Ranking użytkowników

Samiec gila w cieniu Mysiej Wieży w Kruszwicy. Canon EOS RP + Tamron 70-300

Chciałbym się z wami podzielić kilkoma kadrami z moim nowym kolegą w roli głównej. Poznajcie " Zimka" 😄

Astronomowie mierzą, jak jest zasilana centralna czarna dziura Andromedy 2024-01-22. Naukowcy uzyskali bezpośrednią wizualizację procesu zasilania supermasywnej czarnej dziury w centrum galaktyki Andromedy. Badanie ujawniło istnienie długich nitkowatych struktur gazu i pyłu, które poruszają się po spirali, zaczynając w pewnej odległości od czarnej dziury, a kończąc na samej czarnej dziurze. Wyniki, które zostały opublikowane w czasopiśmie Astrophysical Journal, uzyskano przy użyciu obrazów z teleskopów kosmicznych Hubble’a i Spitzera. Galaktyka Andromedy, obserwowana nieuzbrojonym okiem, jest jedną z najbliższych galaktyk naszej Drogi Mlecznej. W centrum tej galaktyki znajduje się ogromna czarna dziura, której masa przekracza 100 milionów mas Słońca. Należy jednak zauważyć, że zarówno ta czarna dziura, jak i ta znajdująca się w centrum naszej Galaktyki (Sagittarius A*), są jednymi z najmniej aktywnych spośród znanych supermasywnych czarnych dziur w centrach galaktyk, emitując bardzo niewielkie ilości promieniowania. Aktywność czarnej dziury jest uzależniona od sposobu jej zasilania, czyli od zachowania materii, która do niej wpada w procesie akrecji. Obserwacja tego zjawiska w Drodze Mlecznej jest utrudniona ze względu na nasze położenie blisko płaszczyzny Galaktyki, co powoduje znaczne zasłonięcie pyłem oraz dużym natężeniem gwiazd. Natomiast sytuacja w galaktyce Andromedy jest inna, co umożliwia obserwacje jej czarnej dziury bez większych przeszkód. Teraz, łącząc obserwacje z teleskopów Hubble’a i Spitzera, zespół naukowców był w stanie szczegółowo zbadać, w jaki sposób czarna dziura w galaktyce Andromedy jest zasilana. Czarne dziury są żarłocznymi drapieżnikami, ale jednocześnie wrażliwymi – stwierdził Christian Alig, naukowiec z USM, który jest pierwszym autorem artykułu. Gdy są karmione powoli i małymi porcjami, nie wykazują oznak żerowania, lecz gdy karmienie jest przymusowe i nadmierne, reagują gwałtownie. Włókna materii i spiralne trajektorie Zespół badaczy, korzystając z dwóch potężnych teleskopów kosmicznych, odkrył, że czarna dziura w centrum Andromedy zasilana jest poprzez długie struktury pyłu i gazu, które rozpoczynają się w pewnej odległości od centrum galaktyki. Almudena Prieto, badaczka z IAC i współautorka artykułu, wyjaśniła, że włókna zbliżają się do czarnej dziury stopniowo i po spirali, podobnie jak woda spływa do otworu w zlewie. Teleskop Hubble'a jest w stanie wykryć zaciemnienie powodowane przez pył w świetle widzialnym, natomiast teleskop Spitzera może obserwować te same struktury w podczerwieni. Dzięki wspólnym obserwacjom za pomocą obu tych teleskopów uzyskano kompletny obraz procesu akrecji materii wokół czarnej dziury. Ponieważ galaktyka Andromedy jest tak blisko, obserwacje jej centrum za pomocą teleskopu Spitzera są najbardziej szczegółowymi jak dotąd i osiągnęły poziom dokładności porównywalny z tym uzyskiwanym przez teleskop Hubble'a. Opracowanie: Agnieszka Nowak Więcej informacji: • Observers measure how Andromeda’s central black hole is fed • The Accretion Mode in Sub-Eddington Supermassive Black Holes: Getting into the Central Parsecs of Andromeda Źródło: IAC Na ilustracji: Czarna dziura w galaktyce Andromedy. Źródło: Spitzer Space Telescope URANIA https://www.urania.edu.pl/wiadomosci/astronomowie-mierza-jak-jest-zasilana-centralna-czarna-dziura-andromedy

Prognozy na sobotę były obiecujące od połowy tygodnia. Cele na ten dzień były dwa. Wschód Słońca z Babiej góry i obserwacje Księżyca. O koniunkcji nie wiedziałem. Późnym popołudniem tuż po zachodzie Słońca wyszedłem na dwór i spojrzałem na Łysego jeszcze zanim rozstawiłem sprzęt. Gołym okiem widziałem że coś na jego powierzchni mocno "świeci" zaraz przy terminatorze. Uzbroiłem oczy w powiększenie 8x i okazało się że to Kopernik jest sprawcą całego zamieszania. W tym momencie w polu widzenia lornetki od zachodu pojawił się satelita o niedużej jasności, który był na kursie kolizyjnym z Księżycem. Obserwowałem z ręki i niestety, ale tuż przed cięciem zgubiłem obiekt. Dostrzegłem go znowu kawałek za Księżycem. Zły na siebie że nie chciało mi sie powiesić lornetki na statywie, poszedłem po powiększenie 20x. Rozłożyłem statyw, zarzucałem większą dwururkę i wycelowałem w Księżyc. Popatrzyłem na Kopernika, później przerzuciłem się na terminatora i oświetlone zbocza kraterów za jego linią. Jakaś chwila minęła. Chcąc ustawić Księżyc na środku pola widzenia, zupełnie przypadkiem dostrzegłem całkiem jasno świecąca gwiazdę. Przejechałem jeszcze kawałem dalej i zdziwiłem się jak zobaczyłem Plejady. Trochę popatrzyłem przez obie lornetki na zmianę. Poszedłem do domu trochę się zagrzać i po jakimś czasie wyszedłem, żeby jeszcze rzucić okiem na Łysego i Plejady i zrobić pamiątkową fotkę przez lornetkę 8x. W międzyczasie wleciała też M42, w lornetce 20x która nic nie urwała przy tej fazie Księżyca. Jako bonus wrzucam Tatry w akompaniamencie Wenus przed wschodem Słońca 😉

Ależ to łatwe 🙂

Na przynętę go musisz 🙂 Ja się nie spodziewałem go przy karmniku. Sójki podlatywały kilka razy, ale jakoś nie umieją się tam umieścić, żeby coś obskubać.

A tutaj sam autor. Zobaczcie jakie ładne zestawienie pomarańczowego lakieru z butelkową zielenią warstw StarBright 🙂