Ranking użytkowników

Czasem chodzą jakieś dziwne głosy, które mówią, że w mieście nie ma różnicy, że mniejszy jest lepszy, albo że większy teleskop, zbierając więcej światła, zasysa niby wielki odkurzacz wszelkie LP, które znajduje się dokoła. Z tego, co wiem, i co mówili bardziej doświadczeni, większy zawsze pokaże więcej dla tego samego obserwatora, w tych samych warunkach i miejscu. Każdy teleskop musi przebić się przez LP i trudno dać wiarę, że lepiej zrobi to mniejszy, bo wchłonie mniej sztucznego zaświetlenia. Mam na myśli głównie teraz obiekty głębokiego nieba. Przy US, w idealnych warunkach pewnie będzie podobnie, natomiast w warunkach niesprzyjających, jak powiadają, może być z tym różnie, ale tu niech wypowiedzą się stricte planeciarze.

Cześć, jakiś czas temu zdecydowałem się na format video relacji z obserwacji astronomicznych . Zapraszam na pierwszy odcinek vloga astronomicznego ✨👇🎥 Zachęcam też do subskrypcji kanału 💪

Zabawa w chowanego w Alpach 28.01.2024. 🙂 Walimex Pro 500mm/6.3 & Sony a58, ISO 200, 1/200 oraz 1/400 sec.

1/1600s f=400mm

Wracam do tego obiektu po prawie 10 latach Messier 1, NGC 1952, Sh2-244 to mgławica emisyjna w gwiazdozbiorze Byka. Po raz pierwszy zaobserwowana w 1731 przez Johna Bevisa. Znajduje się w odległości około 6,3 tysiąca lat świetlnych od Ziemi. Jej średnica - około 11 lat świetlnych - co sekundę zwiększa się o kolejne 1500 kilometrów. W centrum mgławicy znajduje się pulsar PSR B0531+21 obracający się wokół osi 30 razy na sekundę, emitujący promieniowanie w zakresie od fal gamma do radiowych. Bardzo ciekawa jako obiekt astrofotograficzny, bo można zaobserwować zmiany jej kształtu nawet w ciągu kilku lat. Polecam bardzo ciekawą pracę Detlefa Hartmanna pokazującą zmiany w czasie 10 lat. Jako jeden z niewielu obiektów DSO pokazuje taką samą jasność w każdym z trzech pasm Ha, OIII i SII- jest więc stosunkowo wdzięcznym obiektem to zabawy SHO. Niestety nie jest zbyt duża i sensowne detale można uzyskać przy skali poniżej 1 arcsec/pix. Mój zestaw Takahashi FS 128 z kamerą ATIK One 6.0 ma skalę 0.9 arcsec/pix i pole widzenia 40x30 arcmin. Montaż ASA DDM 60. Filtr OIII Antlia 3 nm Pro, Ha to Astronomik ASHA 6nm i Baader SII 8 nm. Po 16 klatek 900 sekund na każdy kanał. Z Warszawy, grudzień 2023 - styczeń 2024.

Janko... nie czytaj między wierszami. Panamaras jest KIMŚ i dlatego nie może być NIKIM 🙂

1. Litera F Gwiazda odniesienia: HD 22617 Średnica: 1 stropień Mapa ogólna: Ta litera jest widoczna tylko w szukaczu 50 milimetrów przy powiększeniu 10x i z powodu inwersji optycznej wygląda jak F. Ma jeden rozmiar jednego stopnia. Podstawowy kształt zaczyna się od 9 magnitudo i 10,5 mag. daje to złotą gwiazdkę na papierze gramatycznym. Ten kształt może również wyglądać jak sierp lub może to być sposób, w jaki niektórzy ludzie zapisują cyfrę siedem małą linijką. Można sobie wyobrazić wzór haka z liną, a może wielkie łzy dziecka, lub miecz. W tym asteryzmie znajduje się 13 gwiazd, od jasnego wierzchołka F. F znajduje się zaledwie 2 stopnie na południe od gwiazdy 21 Eridanus. 2. Litera D Gwiazda odniesienia: HD 22697 Średnica: 30’ Litera D ma rozmiar tylko pół stopnia i ma osiem gwiazd o jasności od 9 do 9,5 mag. Jest to bardzo wyraźne jak D. Litera D to prosty asteryzm składający się z prostych liter, który można znaleźć na niebie za pomocą lornetki 50 mm i mocy 16x. Tylko pamiętajcie, D zostanie odwrócony dla użytkowników teleskopów, chyba że masz pryzmat naziemny. Po znalezieniu asteryzmu Litery F, wystarczy przesunąć się o 6 stopni na północ, aby znaleźć tą literę asteryzmu, który znajduje się około jednego stopnia na południowy zachód od gwiazdy 24 Eridanus. Litera D będzie ładnie widoczna nad gwiazdami tła. Nie ma wielu wzorów, które można wykonać z tego kształtu D. Jest podobny do połowy pączka lub jasną diodę LED.

Przy trudnych obiektach do których potrzebne jest duże powiększenie prowadzenie bardzo pomaga, bo walczy się cały czas na takim samym polu widzenia. Wtedy można jak długo się chce porównywać widok w okularze do map. Jak pole widzenia jest tylko 10', to jeden nieuważny ruch Dobsonem i już nie wiadomo, gdzie się jest, i trzeba od nowa ustawiać pole widzenia, w którym nasza malota gdzieś tam powinna być. Dlatego prowadzenie to nie tylko wygoda podczas długiego gapienia się na obiekty, ale także nieoceniona pomoc przy wyszukiwaniu np. malutkich i słabych planetarek. Odkąd mam platformę, znacznie poszerzył się wybór obiektów, które są dostępne w 12" na moim ponaddomowym kiepskim podmiejskim niebie. Pod ciemnie niebo platformy jak na razie nie zabieram, bo tam cały czas mam co oglądać w małych i średnich powiększeniach, gdzie ręczne korekty zupełnie wystarczają.