki tysięcy galaktyk, w większości będących poza zasięgiem amatorskich instrumentów?

      Niekoniecznie, dlatego całkiem spore grono zwolenników nadal mają tradycyjne, drukowane atlasy nieba. Wybór na rynku jest całkiem spory ? od obszernych wydawnictw takich jak "Uranometria" czy "Wielki Atlas Nieba" P. Brycha po kieszonkowe typu "Pocket Sky Atlas". Jeśli chodzi o objętość, to gdzieś pomiędzy nimi (choć bliżej "gigantów") lokuje się "Interstellarum Deep Sky Atlas", wydany przez Oculum-Verlag. Ilość podobieństw pomiędzy "Interstellarum Deep Sky Atlas" a "Pocket Sky Atlas" jest zresztą całkiem spora; można nawet pokusić się o określenie ich mianem młodszego i starszego brata. Tym, co łączy oba wydawnictwa, są przede wszystkim wysokie walory użytkowe: czytelność i odporność na warunki atmosferyczne, predestynujące je do użytku w warunkach bojowych ? przy teleskopie, w trakcie obserwacji. I choć oczywistym jest, że duży może więcej, to "Pocket Sky Atlas" wcale nie stoi na przegranej pozycji. Warto mieć oba atlasy i wykorzystywać je naprzemiennie ? w zależności od tego, jak duży obszar nieba chcemy "ogarnąć" i jak daleko sięgnąć.

      "Interstellarum Deep Sky Atlas" to dzieło dwóch niemieckich astroamatorów - Ronalda Stoyana i Stephana Schuriga. Pierwszy z nich jest redaktorem naczelnym magazynu dla miłośników astronomii "Interstellarum" oraz autorem książek z zakresu amatorskiej astronomii obserwacyjnej, zaś drugi grafikiem komputerowym. Co najważniejsze, obaj są zapalonymi obserwatorami nocnego nieba, co niewątpliwie nie pozostało bez wpływu na poziom merytoryczny i funkcjonalność publikacji.

      Atlas został wydany w dwóch wersjach, zarówno językowych (niemiecko- i anglojęzycznej) , jak i edytorskich (określanych przez wydawcę jako "biurkowa" ? desk edition i "polowa" ? field edition). Zawartość obu wersji jest taka sama; różnią się one natomiast materiałem, na jakim zostały wydrukowane: "biurkowa" na grubym, częściowo odpornym na zawilgocenie papierze, natomiast "polowa" na całkowicie odpornym na wilgoć tworzywie sztucznym. Wydawca podaje, że można po nim nawet pisać ? oczywiście z użyciem zmywalnych środków pisarskich. Chętnie kupiłbym wersję premium, jednak cena (zapewne nie tylko dla mnie) okazała się zaporowa, zatem muszę zadowolić się wydaniem "biurkowym". W tym miejscu pojawia się pierwszy zgrzyt ? papier wydaje się nieco za delikatny. O ile zdarzało mi się kłaść "Pocket Sky Atlas" na śniegu czy wilgotnej trawie, to w przypadku "Interstellarum" nie zaryzykowałbym takiego zachowania ? będę go raczej trzymał w aucie. I jeszcze jedno ? dość grube karty "Pocket Sky Atlas" dają się bezproblemowo odwracać w rękawiczkach, lecz do podobnej operacji w "Interstellarum" będzie trzeba je zdjąć. Niby drobiazg, ale podczas obserwacji w mroźne, zimowe noce może okazać się dość istotny. Na korzyść "Interstellarum" przemawia okładka ? znacznie solidniejsza niż w "Pocket Sky Atlas", w którym jest dość licha i już po kilku miesiącach użytkowania mocno się sfatygowała. Oba atlasy są zbidnowane, co świetnie sprawdza się w praktyce ? w trakcie używania nie zamykają się samoistnie.

porównanie gabarytów "interstellarum..." i "Pocket Sky Atlas" 

      Pora na nieco statystyki. W "Interstellerum Deep Sky Atlas" uwzględniono 1903 gromad otwartych, 181 gromad kulistych, 536 asteryzmów, 58 chmur gwiezdnych, 755 mgławic planetarnych, 530 mgławic emisyjnych i refleksyjnych, 526 ciemnych mgławic, 9599 galaktyk, 508 grup galaktyk, 117 gromad galaktyk i 122 kwazary. Te liczby robią wrażenie; przykładowo, atlas zawiera dostępne obserwacjom wizualnym pozycje z katalogu mgławic refleksyjnych van den Bergha, wszystkie gromady kuliste ujęte w spisach Palomar i Terzan, a z gromad otwartych Stocki czy Ruprechty. Takie bogactwo obiektów pozwala planować satysfakcjonujące obserwacje bardzo różnym grupom astroamatorów ? od posiadaczy lornetek po użytkowników wielkich dobsonów. Sprawdziłem, czy w atlasie zaznaczono losowo przeze mnie wytypowaną mgławicę planetarną (taką z gatunku mniej znanych), a mianowicie Sh2-216 w Perseuszu, ogromną i o ekstremalnie niskiej jasności powierzchniowej. Chwila poszukiwań - i jest; co więcej, prawidłowo odwzorowano też jej rozmiary kątowe. Duży plus.

      Wertowanie atlasu - jak zresztą wszelkiego rodzaju map ? warto rozpocząć od zapoznania się z wydrukowaną na wewnętrznej stronie okładki legendą. Na kolejnych stronach znajdują się podziękowania od autorów, przedmowa, krótkie omówienie zawartości i zasad korzystania z atlasu oraz wykaz źródeł. Układ map w "Interstellarum" jest nader przejrzysty. Niebo zostało podzielone na 114 części, przy czym oznaczenie numeryczne każdorazowo wskazuje nam kartę, na której dany obszar został uwzględniony; ów ogólny plan został wydrukowany na sześciu stronach, obejmujących ? kolejno - okolice okołobiegunowe północne, konstelacje wiosenne, letnie, jesienne i zimowe (oczywiście zgodnie z występowaniem tychże pór roku na półkuli północnej) oraz rejon południowego bieguna niebieskiego. Kolejne strony zostały uszeregowane zgodnie z malejącą deklinacją, zatem jeśli chcemy iść na zachód ? przerzucamy karty w prawo, jeśli na wschód - przewijamy w lewo. Na dole i górze każdej karty umieszczono odnośniki z numerami stron, na których znajdują się obiekty o wyższej i niższej deklinacji. Takie rozwiązanie jest moim zdaniem wygodniejsze niż przyjęte przez autora "Pocket Sky Atlas", w którym mamy do czynienia z sekcjami podzielonymi na pasy wzdłuż siatki RA (od +90? do -90?). Na jedną mapę składają się dwie strony o rozmiarach 26 cm x 28 cm, obejmujące niebo na obszarze nieco ponad 2 h (30°) w rektascensji i 15° w deklinacji (z wyjątkiem okolic biegunów niebieskich, gdzie mapy rozciągają się na 3 do 4h w rektascensji). Skutkuje to tym, iż niektóre mniejsze konstelacje - przykładowo Puchar, Delfin czy nawet Kasjopeja - mieszczą się na nich niemal w całości. Autorzy zadbali o zaznaczenie linii ukazujących charakterystyczne kształty gwiazdozbiorów. Miałem kiedyś do czynienia z mapą nieba pozbawioną tego ułatwienia ? osobiście nie polecam takiego rozwiązania. Zasięg gwiazdowy map "podstawowych" to 9,5mag (na szczegółowych mapach wybranych obszarów wzrasta do 11mag), zatem są one na tyle dokładne, by można bezproblemowo namierzyć obiekt, a jednocześnie nie przytłaczają obserwatora nadmierną ilością zaznaczonych gwiazd, miast ułatwiać - utrudniającą orientację. Dodatkowo poszczególne mapy nie są na tyle duże, by stawały się nieporęczne w warunkach polowych. Mimo mnogości zaznaczonych obiektów, są przejrzyste i czytelne. "Interstellarum Deep Sky Atlas" (podobnie zresztą jak "Pocket") jest wydrukowany w kolorze. W przypadku kilkuset obiektów podano ich zwyczajowe, powszechnie stosowane przez miłośników astronomii nazwy. Bywają jednak też określenia, co do których nie sposób dociec, skąd autorzy je zaczerpnęli ? przykładowo mało znana mgławica planetarna Abell 47 w Wężu została opisana jako... "Condom Nebula". Mając wersję niemieckojęzyczną, zauważyłem również pewną niekonsekwencję. Nazwy części obiektów są w języku angielskim, a część w niemieckim i trudno tu znaleźć jakąś prawidłowość czy klucz. Przykłady z mapy numer 17: NGC 7000 to Nordamerikanebel, IC 5067/70 to Pelikannebel, ale IC 5146 to już Cocoon Nebula, a NGC 5826 to Blinking Planetary.

      Wielkość symboli obrazujących dany rodzaj obiektu została powiązana z ich rozmiarami kątowymi, zaś w przypadku rozległych mgławic, jak Ameryka Północna (NGC 7000), Pelikan (IC 5067/70) czy Pacman (NGC 281) dość wiernie odwzorowano ich kształty. Na uznanie zasługuje też naniesienie konturów tak egzotycznych mgiełek jak Sh 2-91 w Łabędziu (a przecież nawet w kilkunastocalowym newtonie to tylko subtelna smużka, widoczna zerkaniem, wyłącznie z użyciem filtra OIII) czy Simeis 147 w Byku.

     Co wyróżnia "Interstellarum" spośród innych atlasów? Genialny w swej prostocie pomysł ? mianowicie znaczki przypisane poszczególnym kategoriom obiektów są kolorowe (kolorem żółtym oznaczono gromady otwarte, pomarańczowym ? kuliste, czerwonym ? mgławice emisyjne, niebieskim ? refleksyjne, w odcieniach szarości - ciemne, zielonym ? planetarne, granatowym ? galaktyki), przy czym intensywność barwy ma każdorazowo związek z "trudnością" danego obiektu ? im bledszy kolor, tym większej apertury należy użyć, by dany cel zaobserwować. Jak już była mowa, na wewnętrznej stronie okładki umieszczono legendę, pozwalającą porównać barwy i sprawdzić możliwość dostrzeżenia obiektu w cztero-, ośmio- lub dwunastocalowych, pod stosunkowo ciemnym, wiejskim niebem (z zasięgiem 6,5mag i wskazaniach miernika jasności nieba na poziomie 21,3mag na sekundę łuku do kwadratu). Dodatkowa, czwarta kategoria celów obserwacyjnych uwzględnionych w atlasie to obiekty ? wyzwania, widoczne dopiero w teleskopach o aperturze większej niż 12". To ukłon w stronę koneserów słabych, ulotnych mgiełek; dla tej właśnie grupy użytkowników na mapach zaznaczono wszystkie galaktyki wchodzące w skład Grupy Lokalnej i Grupy M 81, mgławice planetarne z katalogu Abella czy osobliwe galaktyki skatalogowane przez H. Arpa.

      Dobrze, ale o co chodzi ze wspomnianą wyżej "trudnością" obiektów? Otóż autorzy podają, że oceniając kwestię widoczności konkretnego obiektu DS (zwłaszcza mgławic) w sprzęcie o danej aperturze, opierali się nie tylko na prostym kryterium w postaci jego jasności całkowitej, ale brali też pod uwagę przykładowo jasność powierzchniową, uwzględniając jednocześnie swe własne doświadczenia obserwacyjne z nimi związane. A jak jest z odróżnianiem kolorów w ciemności, gdy korzystamy ze słabego światła czerwonej latarki? Po pierwszej sesji obserwacyjnej okazało się, że bezproblemowo można ocenić intensywność tylko niektórych barw. Nie ma kłopotu ze stopniem szarości ciemnych mgławic czy intensywnością granatu, którym oznaczono galaktyki, problematyczne są natomiast "pomarańczowe" gromady kuliste czy "żółte" gromady otwarte. Generalnie owa skala wydaje się być odwzorowana całkiem dobrze, choć należy pamiętać, że łatwość czy trudność jest kwestią nader subiektywną i duże znaczenie ma tu doświadczenie obserwatora czy klasa użytego sprzętu. Jako przykładowe obiekty testowe przyjąłem doskonale mi znane mgławice planetarne z katalogu George'a Abella. Stosunkowo jasny, widoczny już w lornecie 70 mm Abell 21 został pokolorowany na ciemnozielono (co oznacza obiekt dostępny w sprzęcie czterocalowym), a dość trudny Abell 35 (którego upolowałem dopiero z użyciem newtona 400 mm) został oznaczony jako obiekt nie będący w zasięgu dwunastocalowego teleskopu ? czyli wszystko się zgadza. Z galaktykami (na przykładzie Grupy M 81) też wszystko w porządku ? ulotna IC 2574 została oznaczona bledszym kolorem niż nieco łatwiejsza NGC 4236.

      Świetnym pomysłem jest oznaczenie mgławic emisyjnych symbolem sugerującym, jakiego rodzaju filtra mgławicowego (OIII, UHC czy H?) należy użyć do ich obserwacji. Przykładowo przy NGC 1499 (mgławica Kalifornia) znajdziemy malutką literę "H" (sugerującą filtr H-beta), zaś przy NGC 2359 (określanej jako Hełm Thora) widnieje oznaczenie "O" (zalecające filtr OIII). To akurat by się zgadzało z moimi doświadczeniami, ale czy owe oznaczenia każdorazowo są adekwatne? Niekoniecznie; jako przykład niech posłuży położoną na pograniczu konstelacji Wielkiego Psa i Jednorożca mgławica emisyjna skatalogowana jako IC 2177, zwyczajowo określana mianem "Mewy". Oznaczenie "O" sugeruje użycie filtra przepuszczającego pasmo zjonizowanego tlenu, a tymczasem było mi zdecydowanie łatwiej dostrzec mgławicę z wykorzystanie UltraBlocka, czyli filtra typu UHC. Moje odczucia w pełni pokrywają się zresztą z wynikami opracowania Davida Knisley'a "Porównanie wydajności filtrów dla wybranych obiektów mgławicowych", opublikowanego na portalu cloudynights.com (tłumaczenie na język polski dostępne na stronie http://www.astronoce.pl/artykuly.php?id=25&str=0). Filtr OIII sprawił, iż mgławica jawiła się jako ciemniejsza i trudniejsza do wyłuskania, a część obszaru mgławicowego została wręcz wygaszona. Podobne wrażenie miałem zresztą przy mgławicy IC 443 (zwanej "Meduzą") ? nader trudnej do dostrzeżenia pozostałości po wybuchu supernowej, zlokalizowanej w konstelacji Bliźniąt . W jej przypadku "Interstellarum" także podpowiada skorzystanie z filtra OIII, a ponownie łatwiej jest ją dostrzec z wkręconym w okular filtrem UHC. To z kolei potwierdza M. Substyk w "Poradniku Miłośnika Astronomii". Czyli ? jak to w życiu bywa - warto czasem zastosować zasadę ograniczonego zaufania...

      Bardzo interesująco wygląda kwestia ciemnych mgławic. Autorzy podają (w wykazie źródeł), iż opierali się nie tylko na klasykach, takich jak "Fotograficzny Atlas Wybranych Regionów Drogi Mlecznej" E. Barnarda czy "Katalogu Ciemnych Mgławic" B.T. Lynds, ale dość egzotycznych dla laikach pozycjach typu "Interstellar formaldehyde in southern dark dust clouds". Nie jestem specjalnym znawcą "ciemnotek", ale ? na przykładzie znanego Barnarda 168 ("dotykającego" mgławicy Kokon) wydają się one być dość wiernie odwzorowane. Oczywiście nie wszystko wygląda tak różowo (znaczy czarno). Problem pojawił się na przykład przy parce B 361 i... no właśnie; z mapek i artykułu M. Nawrockiego "Nigra sum, sed formosa, czyli wizualne zmagania z ciemnymi mgławicami" (opublikowanego w "Astronomii" numer 12/2014) wynika, że drugim obiektem ? jak dla mnie układającym się wraz z B 361 na kształt rentgenowskiego zdjęcia płuc - jest LDN 963. Tymczasem na mapie w "Interstellarum" zaznaczono spory kontur mgławicy LDN 961 (którą M. Nawrocki określa jako odgałęzienie od B 361), a numer 963 to tylko niewielki kwadracik (mimo, że jest większy i wyraźniejszy od LDN 961).

przykładowa strona z zaznaczonymi ciemnymi mgławicami

      Z innych ciekawostek sprawdziłem mapę numer 20, na której powinien widnieć "galaktyczny dubel" opisany w 34. numerze Astronomii. Jakież było moje zdziwienie, kiedy spodziewając się poprawnego nakreślenia obu galaktyk ? IC 1029 i NGC 5673, zobaczyłem tylko słabszą NGC. To błąd, który nie powinien pojawić się w tak zaawansowanym atlasie.

      Wydaje mi się (choć nie mam w tym zakresie wielkiego doświadczenia), że atlas będzie użyteczny także dla miłośników rozdzielania układów wielokrotnych gwiazd, bowiem zawiera ich aż 2950 (wszystkie pary z odstępami pomiędzy 0,5" a 60", przy czym główny składnik musi być jaśniejszy niż 8,5mag, a jego towarzysz jaśniejszy niż 10 mag). Na podstawie zastosowanych oznaczeń można ustalić wzajemnie położenie składników układu, ich odległość i różnicę wielkości.

      W atlasie uwzględniono też wybrane gwiazdy zmienne oraz gwiazdy z co najmniej jedną potwierdzoną egzoplanetą (według stanu na kwiecień 2013 r.). Końcówka to szczegółowe mapy (w ilości 29) wybranych rejonów nieba, gęsto usianych "deesami" (Gromada Galaktyk w Pannie czy Obłoków Magellana) i spis wszystkich uwzględnionych w atlasie obiektów, z numerem strony, na której widnieje. W "Pocket Sky Atlas" takie szczegółowe mapki są tylko cztery...

      Z dostępnością atlasu nie ma najmniejszych problemów ? można go kupić w kilku polskich księgarniach wysyłkowych, względnie w zagranicznych sklepach astronomicznych. Niestety, żaden z polskich sklepów nie ma w swej ofercie tej pozycji. To zresztą chyba ogólna tendencja ? o ile z dostępnością sprzętu jest nieźle, o tyle oferta literatury astronomicznej prezentuje się nader ubogo...

      Po kilku nocach obserwacyjnych spędzonych z "Interstellarum Deep Sky Atlas" mogę powiedzieć tylko jedno ? mimo drobnych niedociągnięć, ogólnie jest świetny. Dane w nim zawarte w zasadzie wystaczają, by zaplanować sesję pod konkretny sprzęt i obserwatora, bez konieczności sięgania po inne źródła informacji.

 

 

[Alien]

Hmmm niektórych fragmentów nie widać?

[lukost]

Poprawione. 

[Alien]

O teraz lepiej. Choć od jakiegoś czasu odnoszę wrażenie ze domyślna wielkość czcionki na forum wydaje mi się za mała. Jak dla mnie ciężko mi się czyta a przecież jeszcze takich starych oczków nie mam?

[Mirek]

Popieram Zdziśka, trzcionka mogła by być o jeden rozmiar większa

[lukost]

Mówisz i masz, teraz lepiej? :)

[lukost]

Nic nie jest doskonałe, nawet atlas Interstellarum... Wyłapałem wczoraj, że nie została w nim zaznaczona przepiękna galaktyczna igiełka, czyli NGC 100 w Rybach. Musiałem sam ją domalować na mapie. 
PS A NGC 99 już była, choć wcale nie jest od niej ładniejsza (wręcz przeciwnie). ;)    

[Acidtea]

Czy mi się wydaje czy używasz Atlasu w wersji niemieckiej?

A gdzie go kupowałeś?

Bardzo fajna recenzja.

[polaris]

Oj, Przemek, gdzieś Ty się uchował. Przecież mam identyczny atlas i miałem go w Zatomiu :) Nie pamiętasz?

[lukost]

Czy mi się wydaje czy używasz Atlasu w wersji niemieckiej?

A gdzie go kupowałeś?

Bardzo fajna recenzja.

Dzięki. Tak, od Niemca kupowałem; zapewniał, że nie bity i z małym przebiegiem.  Normalnie płakał, jak sprzedawał. :) 
PS zamówiłem w bookcity.pl

[Panasmaras]

Oj, Przemek, gdzieś Ty się uchował. Przecież mam identyczny atlas i miałem go w Zatomiu :) Nie pamiętasz?

Gdybyście Wy, Poznaniacy, chętniej się dzielili, to by pamiętał.

[polaris]

46 minut temu, Panasmaras napisał:

Gdybyście Wy, Poznaniacy, chętniej się dzielili, to by pamiętał.

A, fakt. Przemek, przepraszam Cię, a Tobie Marek, dziękuję za przypomnienie. Oczywiście w Zatomiu miałem ten atlas, ale od razu w pierwszy dzień zwinął mi go pewien osobnik z Gdańska. Nie chciał oddać. I jak tu się dzielić, jeśli potem osobnik nie oddaje, a dwa miesiące po zlocie wbija nóż w plecy pisząc, że Poznaniacy się nie dzielą? :P

[Panasmaras]

Ale... ale... przecież sam mnie prosiłeś, żebym przechował ten atlas w bezpiecznym miejscu, żeby nikt się nie dowiedział... 

[polaris]

Nienawidzę Cię*

 

 

 

*Dla sympatycznego Pana Janka z turnusu trzeciego.

[Acidtea]

Czyli nadal jest przechowywany bezpiecznie w Trójmieście? ;)

Marcin, chyba byłem pijany ;), nie pamiętam.

[lukost]

Wy tu gadu, gadu o poznaniakach i ich zwyczajach, a ja odkryłem kolejny, zastanawiający brak. Brak ów w katalogu NGC ma numer 1560 i jest piękną, widzianą "z boku" galaktyką spiralną w konstelacji Żyrafy. Czemu ni ma jej w atlasie - ja nie znaju...  

[robert_sz]

Czy mogę prosić o fotkę rejonu galaktyk Warkocza Bereniki i Panny z tego atlasu? Tak żeby załapał się Łańcuch Markariana.

[lukost]

Masz PW. 

[adam_bie]

Wynalazłem niepokojące wieści dotyczące edycji 'polowej' - okazuje się że nadruk schodzi z laminatu:

http://stargazerslounge.com/topic/237438-field-edition-of-interstellarum-deep-sky-atlas-aghh-pages-flaking/

W skrócie: farba pozłaziła na stronach które były zawilgocone, skleiły się a potem po czasie właściciel poodklejał je od siebie po powrocie do domu.

Nie ma więc lepszej metody jak zalaminowanie zwykłych kartek we własnym zakresie.

2 lata używam wydrukowany i zalaminowany ten atlas: www.deepskywatch.com/deep-sky-hunter-atlas.html  i tylko czasem wycieram strony szmatą żeby odkleić brud,  trawę i robaczki..

[Panasmaras]

Uuu, kiepścizna. Dość często zdarza mi się zamknąć mokry atlas i przypomnieć sobie o nim dwa dni po obserwacjach.

 

25 minut temu, adam_bie napisał:

(...) i tylko czasem wycieram strony szmatą żeby odkleić brud, trawę i robaczki..

...ewentualnie krew, pot i łzy ;)

[Jacek E.]

Mam sposób na taką ewentualność, Zalaminowanie jest OK ale potrzebna laminarka i ,,rozłożenie" kart.  Stosuję to od dawna dzięki bibliotece.  Jest takie coś jak folia do ,,obkładania" woluminów bibliotecznych. Jest to folia antyrefleksyjna, bardzo cieniutka i bardzo trwała, nie zostawia bąbli i pięknie zabezpieczy karty atlasu.

Załatwić to można u znajomej Pani bibliotekarki lub kupić sobie na metry. ,,Folia samoprzylepna do oprawy książek" brać jak najmniejszą gramaturę. Są dostępne wymiary gdyby ktoś chciał kupić: szerokość - 24, 26, 28, 30, 33, 35, 40 i 45 cm. Ja do swojej biblioteki kupuje w firmie DANTEKS 618681869. Mam na ,,PSA" i ,,OitH" już ze 3 lata.

[Krater]

1 godzinę temu, Jacek E. napisał:

 Są dostępne wymiary gdyby ktoś chciał kupić: szerokość - 24, 26, 28, 30, 33, 35, 40 i 45mm.

Jacek, mam nadzieję, że pomyliłeś się z tymi milimetrami, inaczej jest to makaron wstążki .

Świetny patent .

Do tej pory starałem się nie wystawiać atlasu poza bagażnik co skutecznie zmniejszało zawilgocenie ale nie zawsze było możliwe. No i po paru godzinach takich obserwacji mój kręgosłup dosłownie trzeszczał.

[Jacek E.]

1 minutę temu, Krater napisał:

Jacek, mam nadzieję, że pomyliłeś się z tymi milimetrami, inaczej jest to makaron wstążki .

 

No pewnie, jak ze skrótem Pocket Sky Atlas, który już poprawiłem - szerokości oczywiście w centymetrach nie milimetrach

[lukost]

6 godzin temu, adam_bie napisał:

Wynalazłem niepokojące wieści dotyczące edycji 'polowej' - okazuje się że nadruk schodzi z laminatu:

http://stargazerslounge.com/topic/237438-field-edition-of-interstellarum-deep-sky-atlas-aghh-pages-flaking/

W skrócie: farba pozłaziła na stronach które były zawilgocone, skleiły się a potem po czasie właściciel poodklejał je od siebie po powrocie do domu.

Nie ma więc lepszej metody jak zalaminowanie zwykłych kartek we własnym zakresie.

2 lata używam wydrukowany i zalaminowany ten atlas: www.deepskywatch.com/deep-sky-hunter-atlas.html  i tylko czasem wycieram strony szmatą żeby odkleić brud,  trawę i robaczki..

Za tyle kasy i taka wtopa?  Uuu, niedobrze...

[robert_sz]

Niedopuszczalne, szczególnie uwzględniając koszt wersji "polowej"

[lukost]

Natknąłem się na recenzję wersji "polowej" atlasu. Chyba warto zerknąć. ;)

interstellarum.pdf

[polaris]

Taaak. 6 stron recenzji, na pięciu reklamy, w sumie 6 reklam. To jest biznes.

[Panasmaras]

Łosie zza Wielkiej Wody najwyraźniej nie wiedzą, jak powinna wyglądać rzetelna recenzja atlasu nieba, najlepiej autorstwa osoby, która zna niebo, potrafi obserwować i faktycznie potrzebuje dobrego atlasu.
Może więc warto im pokazać? Czy ktoś czuje się na siłach, żeby przetłumaczyć na angielski recenzję Łukasza?

[sferoida]

Na zlocie widziałem u Łukasza [Jolo]. Zakochałem się od razu. Wąchałem, dotykałem, pieściłem. Dobrze, że Łukasz nie widział co z nim robiłem. Parę dni po zlocie zamówiłem i ... dzisiaj przyszedł. 

 

Skorzystam tylko z powyższych uwag i zrobię sobie małą erratę. A najciekawsze, że nabyłem pod kątem astrofotografii. Polecam, atlas re-we-la-cyj-ny. Teraz nawet pod niebo nie muszę wychodzić, wszystko (a nawet więcej) widzę w książce ;).

[miron]

Dzisiaj do mnie dotarło to cudo. Atlas jest absolutnie rewelacyjny

PS. Dwie NGC już naniosłem