Znajdź zawartość

Wtorkowy wieczór przyniósł wiele niespodzianek. Święta minęły pod znakiem zapalenia oskrzeli i jak na złość choróbsko nie chce się ode mnie odczepić, pozostawiając po sobie kaszel gruźlika z kilkuletnim stażem. Z tego też powodu nie śledziłem prognoz co by sobie smaku przypadkiem nie narobić. Święta przeszły pod znakiem zasnutego nieba (jeśli już się przetarło, to seeing był tak kiepski że żal było nawet łeb podnosić), więc nie robiłem sobie nadziei że w tym roku coś się jeszcze wydarzy. Aż tu nagle... wracam ze spotkania planszówkowego ze znajomymi, wychodzę z metra i patrzę. Niemal na wprost mnie pięknie widoczny Orion. No nie pomyślałem, takiej szansy nie mogę przegapić. Szybko poszedłem do domu, przyodziałem się konkretniej (kto by się spodziewał, że przez 24h różnica temperatur będzie wynosić 15 stopni), zabrałem lornetkę 10x60 i dawaj. Mimo, że warszawski Ursynów nie jest zbyt dobrym miejscem do obserwacji, to charakterystyczną gromadę Trapez widać było okiem nieuzbrojonym. Lornetka pokazała trochę więcej szczegółów, ale sensacji nie było. Banałem było odszukanie M44 która chyba nawet pod miejskim niebem nie zawodzi, podobnie jak Hiady. Rozochocony postanowiłem skierować się w stronę w stronę Jednorożca, żeby wyłowić nie tyle Choinkę, co S Monocerotis oraz oczami wyobraźni zobaczyć Mgławicę Stożek. O ile wyobraźnia zadziałała, to tego pierwszego pewien nie jestem. Apetyt rósł, jednak wstrętne choróbsko dało się we znaki i po 40 minutach, z lekkim niedosytem wróciłem do domu. Mimo skromnej długości jestem zadowolony z (chyba) ostatniej w 2015 roku obserwacji