megrez23

22 października 2021. Warunki jak poprzedniej nocy, czyli silne podmuchy wiatru, ale tym razem seeing nadspodziewanie bardziej stabilny. Krater Langrenus, to jeden z czterech dużych kraterów uderzeniowych Księżyca leżących na sześćdziesiątym stopniu długości selenograficznej wschodniej. Jest położony najdalej na północ z wymienionych poniżej. Idąc na południe od Langrenusa trafimy kolejno na Vendelinusa, Petviusa oraz Furneriusa. Przy odpowiedniej fazie kratery stanowią jednocześnie bardzo ciekawy obiekt obserwacji. Krater ma średnice 132 km oraz głębokość 2,7 km. Nazwa krateru pochodzi od nazwiska flamandzkiego astronoma – Michael van Langren, który jako pierwszy naszkicował mapę Księżyca nadając nazwy formacjom geologicznym. Można powiedzieć, że mamy z Michaelem podobne upodobania co do szkicowania powierzchni naszego satelity, z tym że ja robię to bardziej szczegółowo, ha ha ….😉 W poście wykorzystałem zrzut ekranu Moon Atlas 3D.

21 października 2021. Wietrzna pogoda, bezchmurne niebo i Księżyc kuszący swoim blaskiem. Co jakiś czas podmuchy wiatru targają długą tubą testowanego achromatu. Muszę przyznać, że nie spodziewałem się owocnych obserwacji, ale dla chcącego nic trudnego. Po dłuższej przerwie kolejny szkic maleńkiego księżycowego obszaru obejmujący kratery Gauss oraz Berosus. Wiem, że się powtarzam, ale ubolewam nad swoją ułomnością artystyczną i niemożliwością oddania piękna obserwowanych obiektów na papierze. O wadach i zaletach achromatu Evostar 102 Sky Watchera nie będę się tutaj rozpisywał, ponieważ każdy kto miał do czynienia ma już własne zdanie na jego temat. To może trochę teraz o naszych bohaterach. Gauss jest dużą strukturą uderzeniową, należącą do kategorii formacji księżycowych zwanej murowaną równiną. Oznacza to, że ma średnicę co najmniej 110 kilometrów, z nieco zapadniętym dnem i niewielkim lub żadnym masywem centralnym. Średnica Gaussa to 177 km, a jego głębokość 3,6 km. Krater Berosus został nazwany na cześć babilońskiego astronoma Berossosa. Jego średnica wynosi 75,2 km, a głębokość 4,5 km.

9 października 2021. NGC 650/651, to mgławica planetarna wpisana do katalogu Messiera pod numerem 76. Znana jest dobrze jako Mgławica Małe Hantle, a także jako mgławica Korek, mgławica Motyl oraz mgławica Sztanga. Jest to obiekt, w którym możemy dostrzec dosyć dużo detali bez korzystania z filtrów, mniej więcej tak jak na poniższym szkicu. Przy zerkaniu udało mi się również zauważyć, że mgławica jest "zanurzona" w nieregularnej mglistej poświacie /niestety nie wyszło to na poniższym szkicu/. Kolejny szkic to galaktyka eliptyczna NGC 7457. Co prawda szału nie ma przy aperturze 12 cali, ale jak każdy nawet najsłabszy obiekt zasługuje na uwagę. Na razie to wszystko co "zebrałem" pod ciemnym niebem. Pozdrawiam Jarek

8 października 2021. Kolejna okazja na szkice i obserwacje odległych wysp Wszechświata. Sprzęt jak zwykle, GSO 12" - f/5, kilka okularów, atlas i ciemne niebo przecięte pasmem Drogi Mlecznej wspomnianej w tytule tematu. Pierwszy szkic znana para galaktyk. NGC 7332, można dostrzec jaśniejsze jądro oraz soczewkowaty kształt - jakby nieco zwichrowany. NGC 7339, jawi się jako słaba podłużna mgiełka niekoniecznie jednolita. NGC 7331, jasne jądro otoczone dyskiem, odcięte z lewej strony /szkic/ pasmem ciemnej materii, a to wszystko jeszcze w delikatnej mglistej poświacie. Na szkicu widoczna jest również NGC 7335.

11 września 2021. Tym razem przyglądam się galaktykom korzystając z Pentaxa XL 5,2 mm. Pierwszy szkic to galaktyka spiralna NGC 7013, którą możemy znaleźć w gwiazdozbiorze Łabędzia. Udało mi się dostrzec centralną część obiektu. Drugi szkic to galaktyka eliptyczna NGC 7052 znajdująca się w gwiazdozbiorze Liska. W centrum galaktyki znajduje się supermasywna czarna dziura o masie ok. 300 milionów mas Słońca, otoczona pyłowym dyskiem o średnicy 3700 lat świetlnych.

8 września 2021. Kolejne szkice mgławic planetarnych z Newtona GSO12"/f/5. Tym razem wykonane z wykorzystaniem okularu TS Planetary HR 3,2 mm. To już powiększenie 469X. NGC 40 - bez problemu widoczne łukowate pojaśnienia oraz niby porzeczkę przechodzącą przez środek. Bardzo wdzięczny obiekt obserwacji. NGC 7354 - tutaj w moim przypadku o szczegóły trudno. Mgławica wydaje się mieć jedną połowę jaśniejszą od drugiej.

Miałem okazję kilka razy zerknąć u kolegi Erika przez taki okular. Jakoś mnie nie oczarował dawanym obrazem, a jego pole widzenia 100 stopni nie przypadło mi do gustu. Może jestem jakiś dziwny, ale wolę mniejsze pole pozbawienie wad.

Jeśli sobie dobrze przypominam widziałem składnik B w tym okresie dwa lub trzy razy. Na pewno spróbuję jeszcze raz w tym sezonie Makiem 150, a być może jakimś refraktorem... Muszę przyznać, że sam byłem zdziwiony tym co zobaczyłem. Pozdrawiam Jarek

Fajna zabawka na tym zdjęciu powyżej🤣.

4 października 2021. Kolejny szkic Jowisza z refraktora achromatycznego Evostar 102. Na tarczy widoczny cień Kallisto oraz Ganimedes wyłaniający się z blasku tarczy planety. Szkicowałem od 20:10 do 20:20, seeing w skali Antoniadiego oceniam na III. Niebo czyste, przejrzystość 5,5/6, chociaż na południu pod Jowiszem zaczęły wyłaniać się przez chwilę chmury. Powiększenie 110 razy, okular Fujiyama HD-OR 9 mm. Baader pryzmat 32 mm. Tak to mam podpięte do teleskopu.

Ostatnio na sąsiednim Forum wielu użytkowników rozpaliła do czerwoności dyskusja nad wyższością refraktora nad Newtonem /dla niewtajemniczonych dodam tylko, że mowa tam o sprzętach wypasionych i dopracowanych/. Powyższe oraz szkice zamieszczane z refraktorów na różnych forach skłoniły mnie do zakupu takiego. Dodam tylko, że przed zakupem takiej konstrukcji przez długie lata odstraszała mnie skutecznie aberracja chromatyczna /dużo o niej słyszałem, ale nigdy jej nie widziałem wcześniej/ oraz rozmiary, ponieważ obserwacje na EQ5 prowadzę tylko z balkonu. Po zakupie refraktora SW90/910, który mile mnie zaskoczył, kupiłem po krótkim czasie SW102/1000. Okazało się, że ani aberracja, ani wymiary tubusu nie są takie straszne. Zakupiłem również pryzmat Baadera 32 mm ten zwykły, który również okazał się całkiem dobrym wyborem. Poniżej szkic Jowisza z ostatniej nocy. „Powiem szczerze”, widok w okularze daje do myślenia. Obraz niby spokojny, ale cały czas można było odczuć delikatne falowania w atmosferze. Obraz ostry, kontrastowy, aberracja praktycznie pomijalna. Widoczne lekkie zażółcenie obrazu, ale akceptowalne /w MAK-ach 150 oraz 180 lepsze odwzorowanie bieli/. Jeśli w zwykłym achromacie 102/1000 tak widać, to w bardziej zaawansowanym musi być tylko lepiej. Poszukiwania docelowego planetarnego sprzętu balkonowego nadal nie rozstrzygnięte, im więcej sprzętu tym trudniejszy wybór i mętlik w głowie większy.

Hehehe....a ja kierując się tym co Erika68 widział na CN kupiłem dwa refraktory, żeby wyłuskać subtelny detal na planetach🤣

"Nie bój nic!"😁

5, 13 września 2021. Kolejne, tym razem balkonowe szkice Jowisza. Pierwszy i drugi szkic wykonany w bardzo dobrych warunkach seeingowych, jednak obserwując wczoraj odniosłem wrażenie, że MAK 150 SW wzniósł się już na wyżyny swoich możliwości. Przy powiększeniu 110x obraz planety był krystalicznie, czysty i ostry. Pięknie widoczna była Io* wchodząca na brzeg Jowisza, jako maleńka tarczka przesuwająca się powoli ku jego środkowi i znikającą w blasku olbrzyma. Potem widoczny był cień satelity jako czarny punkt sunący leniwie na tle planety. To co udało mi się zobaczyć przeniosłem na papier. Zastanawiam się, czy to już granica możliwości tego MC, czy też udało się komuś w Polsce "wydusić" więcej z takiego teleskopu. Jeśli ktoś może podzielić się swoimi doświadczeniami to zachęcam do tego. *była kochanką Zeusa

4 sierpnia 2021. Kolejny szkic Jowisza teleskopem GSO12"/f,5. Obraz jest bardzo jasny, blask planety utrudnia obserwację subtelnych szczegółów /tak przypuszczam/. Kolory ładne, podstawowe struktury widoczne, ale jednak czegoś jeszcze brakuje do pełni szczęścia, jeśli się nad tym bardziej dogłębnie zastanowić.