Ranking użytkowników

Wypada zacząć tegoroczny odcinek serialu. W najbliższych dniach Wenus ponownie zawita do Plejad. Najciekawiej będzie to wyglądało wieczorem 10-12 kwietnia. Niestety Wenus nie przejdzie przez Plejady. W maksimum zbliżenia minie ich centrum o około 2,5 stopnia. Ale i tak koniunkcja będzie na tyle ciasna, żeby zmieścić się w kadrze teleobiektywów i krótkoogniskowych teleskopów. W lornetkach również z pewnością będzie prezentować się przepięknie. Ponieważ pogoda w najbliższych dniach wydaje się być niepewna postanowiłem na wszelki wypadek uwiecznić zbliżające się zbliżenie już dzisiejszego wieczoru, przed nadciągającą nocną śnieżycą. Sprzęt ten, co zwykle C6D + C200/2,8 @4,0 ISO3200 1s - z nieruchomego statywu.

Dokładnie tak jak piszesz. Osobiście jestem zadowolony, no i daje mi niesamowitą możliwość sterowania zdalnie miasto-obserwatorium.

No bo to jest na Raspbebby 🙂 Kwestia tylko zrobienia swojego oprogramowania, które promuje swoje produkty. Co prawda nie o kolega pytał, ale oczywiście tak jak piszesz, są darmowe odpowiedniki. No ale to już chyba dyskusja na inny temat

Obiekt znany chyba wszystkim, niby nie ma sensu się rozpisywać, ale jednak tym razem podam trochę informacji. Mgławica Rozeta jest rozległą mgławicą emisyjną znajdującą się w odległości ponad 5000 lat świetlnych od Ziemi w konstelacji Jednorożca. Jest bardzo aktywnym gwiezdnym żłobkiem. Ciemne włókna pyłu rozciągają się w kierunku centrum mgławicy, są kształtowane przez wiatry gwiazdowe i promieniowanie gorących, młodych gwiazd oraz siły elektromagnetyczne. Sama mgławica rozciąga się na ok 130 lat świetlnych i ma rozmiar kątowy 1,3 stopnia. Masa mgławicy szacuje się na 10 000 mas Słońca, w której znajduje się mniej więcej 2500 gwiazd. Najbardziej masywne gwiazdy typu O i B zasilają mgławicę i powodują jej rozszerzanie, czego skutkiem za kilka milionów lat będzie całkowite jej rozproszenie, pozostawiając jedynie gromadę NGC2244. Gromada ta zajmuje centralną część mgławicy, ma pozorny rozmiar 24 minut kątowych ( około 18 lat świetlnych ) i zawiera kilkadziesiąt młodych, niebieskich gwiazd typu O i B ( powstałych z materiału mgławicy w ciągu ostatnich 5 milionów lat ). Oprócz tego posiada wiele młodych obiektów gwiezdnych o małej masie: protogwiazd i gwiazd poprzedzających ciąg główny. Mniejsze gwiazdy znajdują się na obrzeżach mgławicy. Kilka wyjątkowo gorących gwiazd typu O zawartych w gromadzie jest odpowiedzialnych za jonizację otaczającej mgławicy. Najbardziej masywne, skatalogowane jako HD46223 i HD46150 to gorące, niebieskie gwiazdy. HD46223 ma masę ok 50 razy większą od Słońca i świeci z jasnością 400 000 jasności Słońca, natomiast HD46150 jest do 60 razy masywniejsza od Słońca i 450 000 jaśniejsza ( możliwe, że jest gwiazdą podwójną ). Wiek ich szacuje się na mniej niż 2 miliony lat. Głównie one odpowiadają za wydmuchiwanie bańki w centrum mgławicy. Dzięki symulacjom komputerowym, astronomowie dowiedli, że mgławica ta kształtem nie przypomina sfery czy grubego dysku, a jest raczej cienkim obłokiem molekularnym. Przekrój przez symulację Mgławicy Rozeta, prostopadle do dysku obłoku molekularnego. Dysk obłoku (czerwony) wyraźnie skupia wiatr y gwiazd centralnych (niebieski) w otoczenie dysku (zielony). Źródło: C. J. Wareing et al, 2018, MNRAS W NGC2244 znajduje się młoda gwiazda, która wyrzuca złożony dżet materii splątanej w węzeł tworząc łuk fali uderzeniowej. Gwiazda ta została odarta z otaczającej ją warstw przez silne promieniowanie ultrafioletowe pobliskiej masywnej gwiazdy. Posiada silnie skolimowany dżet, który otrzymał nazwę Rosette HH1. Rozciąga się on na około 8000 jednostek astronomicznych. W jego skład wchodzi pętla i inne szczegóły, które mogą być interpretowane jak “pociski” materii wyrzuconej z szybko obracającego się obiektu gwiazdowego z hipersonicznymi prędkościami rzędu 2500 kilometrów na sekundę. Fala uderzeniowa widoczna w innym miejscu w pobliżu gwiazdy wskazuje na możliwość występowania drugiego zdegenerowanego dżetu po przeciwnej stronie młodego obiektu gwiazdowego. Obraz dżetu wykonany przez 0,9-metrowy teleskop WIYN w National Science Foundation's Kitt Peak National Observatory w Arizonie Źródło: T. Rector/University of Alaska Anchorage, WIYN i NOAO/AURA/NSF Porównanie z moim... To teraz trochę na temat użytego sprzętu oraz czasy naświetlania: NEQ-6 SYN SCAN, TS TRIPLET APO 90/600, TS 80/330, ZWO ASI120MM-S, ZWO ASI 2600MM 81x300s Ha 60x300s OIII 45x300s SII

Tak, astroberry też ma, ale chodziło mi o wydajność. Ale fajnym zestawem oprogramowania do łatwej i przyjemnej obróbki jest ASI Studio - jak komuś zbrzydło babranie się wielkimi kombajnami i chce 80% wyniku za 20% wysiłku to warto sobie sprawdzić.

@jolo AsiAir ma multistar guding. Co do avikowania też ma taką funkcję.

Tu nie masz co się przyglądać, tylko dostaniesz w łapki urządzenie i zaczniesz go obsługiwać 👍😄😃

Na razie patrzę jakie są nowinki z ostatnich lat. @Artir będę na zlocie to chętnie się przyjrzę.

To nic innego jak Raspberry Pi 4 tylko z przemalowanym pudełkiem z logiem. O połowę tańszym rozwiązaniem jest kupienie właśnie Raspberry Pi 4 i zainstalowanie Astroberry - darmowy soft lub inny np. płatny StellarMate. Jak korzystam z Astroberry jak i z StellarMate. Jak będziesz na wiosennym zlocie, to mogę Ci pożyczyć abyś się pobawił i zaznajomił z tym produktem ( a jak nie będziesz to ewentualnie zgadamy się , to przyjadę do Ciebie). Asiair i Astroberry różnią się tylko programami do obsługi sprzętu.

Używam od 1ej wersji i jestem zadowolony. Właśnie dlatego, że nie muszę ustawiać (ani w ogóle ze sobą zabierać laptopa w teren). Zarządza całością sesji, od ustawiania na polarną, przez wyostrzenie oraz sprawdzanie ostrości co jakiś określony warunek (zmiana temp, czasu, itd), propozycje/wybór celu, powrót do robionego wcześniej kadru, możliwość zaplanowania sesji (w tym multisesje), guiding.. no wszystko to co w trakcie sesji się robi. Urządzenia mega proste, ale z tego co zaobserwowałem, niektórym brakuje jakiś opcji. Jakich? Nie wiem, bo mnie nie brakuje 😄

Czasami szum na galaktyce warto pozostawic jako detal. https://www.astrobin.com/full/jcvy18/0/?mod=&real=

Podsumowanie sezonu zimowego , okresu snu zimowego astrofotografii pozbawionej czystego nieba. Powstała makieta kolejki w skali 1:87 ( czyli H0) o wymiarach 120x180 cm co stanowi dokładnie połowę zamierzonych rozmiarów końcowych. Ułożyłem 30 metrów torów, zużyłem 2 metry kwadratowe styroduru, kilka butelek wikolu i farb akrylowych, kilkadziesiąt metrów kabli. Zbudowałem automatykę opartą o Arduino. Całością zarządza centrala Digikeijs DR 5000 pod kontrolą oprogramowania iTrain. Przeprowadziłem cyfryzację 5 lokomotyw i dwóch wagonów. Nauczyłem się od cholery nowych rzeczy i poznałem sporo fajnych ludzi. A teraz wracam do astrofotografii i to od razu na zlot. Druga połowa makiety - za rok. Poniżej kilka obrazków. Makieta jest powiązana z moimi wspomnieniami wielu lat spędzonych w najpiękniejszym rejonie Szwajcarii - Ticino. Widok ogólny tej części: Stacja Davos-Monstein Rzeka Ticino Wjazd z przyszłej stacji Bellinzona do tunelu pod górą Najwyższe "piętro" makiety to jezioro z wyspą i kapliczką na wyspie, zamek i gospodarstwo rolne z krowami Detal gospodarstwa Lokomotywy : od lewej : E 96 ( mała manewrowa), Anna ( parowa z tendrem), RE460 pomalowana z okazji ME 2008 w piłce nożnej, za nią BR 110 i na końcu czerwona BR 210. Wszystkie ( za wyjątkiem Anny) mają światła zmieniające się w zależności od kierunku jazdy i są gotowe do automatycznej jazdy sterowanej z iTrain. A to plany na przyszłość - na dole widać początki głównej stacji na makiecie nazwanej Bellinzona - od stolicy kantonu Ticino.

Kolejne ofiary mojego "warsztatu cyfryzacji". Po lewej lokomotywa dieslowska serii 2143 "wypożyczona" z OBB do SBB. Tą robiłem jako pierwszą, ma dekoder ESU, zmienia światła przy zmianie kierunku. Bardzo ładnie jeździ. Po prawej - RE 460 w malowaniu ME 2008 . Doszły diody i mogłem skończyć przeróbkę świateł. Reszta nie wymagała zbyt dużo pracy bo miała ośmio pinowe gniazdo - podłączył się tam dekoder Uhlenbrocka. Jeździ super, chyba najlepiej ze wszystkich, ale jest też bardzo ciężka. No i z tyłu skromnie - Anna która przedstawiałem wcześniej. Do tego mam w tej chwili dwa wagony SBB Eurocity 1 i 2 klasy z dekoderami TAMS - takie najprostsze. Nie bardzo mi pasują do koncepcji makiety ale coś się wymyśli. W końcu w Szwajcarii są piękne okolice zabytkowe i skanseny ot chociażby miniaturowa Szwajcaria w Melide w Ticino w okolicach Locarno

Po makiecie można już jeździć. Lokomotywa Anna prod. Fleischmanna- przerobiona na sterowanie cyfrowe - ma oświetlenie i będzie lokomotywą manewrową z epoki III. Cała makieta ma być wspomnieniem mojego ukochanego rejonu Szwajcarii- Ticino. Na zdjęciu wyjazd na jedną ze stacji.

Kaja Godek umarła i wędruje prosto do nieba. A tam już na nią czeka w bramie Święty Piotr i mówi: - Ty lepiej zawracaj i pogadaj z Belzebubem, bo tutaj już się na ciebie szykują te wszystkie męczennice, coś je nam dostarczyła.