Symulator wychylenia lornetki na statywie - ile nieba się traci

[Piotr K.]

Hej :) Jestem na etapie rozważań nad zakupem czegoś o aperturze większej niż posiadana lornetka 15x70, i oczywiście ponownie pojawił się ten sam dylemat co kiedyś - "lornetka [wieksza] czy teleskop?" :) Teleskop to m.in. możliwość łatwej obserwacji w zenicie, dlatego postanowiłem sprawdzić, ile nieba tak naprawdę się traci, używając lornetki na statywie foto. Z doświadczenia wychodzi mi, że maksymalny kąt pod jakim można jeszcze w miarę wygodnie obserwować lornetką na statywie to ok. 60-70 stopni. Więc zrobiłem tak:

 

Wziąłem obrotową mapkę nieba, i odrysowałem z niej kontur "okienka" oraz linie kierunków świata. Każdą linię podzieliłem mniej-więcej na trzy równe części, i zaznaczyłem kreseczkę w odległości 1/3 od zenitu (bo przecięcie linii to zenit, no nie?). Następnie kreseczki te połączyłem owalem, rysowanym odręcznie i na oko, tak, aby w miarę dokładnie odpowiadał kształtem dużemu owalowi całego "okienka" mapy. Powstałą figurę wyciąłem i przykleiłem na mapce nieba tak, aby punkty przecięcia linii na mapce i na owalu się pokrywały.

 

O ile dobrze rozumiem, mam obecnie symulator tego co widać przez lornetkę umieszczoną na statywie foto, mającą efektywny zakres wychyłu od 0* do ok. 66* nad horyzontem. To co zasłania wycięty przeze mnie owal to niebo od 66* w górę, aż do zenitu. Dzięki temu mogę sobie łatwo sprawdzić, kiedy dany obiekt będzie w zasięgu wygodnych obserwacji lornetkowo-statywowych.

 

Pytanie brzmi - czy moje rozumowanie jest słuszne?

 

 

 

[Panasmaras]

Masz rację i nie masz jednocześnie ;)

Masz, bo symulacja jest ok, ale nie masz, bo lornetka na statywie nie przekreśla obserwacji w zenicie. A przepis na nie jest dość prosty:

1. siadasz na krzesełku z oparciem

2. przechylasz lornetkę razem ze statywem na siebie (odrywając najdalszą nogę statywu od ziemi)

3. stajesz się trzecim punktem podparcia - lornetka nie jest aż tak stabilna, ale cały zenit jest twój :)

[Piotr K.]

Heh, z tym przechylaniem to racja, i też tak robię :) Ale traktuję to raczej jako rozwiązanie awaryjne, bo jednak obraz trochę wtedy lata. A poza tym od czasu gdy miałem okazję polukać przy użyciu żurawia jestem fanem obserwacji na stojąco, w postawie w pełni wyprostowanej. Obserwacje krzesełkowe to taka trochę "zasiadka" - tezeba usiąść, umościć się, postawić bliżej statyw, znaleźć obiekt, ustawić wysokość i kąt lornetki, coś tam poprawić, nogi ułożyć tak żeby nie kopać w statyw - robi się z tego cała operacja ;) A jak już się w końcu człowiek odpowiednio skonfiguruje, tworząc razem ze statywem coś w rodzaju dwuelementowego puzzla 3D, to potem odplątanie się, np. żeby zmienić obiekt, albo podejść do stanowiska kumpla z innym sprzętem, to znowu cała następna operacja. Na stojąco wrażenie jest kompletnie inne, całkowita wolność, chcę to stoję i się gapię, chcę to odchodzę a lornetka czeka, nic nie muszę przestawiać - jest to niesamowicie wygodne. No i dodatkowo "rock solid" obraz, gdy żadną częścią ciała nie dotyka się sprzętu przy obserwacji :) Dlatego kombinuję nad odpowiednio wysokim statywem - bo statyw jest jednoelementowy i bardziej poręczny niż żuraw z przeciwwagą.

OK, dzięki za info że te moje założenia z przysłonięciem części mapki są słuszne. Może skołuję kawałek półprzezroczystej folii i przykleję ją na stałe, na spodniej stronie "okienka".