Windforce

Ja działam w okolicach Węgrowa (miejscowości Wrotnów) gdzie jest już ciemno (wiosna - jesień światło zodiakalne na wprost, jesień przy przejrzystej masie powietrza M33 na wprost), a dojechać wciąż łatwo i niedaleko.

Dlatego ja zawsze wszystkim mówię - nie marudźcie tylko łapcie za cokolwiek co działa i sami działajcie. Jak tak, to jeszcze zapodam powiększenie najbardziej interesującego wycinka w skali 1:1, na którym oprócz szumu też już wychodzi granulacja.

Co prawda komórką, ale zawsze coś... Przez 8" SCT z okularem Plossl 40mm + folia Baader + zabarwione na złoto jakimś tam szkiełkiem 1.25" SW

Warunki obserwacji moim zdaniem wykluczają dużego Dobsona, jak również Twoje problemy zdrowotne, mam nadzieję że będzie tylko lepiej niż jest teraz, ale w astronomii obserwacyjnej liczy się też wygoda i trzeba myśleć perspektywicznie, o wszystkim. Rozejrzyj się za teleskopami w systemie Schmidta-Cassegraina 8" lub nawet 9,25" na montażu azymutalnym. SCT to synonim wygody, możliwości już spore, a są też modele z akumulatorem więc śmiało możesz pojechać na wspomniane wzgórze w każdej chwili i po 15 minutach złożyć teleskop i obserwować. Optyka jest zamknięta więc na lustrze nic się nie osadzi. Obrazy planet i Ksieżyca są świetne, DS-y też niczego sobie, ale tu ograniczeniem będzie miasto, nie teleskop.

Hej, z reguły jest to tylko 2-3 mm, najlepiej sprawdzić to kamerką do avikowania przez Barlow robiąc stack jasnej (ok. +1 mag) gwiazdy przy różnym poziomie rozogniskowania z obu stron punktu ostrości. Jeśli TDE nie występuje, nie ma sensu żebyś ograniczał cenną aperturę.

W kratownicy liczy się to w jakim stopniu kratownica potrafi utrzymywać kolimację od zenitu do horyzontu, oraz ile wynosi wysokość wyciągu od ziemi w zenicie, na co ma wpływ m.in ogniskowa lustra głównego. Poza tym istotny jest sposób składania / rozkładania tejże kratownicy i jaki jest dostęp do śrub kolimacyjnych lustra głównego, gdyż każdorazowe rozłożenie takiego teleskopu wymaga sprawdzenia kolimacji, a w ciemności i zimnie dobry dostęp do każdej śrubki jest pomocny. Staranne wyczernienie okolic optyki oraz przemyślane rozplanowanie przesłon świetlnych mają wpływ na kontrast obrazu większy niż osłony kratownic. Istotny jest też wyciąg okularowy oraz jakość powłok luster gdyż przy zmianie okularów wyciąg pracuje a otwarte lustra uwielbiają kurz i czyszczenie ich będzie dość często. Mówi się że optyka robiona na zamówienie ma wyższą jakość obrazu od "masówki" ale zależy jaka optyka, jaka masówka. Z reguły jest to prawda, ale ważny jest substrat i powłoki lustra, u nas są ludzie co potrafią robić świetne lustra lecz szczegółów trzeba samemu umieć dopilnować. Od masówki, teleskopy robione na zamówienie mają znacznie lepszą jakość mechaniki i są znacznie mobilniejsze i lżejsze. Polecane akcesoria to kolimator laserowy, grzałka na lustro wtórne i szukacz, podeścik dla niższych osób przy obserwacji w zenicie, termos, ciepłe ubrania, dobre rękawiczki dające wyczucie tego co trzyma się w rękach (polecam rowerowe) i porządna waliza na wszystkie akcesoria. Okulary to akcesorium ponad wszystko inne na co wydaje się równowartość tego, co na sam teleskop. Optyka najlepsza jest z zakresu 300-350mm o światłosile dokładnie do F/5 gdyż to zapewnia niewielką wysokość wyciągu w zenicie i łagodną światłosiłę przy której koma jest jeszcze akceptowalna bez korektora komy. Co nieco wiem o teleskopach, ale by tak naprawdę pomóc, musisz zadać konkretne pytania...

Dzięki, miałem dylemat, czy lecieć po podstawę z SynScanem, kamerkę, przedłużacz i laptopa, włączać ustawiać plątać kable, czy wgapiać się godzinę w rewelacyjną konfigurację układu Jowisza i piękny Księżyc chłonąc magię chwili, wybrałem to drugie i przy okazji "cyknąłem" kilka fotek. We wczorajszych warunkach avik'i byłyby wspaniałe, a nie ma ich wcale... Ot, taka jest ta druga strona medalu ;)

Nie ma na nic czasu, więc tylko komórką przez okular, fotki wczorajszego Księżyca: Niestety rozdzielczość jest kiepska bo nie miałem adaptera i musiałem telefon trzymać w ręku przy okularze... Co do tranzytu to widziałem, coś wspaniałego! Zrobiłem telefonem nieudolną fotkę tarczy Callisto z prześwietlonym Jowiszem, niestety poruszone bo bez adaptera.

Sigma 18-35 F/1.8 A - super kontrast, wysoka transmisja jak na ilość elementów, ostra od pełnego otworu, pięknie płaskie pole, regularna winieta, zero jakichkolwiek odblasków, za te pieniądze? Nic tylko brać! Dokupiłem do niej 50-tkę 1.4 z tej samej serii Art - przez swój regularny bokeh i łagodne halo wychodzące w postobróbce, które nadaje jasnym gwiazdom szczególnego uroku jest jeszcze lepsza w astrofoto. Seria Art to też świetna jakość wykonania - są ciężkie ale tu rządzi metal i te obiektywy nie boją się kapiącej po nich ciurkiem rosy. Poszukującym szerszych pól zdecydowanie polecam Sigmę 10-20 F/3.5 - za rozsądną kwotę trudno o lepsze 10 mm do cropa. Sigma rządzi. ;)

Magnetometry z Dombasu zarejestrowały pik między godz. 16 a 17, kiedy to zorza była widoczna z terenu Węgier (!!!) Następnie aktywność szybko spadła i aktualnie po zorzy nie ma praktycznie śladu ( co jakiś czas sprawdzam na lustrzance) Strumień cząstek dotarł szybciej niż zakładają to symulacje, stąd opóźnione "ósemki". Czas złożyć broń, zorzy już nie będzie. https://www.idokep.hu/webkamera/kekestetosipalya2

To najlepsza lornetka przez jaką dane mi było kiedykolwiek spoglądać.

Zainstaluj sobie Stellarium 14.0, to zupełnie inna bajka.

Jeżeli lustro jest z tych grubszych, tj. stosunek średnicy do grubości nie jest większy od 10:1 wystarczy zwyczajna cela na 2 profilach z linką. Taka cela jest stabilniejsza mechanicznie: http://www.webstertelescopes.com/mirror_cell.htm Jeśli używasz "papierowego" lustra jak np. moje, które przy średnicy 374mm ma 19mm grubości to cela powinna być zbudowana tak jak tu: http://www.jpastrocraft.com/cells.htm Nie wprowadza to astygmatyzmu przekaszającą się podczas kolimacji linką. Wasze lustro wygląda na grube, może nie warto komplikować sobie życia. Przyjrzałem się też bliżej temu rozwiązaniu z 3 płozami i klatce górnej. Rozwiązania które zastosował Mel Bartels w 2003 roku w swoim 20" F/4.8 zdają się być ciekawe i wyglądają "cool", ale nie są to rozwiązania optymalne, w roku 2015. Najdoskonalsze technicznie i jednocześnie najprostsze w swojej genialnej prostocie jest to, co proponuje Robert Houdart w swoim, bagatela, 43" teleskopie: http://www.cruxis.com/scope/scope1100_history.htm Kunszt konstrukcyjny przejawia się w kompensacji ugięcia kratownicy odpowiednim umiejscowieniem punktów kolimacji celi na dwóch odpowiednio dobranych belkach.

Interesujący projekt mam nadzieję że przelejecie go na rzeczywistość. Tak trzymać. Tak, laik tego nie zaprojektował, pogratulować! :) Newralgicznym elementem tej konstrukcji może być system rozkładanych płóz, który może nie zapewnić wystarczającej sztywności bocznej zwłaszcza podczas obserwacji nisko nad horyzontem. Górę zróbcie klasycznie jako klatkę złożoną z dwóch okrągłych obręczy połączonych rurkami na których opierać się będzie mocowanie LW - zapewni to lżejszą i sztywniejszą "górę" teleskopu i krótsze rurki kratownicy. Obecne rozwiązanie wydaje się być ciężkie. Bdb koncepcja połączenia rurek kratownicy, dla wygody proponuję ich górne zakończenia połączyć aby stworzyć pary, łatwiej się to potem składa. :)

Umieść go w ognisku głównym. Ujrzysz Koński Łeb :)

Dobrze, że tam nie wypadła miska ryżu :) Noga mu odpadła, nie dziwne że nie mógł utrzymać kolimacji :)

Niestety od 30 minut zorza jest w odwrocie... :( Jak jechałem do domu to w pewnym momencie niebo zapłonęło niczym wtedy w marcu, strzeliły pionowe filary i północny horyzont cały pojaśniał!!! Myślałem że wjadę do rowu... Niestety odkąd jestem w domu zjawisko słabnie systematycznie, teraz zorza jest już tylko "fotograficzna". No ale nic, czekamy dalej. EDIT: Kulminacja miała miejsce ok. godziny 20:30, trwała maksymalnie może z 5 minut, a jej intensywność śmiało mogę porównać z maksimum z 17 marca 2015 roku, kiedy to zjawisko trwało znacznie dłużej i było widoczne przez znacznie więcej osób. Jadąc szosą z drogowymi światłami widziałem nad drzewami intensywne i szybko poruszające się filary o wyraźnie zielonkawym zabarwieniu, z ostro odciętą kurtyną na wysokości mniej więcej 5-10 stopni nad horyzontem.

Na Mazowszu widać! Jest zorza jak cholera!!! Biegiem obserwować! :D

Jak ulał pasuje tu SW Virtuoso: http://deltaoptical.pl/glowica-foto-video-sky-watcher-virtuoso,d3401.html

Ja napalam się z kolei na ASI178 MC - 14-bitowa i odpowiednia ilość małych pikseli, w sam raz aby nie żyłować Barlowami Newtona. ZWO ma wypuścić chłodzone wersje więc czekam, odkładam i zastanawiam się co ja najlepszego robię, przecież wizual to samo piękno!

Zdecydowanie tak, pozytywny efekt jest bardzo widoczny. Bezpieczeństwo to też, ale tu chodzi głównie o kontrast. Kontrast to absolutna podstawa obserwacji i focenia... Jeśli focisz z folią ND5.0, tłumisz poziom światła z toru optycznego względem światła pasożytniczego tysiące razy. Piekarnik się nie zrobi, gdyż na osłonę nie padają bezpośrednie promienie słoneczne, jeśli teleskop skierujesz w jego stronę. Dokładnie po to:) Aha, i niestety do granulacji fotosferycznych nie używaj długich czasów akwizycji, ich czas życia to maksymalnie kilkanaście minut i naprawdę one zmieniają się dosłownie w oczach. Tutaj szybka kamera CMOS na USB 3.0 byłaby ogromnym udogodnieniem. Poniżej link do video z APOD-a: http://apod.nasa.gov/apod/ap090405.html

Kilka moich uwag: 1. Mocowanie filtra które jest wystawione na Słońce owiń folią aluminiową 2. KONIECZNIE zakładaj osłonę na teleskop i osłaniaj tylną część lustra np. jakąś czarną płytą 3. Nagrywaj tylko do godziny 11-12 4. Zamiast Solar Continuum, lepsze rezultaty podczas walki z dziennym seeingiem powierzchniowym zapewni wąskopasmowy H-alpha. Nie mówię tu o Etalonie tylko o zwykłym wąskopasmowym filtrze w fotografii WL.

Zawieszenie cienkiego lustra na lince wciąż nie daje mi spokoju. O problemach z astygmatyzmem, związanych z dobrym acz podatnym na błędy zawieszeniem na lince wiedziałem już dawno, gdy rozwiązanie w moim teleskopie działało zaskakująco dobrze. Nie mniej jednak okazuje się, że nie zawsze jest doskonale i to co dobre na papierze, nie koniecznie dobre jest w praktyce... Przebudowa kratownicy i nowe LW ukazały mi fakt, że pomimo wspaniałych obrazów dawanych przez teleskop, wciąż może być jeszcze lepiej. Brutalne testy optyczne (obraz dyfrakcyjny Polaris przy 800x) pokazały mi, jak niezwykle wrażliwe na geometrię bocznego podparcia jest tak cienkie lustro jak w moim teleskopie. Otóż wystarczy przekoszenie linki o 1 mm względem jej mocowania na łożysku liniowym, niezwiązanym fizycznie z celą, a płaszczyzną środka masy LG, aby wkradł się wyraźnie widoczny w obrazie dyfrakcyjnym gwiazdy astygmatyzm. Wystarczy obrócić śrubą kolimacyjną, aby tak się stało! Jak temu zaradzić? W poszukiwaniu świętego Graala lustrzanych celi, wpadł mi do głowy pewien pomysł wzorowany na pięknym technicznie rozwiązaniu JP Astrocraft: http://www.jpastrocraft.com/cells.htm Zawieszenie na ułożyskowanych lewarach, które jest zintegrowane z kolimowalną częścią celi! Znika problem wychylającej się przy kolimacji linki, kolebiącego się w łapkach lustra, astygmatyzmu itp... Czemu nikt nie wpadł na to wcześniej? Zasiadłem więc do sztalug i popełniłem taki oto wstępny projekt mało inwazyjnej przeróbki celi z linki na lewary (ang. whiffletree) - kto mi podpowie lepszą nazwę po polsku? Oto i on: Boczna krawędź lustra podparta jest na dwóch ułożyskowanych lewarach. Lewary są zakończone łożyskami i rozstawione są o kąt 90 stopni. Kątowa odległość między łożyskami na końcówkach lewarów wynosi 45 stopni. Łożyska te pozwalają na mikroskopijne ruchy LG w górę i w dół przy zmianie nacisku na tylny system podparć, podczas zmiany wysokości patrzenia. Całkowicie odciąża to wrażliwy brzeg LG. Jest to logiczne uzupełnienie "pływającej celi" tylnej części lustra w zakresie podparcia bocznego. Pozostaje jeszcze kwestia dokładnej regulacji wysokości lewarów nad celą, aby łożyska trafiały dokładnie w płaszczyznę środka ciężkości LG. Być może wystarczy samokontrująca nakrętka i nagwintowanie prętów mocujących lewary do celi. Same lewary jak i mocowania są wycięte ze stalowej blachy 3 mm i skręcone śrubami w pary, co gwarantuje należytą sztywność. Jedyny mankament tego rozwiązania jest taki, że cały ciężar LG i celi będzie wisiał na trzech śrubach kolimacyjnych. Jednak super lekkie lustro i wspaniała solidna robota naszego Pablita (są to solidne, wzmocnione śruby M8 i ogromne sprężyny kontrujące) powoduje, że spokojnie to rozwiązanie można zastosować bez obaw o powstawanie całkowitych ugięć większych od 0,3 mm. A po co to wszystko? To bunt Newtonów. Rebelia przeciwko APO. Newton nie jest tylko wiadrem do światła. Gdyż nie ma nic piękniejszego, niż duży Newton dający niemal refraktorowej jakości obrazy! :)

No jasne - do tego służyły mi dwie pary linii z 1 obrazka. Niebieskie uwzględniają grubość LW. Ostatnie zdjęcie pokazuje widok LW dokładnie wzdłuż osi optycznej teleskopu. Taki miałem zamiar na samym początku, ale pomimo że mam bardzo tolerancyjną żonę, nie wiem jak by zniosła widok LW, silikonu, kabelków itp tuż przy ulubionej wędlince. :)