jolo

I mój pierwszy Mars :) To nie sezon ani sprzęt na Marsa, ale jak się nie miało, to trzeba :)

Pierwszy raz sfilmowałem Saturna, tylko przez filtr R na próbę:

I tak jest bardzo ładnie - 1100D jest jednak bardziej czuły na czerwień, niż 20D który kiedyś miałem przed modyfikacją. Tam nie było nic widać z Ha :) Ładnie też zachowałeś całą dynamikę pomiędzy jasnymi, dużymi gwiazdami i drobnymi punkcikami w tle. No i gwiazdki zachowały kolor.

Jeszcze ciepły Jowisz, jeszcze nie widać cienia Io i przyszły chmury. Idę je przeganiać... PS - chmury niestety dalej są :( Pomanipulowałem trochę waveletami:

Heh, nie wiedziałem jak 'domknąć' ten kadr z moim polem widzenia i padło na nią - to UGC05897, Vr=2700km/s, a więc pewnie odległość około 180mln lat świetlnych od nas.

A sorki - L 4h, RGB po 50 minut. Klatki po 5 minut, wszystko bin1. Warunki takie sobie, trochę zamglone, przy RGB Księżyc też obserwował.

Jak będę w piątek do Was jechał przez 5-6 godzin na pewno coś wymyślę :)

To wszystko prawda, choć doczytałem niestety tylko do fragmentu 'gdzie ukażą się niesamowite autorskie nagrania' i poległem... ale widocznie tak musi być :) Ale trzymam wszystkie kciuki za wyprawę, pogodę i powodzenie.

A z wiosną sezon galaktyczny :) Tegoroczna parka M96 i M95 - obie to galaktyki spiralne z poprzeczką położone około 38 milionów lat świetlnych od nas. Należą do Grupy M96 (wraz z M105 i kilkoma pomniejszymi galaktykami). M95 była jedną z galaktyk użytych do programu wyznaczania stałej Hubble'a - HST poszukiwał w niej cefeid aby w bezpośredni sposób wyznaczyć do niej odległość. To cały kadr - pole widzenia około 1 stopień: a tutaj fragment nieco na prawo i poniżej środka w skali 1:1 (1.5"/px): Prawie połowa z jasnych plamek to odległe galatkyki. Te oznaczone na zdjęciu oraz wiele innych posiadają prędkości radialne w zakresie 12-16 tysięcy km/s, co wskazuje na odległość do około miliarda lat świetlnych. Cała mrowie odległych światów na niewielkim skrawku nieba. http://astrojolo.blogspot.com/2014/03/spring-is-coming.html

To kwestia kontekstu i skali czasowej - Słońce traktowane jest jako układ zamknięty a człowiek i bakterie nie. Bez otoczenia (powietrze, składniki pokarmowe, energia ze Słońca) bakteria z przykładu nie wytworzyłaby nic. Można się pokusić o obliczenie zapotrzebowania na składniki pokarmowe potrzebne bakterii (bakteriom) na wytworzenie mocy którą generuje Słońce w czasie kilku miliardów lat - sam jestem ciekaw ile byłoby potrzebne tej materii :)

Mogę zabrać jak chcesz słynnego Vixena :)

W FireCapture 2.3 wprowadzono w ustawieniach AVI opcję włączenia bezstratnego kodeka 'UT video'. Po jego aktywacji objętość plików AVI spadła w moim przypadku około 6x, a więc gra jest warta świeczki :) AutoStakkert od wersji 2.3.0.3 obsługuje ten kodek bez problemów, nie wiem jak z innymi programami.

Krater Pythagoras (po lewej z wyraźnym wzniesieniem centralnym) to duży krater uderzeniowy położony przy zachodniej krawędzi Księżyca. Jego średnica to 130km, a głębokość dochodzi do 5km. Dno jest dość płaskie, pokryte niewielkimi wzniesieniami, a na obrzeżach wyraźnie widać strukturę tarasową. Wzniesienie centralne wyrasta 1.5km ponad dno krateru. Na prawo od Pythagorasa położony jest mocno zerodowany krater J. Herschel (165km). Ponad nim Anaximander, a na jego brzegu stosunkowo młody krater Carpenter. Ponad nim widać zatopione w cieniu dno krateru Pascal (115km).

Podejrzewam to samo o czym pisze Alien - postaraj się wyeliminować wszystkie słabe punkty na połączeniu guidera z refraktorem, sprawdź czy kamerka i obiektyw guidera się nie ruszają i czy kable nie ciągną guidera gdzieś w bok. Sam przebieg z PHD nie wskazuje na aż tak duże błędy prowadzenia jak na załączonej klatce, choć na pewno log z sesji byłby dużo bardziej pomocny. Wypróbuj też PHD2 - tam po wprowadzeniu ogniskowej guidera i wielkości piksela kamerki na wykresie będziesz miał wszystko wyskalowane w sekundach kątowych i również pokazywane są zastosowane korekty, co bardzo pomaga analizować problemy przy guidingu. PS - gwiazdki są pojechane równo, są kreseczkami a nie łezkami czy podwójnymi punktami, co wskazuje raczej na ugięcia albo rotację pola, a nie jakieś przypadkowe szarpnięcia. Może być też to o czym pisze Jacek - źle dobrana odległość + dość mocno nieosiowe połączenie z flattenerem. Przy osiowym połączeniu i źle dobranej odległości gwiazdki w środku kadru byłyby prawidłowe.

No, można powiedzieć - wielosezonowa supernowa :)

I wiosenna już supernowa, a do zlotu już tak blisko... PS - pierwsza fotka guidowana ASI120 - jest dobrze, zarówno w PHD2 jak i w Maximie

Dołącz plik loga, może coś w nim się znajdzie. Może spróbuj PHD2 - openphdguiding.org

Lunar 97 - Vallis Inghirami Dolina Inghirami to część formacji które powstały jednocześnie z Mare Orientale położonym po niewidocznej stronie Księżyca. Dolina jest szeroka, ma około 140km długości i kończy się w kraterze o tej samej nazwie. Największym kraterem na zdjęciu jest Schickard o średnicy 227km. Dolina Inghirami jest praktycznie położona w cieniu, jedynie kilka punktów z jej wschodniej ściany jest widoczne.

Są też 'zwykłe' barlowy TeleVue.

Znalazłem coś takiego http://www.televue.com/engine/TV3b_page.asp?id=53&Tab=_app#.Uyi5Jfl5ObM - wygląda że dla powermate 5x się zmienia, dla pozostałych prawie nie.

Na pewno przy zwiększaniu odległości od powermate mnożnik nie zwiększa się (albo minimalnie). Nie wiem jak jest ze zmniejszaniem w sumie... :)

Ja tak robiłem z ED 2x 2" - nakręcałem samą soczewkę na adapter M48/T2 i dawało mi to powiększenie jakoś 1.4x z tego co pamiętam na Atiku 314L. Z Powermate trzeba uważać natomiast - z tego co wiem to ich krotność niewiele się zmienia wraz ze zmianą odległości od soczewki. Lepiej i pewniej będzie z 'klasycznym' barlowem dobrej jakości https://www.widescreen-centre.co.uk/Catalogue/Tele_Vue_Barlow_Lenses.html

Zgadza się. PHD nawet na bardzo słabej jakości gwiazdach potrafi obliczyć środek centroidy z dokładnością do 0.18px. Przy dobrej jakości gwiazdkach ze sporym SNR dokładność wzrasta do 0.018px ( http://www.stark-labs.com/help/blog/files/PHDSubpixelAccuracy.php )

Lunar 17 - Vallis Shroteri To dolina położona na widocznej stronie Księżyca pomiędzy Oceanem Burz oraz Morzem Deszczów na płaskowyżu Księżycowym. Przy jej południowym końcu położone są dwa kratery - Aristrachus i Herodotus. Ten pierwszy to jeden z najjaśniejszych obszarów na Księżycu - jego albedo jest około dwa razy większe niż średnie albedo Księżyca. Dolina zaczyna się około 25km na północ od krateru Herodotus - w tym miejscu położony jest niewielki krater o średnicy 6km. Początek Doliny Shrotera nazywany jest przez podobieństwo 'Głową Kobry'. Dolina na początku ma szerokość około 10km, by przy samym końcu zwęzić się do zaledwie 1km. Dolina Schrotera jest pochodzenia wulkanicznego, jej dno jest stosunkowo płaskie. Dolina była też wyznaczonym miejscem lądowania dla niezrealizowanej misji Apollo 18.