jolo

Uhuhu, tego nie wiem :( U mnie po podłączeniu montażu pod MaxIma była zawsze widoczna i myślałem zawsze że ona tam po prostu jest :( Na pewno musi być wprowadzona pozycja geograficzna obserwatora i podłączony montaż. Na pewno w wersjach 5.18 i 5.24 zawsze ją miałem.

Po trzech miesiącach nauki Pixa (ja się uczyłem jego sztuczek, a Pix uczył mnie cierpliwości) w końcu wyszło mi coś, z czego jestem ciutkę bardziej zadowolony, niż z moich poprzednich rezultatów z zestawu MaxIm + PS CS2. Z moich dotychczasowych doświadczeń wychodzi mi, że klatki po kalibracji wychodzą takie same z MaxIma jak z Pixa, ale w MaxImie kalibracja jest wg mnie zrobiona znacznie lepiej z punktu widzenia łatwości obsługi. Natomiast wyrównywanie klatek i kalibracja koloru działa już dla mnie w Pixie lepiej. Podobnie wyrównywanie tła, lokalne kontrasty i temu podobne. Z kolei samo usuwanie szumu już w pluginie Noise Ninja do PS działa dla mnie lepiej, niż podobne opcje w Pixie. Ale jeszcze sporo przede mną, może za kolejne trzy miesiące zmienię zdanie :)

Z tego co pamiętam to właśnie masa równa 12-13 mas Jowisza to wg wielu astronomów granica, powyżej której obiekt staje się brązowym karłem. Poniżej tej masy energia kolapsu ogrzewa obiekt i w pewnym momencie się stabilizuje, ale wewnątrz nie zachodzą reakcje jądrowe. Powyżej tej masy może dojść do syntezy jądrowej helu 3 z deuteru i protonów, powyżej masy równej 50-60 mas Jowisza może zachodzić też synteza helu 4 z litu i protonu. Powyżej masy 75-80 mas Jowisza obiekt może stać się 'udaną' gwiazdą spalającą wodór w hel :) Wg mnie stwierdzenie "Jednak z czasem zaczyna brakować im masy do spalania paliwa jądrowego i wypromieniowywania światła." nie jest nieprawidłowe, bo w brązowych karłach może zachodzić fuzja jądrowa deuteru i litu i rzeczywiście po wykończeniu zapasów reakcje jądrowe ustają. Choć oczywiście zdanie to nie mówi nic o różnicach pomiędzy brązowym karłem i 'zwykłą' gwiazdą, a dodatkowo nie ma zastosowania do obiektu opisanego w artykule, ponieważ ma on masę mniejszą od 12-13 mas Jowisza :) http://www.britannica.com/EBchecked/topic/81685/brown-dwarf http://en.wikipedia.org/wiki/Brown_dwarf http://starchild.gsfc.nasa.gov/docs/StarChild/questions/question62.html http://pl.wikipedia.org/wiki/Br%C4%85zowy_karze%C5%82

QHY5 też bez ST4 za pomocą pulse guide z EQMODa. Z tego co widziałem to jest cały czas tylko jedno okienko EQMODa otwarte i do niego podłączone są oba programy.

Kiedy będziesz używał MaxIma do sterowania montażem i guidowania to oczywiście ten problem nie wystąpi. Nie używałem nigdy Stellarium Scope do kierowania montażem, ale przez jakiś czas sterowałem montażem z MaxIma, a guidowałem PHD - oba programy były podpięte jednocześnie do sterownika EQMOD i działały bardzo dobrze bez rozłączania.

Ładna fotka, ładny kolor gwiazd i galaktyk, ładne tło. Mnie lustrzanką nigdy nie udało się tak ładnie galaktyk sfotografować.

Ciekawy pomysł, muszę sprawdzić czy guiding sam zaskoczy nową pozycję - być może trzeba będzie jakiś skrypt napisać.

Spoko, epilog do tutoriali nagramy razem na zlocie - będzie szukanie supernowej w kiełbasie i PinPoint na iskrach z ogniska :)

Tak, to już na razie wszystko. Na pytanie chętnie odpowiem a jak się zbiorą jakieś życzenia/propozycje na kolejne nagranie to jeszcze coś dogramy :)

11 Autor: Łukasz Socha Miejsce: Nieborowice Data: 2014.02.14,20 Obiekt: Mgławica Rozeta NGC2244 Montaż: HEQ5 Pro Obiektyw: Newton 150/740 + TS komakorr 0.9x Detektor: Atik 383L+ mono Guiding: szukacz + QHY5 Czas ekspozycji: HaRGB 5:1:1:1h, bin1 Akwizycja: Maxim DL Obróbka: Maxim DL + Photoshop CS2

Dzięki, fotki na pewno będę umieszczał i opisy postępów :) Co do wygrzewania to fakt, że to polepsza parametry laminatu, ale wybrałem specjalnie taką żywicę która nadaje się do laminowania ręcznego i dodatkowo nie wymaga wygrzewania (choć można wygrzewać do 60-80C wg instrukcji). Sprawdzę próbne płytki na sztywność przed i po wygrzaniu w piekarniku (ale ani słowa o tym żonie :) )

Oglądałem te pająki, fajnie to wygląda, tylko się trochę obawiam czy dam radę tak dokładnie równolegle te pary ramion poprowadzić. Muszę to przetestować.

Dzięki, zapomniałem napisać w pierwszym poście najważniejszego - jeśli ktoś ma jakieś uwagi, doświadczenia, propozycje w tej materii to będę wdzięczny za podzielenie się :)

Warunki były jakie były, nie było aż tak źle. Mi osobiście szum w tle nie przeszkadza - jak dla mnie bardziej nienaturalne jest wycięte i gładkie czarne tło. To też oczywiście zależy wszystko od monitora na jakim się pracuje - tutaj raczej siedzę w niższej półce sprzętowej :) Obwódki gwiazdek spowodowane są gorszą ostrością na klatkach R, niestety uciekła mi. Można się pobawić i je usunąć, ale retuszem nie lubię się zajmować, może kiedyś :)

No co Ty, taka M86 za rok będzie 8 miliardów kilometrów bliżej skubana. Wg mnie warto poczekać :D PS - to było do Jacka :)

Zabieram się za to jak pies do jeża, od ponad roku czytam i czytam i w końcu kupiłem niezbędne materiały i będę kleił węglowy tubus do mojego lustra 8" f/4 z przeznaczeniem na astrograf. Lustro jest 1/25L więc powinno mieć odpowiednie środowisko pracy :) Temat rozpoczynam, żeby się jakoś bardziej zmobilizować, nie żebym miał już coś do pokazania :D Założenia mam takie: tubus będzie 'kanapkowy' - w środku mata przekładkowa 3mm, po obu stronach tkanina węglowa. Tubusy kanapkowe są trudniejsze w późniejszej obróbce, ponieważ każde miejsce mocowania celi, wyciągu czy pająka trzeba wzmocnić wstawkami z metalu albo innymi, ale są sztywniejsze i tańsze jeśli chodzi o materiał węglowy. laminowanie będzie ręczne na formie własnej produkcji. Forma składa się z krążków wyciętych z płyty OSB 18mm i umieszczonych na pręcie, na których nawinę kilka warstw folii PCV introligatorskiej, następnie zaciśnięte to folią stretch i pomazane separatorem. Mam nadzieję że taka konstrukcja później umożliwi łatwe rozebranie formy. cela LG klasyczna, lekka z aluminium z miejscem na wentylator. Wg PLOPa 6 punktów podparcia wystarcza do mojego lustra. pająk - tu jeszcze nie mam sprecyzowanych myśli. Na początku chciałem łukowy, żeby się pozbyć spajków, ale teraz skłaniam się do klasycznego z czterema ramionami. Możliwe że ramiona zrobiłbym z karbonu Teraz czas na pierwsze próby. Czekam aż mi w garażu temperatura wzrośnie do 20C i będę robił dwie płytki - jedną z dwóch warstw tkaniny z żywicą, druga taka sama, tylko przełożone Corematem 3mm. Sprawdzę na nich możliwości obróbki, sztywność, wiercenie otworów i porobię inne crash testy :) Płytka bez Corematu po to, żeby przetestować czy takie coś się nada na ramiona pająka.

Jestem na 100% pewny że na kolejnych zlotach Łańcuch wciąż tam będzie :) Niestety miałem strasznie zapaskudzone filtry, a nie zdążyłem zrobić flatów :( A sztuczne flaty jakoś mi nie wychodzą, jeszcze przysiądę do tego może kiedyś, teraz pora na klejenie większego teleskopu >:D Tyle też ma, to chyba nie wina forum.

Gromada galaktyk w Pannie odległa jest od nas o około 50 milionów lat świetlnych i zawiera około 2000 galaktyk. Obserwacje prowadzone przez HST pozwoliły w niej odkryć ponad 11 000 gromad kulistych rozmieszczonych wokół galaktyk tej gromady. Kilka galaktyk tej gromady tworzy na niebie charakterystyczny ciąg nazywany Łańcuchem Markariana od nazwiska ormiańskiego astrofizyka B.E. Markariana, który w latach sześćdziesiątych ubiegłego stulecia wykazał, że przynajmniej kilka z nich porusza się w przestrzeni w sposób spójny. Największe galaktyki tego ciągu to eliptyczne olbrzymy M86 i M84. Niedaleko nich znajdziemy parę galaktyk - zdeformowaną NGC4438 oraz mniejszą NGC4435. Obie te galaktyki tworzą parę nazywaną często Oczy. Deformacje w galaktyce NGC4438 mogą być spowodowane przez zbliżenie obu tych galaktyk, które miało miejsce około 100 milionów lat temu, a więc w skali kosmicznej całkiem niedawno. Jednak dzięki obserwacjom z Obserwatorium Kitt Peak uzyskanym kilka lat temu odkryto długie na 400 tysięcy lat świetlnych pasmo zjonizowanego wodoru łączące galaktykę NGC4438 z galaktyką eliptyczną M86 i inna z teorii mówi, że powodem deformacji NGC4438 są właśnie interakcje z eliptycznym olbrzymem M86. Galaktyki w tej gromadzie są rozmieszczone w przestrzeni dość gęsto, dlatego takie zderzenia pomiędzy nimi zachodzą stosunkowo często. Oprócz tych najbliższych galaktyk na zdjęciu zarejestrowało się sporo mniejszych i bardziej odległych obiektów. IC3355 to dość ciekawy obiekt - nieregularny, błękitny kłak w górnej, środkowej części zdjęcia. Galaktyka położona jest w pobliżu NGC4438, ale zbliża się do nas z prędkością około 10 km/s. Obserwacje radioastronomiczne wykazują obecność obłoku wodoru łączącego galaktyki IC3355 oraz NGC4438, co może wskazywać na wspólne epizody w przeszłości. Z pomocą serwerów SDSS udało mi się zlokalizować dwie odległe galaktyki o przesunięciach ku czerwieni 0.391 oraz 0.482, czyli wg kalkulatora http://www.kempner.net/cosmic.php odległe od nas o 4.4 oraz 5.1 miliarda lat świetlnych. Ta ostatnia to mój nowy rekord zasięgu, nie gwiazdowego, ale zasięgu w głąb kosmosu :) http://astrojolo.blogspot.com/2014/04/remote-worlds-in-markarians-chain.html

Bardzo fajny Mars, ja już od miesiąca nie potrafię trafić na przyzwoity seeing... :(

Zainteresowanie było dość spore, więc mam tylko nadzieję że nie przynudzam za bardzo :) A kolejne dwie części pod niebem o alignowaniu, kadrowaniu, guidingu i akwizycji zdjęć mam zamiar nagrać w jeden wieczór, więc jak macie jeszcze jakieś tematyczne życzenia co do MaxIma to napiszcie tutaj, bo potem już odstawiam tutoriale na jakiś czas :)

No, teraz to już przerwa do jakiejś sesji pod pogodnym niebem, bo ileż można teorii :)

To może zależeć od programu - wziąłem jakąś fotkę z 450D i po wczytaniu do Maxima jest w pewnym miejscu tła poziom np 5000 (przed Color Convert, czyli obraz monochromatyczny jeszcze). Po Color Convert jest konwersja na kolor, ale poziom mi został 5000 i po zapisie do TIFF też jest 5000 (TIFF 16 bit na kanał, przy zapisie do 8 bit Maxim obcina bardziej znaczące bity i obraz jest przepalony :) ) Ale inny program może po wczytaniu RAWa z lustrzanki i konwersji na kolor od razu zwiększyć zakres do 16 bitów na kanał (np PS Camera Raw) 'dodając' tak jak pisałeś zera na końcu.