jolo

RAW z Canona jest 12 bitowy i jest tak naprawdę monochromatyczny. Po zestakowaniu zapisujesz taki obraz z Canona jako TIFF 48bit (3 kanały po 16 bit), czyli objętość wzrasta 4 krotnie. Reszta to pewnie sprawa kompresji albo jakiś innych cudów. DSS daje obraz 16 bit mono i stack też jest 16 bit mono (chyba że wybierzesz zapis IEEE float - przy stackowaniu więcej niż kilku klatek wypadałoby, wtedy będzie 2x większy). PS - ups, uprzedziłeś mnie :)

Taki jest plan, żeby pod niebem zrobić manewrowanie teleskopem, alignment, plate solving, kadrowanie i zbieranie materiału, a w drugiej części guiding, ale coś dziś chyba niebo nie będzie łaskawe u mnie :(

No, to już trzeci 'teoretyczny' tutorial, mam nadzieję że następny nagram pod bezchmurnym niebem. Z podstaw do opisania zostały jeszcze: robienie zdjęć, guiding, składanie materiału LRGB i z kamer OSC i kilka filtrów do post processingu. Prosiłbym o wystawienie/przesłanie mi na PW kilku surowych klatek z jakiejkolwiek kamerki kolorowej OSC, bo już nie mam żadnego materiału tego typu.

Generalnie masz jak najbardziej rację bo interesuje nas strata w powierzchni, ale akurat w MaxImie wprowadzamy tą wartość jako procent średnicy ("% of diameter"). Jakbyś mógł gdzieś wystawić 3-4 surowe klatki z Twojej kamerki i dać mi linka na PW, to w tutorialu poświęconym składaniu kanałów LRGB opiszę też jak stackować materiał z kamerki OSC. Już niestety nie mam surowych FITSów z lustrzanki :( Generalnie parametry do opcji 'Auto color convert' są takie, jak ostatnio używane w menu Color->Color convert zakończonym kliknięciem OK. PS - kilka osób też pytało jak znaleźć katalog GSC. Ten który ja używam jest pod adresem http://gsc.dc3.com/

Tadeusz sp3occ też ma taką i jest radiowcem, więc coś o elektronice tez wie, może coś doradzi. Próbowałeś z innym zasilaczem może? Może spróbuj inne sterowniki - prawdopodobnie są dedykowane i ASCOM.

Musisz podzielić średnicę LW przez LG, np 50/200=0.25=25% . Wystukane z Tapatalka

Haha :) Zobaczysz jak przyjdzie do Ciebie SBIGuś - oni są dla siebie stworzeni - MaxIm i SBIG :)

Dokładnie. Im więcej urządzeń do niego podłączymy, tym wygodniejsza jest później z nim praca :) Klik, start, klik, fotka, plate solve, alignujemy montaż, klik na mgławicę, klik, naświetlamy, zrobione zdjęcie automatycznie może się od razu skalibrować z automatycznie wygenerowanej biblioteki kalibracyjnej dla różnych czasów i temperatur, się guiduje, się foci, się ma czas na pogawędki :)

To mój pierwszy video tutorial (dzięki Allano za pomoc w wyborze oprogramowania) tak że jestem otwarty na krytykę i uwagi i postaram się, żeby kolejne były lepsze :) 1. MaxIm cz. I - podstawy i konfiguracja Do pobrania https://www.dropbox.com/s/wp2ppwna52dz4rt/maxim%20cz%201.mp4 - 94MB 2.MaxIm cz. 2 - kalibracja i składanie materiału Plik do pobrania: https://www.dropbox..../maxim cz 2.mp4 - (88MB) 3. MaxIm DL cz. 3 - makra oraz astrometria i fotometria Plik do pobrania: https://www.dropbox.com/s/t8kj0c1zdhujjv9/maxim%20cz%203.mp4 (111MB) 4. MaxIm DL cz. 4 - składanie materiału kolorowego LRGB i z kamerek OSC Plik do pobrania: https://www.dropbox.com/s/lhshtyignpmbsnf/maxim%20cz%204.mp4 (108MB) Errata: Przy składaniu LRGB lub RGB jeśli pomiędzy klatkami RGB robiliśmy pier filp mogą wyjść jakieś dzikie czerwono-zielone gradienty. Warto wtedy każdą z klatek R, G i B osobno potraktować funkcją Flatten Background albo Auto Flatten Background i takie poprawione klatki dopiero składać w kolor. 5. MaxIm DL cz. 5 - w polu - kadrowanie, alignment, ustawianie ostrości Plik do pobrania: https://www.dropbox.com/s/3e1azvs7hgeotdj/maxim%20cz%205.mp4 (134MB) 6. MaxIm DL cz. 6 - guiding i okolice Plik do pobrania: https://www.dropbox.com/s/fl5vq7ipaiy8tlr/maxim%20cz%206.mp4 (66MB) Playlista tutoriali na YT: https://www.youtube.com/playlist?list=PLXDYcEag_zsHaLFtxQyIffdDmoitPf0EA Link do dropboxa do folderu z wszystkimi tutorialami: https://www.dropbox.com/sh/7k4fcjquwe3e0da/LBzQBfBW6H

Jak się okazuje z Zatomia widać jeszcze dalsze światy :) Rekordu magnitudo od Zdzicha nie pobiję raczej na pewno z obecnym materiałem, ale w okolicach Łańcucha Markariana, niedaleko NGC4438 udało mi się zarejestrować galaktykę o jasności 20.88 (g) o przesunięciu ku czerwieni z=0.391, czyli odległą o prawie 4.4mld lat świetlnych. To mój nowy rekord póki co - pochmurne noce sprzyjają takim poszukiwaniom :) Obiekt to SDSS J122915.74+130019.4 Korzystam z kalkulatora na http://www.kempner.net/cosmic.php

O, taki większy jest już bardzo miły :)

Ja jakiś rok temu zacząłem tam sprawdzać swoje zdjęcia i byłem mocno zaskoczony jak okazało się, że na fotce z M106 załapałem galaktykę odległą o 4 miliardy lat świetlnych - http://astrojolo.blogspot.com/2013/05/in-galaxy-far-far-away.html . Oczywiście kwazary to inna bajka :)

Sloan Digital Sky Survey to wielkie przedsięwzięcie w którym badacze podjęli się stworzenia mapy nieba i skatalogowania ogromnej ilości obiektów (http://skyserver.sdss3.org/public/en/sdss/sdsshome.aspx). Projekt trwa już osiem lat i w tym czasie objął swoim zasięgiem około 1/4 powierzchni nieba. Udało się skatalogować 930 tysięcy galaktyk oraz 120 tysięcy kwazarów, choć dostępne fotografie zawierają ich znacznie więcej. A co w tym wszystkim jest najpiękniejsze - wszyscy możemy z tych danych korzystać. Kiedy tylko będziemy chcieli sprawdzić jak słabe gwiazdy udało nam się zarejestrować, albo jak dalekie obiekty uwieczniliśmy na naszym zdjęciu możemy w pasek przeglądarki wkleić adres http://skyserver.sdss3.org/public/en/tools/chart/navi.aspx - obecnie skieruje on nas do kolejnego, 10 wydania (DR10) map. Wyświetli nam się taka strona: Żeby odnaleźć nasz kadr w polu Parameters->Name możemy wpisać symbol jakiegoś obiektu (np M49 lub NGC253) i wcisnąć Enter lub przycisk Resolve. Jeśli symbol zostanie rozpoznany, w polach RA i Dec pojawią się jego współrzędne. Jeśli system go nie znajdzie, możemy w tych polach ręcznie wpisać współrzędne obiektu. Nie musimy oczywiście podawać ich w formacie dd.dddddd, możemy po prostu wpisać jako RA np '12 33 46' a jako Dec '-08 23 12'. Po czym naciskamy przycisk Search. Przy odrobinie szczęścia trafimy na sfotografowany już obszar i w polu widzenia pojawi nam się wybrany fragment nieba. Używając klawiszy NSWE na obrzeżach, albo po prostu przeciągając myszką możemy przesuwać kadr aby znaleźć interesujący nas obszar. Przyciskami lupy zwiększamy i zmniejszamy kadr. Poniżej w sekcji Drawing options mamy po kolei: - Grid - włącza widok siatki i skali obrazu - Label - wyświetla podstawowe informacje o widocznym fragmencie nieba - Photometric objects - zaznacza obiekty dla których dostępne są dane fotometryczne - Objects with spectra - zaznacza obiekty z dostępnymi widmami (dostępne jest wtedy wyznaczone przesunięcie ku czerwieni) - Invert image - wyświetla negatyw zdjęcia Po kliknięciu na wybranym obiekcie po prawej stronie pojawia nam się okienko z informacjami na jego temat - położenie, typ oraz jasność wyznaczona dla poszczególnych filtrów (http://skyserver.sdss.org/dr1/en/proj/advanced/color/sdssfilters.asp) . Poniżej jest małe okienko ze zbliżeniem na obiekt, a pod nim linki prowadzące do podstron z większą ilością danych, oraz miniatura widma (jeśli dostępne). Quick look oraz Explore prowadzą odpowiednio do mniej lub bardziej wyczerpujących informacji o obiekcie łącznie z możliwością wyszukania go w bazach SIMBAD lub NED. Recenter powoduje wycentrowanie zaznaczonego obiektu. Add to notes dodaje wybrany obiekt do podręcznej listy, którą później możemy obejrzeć używając linku Show notes. Ilość danych jest bardzo duża, w SDSS znajdziemy obiekty o jasnościach 22-24mag(v), odległe galaktyki i kwazary z wyznaczonym przesunięciem ku czerwieni i na pewno podczas analizy wykonanych przez nas zdjęć będziemy mogli sprawdzić jak daleko sięgnęliśmy w poszukiwaniu nieznanego :)

Ooo, ładniutki Saturn. Naturalny i detaliczny.

Wciąż jest :)

W środku zdjęcia znajdziemy krater Gassendi o średnicy 111km. Krater ten został zalany lawą podczas tworzenia się Morza Wilgoci (Mare Humorum) poniżej niego na zdjęciu. W wyniku tego powyżej poziomu lawy wystaje jedynie wzgórze centralne składające się z kilku szczytów, oraz jego krawędź na wysokość od 200 do 2500 metrów powyżej poziomu dna krateru. Na dnie krateru Gassendi znajdziemy również system rowów zwany Rimae Gassendi. Nieco na lewo i poniżej krateru Gassendi znajduje się krater Mersenius (85km). Pomiędzy tymi dwoma kraterami znajdziemy system rowów Rimae Mersenius o długości około 230km. A jeszcze niżej na brzegu Morza Wilgoci jest długi na 180km uskok Rupes Liebig noszący swoją nazwę od pobliskiego krateru Liebig widocznego na dole zdjęcia (właśnie wschodzi nad nim Słońce). To zdjęcie (mozaika dwóch zdjęć) to 'pierwsze światło' montażu EQ6 który dotarł do mnie kilka dni temu - pozdrowienia dla Radka :) http://astrojolo.blogspot.com/2014/04/moonwalk-lunation-121.html

Poczytałem jeszcze troszeczkę o tych kamerkach i wynika mi z tego, że oba chipy są kontrolowane przez jeden port USB i wspólny sterownik, dlatego o ile będziesz chciał guidować wewnętrznym chipem to potrzebny jest program który obsługuje obie kamery jednocześnie, jak MaxIm czy CCDSoft. Ale to tylko wyczytałem, może jednak ktoś znalazł sposób. Zawsze możesz zostawić sobie guider na barana jak masz teraz.

Skala guidera u Zdzicha to 1.9"/px, a więc wykres nie wygląda tak źle. Z tego co pamiętam, to na 10 min klatkach FWHM wynosiło około 2.5", a na krótkich niewiele mniej, co wg mnie wskazuje na bardzo dobry guiding i przyzwoite warunki :)

Fajnie, może u Ciebie Kies Pi lepiej wyszła, bo nazwa jest mocno intrygująca :) 150mm newtonem na Księżycu wiele się nie zwojuje, ale to jak szerokie kadry - ktoś z lepszym narzędziem będzie mógł sobie co nieco powybierać :)

Pośrodku kadru znajdziemy dwa położone obok siebie średniej wielkości kratery - Campanus i Mercator. Poniżej nich Bagno Epidemii (Palus Epidemiarum) - niewielkie morze, w którego zachodnio południowej części znajdziemy niewielki krater Ramsden otoczony (słabo widocznymi na zdjęciu) systemem rowów Rimae Ramsden. Na lewo od centrum kadru rozpościera się Morze WIlgoci (Mare Humorum) na brzegu którego wyraźnie odcina się przylądek Promontorium Kelvin. Pomiędzy nim a kraterami Campanus i Mercator w środku zdjęcia wyraźnie widać grupę rowów Rimae Hippalus. Lunar 54 - Hippalus Rilles Nazwa tej grupy rowów pochodzi od zniszczonego krateru Hippalus o średnicy 58km położonego nieco na lewo i do góry od centrum kadru, którego dno jest przecięte przez jeden z rowów. Lunar 60 - Kies Pi Nieco powyżej krateru Mercator na dnie Morza Chmur (Mare Nubium) można dostrzec resztki zalanego lawą krateru uderzeniowego Kies o średnicy 45km. Pomiędzy kraterami Kies i Mercator znajdziemy (słabo widoczną na zdjęciu) kopułę wulkaniczną Kies Pi o średnicy 13km i wysokości 145 metrów.

Lista zamknięta, pora na pracę :)

No właśnie, ale nie przez 'v'. Potem powstają łamańce językowe takie, jak mamy obecnie w tytule wątku ;)

Nie wiem skąd wziąłeś te rewelacje, po polsku mówi i pisze się "gwiazda nowa", "nowa", "nowa klasyczna", "supernowa". "nova" używa się do określenia konkretnego obiektu, np "Nova Delphini 2013" czy "Nova Cygni 1975". Ale już po polsku będzie "Nowa w Łabędziu", czy "Nowa w Herkulesie".

Obcięty owal u dołu zdjęcia wszyscy doskonale znają - to Zatoka Tęcz (Sinus Iridium). Na prawo od niej rozciąga się Morze Deszczów (Mare Imbrium), a cypel rozdzielający oba te baseny to Promontorium Laplace wznoszący się na wysokość 2600m. Na lewo od niego wzdłuż brzegu Zatoki Tęcz ciągną się Góry Jura (Montes Jura), które osiągają wysokość 6100 metrów. Prawie w samym środku zdjęcia znajdziemy zniszczony krater Mauperitus o średnicy 46km. W górę i na prawo od niego można dostrzec fragment rowu Rima Mauperitus w kształcie litery V zwrócony wierzchołkiem w stronę krateru. Na dnie Morza Deszczów w górnej, prawej części fotografii wznoszą się góry Montes Recti sięgające wysokości 1800m.