lukost

Czekamy na kolejne propozycje! Nie wierzę, że nie macie pomysłów.

Podoba mi się. Jest taka, hmm, naturalna i nienachalna w odbiorze.:)

No, czyli Łociec Założyciel cyklu jednak jeszcze żyje.

I to są fajne propozycje! PS Przynależne Rysiowi galaktyczki opisał swego czasu Piotrek Guzik w "Astronomii" (wówczas chyba jeszcze Amatorskiej ), a i ja je oglądałem. Dawajcie tego więcej!

Zaczynamy zatem. Moja propozycja to 1. gromada kulista Palomar 13 w Pegazie Czym jest katalog Palomar - z grubsza chyba wiadomo. Przypomnę, że to zestawienie piętnastu kulistych słabizn, cholernie odległych lub przesłoniętych przez galaktyczny pył. Numer 13 z tej listy to prawdziwe wizualne wyzwanie, któremu sprostałem tylko raz, obserwując niebo szesnastocalowym Columbusem pewnego kapitalnego październikowego wieczoru na Przełęczy Knurowskiej. Po zaliczeniu kilku mniej lub bardziej wymagających celów zanotowałem, że: " Gwoździem programu nie były jednak galaktyki czy mgławice, ale dwie kulki.* Kulki nie byle jakie, bo palomarskie. Zacząłem od Palomara numer 13 w Pegazie. W – nomen omen – trzynastu calach za nic nie mogłem go dorwać. Szesnaście na szczęście wystarczyło. Starhopping jest dość prosty – odbijamy nieco na północy wschód od jasnej galaktyki NGC 7479 (opisanej przez Pawła Trybusa jako Obiekt tygodnia TUTAJ) i odnajdujemy charakterystyczny wielokąt ułożony z kilku dość słabych gwiazdek. Obok jednej z nich znajdziemy – no właśnie, co? Ano, widoczne wyłącznie chwilami, zerkaniem, leciutkie pojaśnienie tła (jasność 13,8 mag, rozmiar ok. 2'). Nie wiem, czy to w ogóle możliwe, ale momentami miałem wrażenie, że coś tam „śnieżyło” - w sensie wyskakujących nadzwyczaj słabych, pojedynczych gwiazdek. Niewykluczone, że to oko płatało mi figle, bo w moich warunkach obiekt był na granicy detekcji szesnastocalowego lustra. Użyty okular to Delos 10 mm, z którym uzyskuję powiększenie 180 razy, przy źrenicy wyjściowej 2,2 mm." * - drugą z upolowanych wówczas gromad była Palomar 2 w Woźnicy, zresztą znacznie łatwiejsza. PS do dziś się zastanawiam, czy faktycznie widziałem tam jakieś gwiazdki czy to złudzenie - zważywszy, że wielkość gwiazdowa najjaśniejszych słońc wchodzących w skład gromady to okolice 17mag. PS 2 w Taurusie 300/1500 obiekt jest już dla mnie nieosiągalny.

Dobrze kombinujesz. Spokojnie możesz wykręcić celę obiektywu i odkręcić wyciąg. Jeśli nie ruszasz soczewek, ta operacja pozostanie bez wpływu na jakość obrazu.

Ano, ale to już na niebie zimowym. Lato definitywnie mi uciekło.

Księżyc. Co prawda nie nad Warszawą, tylko nad majaczącym w gasnącej, wieczornej poświacie masywem Babiej Góry, nieco na lewo od jej wierzchołka. Cieniutki, pomarańczowy, z delikatnym światłem popielatym. Niziutko nad horyzontem, w jednej linii z Jowiszem, Saturnem i krwistoczerwonym Marsem. Nad głową kipi rozlana szeroko Droga Mleczna, ginąca dopiero gdzieś pod czajniczkiem stworzonym z najjaśniejszych gwiazd Strzelca. Niżej już tylko dalekie światła aut na zakopiance. Messiery 13 i 31 - są, ciemny Le Gentil 3 - na miejscu, Gwiezdna Chmura Tarczy - kipi se bogactwem gwiazd, hichoty - obecne. Nad Luboniem mruga Kapella. Niebo genialne, to jedna z tych kilku najlepszych nocy w roku. Niestety nie mam przy sobie nawet lornetki, zresztą i tak nie utrzymałbym jej przy oczach. Nieważne, jest cudownie. Pachnie skoszona łąka, cykają pasikoniki czy inne paskudztwo, kawałek dalej, pod lasem w stronę Maciejowej ktoś pali ognisko. Cholernie mu zazdroszczę. Zaraz muszę wracać do szpitala, z którego chyłkiem się wymknąłem. Niedawno, na tydzień przed wypadem do RPA wpadłem na genialny pomysł by połamać obie łapy. Operacja, rehabilitacja, itede, itepe. Całkiem wypadłem z astroobiegu. Ale nie ma tego złego... Cieszę się, że nawet gołooczne paczanie w górę wciąż daje mi tyle frajdy, pozwala złapać dystans do rzeczywistości. Niedługo wrócę pod niebo. Tymczasem w szpitalne okno nieśmiało zagląda wschodzący Fomalhaut. Koledzy na sali już chrapią. Pora spać.

I to jest Olu trafna decyzja. Mam taką lornetę i bardzo zadowolony jestem - zwarta, lekka, ze sporymi możliwoścismi. Sesje z jej wykorzystaniem to czysta przyjemność, a co do jakości obrazu to nawet Panasmaras ją polubil - a to wyjątkowo zrzędliwy, wybredny i wymagający typ.

Genialne! Gdzie to?

Zloty organizuje Robert. To do niego należy decyzja.

Na te foty czekam. Znów kapitalny rezultat!

Świetne!

Obserwowanie czegokolwiek prócz obiektów Układu Słonecznego w warunkach dużego zaświetlenia mija się z celem. Wówczas zarówno duże, jak i małe apretury, szczególnie przy większej źrenicy wyjściowej, pokażą szare, mleczne i mało kontrastowe tło, w którym "zginie" dany obiekt, a nawet jeśli nie cały, to obraz zostanie okrojony do jego najjaśniejszej części. Pewnym ratunkiem jest zwiększenie powiększenia, dzięki czemu tło pociemnieje i obiekt może wyskoczyć, ale powiedzmy, że to podziała na najjaśniejsze gromady gwiazd i niektore mgławice planetarne o dużej jasności powierzchniowej. Po obiekty DS wynosimy się poza miasto, a wówczas liczy się apertura.