Zaćmieniowe olśnienie

[Perseus]

                   Mój ostatni wypad pod niebo miał miejsce w Marcu lub w Kwietniu, w sumie nie pamiętam, ale wiem, że było to dawno. Nie sądziłem, że następne obserwacje, co prawda krótkie, przeprowadzę podczas największej pełni w 2015 roku.

                   Nie wiedząc, czego się spodziewać po zaćmieniu, notabene moim pierwszym ( 15.06.2011 roku niestety pogoda nie dopisała) ustawiłem budzik na 03:40. Całe szczęście myśl o zbliżającym się wydarzeniu nie dawała mi spać i obudziłem się kilka minut po trzeciej. Spojrzałem przez okno, na niebie szybko wiły się niskie chmury, trochę się zaniepokoiłem, ponieważ chmur miało przybywać. Na szczęście Księżycowi one nie przeszkadzały. Od razu rzuciła mi się w oczy lekko "nadgryziona" tarcza. Z zbiegiem czasu "łysy" coraz bardziej zatapiał się w cieniu Ziemi. 

Zabrałem lornetkę 10x50 i wybiegłem na dwór, Księżyc w około 70% był pochłonięty, takiego sierpa nie uświadczyłem jeszcze w swoim życiu. Chmury przeszły w mgłę, Księżyca ubywało, a na niebie pojawiało się coraz więcej gwiazd, które biły po oczach!                 Najbardziej emocjonującym momentem dla mnie było, gdy Naszego Satelity zostało raptem odrobinę, a reszta biła czerwienią. Nie dziwie się, że kiedyś przypisywano do tego wydarzenia kataklizmy, wojny i apokalipsę, bo sam tak się czułem :)

                Najlepsze natomiast przyszło, gdy łysy pogrążył się całkowicie w cieniu... Droga Mleczna sięgająca za Woźnicę, po prostu bajka. I tak rozpocząłem swoją wędrówkę po znanych, ale dawno nie odwiedzanych obiektach.

Na pierwszy ogień oczywiście poszła M 42, królowa zimowych nocy, w lornetce prezentowała się dobrze, choć w głowie tkwił mi jej widok z 10 calowego teleskopu i Es`a 8.8 mm. Jak zimowo, to oczywiście i Bliźnięta i tu padła M 35. Następnie przeskoczyłem do Adromedy i tu obserwowałem dobrze widoczną gołym okiem galaktykę Adromedy. Prezentowała się wspaniale, tu na pewno wygrywa lornetka, zajmowała prawie pół pola widzenia, widoczne jasne jądro z obrzeżami. Zajrzałem jeszcze do chichotek, gromad otwartych w Woźnicy, Kasjopei. 

     Długi czas patrzyłem na niebo gołym okiem, chcąc chyba chłonąć całym sobą tą chwilę. Co rusz mój wzrok wędrował do Księżyca, zachodzącego Łabędzia i wschodzącego Lwa wraz z iskrzącą się Wenus.  Nie odkryłem dzisiaj Ameryki, ale dzisiejsze zaćmienie przypomniało mi co wspaniałego jest w naszym hobby. Przeprowadzić nawet tak drobne obserwacje, w takich okolicznościach... bezcenne :)

Miłego!

 

[m.m.]

Ja też nie mogłem się powstrzymać oglądania obiektów DS przez lornetkę w maksymalnej fazie zaćmienia Księżyca.

Moja pierwsza Emka tej nocy to standardowo Mgławica Oriona. 

Później jeszcze wędrówki po drodze mlecznej i Wenus.

Czemu ten Księżyc na siebie nie może zwrócić uwagi...?! ;)

[pguzik]

Księżyc był magiczny i magnetyzujący, zwłaszcza w połączeniu z tymi wszystkimi gwiazdami, które jasno świeciły tuż obok niego, ale kto patrzyłby na niego przez ponad godzinę?

Ja w czasie zaćmienia spojrzałem sobie na komety: C/2014 S2 (PANSTARRS) i 67P/Churyumov-Gerasimenko ;).