lulu

Ja akurat używam Photoshopa, więc moje konkretne wskazania co w którym menu kliknąć nie będą zbyt pomocne, bo mało kto korzysta z tego narzędzia jeśli nie musi używać go zawodowo. Ale każdy przyzwoity edytor - np. Gimp - dysponuje tymi samymi funkcjami. Co do układania mozaiki w Microsoft ICE to sam jestem ciekaw czy ktoś tego używa i jakie są wrażenia. Ja jakoś tego nie widzę, bo niezależnie od walorów używanej optyki, pewne odkształcenia geometrii poszczególnych kadrów są nieuniknione. W takich wypadkach nie wyobrażam sobie aby to jakiś algorytm decydował co i jak przesunąć, na jaki pójść kompromis, który kadr wybrać jeśli jest wybór itd. Ale nie wiem jak to działa, więc nie chcę z góry skreślać takich zabawek.

Z kolorem zawsze jest problem, bo zdjęcia z kamerki są niemal monochromatyczne, a w dodatku zazwyczaj mamy do czynienia z pewnym zafarbem wynikającym z niewłaściwego ustawienia balansu bieli. Dlatego zaczynam od korekty tego ostatniego - tak aby obraz było możliwie neutralny, bez przeważającego tonu, by nie było wrażenia że na obraz nałożony jest jakiś kolorowy filtr. Następnie dosycam obraz, korygując jednocześnie aberrację chromatyczną, która zaczyna wówczas się mocno dawać we znaki. dopiero wówczas koryguje poziomy i jasność. Zauważyłem, że odwrotna kolejność - najpierw korekta poziomów i jasności, a dopiero potem korekta koloru, daje inne efekty i gubi pewne kolorystyczne niuanse. A mozaika - cóż, są do tego narzędzia (np. Microsoft ICE) ale nigdy z nich nie korzystałem. Swoje mozaiki sklejam w Photoshopie ustawiając kadry na warstwach, zbliżając możliwie ich jasność i kolor, a następnie zmiękczając krawędzie styku tak aby nie rysowały się one - zwłaszcza po końcowym wyostrzeniu.

Coś tam jednak jeszcze wyskrobałem, co dało cośkolwiek szersze spojrzenie na sytuację na terenie Księżyca:

Jeden w miarę znośny strzał zanim się dziś przychmurzyło...

Mogę o tym Barlowku powiedzieć z czystym sumieniem, że z refraktorem ED sprawował się znakomicie, nie dawał żadnych niepożądanych efektów - praktycznie jakby go nie było poza zmianą powiększenia. Pewnie różne konstrukcje mogą się różnie sprawować z danym teleskopem i niekoniecznie musi to być proporcjonalne do jakości optyki takiego Barlowa. Ale jak widać z dyskusji, jest jeszcze prosta fizyka i to ona decyduje o tym, że detalu wycisnąć się więcej nie da. Natomiast masz rację, że większa skala zdjęcia może wyglądać lepiej i na tę większą skalę można tu sobie pozwolić ze względu na to, że szum będący przeszkodą w bezkarnym powiększaniu zdjęć jest taki sam i na zdjęciu w ognisku i na zdjęciu z Barlowem. Również takie aspekty jak delikatność krawędzi itp. wypadają lepiej przy większej skali. No ale wyłowić mniejszych kraterków się już od tego powiększania nie wyłowi.

Dzięki, te relacje między aperturą, ogniskową a rozmiarem piksela nigdy nie były dla mnie jasne. Ale dzięki dostępnemu tam kalkulatorowi można policzyć, że optymalna ogniskowa przy średnicy 8'' będzie dla mojej kamerki 2,4µm oscylowała w okolicach 2 m, co tłumaczy dlaczego nie daję rady uzyskać nic więcej...

Może ktoś podpowie coś mądrego w temacie... Eksperymentuję od pewnego czasu z użyciem Barlowa w towarzystwie teleskopów SCT i jakoś nie widzę aby dawał cokolwiek, poza bezsensownym przycięciem obszaru widocznego na zdjęciu. Stosując 2'' Barlowa ED 2x nie jestem w stanie uzyskać ani pół kraterka więcej niż podczas zdjęć bezpośrednio w ognisku. Próbowałem z moim obecnym Meade LX200 ACF (8'') oraz z uznawanym za bardzo dobry sprzęt planetarno-księżycowy Celestronem C9,25'' i... efekty są mierne. Oczywiście większa skala zdjęcia daje nieco lepszy stosunek szumu do detali powierzchni, więc można sobie te detale bardziej powiększyć bez obawy o pojawienie się drażniącego ziarna. Ale detalu tam nie będzie więcej niż na zdjęciach z ogniska. Co gorsza Barlow dodaje swoje własne wady, takie jak tendencja do duplikowania krawędzi, czasem dziwny rodzaj zamglenia zmiękczającego obraz itp. Jednym słowem gdy pytają mnie: po co stosować Barlowa, odpowiadam: NIE WIEM! Dziwi mnie trochę to, że podobny efekt niemożności dotarcia do drobniejszych detali zauważyłem także gdy sięgnąłem po 9,25'' Celestrona, który w porównaniu z moim 8'' Meade powinien przecież pokazać więcej szczegółów. A tak się nie stało - wciąż zatrzymuję się na granicy tego co widać na zdjęciach w ognisku 8'' teleskopu. Widać to na załączonym obrazku. Niezależnie od tego jakim teleskopem, kiedy (dolne zdjęcia wykonałem miesiąc wcześniej), niezależnie czy z Barlowem czy bez - najmniejszy widoczny kraterek jest ten sam i koniec, ani kroku dalej... Może to kwestia seeingu? Może w mojej podkrakowskiej lokalizacji wyżej już nie podskoczę?

Na pohybel mainstreamowym kraterom! 😉

Wydaje się naturalne, że kierujemy najczęściej swe instrumenty w okolice terminatora. To tam rozgrywa się najbardziej dramatyczny i widowiskowy spektakl świateł i cieni, rysujących w sposób niezwykle sugestywny rzeźbę księżycowej powierzchni. Chciałbym się zatrzymać na chwilę nad tymi dwoma określeniami. „Niezwykły” i „sugestywny” – to brzmi zachęcająco i atrakcyjnie. Czy ta niezwykłość i sugestywność nie idą jednak za daleko? Mówiąc kolokwialnie: czy nie przyprawiamy naszemu Srebrnemu Globowi gęby? Nieco rozważań na ten temat i kilka ilustrujących je zdjęć na blogu - zapraszam: https://astrostrona.pl/na-niebie/ksiezyc-przewodnik-turystyczny/swietlista-delikatnosc-subiektywna-prawda-o-ksiezycu/

Zdarza się, że pracując zbyt długo nad obróbką zdjęcia traci się dystans i możliwość obiektywnej oceny. Tak było i tym razem. Właściwie nie miałem zamiaru zabierać się za obróbkę drugiego kadru uzyskanego tego samego wieczora ponieważ nie różnił się jakością od poprzedniego, a przedstawiał niemal dokładnie ten sam fragment powierzchni Księżyca. Jednak nie mogłem oprzeć się pokusie aby trochę poklikać przy nim w Photoshopie i gdy w trakcie pracy porównałem efekty z poprzednio pokazanym tu zdjęciem, to pierwsze wydało mi się zdecydowanie zbyt agresywnie potraktowane. Postanowiłem w związku z tym dokończyć pracę stosując znacznie delikatniejsze metody. O dziwo pozwoliło mi to uzyskać całkiem przyzwoity obraz mimo wyraźnie większej skali zdjęcia. Płynie stąd dla mnie ważna nauka - agresywne wyostrzanie nie zawsze jest metodą na uzyskanie maksimum detalu! Tym razem zdjęcie zadedykowałem kraterowi Boussignault o średnicy 131 km, widocznemu w pobliżu południowego bieguna. Dzięki korzystnym warunkom ten wyjątkowy krater prezentował się wyjątkowo atrakcyjnie, wyraźnie ujawniając swoją ciekawą architekturę na którą składa się m.in. wtórny krater Boussignault A znajdujący się wewnątrz pierwotnej niecki, a także niewielki (29 km średnicy) krater Boussignault K leżący na jej krawędzi.

Księżyc bywa niesprawiedliwie krytykowany i przedstawiany w niekorzystnym świetle z powodu rozmaitych niedostatków. W sposób tendencyjny podnosi się sprawę braku przyzwoitego ciążenia, braku atmosfery, albo wody. Jednak nikt nie wspomina o dziurach. Odkryłem ostatnio, że Księżyc znakomicie rekompensuje wszystkie te braki wielką liczbą dziur. Na dowód zamieszczam zdjęcie wykonane za pomocą 8'' Meade LX200 ACF i kamery ZWO ASI 178MC... Wśród dziur jest również krater Werner. Nie nazwę go ulubionym, jednak z jakichś powodów zawsze zwraca moją uwagę i zauważyłem u siebie ciekawą tendencję do podświadomego wynajdywania go na zdjęciach. Obok widoczny jest krater Walther z pięknym cieniem górki centralnej...

Zauważyłem że u mnie występuje podobny efekt z połączenia SCT lub maka z Barlowem - czyli dziwny rodzaj świetlistej mgiełki. Jak używałem tego samego 2'' Barlowa ED z refraktorem ED- działał świetnie. A z lustrami robi taki właśnie efekt. Muszę wypróbować go z newtonem - może to obecność korektora wzmaga tego typu zjawisko?

W poniedziałek wieczorem nieoczekiwanie zrobiło się okienko, przez które udało się wypatrzeć naszego największego satelitę. Wprawdzie okienko było mocno zamglone, im dalej w las - tym gorzej (musiałem podkręcać gain nawet w trakcie zbierania klatek bo obraz robił się w oczach coraz ciemniejszy), a seeing telepał księżycowym licem niemiłosiernie, ale o dziwo wyszło w miarę przyzwoicie jak na tę fazę. Byłem zaskoczony, bo po dotychczasowych eksperymentach nabawiłem się raczej przekonania, że mój 8'' LX200 ACF jest dość kapryśny przy kiepskim seeingu i niskiej wysokości nad horyzontem. Może zależy to jeszcze od konkretnego charakteru tych atmosferycznych zakłóceń?

Nie ma się czym chwalić, jakość jest taka sobie, ale dla zainteresowanych kilka przykładów co udało mi się wycisnąć z tego Celestrona z użyciem 2x Barlowa ED. Szczerze mówiąc Barlow ów sprawdzał mi się świetnie z edzią SW120 ED. Ale z SCT-kami i makami daje raczej marne efekty.

Zainteresowanych zapraszam do pobrania poprawionej wersji (korekta dotyczyła zamiany miejsca lądowania Łuny 21 i Łuny 9): https://astrostrona.pl/narzedzia-i-pomoce/mapa-ksiezyca/