jolo

Chodzi Ci o ten przy 4986A? Niestety nie wiem - nie umiałem znaleźć niczego sensownego. W okolicach +- 10A w katalogu linii z programu BASSProject z bardziej prawdopodobnych elementów są: Hg I 4978.6A Na I 4979.4A Xe II 4988.8A Xe II 4991.1A

Dwa dni temu rozchmurzyło się na kilka chwil, więc zebrałem porównawczo widmo nocnego podmiejskiego nieba, ale tym razem bez chmur i bez Księżyca. Na wykresie poniżej oba widma. Pierwsze co się rzuca w oczy to brak linii absorpcyjnych wodoru alfa i beta na widmie bez Księżyca. A więc pochodziły one ze światła słonecznego odbitego od Księżyca Na widmie z bezchmurnego nieba dużo wyraźniej widoczna jest linia tlenu atmosferycznego 5577A odpowiedzialna za naturalny airglow atmosfery. Niebo bez chmur i bez Księżyca świeci też oczywiście dużo słabiej. Teraz przy porównaniu widać dopiero, jak źle była ustawiona ostrość na wcześniejszym widmie pod zachmurzonym niebem. Na tym spod czystego podmiejskiego nieba (dolny pasek, niebieski wykres) widać wyraźnie, że pasma emisyjne są węższe, udało się rozdzielić dublet Na przy 6154/65A, a także wewnątrz dołka sodowego przy 5890A widać niewielki pik emisyjny. Niewielka górka w okolicach 4500A to najprawdopodobniej niebieska część światła pochodzącego z białych LEDów https://www.nature.com/articles/lsa2015105/figures/5 . Najbliższe latarnie LEDowe na szczęście są daleko, ale jest już całe mnóstwo przydomowych świateł LEDowych.

Dzięki! Chyba też wydrukuję sobie oprawkę kolimatora pod światłosiłę f/6.5 i będę używał reduktora. Według arkusza SimSpec przy siatce 600 l/mm i światłosile f/6.5 konieczny rozmiar siatki w poziomie to 22mm, a więc jeszcze mam zapas. A ponieważ więcej linii jest wykorzystanych, więc rozdzielczość też nieco większa powinna być. Tak, do plate solve mam właśnie osobną kamerkę i szukacz 50/190. Po dobrym zjustowaniu jak umieszczę obiekt w środku pola widzenia takiego elektronicznego szukacza, to już jest w bezpośrednim sąsiedztwie szczeliny widoczny. A ten kiepski obraz z guidera to właśnie pierwsza rzecz, którą chcę się zająć. Bo tak to teraz nawet nie potrafię porządnie ustawić ostrości na szczelinie i nie wiem czy obraz gwiazdy prawidłowo jest tam umieszczony. Jak temat guidera będzie opanowany, to będę dalej myślał czy wymienić główną kamerkę.

Dzięki! Tak, do ACF - ale bez reduktora, bo LowSpec zaprojektowany jest do f/10.

W wątku będę prezentował co ciekawsze widma, które uda mi się zarejestrować spektroskopem LowSpec. Opis i budowa spektroskopu znajduje się w wątku Wydrukuj sobie spektroskop. W końcu po kilku tygodniach czekania przyszła w miarę pogodna, choć niestety mglista i zimowo zasmogowana nocka. Gwiazd było widać na tyle dużo, że zdecydowałem się zamocować spektroskop po raz pierwszy do teleskopu i odpalić urządzenie. Okutałem się w kilka warstw puszystości, do kubka termicznego powędrowała gorąca kawa i nastąpił transfer do obserwatorium. Trochę to trwało Zamontowanie szukacza 50mm z kamerką ASI290MM i zjustowanie go z głównym teleskopem - godzina. Zamontowanie spektroskopu, konfiguracja guidingu na szczelinie spektroskopu z kamerką Altair GPCAM IMX224 - godzina. Konfiguracja softu, ustawienie ostrości, położenia szczeliny, pozostałe - godzina. A więc po trzech godzinach całość była gotowa do pracy. Od strony sprzętowej jadę na trzy kamerki. Od programowej - na dwa programy. Do Maxima podłączona jest QHY163M jako kamera główna, na której zbieram widmo. Dodatkowo do Maxima jako Camera 2 podłączona jest ASI290MM jako elektroniczny szukacz z możliwością Plate solve. Kamerka Altairastro IMX224 podłączona jest do PHD, który zapewnia guiding oraz podgląd obrazu na szczelinie spektroskopu. Prawdopodobnie zamienię miejscami kamerki ASI290 i IMX224, żeby na szczelinę spektroskopu patrzyła czulsza kamerka. W takiej konfiguracji szukanie obiektów jest w miarę komfortowe i bezproblemowe. Również pozycjonowanie obrazu na szczelinie spektroskopu jest dokładne przy użyciu montażu EQ6 - szczelina ma 30 mikrometrów szerokości! A ogniskowa teleskopu to 2600mm. Tak czy siak, zanim zaatakowała najgęstsza mgła udało się zebrać kilka widm. Na pierwsze światło poszła pobliska kandydatka na supernową - Betelgeza. To nadolbrzym typu widmowego M1-2. Betelgeza rozpoczęła swoje życie całkiem niedawno, bo około 8 milionów lat temu. Była wtedy gorącą i jasną gwiazdą typu widmowego O. Od czasu przekształcenia się w czerwonego nadolbrzyma w bardzo szybkim tempie traci materię. Ciekawe kiedy wybuchnie Gwiazdy typu widmowego M większość energii emitują w barwie czerwonej oraz w pasmie podczerwieni. W widmie zawarte jest całe bogactwo linii absorpcyjnych pochodzących od takich pierwiastków jak żelazo, wapń, chrom, nikiel, bar. Wśród charakterystycznych linii są oczywiście widoczne linie wodoru alfa i beta, linie helu, a także dublet sodowy przy 5890A oraz tryplet magnezowy przy 5170A. Sporą część linii zajmują szerokie pasma absorpcyjne tlenku tytanu TiO. Charakterystyczny dla gwiazd typu M jest ogólny kształt widma, przypominający nieco trójkątne zęby piły.

Trzymam kciuki za polowanie na widma SN! Ja wczoraj uzyskałem w końcu "pierwsze światło" - za chwilę założę wątek widmowy Niestety kształt gwiazd w obiektywie guidera pozostawia wiele do życzenia. Oprócz odblasków gwiazdy są bardzo mocno zniekształcone: I przez to nie byłem w stanie ocenić jak wygląda obraz gwiazdy na szczelinie i widma wyszły rozdwojone: Na szczęście pomimo takich ultra koślawych gwiazd PHD dał sobie radę z guidingiem i trzymał "obraz" gwiazdy na szczelinie z dokładnością RMS 0.6". Zadałem pytanie o kształt gwiazd na forum SGL i Ken odpisał, żeby sprawdzić jeszcze raz tor guidera - lusterko, obiektyw, bo wygląda to na spory astygmatyzm. Coś musi być na rzeczy, może soczewka guidera się lekko obróciła. A może jest po prostu z założenia kiepska i będę musiał poszukać jakiejś alternatywy - mam już rozbebeszony okular Plossla 25mm Uruchomię sztuczną gwiazdkę i będę miał co robić w pochmurne noce

Takie słabizny to już raczej w katalogach nie występują. Ale w SDSS powinny być - przynajmniej jasności, a jak się zdarzy, to też widmo i przesunięcie ku czerwieni wyznaczone http://skyserver.sdss.org/dr16/en/tools/chart/navi.aspx?ra=187.6375&dec=7.91667&opt= Np ten kłaczek w prawym dolnym narożniku, który zakółkowałeś, to galaktyka 19mag http://skyserver.sdss.org/dr16/en/tools/explore/Summary.aspx?id=1237666463728599519

Jeszcze nie jest potwierdzone, że jest to mgławica planetarna, ponieważ została odkryta dwa miesiące temu - w listopadzie 2019. Jej odkrywcy to Xavier Strottner i Marcel Drechsler - stąd też pochodzi skrócona nazwa mgławicy. Położona jest w konstelacji Byka. Tutaj jest lista mgławic z katalogu StDr http://planetarynebulae.net/EN/page_np_resultat.php?id=718 . W większości to niezwykle ulotne, a przy okazji bardzo małe obiekty. Na forum SGL pojawiło się najprawdopodobniej pierwsze kolorowe zdjęcie tej mgławicy https://stargazerslounge.com/topic/346787-stdr-1-a-new-discovery/ , którego autorem jest użytkownik Petergoodhew. Poniżej wklejam jego zdjęcie umieszczone na forum SGL: Mgławica StDr 1 - zdjęcie użytkownika Petergoodhew z forum stargazerslounge Zdjęcie wykonano refraktorem o aperturze 152mm - całkowity czas ekspozycji to 20 godzin. Materiał w wąskich pasmach został zebrany przy binningu x3. A więc ciągle jest coś do odkrycia. Trzeba tylko wystarczająco długo się gapić w jedno miejsce. Coraz dłużej....

Statki uzupełnione i już jest komplet od stycznia do grudnia - niebawem ankieta roczna!

Taki też mam zamiar, choć akurat filtrów tego typu za dużo nie mam. Ale na zlocie można bez problemu przetestować to, co akurat będzie, wiele czasu to nie zabiera. Dokładnie - taki mam plan. A oprócz tego dodatkowo jeszcze zdjąć widmo tła nieba bez Księżyca i też bez chmur.

Spektroskop LowSpec nie doczekał się jeszcze niestety widoku gwiezdnego nieba. Ostatniej nocy wystawiłem go jednak pod chmury, żeby zdjąć widmo mojego podmiejskiebo nocnego nieba zanieczyszczonego światłem i sprawdzić co tam świeci. Wynik wyszedł dość oczywisty z małą niespodzianką. Widmo promieniowania tła nocnego nieba zanieczyszczonego światłami miejskimi Dwa najbardziej oczywiste twory to charakterystyczny dzwon z pikiem w dół przy długości fali 589nm oraz linia emisyjna 569nm. Ich źródłem są wysokoprężne lampy sodowe. Widać też kilka linii Hg pochodzących od żarówek rtęciowych. Tzw. naturalny airglow pochodzący od tlenu występuje przy 578 oraz 630 nm. Pierwsza z tych linii jest ledwo widoczna, drugiej nie udało się zarejestrować. To co w tym widmie nie jest całkiem oczywiste, to dwie linie absorpcyjne przy 486 oraz 656nm. To dość charakterystyczne długości odpowiadające wodorowi alfa i beta - ale skąd się wzięły w promieniowaniu nocnego nieba jako linie absorpcyjne? Przez chwilę miałem zagwozdkę, ale potem przypomniałem sobie, że poprzedniej nocy oglądałem jasny Księżyc. A Księżyc jak wiadomo odbija światło słoneczne, i linie te pochodzą od światła słonecznego odbitego od Księżyca i rozproszonego na chmurach. Dodatkowym dowodem na to jest słabo zaznaczony, ale obecny tryplet magnezowy przy 516 i 518nm - charakterystyczny twór w widmie Słońca. Widmo powyżej zostało zarejestrowane przy 100% zachmurzeniu.

To dobra okazja na chrzest bojowy spektroskopu - przynajmniej w Twoim przypadku, bo specjalnie do tego celu został zrobiony. Trzymam kciuki za pogodę!

Tak, tym bardziej, że dwa posty niżej pokazuje zrzuty z PHD, gdzie szczelina jest pionowo, ale poniżej na mapce z CdC widać, że sensor guidera też jest ustawiony pionowo, czyli efektywnie szczelina jest poziomo w kierunku E-W. Tak to przynajmniej rozumiem

Powolutku, wkrętarką na 1 biegu Miałem wiertło stożkowe 4-12mm i jego użyłem, bo zwykłe wiertła się wkręcają jak szalone w ten plastik. Hm, ten wpis Kena jest niejednoznaczny dla mnie Z jego książek pamiętam, że preferowane ułożenie szczeliny jest właśnie poziome. Wtedy błędy prowadzenia w RA powodują przesuwanie gwiazdy wzdłuż szczeliny. A dryf w Dec jest normalnie korygowany przez guiding raz na jakiś czas. W każdym razie tak mam zamiar na początku robić.

Co do szczeliny to wydaje mi się że równolegle do Dec (oś E-W). Wtedy ewentualne błędy prowadzenia w osi RA nie powodują strat światła (ucieczka poza szczelinę), a tylko widmo staje się "wyższe", bo gwiazdka wędruje wzdłuż szczeliny. Ja dziś do LowSpeca zamontowałem prosty uchwyt do startera SC480, dzięki czemu łatwo można go umieścić w torze optycznym spektroskopu i zdjąć widmo do kalibracji. A dodatkowo można przed sesją łatwo wyostrzyć obraz z pomocą neonówki. Bo jeśli planujemy zdjęcie widma np słabej mgławicy czy galaktyki, to raczej na jej widmie nie wyostrzymy obrazu. Załączam kilka fotek i elementy gotowe do wydruku, a także plik źródłowy SCAD, jeśli ktoś chciałby coś zmienić. Zamontowanie uchwytu wymaga wywiercenia otworu 12mm w pokrywie w osi optycznej spektroskopu przy wlocie od strony teleskopu. Starter z uchwytem wsuwa się do wnętrza spektroskopu i dokręca nakrętką. Po kalibracji starter należy usunąć, na otwór nakręcić zaślepkę, a na starter nakręcić osłonkę. Rezystor ograniczający prąd startera umieszczono we wtyczce sieciowej. Pliki do wydruku 3D (wydruk trzeba zrobić z warstwą 0.12-0.15mm) : relco-starter-holder.zip Widmo startera Relco RC480 w wydrukowanym mocowaniu zdjęte kamerą QHY163M. Stack 10x1s: Widmo Słońca z dzisiaj skalibrowane starterem Relco SC480. Błąd wyznaczania położenia linii w widmie Słońca wynosił 0.1-0.2 nm. Przesunięcie 0.1nm w zakresie światła widzialnego odpowiada prędkości około 50km/s. A więc coś tam powinno się udać zmierzyć Na widmie oznaczyłem najważniejsze pasma oznaczeniami Fraunhofera. F to H beta, b to tryplet magnezowy, E to żelazo, D to dublet sodu, a to tlen atmosferyczny.