Znajdź zawartość

Zacznijmy od białych dziur. Tytułem wstępu: Ludzie, trzymajcie mnie! Nawet w ścisłych dziedzinach wspomina się o duchach. 😄 Zacznę cytaty od konkluzji ze środka artykułu: Jako przykład, powiedzmy, że wrzucasz pianino do rębaka. Wychodzi kupa sproszkowanych gruzów. Nieporządek w systemie wzrósł, a druga zasada termodynamiki została spełniona. Ale jeśli wrzucisz kilka przypadkowych kawałków do tego samego rębaka, nie uzyskasz z niego w pełni uformowanego pianina, ponieważ zmniejszyłoby to nieład. (Wysoce uporządkowane układy, takie jak życie, mogą powstać na Ziemi – ale dzieje się to kosztem zwiększonej entropii w Słońcu . Wciąż nie da się wydobyć pianin z rębaków, bez względu na to, jak zbudujesz swój system). Nie możemy po prostu odwrócić procesu powstawania czarnej dziury i otrzymać białej dziury, ponieważ spowodowałoby to spadek entropii — gwiazdy nie pojawiają się w cudowny sposób w gigantycznych kosmicznych eksplozjach. Tak więc, podczas gdy ogólna teoria względności jest agnostyczna w kwestii rzeczywistości białych dziur, termodynamika zdecydowanie odrzuca tę koncepcję. Jedynym sposobem na utworzenie białej dziury byłby jakiś egzotyczny proces działający we wczesnym wszechświecie, który wypalił istnienie białej dziury w samej tkaninie czasoprzestrzeni. W ten sposób proces powstawania białej dziury ominąłby problem zmniejszania entropii — biała dziura po prostu istniałaby od zarania dziejów. Tu zaś opis istoty: Gdybyśmy więc nakręcili film przedstawiający formowanie się czarnej dziury i obejrzeli go w odwrotnej kolejności, znaleźlibyśmy obiekt emitujący promieniowanie i cząstki. W końcu eksploduje, pozostawiając po sobie masywną gwiazdę. To jest biała dziura i zgodnie z ogólną teorią względności ten scenariusz jest jak najbardziej w porządku. Białe dziury byłyby jeszcze dziwniejsze niż czarne dziury. Nadal miałyby osobliwości w swoich centrach i horyzonty zdarzeń na swoich granicach. Nadal byłyby to masywne, grawitujące obiekty. Ale każdy materiał, który dostałby się do białej dziury, natychmiast zostałby wyrzucony z prędkością większą niż prędkość światła, powodując gwałtowne świecenie białej poświaty. Wszystko, co znajduje się na zewnątrz białej dziury, nigdy nie mogłoby się do niej dostać, ponieważ musiałoby podróżować szybciej niż prędkość światła , aby przedostać się do środka przez horyzont zdarzeń. Ale jeśli matematyka ogólnej teorii względności dopuszcza białe dziury, to dlaczego nie podejrzewamy, że istnieją one w prawdziwym wszechświecie? Odpowiedź jest taka, że ogólna teoria względności nie jest jedynym słowem na temat kosmosu. Istnieją inne gałęzie fizyki, które mówią nam o wewnętrznym funkcjonowaniu wszechświata , takie jak nasze teorie elektromagnetyzmu i termodynamiki. W termodynamice istnieje pojęcie entropii, która jest, mówiąc bardzo z grubsza, miarą nieuporządkowania w systemie. Druga zasada termodynamiki mówi nam, że entropia układów zamkniętych może tylko rosnąć. Innymi słowy, nieporządek zawsze wzrasta. Konkluzja autora: Gdy tylko cokolwiek, nawet pojedynczy foton (cząsteczka światła) zbliży się do białej dziury, będzie skazane na zagładę. Gdyby cząstka zbliżyła się do horyzontu zdarzeń, nie byłaby w stanie go przekroczyć, wysyłając energię systemu w zawrotnym tempie. Ostatecznie cząstka miałaby tyle energii, że spowodowałaby zapadnięcie się białej dziury w czarną dziurę, kończąc jej istnienie. Tak więc, jest zabawne i zaskakujące, jak białe dziury wydają się być, a potem nie wydają się być cechami prawdziwego wszechświata - tylko duchami nawiedzającymi matematykę ogólnej teorii względności. 🙂 https://www.space.com/could-white-holes-exist-space-mysteries Siema Wszystkie wszechświaty są wieczne

W ?Teorii przeciwieństw (137)? autor po sformułowaniu Prawa przeciwieństw określił fundamentalne przeciwieństwo, które legło u podstaw narodzin naszego wszechświata, powstania wszechrzeczy. Na drodze eksperymentów myślowych odkrył zero rzeczywiste przeciwne do zera nierzeczywistego związanego z nicością. Zgodnie z prawem przeciwieństw, do dwóch przeciwnych zer przypisał dwa przeciwne nieskończone zbiory elementów w których liczby ze zbioru liczb rzeczywistych określają wyłącznie położenie każdego z elementów w odniesieniu do przyjętych punktów początkowych zbiorów (pozycjonują elementy zbiorów). Za pomocą prostych przekształceń geometrycznych zbudował uproszczony układ początkowy wszystkiego oparty na dwóch przeciwnych zbiorach i określił ogólnie przeciwieństwa występujące w każdym elemencie nieskończonego układu początkowego. Powstanie supersymetrycznego nieskończonego układu początkowego umożliwiły zjawiska sprzężenia i anihilacji opisane szczegółowo przez autora łącznie z ich interpretacją graficzną. Następnie stosując wcześniej odkryte oddziaływania zespolone i antyoddziaływania zespolone określił w sposób szczegółowy przeciwieństwa w każdym jego elemencie. Opisał i przedstawił graficznie istotę materii i antymaterii oraz zidentyfikował odkryte przez siebie cząstki elementarne (interpretacja graficzna) z cząstkami elementarnymi znanymi nam obecnie odkrytymi na drodze eksperymentów materialnych. Po określeniu przyczyn wytrącenia układu początkowego z równowagi, złamania jego supersymetrii, autor przedstawił graficznie mechanizm tworzenia się dwóch przeciwnych przestrzeni tj. przestrzeni antygrawitacyjnej i przestrzeni grawitacyjnej oraz cząstek ?corpancorp łączących w sobie materię i antymaterię (ciało i ducha). Poznanie budowy przestrzeni naszego Wszechświata umożliwiło autorowi określenie wszystkich możliwych jej wymiarów. Istnienie dwóch przeciwnych przestrzeni doprowadziło do odkrycia istoty czasoprzestrzeni i jej interpretacji graficznej. Ponadto umożliwiło odpowiednią interpretację czasu związanego z określonym ruchem w odniesieniu do każdej z nich a także do powiązania przestrzeni antygrawitacyjnej ze szczególną teorią względności Einsteina i przestrzeni grawitacyjnej z jego ogólną teorią względności. Na koniec autor przedstawił prawdopodobny ruch materii w przestrzeni naszego Wszechświata i związane z nim zjawiska. Według autora całą teorię legitymizuje współczynnik struktury subtelnej alfa, którego interpretację graficzną przedstawił autor podkreślając, że jest to formalność a nie odkrycie w świetle prezentowanej teorii.