Niebo przez lornetkę - Vol. 56 - Letnia kometa, ISS i klasyki Strzelca

[Paweł Sz.]

Data obserwacji: 18.07.2023
Miejsce obserwacji: Folwark Sulejewo
Lornetki: APM 16x70 ED

https://nieboprzezlornetke.pl/letnia-kometa-iss-i-klasyki-strzelca/

Dobrze znów wrócić na Folwark. Letnie ciepłe noce mają swój klimat – szczególnie poza miastem, gdy z każdej strony można usłyszeć dźwięki natury. Zwierzęta dają o sobie znać, niebo iskrzy niezliczonymi gwiazdami, a tło wypełnia przyjemna i charakterystyczna melodia ze SkySafari.

Tej nocy na polu zjawiło się sporo osób, reaktywacja grupy po dłuższej przerwie okazała się udana. Do Sulejewa zabrałem ze sobą tylko lornetkę APM 16×70 ED, ale obok stało jeszcze trochę sprzętu: Delta Extreme 15×70, GSO 10”, GSO 8” i Taurus 13”.

Obserwacje zacząłem od okolic Strzelca, którego przecinał dość spory pas gęstych chmur. W zasadzie M8 (Mgławica Laguna) mieściła się w jednym polu widzenia razem z cirrusami poniżej. Sam obiekt ciekawy z widoczną delikatną przerwą w środku, można było z łatwością dostrzec mgławicowość wśród gwiazd. Zaraz wyżej Trójlistna Koniczyna, czyli M20. Widok prezentujący się jako plamka bez większego detalu. Następnie zgodnie z tradycją odbiłem w lewo przelatując przez M24 (Chmura gwiazd Strzelca), aż dotarłem do M18 i dalej do M17 (Mgławica Omega), która delikatnie i ulotnie zarysowała charakterystycznego łabędzia. Nieco wyżej M16 (Mgławica Orzeł), ale tutaj już bez szału. 

Potem było trochę skakania, kolejno m.in. gromada M26, M11 (Dzika Kaczka), czy też klasyki w okolicy Wężownika takie jak M107, M10, M12, IC 4665, IC 4756, NGC 6633 oraz malutka planetarka NGC 6572, którą z łatwością można odróżnić od gwiazd dzięki swojej charakterystycznej barwie. Pierwszy raz widziałem chyba też gromadę otwartą M23.

Nagle ktoś rzucił hasło kometa C/2023 E1 (ATLAS), która tej nocy znajdowała się w konstelacji Smoka, ale łatwiej można było ją namierzyć odbijając w górę od Małej Niedźwiedzicy. Przeskok po kilku gwiazdach i jest – delikatne pojaśnienie wśród gwiazd. Obiekt swoim wyglądem bardziej przypominał słabszą gromadę kulistą, niż typową kometę – cieszył jednak oko i okazał się być łatwym celem.

W okolicy północy załapaliśmy się jeszcze na piękny przelot ISS, a potem podziwialiśmy M13 (z „mercedesem”) w 13 calach i pięknego Saturna w GSO 10” z kolorowym filtrem. Obrazy świetnie uzupełniały szerokie lornetkowe pola, którymi męczyłem gromady do samego końca.

Co tu dużo pisać – uwielbiam wakacyjne obserwacje astronomiczne. Pomimo krótkich i jasnych nocy mają w sobie urok i potrafią odprężyć umysł przez dłuższy czas. Chyba nie ma nic lepszego niż zanurzenie się w bezkres kosmicznej przestrzeni, nawet gdy po raz kolejny przeglądamy te same klasyki letniego nieba.

Do następnego razu!
Pozdrawiam!

[midimariusz]

Jak zawsze piękny opis i super fotki! 

[Paweł Sz.]

Dzięki! 😉

[Ciekawska]

Bardzo przyjemna relacja, aż zatęskniłam jeszcze bardziej za takimi letnimi obserwacjami, mam nadzieję, że w sierpniu uda mi się wybrać gdzieś poza Kraków, może na jakieś obserwacje koło domu rodzinnego na wiejsko-podmiejskim niebie. No i całkowicie zgadzam się z tymi słowami:

17 godzin temu, Paweł Sz. napisał:

uwielbiam wakacyjne obserwacje astronomiczne. Pomimo krótkich i jasnych nocy mają w sobie urok i potrafią odprężyć umysł przez dłuższy czas. Chyba nie ma nic lepszego niż zanurzenie się w bezkres kosmicznej przestrzeni, nawet gdy po raz kolejny przeglądamy te same klasyki letniego nieba.

Obserwacje w krótkie, letnie noce mają niesamowity urok. Na myśl o nich zawsze przypomina mi się szczególny moment takich sesji prowadzonych koło domu:

Spokojnie sobie obserwuję, zachwycam się widokiem jakichś letnich klasyków, czy też po prostu zanurzam się w bogatych w gwiazdy rejonach naszej Galaktyki. Nagle zauważam coraz więcej drobnych satelitów przemykających w polu widzenia. Odrywam wzrok od instrumentu. Północno-wschodni horyzont jaśnieje delikatnie, ptaki zaczynają śpiewać. Na tym etapie zwykle odstępuję od głównego sprzętu (teleskopu, dużej lornety) i przystępuję do przeczesywania nieba mniejszą lornetką, czasem bawię się trochę w malowanie światłem na tle blednących gwiazd, po czym udaję się w miejsce, w którym mogę podziwiać jaśniejący horyzont, upajając się końcówką udanych obserwacji. Często towarzyszy mi któryś z kotów, który zwykle już na etapie zauważenia przeze mnie powoli jaśniejącego nieba zaczyna domagać się głaskania lub wpuszczenia go do domu. Kiedyś dodatkowym doświadczeniem był też charakterystyczny dźwięk z gołębnika mojego dziadka, w którym zwykle zaczynało się coraz większe poruszenie o tej porze.

Oj tego gruchania i delikatnego szurania gołębi pocztowych będzie mi szczególnie brakować, jakkolwiek był to specyficzny dodatek na koniec obserwacji. 😄 Ach, przepiękne wspomnienia, aż się lekko wzruszyłam w czasie pisania! 

Swoją drogą jesteś chyba najbardziej produktywnym pod względem relacji obserwatorem na naszym forum 😄 

[Paweł Sz.]

@Ciekawska super fragment, jak widać obserwacje mogą być naprawdę różne w zależności od danej osoby i oczekiwań - dla niektórych to tylko wyłapywanie obiektów, a dla innych coś więcej - obcowanie z miejscem, klimatem - po prostu pewna przygoda i historia 😉 Tak jest i u mnie, czasami sam się zastanawiam, czy to obcowanie jest dodatkiem do obserwacji, czy też obserwacje są dodatkiem do samego wyjścia w teren 😉