Zwiększona Rentgenowska Aktywność Centralnej Czarnej Dziury Drogi Mlecznejj

romkur55 · 24 Września 2015

Trzy rentgenowskie orbitalne teleskopy kosmiczne wykryły zwiększone tempo powtarzania rozbłysków rentgenowskich z reguły spokojnej gigantycznej czarnej dziury w centrum naszej galaktyki Drogi Mlecznej. Naukowcy starają się dowiedzieć, czy jest to normalne zachowanie, które było niezauważone z powodu ograniczonych kontroli, lub rozbłyski te są wywoływane przez ostatnie bliskie przejście tajemniczego, zakurzonego obiektu.

Połączenie informacji długich kampanii monitorowania przez obserwatorium rentgenowskiego Chandra NASA, ESA XMM-Newton, z obserwacji prowadzonych przez satelitę Swift astronomowie byli w stanie dokładnie śledzić aktywność czarnej dziury Drogi Mlecznej w ciągu ostatnich 15 lat. Supermasywna czarna dziura, Sagittarius A, waży nieco ponad 4 mln razy więcej niż masa Słońca. Promieniowanie rentgenowskie jest wytwarzane przez gorący gaz płynący w kierunku czarnej dziury.

Badania wykazywały, że Sagittarius A (Sgr A w Skrócie) produkuje jeden jasny rozbłysk promieniowania X co dziesięć dni. Jednak w ciągu ostatniego roku, nastąpił dziesięciokrotny wzrost w tempie jasnych rozbłysków z Sgr A *, czyli jeden rozbłysk każdego dnia. Wzrost do dziesięciu rozbłysków nastąpił wkrótce po bliskim podejściu do Sgr A przez tajemniczego obiektu o, nazwie G2.

Od kilku lat, śledziliśmy emisję rentgenowskiej z Sgr A. Obejmowało to również bliskie przejście tego zakurzonej obiektu ", powiedział Gabriele Ponti z Instytutu Maxa Plancka Fizyki Pozaziemskiej w Niemczech. "Nieco ponad rok temu, myśleliśmy, że nie ma to żadnego wpływu na Sgr A , ale nasze nowe dane wskazują na możliwość, że może to nie być prawdą.

Początkowo astronomowie sądzili że G2 był wydłużonym obłokiem gazu i pyłu. Jednak pod koniec 2013 roku po przejściu blisko Sgr A, jego wygląd nie wiele się zmienił, poza tym, że został nieco rozciągnięty przez grawitację czarnej dziury. To doprowadziło do nowych teorii, że G2 był nie tylko chmurą gazu, ale gwiazdą otuloną w zakurzonym kokonie.

"Nie ma powszechnej zgody co do G2", powiedział Mark Morris z University of California w Los Angeles. "Jednakże fakt, że Sgr A * stała się bardziej aktywna, nie długo po przejsciu G2 zapadają sugestie, że materia spadająca z G2 mogła spowodować wzrost szybkości zasilania czarnej dziury".

Mimo że czas przejścia G2 jest związany ze wzrostem promieniowania rentgenowskiego z Sgr A, to intrygujący jest również fakt, że astronomowie obserwują inne czarne dziury, które wydają się zachowywać jak Sgr A *. W związku z tym jest możliwe, że zwiększona aktywność Sgr A, może być wspólną cechą wśród innych czarnych dziur i nie jest związane z G2. Na przykład, wzrost aktywności promieniowania X, może być spowodowane przez zmiany w sile wiatrów pobliskich masywnych gwiazd, które podają materię do czarnych dziur.

Jeśli wyjaśnienie G2 jest poprawne, wzrost ilości jasnych rentgenowskich rozbłysków będzie pierwszym znakiem nadmiaru materiału spadającego na czarną dziurę, spowodowanego bliskim przejściem ponieważ chmury. Pewne ilości gazu prawdopodobnie zostały zdjęte chmurze i przechwycone przez grawitację Sgr A. To wtedy mogła rozpocząć się interakcja z gorącym materiałem płynącym w kierunku czarnej dziury, skupiająca gaz w kierunku czarnej dziury, który może być później pochłonięty przez Sgr A.

Referat oparty o omówione wyniki został zaakceptowany przez Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. Przedruk jest dostępny online. Marshall Space Flight Center w Huntsville, Alabama, zarządza programem Chandra dla Science Mission Directorate NASA w Waszyngtonie. Smithsonian Astrophysical Observatory w Cambridge, Massachusetts, kontroluje operacje naukowe i lotu Chandra.