lukost

Filtry nie pomagają, bo to mgławica refleksyjna. Nie kojarzę ani jednej, która reagowałaby dobrze na ich zastosowanie.

Też wróciłem dziś do 1333. Fakt, że przy wyższych powerkach robi się nieco ciemnawo, ale za to zaznaczone w pierwszym poście pojaśnienia stają się dość oczywiste. Sporo czasu poświeciłem znów na detekcję obiektów HH i niestety - nic z tego.

Sąsiednia IC 2067 jest widoczna w czternastu calach. Przy pow. nieco ponad 100x widać bardzo ulotną mgiełkę wokół gwiazdki 11.5mag. Wnikliwa inspekcja innych, okolicznych gwiazd nie potwierdziła istnienia podobnych zamgleń, więc obiekt odhaczony.

Po kilku latach udało mi się wreszcie kupić OIII Lumicona. Ponownie porównałem go z posiadanym od dłuższego czasu Astronomikiem, a testowym obiektem była mgławica Abell 21 - raz że słaba, a po drugie wybrana z premedytacją, bo wisiała akurat w łunie generowanej przez Zakopane. Znów wychodzi na to, że to praktycznie jednakowo wydajne filtry - różnic w obrazie nie byłem w stanie wyłapać. W najbliższym czasie pewnie sprzedam Astronomika, ale tylko dlatego, że mam komplet filtrów Lumicona, a nie z powodu różnic w jakości.

Obecność Polarisa to niewątpliwy plus podczas obserwacji, ale warto też poczytać czasem do Obiekt Tygodnia.

Tak, ser szwajcarski to właściwe określenie na "konsystencję" tej mgławicy. Seeing był dziś bardzo przyzwoity, więc walnąłem jej powiększeniem 480x (Pentax 7 mm plus barlow 2.25x). W okularze było ciemnawo, ale bynajmniej nie za ciemno, za to w środku przebłyskiwała gwiazdka centralna (choć dość słabo i czasem ginęła), a ilość widocznych subtelnych pociemnień mocno mnie zaskoczyła. Można powiedzieć, że odkryłem ten obiekt na nowo. Aha, filtra OIII nie zastosowałem.

Fajna ta lambda, ale jeszcze fajniejsze jest to, że w pow. nieco ponad 100x (APM 12.5 mm) mieści mi się spokojnie w polu widzenia galaktyka NGC 776 (ok. 12.5mag, rozmiar 1.7') - owalna, dość blada, z delikatnym pojaśnieniem w centrum. To spiralka z poprzeczką, ale rzeczonej poprzeczki nie dostrzegłem.

Ok, widzę, że temat rozwija się w sensownym kierunku, więc robimy tak: nie usuwam go, ale wywalam link do zbiórki zamieszczony w pierwszym poście.

Nikt tu niczego nie zacieśnia. Po prostu nie będziemy jako forum promować inicjatywy zmierzającej do tego, byś mógł kupić sobie drogi sprzęt z pominięciem środków własnych.

Czyli jesteś mocno początkujący, jak się od początku wydawało. Zawsze myślałem, że za popularyzację biorą się ludzie mający już spore doświadczenie w temacie. Sorry, ale ten temat zniknie dziś z forum.

A to ma być działalność zarobkowa czy non profit?

W tym odcinku pozostaniemy przy gwiezdnych żłobkach (jak w grudniu, gdy na warsztat trafiła NGC 1579), a jednocześnie postaram się nawiązać do kapitalnego odcinka sprzed kilku lat, moim zdaniem jednego z najlepszych w historii tego cyklu. Jego autorem jest Pamasmaras, odnośnie którego czekam aż mu się w końcu odmieni i raczy wrócić do astro. Maras, długo jeszcze? Najpierw może starhopping – znów zaczynamy od litery „L” utworzonej z gwiazd Atik, Menkib i o Per, po czym odbijamy kawałeczek (ok. 3 stopnie) na wschód od tej ostatniej. Po drodze mijamy jakieś tam Barnardy z początkowymi numerami katalogowymi (Marku, widzisz, jak przydałaby się tu twoja obecność? ), o których istnieniu przekonamy się widząc (a raczej nie widząc) ponadnormatywnie mało gwiazd w okularze czy szukaczu. Warto zatrzymać się na chwilę tuż „pod”, czyli na południe od o Per, gdzie przyczaiła się malutka, lecz bardzo wyraźna gromada otwarta, powiązana z mgławicą; to zresztą też rejon gwiazdotwórczy. Nawet w małym teleskopie nie da się przeoczyć mgiełki, którą otulone są nieliczne gwiazdy. Wszystko świetnie widać także w lornecie 100 mm - choć oczywiście apertura i powiększenie są wskazane, bo nie jest to specjalnie rozległy obszar. Większa lorneta wystarcza też do namierzenie naszego aktualnego celu; NGC 1333 przy stumilimetrowych obiektywach nie wypala może oczu, ale pod w miarę sensownym niebem nie sprawia problemów. Dość ulotna i zwiewna mgiełka dotyka „doklejonej” od jej północno – wschodniego krańca gwiazdki TYC 2342-624-1 o jasności 10.6mag – i to tyle. Numer 1333 z pewnością nie jest trudniejszy do wyzerkania od NGC 1579, więc jeśli ktoś podszedł z powodzeniem do tamtej, w tym przypadku także nie powinien napotkać trudności. NGC 1333 została odkryta w 1855 roku przez Eduarda Schönfelda. Zlokalizowana jest w zachodniej części Obłoku Molekularnego Perseusza i aktualnie uznawana za obszar najbardziej aktywny pod względem gwiazdotwórczym w tymże obłoku. Mgławicy towarzyszy ciemny Barnard 205. Masa materii skondensowanej w rejonie NGC 1333 szacowana jest na ok. 450 mas Słońca. Wewnątrz mgławicy (odległej o jakieś 1000 lat świetlnych od Ziemi) znajdują się liczne nowopowstałe gwiazdy, zgrupowane w dwóch klastrach. Rzecz jasna, ich blask w widzialnej części widma jest blokowany przez obszary pyłowe, jednak od czego mamy podczerwień i kosmiczny teleskop Spitzera: źródło: http://www.spitzer.caltech.edu/images/1523-ssc2005-24a1-NGC-1333-in-the-Infrared Generalnie, sporo się tam dzieje, przy czym jak dla mnie najciekawsze są obiekty Herbiga – Haro, będące zjawiskiem zarówno spektakularnym, jak i bardzo krótkotrwałym w kosmicznej skali czasu. Czym są obiekty HH już kiedyś wspominaliśmy, zatem wracamy do przywołanego na wstępie odcinka OT. Od siebie dodam tylko, że obiekt HH został zidentyfikowany po raz pierwszy w XIX stuleciu przez Amerykanina S.W. Burnhama podczas obserwacji gwiazdy T Tauri, jednak ich prawdziwą naturę odkryto dopiero kilkadziesiąt lat później, dzięki badaniom panów George'a Herbiga i Guillermo Haro. Tak widzi je teleskop Hubble'a (w podlinkowanym artykule podano nieco informacji odnośnie HH 7 do 11): źródło: http://www.sci-news.com/astronomy/hubble-herbig-haro-objects-ngc-1333-06773.html Dobra, pora na wrażenia z obserwacji średniodużym, czternastocalowym lustrem. W małych powerkach (50-70x) widać tylko mgiełkę, dość jednolitą - jeno znacznie wyraźniej niż w przypadku lornety. Nie umiałem dostrzec w niej żadnych niejednorodności. Dopiero wzrost powiększenia do stu kilkudziesięciu (APM 12.5 mm), a najlepiej ponad dwustu razy (Pentax XL 7 mm) pozwala ogłosić jakiś tam sukces przedsięwzięcia, a mianowicie pojawienie się detalu. Z góry zaznaczam, że pod moim podmiejsko – kiepskowiejskim niebem za cholerę nie da się wyzerkać tego, czego pożądałem najbardziej, a mianowicie obiektów Herbiga – Haro oznaczonych numerami 7-11 (kompleks) i 12. Z tego co wyczytałem jest to możliwe w teleskopach 16-20” (choć widać je dość słabo), więc będę jeszcze próbował w lepszych warunkach (Bieszczady lub Beskid Niski). Przy powiększeniu dwustukrotnym (źrenica wyjściowa 1.7 mm) w okularze robi się ciemnawo, a sam obszar mgławicowy przestaje być oczywisty, natomiast w rejonie jego południowo – zachodniego krańca wyłazi jedno dość słabe, ale wyraźne pojaśnienie z zatopioną w nim słabiutką gwiazdką; kolejne pojaśnienie, baaardzo malutkie i jeszcze bardziej ulotne, również z towarzyszącą mu gwiazdką (nieco jaśniejszą od poprzedniczki) odnajdziemy bliżej TYC 2342-624-1. Najjaśniejsza wizualnie część mgławicy, owalna, choć o nieco eliptycznym kształcie (rozmiar to jakieś 9x6'), rozciąga się na południowy – zachód od wspomnianej na wstępie gwiazdki 10.6 mag, w kierunku gwiazdy TYC 2342- 234-1 o jasności ok. 10 magnitudo. Filtry w żaden sposób nie pomagają, a wręcz przeciwnie – taki Astronomik UHC na przykład „zarżnął” obraz, no ale tego w przypadku mgławicy refleksyjnej raczej się spodziewałem. Na poniższej focie zaznaczyłem żółtą strzałką to, co udało się wyłuskać, zaś w czarnych ramkach są obiekty HH, których niestety nie zaliczyłem. źródło: www.sky-map.org To jak, spróbujecie i dacie znać jak poszło? Szczególnie zainteresowany byłbym raportami obserwatorów dysponujących lustrami w okolicy dwudziestu cali. Wiem, że takowi są, szkoda, że się ukrywają i rzadko kiedy coś napiszą... Sam przymierzałem się ostatnio do lusterka 500 mm, ale niestety – wyjazdowo raczej bym tego nie ogarnął. Co innego gdyby zamieszkać gdzieś na wsi...

Ano, ładne. Świetnie prezentuje się ten kompleks w polu widzenia lornetki 10x50 czy 15x70 - ciemne pasmo jest wyraźne (choć nie aż tak oczywiste jak Worek Węgla), a i kuleczka nie stawia oporu, bo jest dość jasna.

Przy tej aperturze, bez filtrów kolor wyjdzie przy obserwacji niektórych bardzo jasnych powierzchniowo i małych kątowo mgławic planetarnych - taki bladoniebieskawy lub sinozielony.