megrez23

Cześć. Miałem ostatnio okazję u Irka oglądać jego szkice "na żywo", one naprawdę oddają subtelność wizualnych obserwacji. To prawdziwe perełki. Pozdrawiam Jarek

11.11.2022. Kolejna obserwacja w czasie której widoczne już były Sinus Sabaeus oraz Sinus Meridiani jako wyraźnie ciemniejszy obszar na powierzchni Marsa. Trochę dalej Margaritifer Sinus oraz Aurorae Sinus. Najlepiej w czasie obserwacji był widoczny kompleks Mare Acidalium. Ty razem udało się również zastosować Fujiyama HD-OR 4 mm, co dało 225 krotne powiększenie. Muszę przyznać, że można było dostrzec w chwilach wolnych od turbulencji delikatne pojaśnienia w głębi tarczy Planety, jakby odcienie ceglanego koloru, a sam Mars przypominał tego z niektórych fotografii. No cóż, im lepsze warunki tym bardziej ED 120 mnie pozytywnie zaskakuje. Pozdrawiam Jarek PS [email protected] po wczorajszej obserwacji dochodzę do wniosków, że filtry nawet te szare w przypadku naszych teleskopów są zbędnym gadżetem. Lepiej inwestować w jeszcze większy.............., bo jak mówi stare przysłowie: "masz jeden refraktor, kup drugi większy"😀

Erik68, zwracam się tak udając, że nie znam imienia.😁 Bardzo dobry sposób na zachowanie układu gwiazd w szerokim polu i skupieniu się na obserwowanym obiekcie. Zastanawiam się, czy nie wykorzystać go przy szkicowaniu DSO w Newtonie przy mniejszym polu w większych powiększeniach. Wiesz o czym piszę. Za dużo czasu zwracam na układ gwiazd niż na samym obiekcie. Dzięki temu łatwiej byłoby zachować proporcje oraz położenie wśród gwiazd rysowanego obiektu. Tylko czy w ten sposób nie zatraci się sztuki szkicowania, którą posługiwali się obserwatorzy wiele lat wstecz? Oczywiście Twój szkic "na gotowo", jak zawsze najwyższych lotów! Pozdrawiam Jarek PS "nie rysuj po książkach długopisem" 😁

11.11.2022 Udało się dzisiaj przez wzrostem zamglenia. Przed szkicem przy brzegu Jowisza były widoczne Io oraz Europa, które "nagle" zniknęły za jego tarczą. Najważniejsze, że mogłem dostrzec "wąsiska", które wyszły z północnego pasa równikowego. Pozdrawiam Jarek

09.11.2022. Tym razem mgła i trochę lepszy seeing niż poprzednio. Na tarczy Marsa zaczynają pokazywać się znane i rozpoznawalne obszary. Na północy bez wątpienia Mare Acidalium stanowiące na szkicu jedną całość z Niliacus Lacus. Bardziej na południe Mare Erythraeum, a wzdłuż równika Aurorae Sinus oraz Margaritifer Sinus. Przy terminatorze majacząca Sinus Meridiani. Pozdrawiam Jarek

[email protected] nawiąże jeszcze raz do Twojego pytania, ponieważ podczas wczorajszego obserwowania i szkicowania tj. 09.11.2022 mam jeszcze pewne przemyślenia. Zdaje sobie sprawę, że nic nowego nie wymyślę, ponieważ wszystko zostało już sprawdzone i napisane, ale podzielę się moimi przemyśleniami. Nie zamierzam nikomu nic narzucać i udowadniać. 1.Warunkiem udanych obserwacji planetarnych przede wszystkim jest seeing. Pomijam kwestie od czego on zależy, możliwości sprzętowe oraz zdolności postrzegania każdego obserwatora. 2.Wczoraj po raz kolejny przekonałem się, że zastosowanie filtra kolorowego w tym przypadku pomarańczowego nie przyniosło oczekiwanego rezultatu. Owszem efekt turbulencji został trochę zamaskowany, a niebieskawe obszary przyciemniały nabierając brązowej barwy, ale ilości szczegółów to nie poprawiło. Nie mówię nie kolorowym filtrom, ale ostatnio jakoś wolę Marsa w naturalnych kolorach. 3.Tutaj dochodzimy do sedna, moich przydługich wywodów. Około 23:00 zaczęła gęstnieć mgła, przyciemniając tarczkę Planety i maskując średniej jakości stabilność atmosfery. Wszystko stało się bardziej wyraziste, a Mars pozostał w naturalnych kolorach. Myślę, że najlepszym rozwiązaniem będzie zastosowanie pojedynczego filtra szarego dobrej jakości. Do polaryzacyjnego nie jestem przekonany ze względu na ilość szkła. Niektórzy używają filtrów neodymowych. Miałem Baadera, nie odczułem poprawy w dawanych obrazach planet. Pozdrawiam Jarek

W ED120 nie stosuje żadnych filtrów, żeby nie wprowadzać dodatkowych elementów do układu. Mam filtr Baader Orange, ale bez dobrego seeingu niestety on zbyt wiele nie wnosi w moim refraktorze. Robiłem próby. Ten układ w dobrych warunkach sam się obroni, ale o tym cisza, żeby się nie przeniosły na FA dyskusje z sąsiedniego Forum.🤣 Pozdrawiam Jarek

06.11.2022. Poniżej szkic wykonany przy bardzo niestabilnych warunkach, jakże dobrze znanym wśród obserwatorów planet. Przejściowe zachmurzenie na przemian z niemal krystalicznym niebem, a do tego typowy seeing. Co było widać? Błyszczący biegun północny, Mare Acidalium, zlane w jedną całość Mare Erythraeum z Margaritifer Sinus oraz trochę nieregularne pojaśnienie na południu. Może w ten obraz wtapiało się jeszcze malowniczo Sinus Lacus? Trudno stwierdzić. Gdybym był astro-świeżakiem od razu poszedłbym w większą aperturę, bo przecież większy może więcej. Na szczęście pamiętam wiele lat wstecz kiedy walczyłem 8-10 calowymi Newtonami, czy też mniejszymi MAK-ami z planetami i tak, naprawdę ciężko było, czy też jak kto woli rzadko uzyskać obrazy, które by potwierdzały przewagę jednych nad drugimi w tejże materii. Generalnie jest trudno zobaczyć jakieś szczegóły. Nie spodziewam zresztą szału w czasie tej opozycji. Średnica Planety w czasie największego zbliżenia o ile dobrze pamiętam wyniesie 17,1". Trzeba zarzucić wędkę i cierpliwie czekać, może następnym razem zamiast płotki złapie się szczupak. To chyba na tyle tym razem. Pozdrawiam Jarek

Cześć. Dzisiaj wahałem się chwilę we wskazaniu Io oraz Europy, ale ostatecznie trafiłem poprawnie. Pozdrawiam Jarek

„Zawsze kiedy spoglądam przez teleskop na Czerwoną Planetę zastanawiam się czymże są widoczne na jej powierzchni rozmaitych kształtów i wielkości liczne ciemniejsze obszary. Czy są to morza i zatoki krystalicznej wody pełne różnorodnych gigantycznych stworzeń, rozlane na obszarze monstrualnej ceglanej pustyni smaganej bezlitośnie lodowatym wiatrem? Czy może stanowią one jednak lądy pokryte bujną roślinnością w której znajdują schronienie niezliczone gatunki ptactwa, jadowitych gadów oraz żądnych krwi drapieżników? Byłyby one wtedy, jak kontynenty skąpane w bezmiarze rdzawego budzącego niepokój oceanu. Niektórzy badacze nawet twierdzą, że zaobserwowali na Marsie kanały* irygacyjne biegnące prostymi liniami od stref biegunowych będących bez wątpienia magazynami zamrożonej wody w kierunku tychże oaz marsjańskiego życia. Stanowić to może podstawy, aby przypuszczać że na sąsiedniej Planecie zamieszkuje zaawansowana cywilizacja być może na tyle, żeby pomóc nam rozwiązać najważniejsze problemy. A co jeśli okaże się wroga i nienawistna? Któż dzisiaj zna odpowiedzi na tak frapujące pytania? Drugą, jakże nieliczną grupę naukowców stanowią bardziej sceptycznie nastawieni do istnienia tak zaawansowanego systemu nawadniania obszarów równikowych. Owi niedowiarkowie twierdzą naiwnie, iż owe struktury są jedynie złudzeniem optycznym, któremu rzekomo mieliby ulegać ziemscy obserwatorzy. Może w niedalekiej przyszłości ludzkość oderwie się od Ziemi wysyłając w kierunku Marsa statki powietrzne pełne instrumentów do badania jego powierzchni i istniejących tam form życia. Dzisiaj możemy jedynie spoglądać z zaciekawieniem przez nasze lunety w jego kierunku zastanawiając się nad odpowiedzią.” A.D.1822 *Pierwszą osobą, która użyła słowa kanał, aby opisać cechy morfologii Marsa, był Angelo Secchi, który w roku 1858 dostrzegł spore struktury na powierzchni planety. Jednak Secchi nie dostrzegł żadnych prostych linii. Dopiero doniesienia włoskiego astronoma Giovanniego Schiaparellego o zaobserwowaniu prostych linii na powierzchni Czerwonej Planety podczas opozycji Marsa w roku 1877 wywołały dyskusję na ten temat wśród astronomów. Schiaparelli nazwał proste linie słowem canale (liczba mnoga canali), które mogło oznaczać sztuczne kanały albo dukty wodne, czy też kanały w znaczeniu przejścia lub połączenia między dwoma punktami. Niektórzy naukowcy doszli do wniosku, że proste linie muszą być dziełem istot inteligentnych. Według tych badaczy hipotetycznie Marsjanie mieli budować kanały, aby nawodnić równikowe obszary swojej planety. Jednym z najznamienitszych propagatorów tej idei był Percival Lowell.

Zawsze kiedy obserwowałem Jowisza i jego satelity zastawiałem się, który jest który. Teraz mam klucz do rozwiązania tej zagadki. Pozdrawiam Jarek

Cześć. Tak sobie siedzę na balkonie i obserwuję tranzyt WCP w słabych warunkach seeingowych. Przypomniał mi się Twój temat na FA. Myślę, muszę spróbować. Udało się!😁 😁 Ganimedes jest trochę, ale wyraźnie jaśniejszy od pozostałych, natomiast Io w dobrych warunkach jest lekko pomarańczowa. Może nie jest jakiś wyczyn, ale jest to dobry trening dla każdego obserwatora i okazja do doskonalenia swojej spostrzegawczości. Pozdrawiam Jarek

01.11.2022. Kolejny balkonowy Jowisz. Pomimo nie najlepszych warunków dosyć dobrze widoczne pasy i strefy. Widok w okularze oczywiście przewyższa ten na papierze. Cóż bez owali i tak przyjemny widok. Pozdrawiam Jarek

01.11.2022. Zapowiadało się mało obiecująco, obraz drgał i falował uniemożliwiając dostrzeżenie czegokolwiek, ale po pierwszej wszystko zaczęło się uspokajać tak, że mogłem nawet korzystać z okularu Fujiyama HD-OR 4 mm (x225). Ostatecznie jednak obserwowałem i rysowałem korzystając z Baader Genuine Ortho 5 mm (x180), ponieważ większe powiększenie nie wnosiło nic nowego w czasie obserwacji oprócz większej wrażliwości na niestabilność atmosfery. Na poniższym szkicu na południu widoczne ukośne pasmo to Mare Sirenum, w rejonie bieguna północnego wyraźne jaśniejszy obszar spowity szronem. Wspomnę jeszcze, że na północy mamy marsjańską wiosnę, a na południowej półkuli jesień. Niestety widoki Marsa nie są takie jak te na szkicach, które możemy spotkać przeglądając serwis Pochmurne Noce, ale dla mnie jest już magia w okularze. CM 146° Pozdrawiam Jarek Grafika ze S&T w postach z 29 oraz 30 października powinna być zorientowana odwrotnie w poziomie.

30.10.2022. Kolejny szkic Marsa z widocznymi daleko wysuniętymi na południe "morzami" Cimmerium oraz Sirenum. Na północy wyraźnie widoczny jaśniejszy obszar wyraźnie odcięty od reszty planety. Są to pozornie najmniej ciekawe rejony Marsa pozbawione szczegółów. Pamiętajmy jednak, że w tym rejonie na tarczy Czerwonej Planety możemy dostrzec największy wulkan w Układzie słonecznym - Olympus Mons. Niestety nie maiłem jaszcze możliwości zobaczenia go przez teleskop. Góra Olimp wznosi się na 21 287,4 m nad średni poziom planety i 26-27 km ponad otaczającą wulkan równinę. Mierzy 624 km średnicy u podstawy, wyraźnie zaznaczonej skarpami o wysokości dochodzącej do 6 km. Znajdujący się na wierzchołku krater ma długość 85 km, szerokość 60 km oraz głębokość 3 km. PS O godzinie 02:59 zerkałem na telefon i mogłem po raz pierwszy zobaczyć zjawisko, które jest "manipulacją czasem", a mianowicie wyświetlacz pokazał po 02:59 godzinę 02:00. Pozdrawiam Jarek