Ranking użytkowników

Nareszcie trochę pogody ;D Przewietrzyłem rześkim zimowym powietrzem obserwatorium. Mgławica Płomień i Koński Łeb z CT8. Więcej informacji technicznych: http://www.astrobin.com/156196/

Coś majaczy:) Chyba już wiem który obiekt będę focił jako kolejny:)

Na razie bw,może wieczorkiem dorobię kolorek :) Veloce RH200, STL 11000, ASA DDM 60. Luminancja 5x300 sek. 14.02.2015 godz. 3:30. Jest tam tego drobiazgu sporo :)

Faktycznie, we wskazanej pozycji jest gwiazdka 16.85mag: Której nie ma na zdjęciu M101, które zrobiłem 9.05.2013:

Dzisiaj o godz. 14:42 CET od stacji ISS odłączył się statek ATV-5. Już kilka godzin później o godzinie 17:30 wyszedłem na dwór wykorzystując tą bezchmurną pogodę jaką macie w tej chwili w całej Polsce, żeby obejrzeć wspaniały przelot ISS i ATV-5 na jeszcze jasnym niebie. Na zachodzie obecnie bardzo jasno świeci nam Wenus, a na wschodzie przegania ją pod horyzont Jowisz. ISS zaczęła być widoczna szybko w niedalekiej odległości od Wenus i jaśniała zbliżając się w okolice zenitu. Początkowo nie mogłem znaleźć ATV, ale kiedy stacja trochę się wzniosła najpierw namierzyłem go w lornetce kilkanaście stopni przed nią (ATV leciał przed nią). Patrzę sobie, patrzę przez lornetkę na nie, a tu co? Plejady :) W tym momencie na jasnym jeszcze niebie ATV-5 był widoczny również gołym okiem. Czy to nie jest wspaniałe? Jak ci wszyscy zabiegani ludzie na ziemi mogą nie wiedzieć, że nad głowami mają taki spektakl? Ja tego nie rozumiem i Wy pewnie też. Postałem jeszcze chwilę gapiąc się na Jowisza i Wenus. Widok bezchmurnego nieba jest dla nas po prostu kojący. Kiedy ISS chowała się w mgle nisko nad horyzontem w myślach pożegnałem astronautów okrążających Ziemię z prędkością prawie 8 km/s, do zobaczenia za 1 godzinę i 35 minut. Wtedy bowiem znów się przywitamy, ale na ciemnym już niebie. Kto zdrów, polujcie na drugi przelot. Pogodę macie, sobotę macie. Ja idę po kolejną dawkę narkotyku bezchmurnego nieba. ;)

Galaktyki M81 i M82 z 9 lutego. Warunki jak na miejskie niebo i ok. 70% Ksiezyc dosc dobre. 18 x 180s @ ISO1600, 10 x dark i bias. Podczas nastepnej sesji mam zamiar pociagnac po tyle samo klatek na ISO800 i ISO400 aby zobaczyc jak to wyglada na poszczegolnych ustawieniach. SW 150/750 PDS, HEQ5 Pro, Canon 1200D mod + troche klamotow.

Warkocz komety jest wciąz bardzo długi.

Witam wszystkich serdecznie. Z wielką przyjemnością oglądam wasze zdjęcia i chciałbym zachęcić was abyście tę przyjemność udostępnili też innym zainteresowanym tematem supernowych. Najlepszą do tego jest strona Davida Bishop'a. Wiem, że niektórzy koledzy wysyłali już tam swoje zdjęcia i wiedzą jak to się odbywa, ale może są i tacy, zainteresowani, którzy tego jeszcze nie robili, więc dla nich kilka istotnych informacji. Wysyłka - na adres e-mail David'a Bishop'a podany w stopce w/w strony. David jest niezwykle życzliwym i pomocnym człowiekiem, ale ma sporo pracy w związku z prowadzeniem strony, więc aby mu to ułatwić, przesyłajcie proszę swoje zdjęcia przez wiadomość e-mail z treścią już odpowiednio sformatowaną. Przykład powyższej PSN wyglądać mógłby tak: PSNJ14021678+5426205 20150213.208 16.5U Jan Kowalski http://www.domena.pl/foto1234.jpg gdzie: PSNJ14021678+5426205 - oznaczenie obiektu 20150213.208 - data i czas UTC, kiedy wykonano zdjęcie 16.5U - jasność (tu U - unfiltered) Jan Kowalski - imię i nazwisko autora http://www.domena.pl/foto1234.jpg - link, gdzie umieszczony jest wasz plik foto. Pozdrawiam J.Grzegorzek

Wczoraj podczas obserwacji Wenus I Marsa, udało mi się zarejestrować niecodzienny przelot, trzech lecących w szyku obiektów... Na zdjęciach obok jasno świecącego Jowisza widzimy trzy kreski. Są to ślady przelotu trzech satelitów. Były to wojskowe satelity szpiegowskie NOSS, ( http://cybermoon.pl/obserwacje/noss.html ) służące do śledzenia i wykrywania okrętów podwodnych i wszelkich jednostek pływających. Poruszają się dwójkami lub trójkami lecąc w charakterystycznym szyku. Kiedyś już udało mi się taki przelot obserwować za pomocą lornetki, ale pierwszy raz sfotografowałem drani:)

Dziś jest ładna obserwacyjna noc w Polsce. Sugeruję skierowanie astrografów na M101 i sprawdzenie. Są podejrzenia, że wybuchał tutaj supernowa - narazie jako obiekt o jasności około 16.5 mag (?). Nie opublikowano dotąd aktualnego nawet zdjęcia okolic M101. Współrzędne obiektu: RA=14h02m16.81s, DEC=+54:26:20.8 Obiekt otrzymał tymczasowe PSN J14021678+5426205. Więcej informacji pod poniższymi odnośnikami: http://www.cbat.eps.harvard.edu/unconf/followups/J14021678+5426205.html http://www.aavso.org/new-m101-sn PS Temat póki co jest na wyrost. Mam nadzieję, że rozwinie się z tego coś ciekawego!!! Obserwujmy.

Po długiej przerwie w końcu i mi trafiła się dobra pogoda na obserwacje komety. Najpierw przedwczoraj (12/13 lutego) wybrałem się z Kraterem na północny wschód od Krakowa, żeby pomierzyć jasność tła nieba przy pomocy SQM-L oraz pooglądać kometę. Z Krakowa mogłem wyjechać dopiero po 22. Na kometę patrzyliśmy z Czuszowa (około 30 km na NE od Krakowa), gdzie SQM-L pokazał wartość 21.25 (mag/sekundę łuku do kwadratu). Kometę oglądaliśmy jedynie lornetkami 10x50. Ze względu na zamglenia, choć niebo było całkiem ciemne, to okolice komety były lekko "przygaszone", gdyż znajdowała się ona niezbyt wysoko nad horyzontem. Pomimo tego, świecąca obok niej gwiazdka o jasności 6.5 mag była słabo widoczna zerkaniem. Kometa była widoczna gołym okiem całkiem nieźle (oczywiście zerkaniem), jako niewielki, okrągły obiekt, którego jasność oceniłem na 4.7 mag, a średnicę głowy na około 10'. W lornetce było widać dość słaby, prosty warkocz, który zerkaniem ciągnął się na około 2 stopnie. Później pojechaliśmy jeszcze dalej w kierunku Pińczowa i Jędrzejowa, a po drodze w kilku miejscach SQM-L pokazał prawie 21.4 (mag/sekundę łuku do kwadratu). Myślę, że zamglenia po części przyczyniły się do tak dobrych wyników. Kolejnego wieczora (13 lutego) pomimo pięknej pogody, ze względów rodzinnych mogłem sobie pozwolić jedynie na szybki wieczorny wypad. Zdecydowałem się pojechać do Czuszowa. Na miejscu byłem około 20:15. Niebo było całkiem niezłe, choć tym razem SQM-L pokazał tylko 20.89 (mag/sekundę łuku do kwadratu). Różnica w porównaniu do wcześniejszej nocy wynikała prawdopodobnie z dwóch niezależnych czynników - noc wcześniej były zamglenia, a miejscami w dolinkach dość gęste mgły, które zapewne blokowały część światła, do tego wtedy pomiary były wykonywane o znacznie późniejszej godzinie, kiedy w wielu mniejszych miejscowościach wszystkie lampy uliczne były pogaszone. Kometa świeciła znacznie wyżej niż poprzednio i była widoczna gołym okiem bez większego trudu. Tuż przy komecie, tym razem po jej drugiej stronie, gołym okiem było znów widać gwiazdkę o jasności 6.5 mag (tę samą co noc wcześniej). W lornetce kometa była widoczna nieco lepiej niż poprzedniej nocy. Warkocz rozciągał się na co najmniej 2.4 stopnia, przy czym nieco ponad pół stopnia za głową widoczne było jakieś pojaśnienie w warkoczu, za którym warkocz był słabszy i zmieniał nieco kierunek. Widząc to zdecydowałem się wyciągnąć teleskop (33 cm Taurus). W teleskopie, w powiększeniu 67x kometa była wielką, zielonkawą kulą, z gwiazdopodnym jądrem. Z głowy wychodził wąski, prosty warkocz, który po około 40' lekko skręcał w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara. Niedaleko za tym "zakrętem" wyraźnie widoczna była dość duża, eliptyczna, mocno rozciągnięta plama, wyglądająca jak duża mgławica emisyjna, ustawiona pod kątem około 30 stopni do osi warkocza. Co ciekawe, była ona na tyle daleko od głowy komety, że kiedy miałem ją ustawioną w centrum pola widzenia, głowa komety znajdowała się już poza nim. Za tą plamą warkocz był bardziej rozmyty i nieco szerszy i ciągnął się jeszcze przez co najmniej 1 stopień, zlewając się z tłem nieba kawałek za gwiazdą 3 Per. Później przyjrzałem się jeszcze dokładniej okolicom głowy komety. W warkoczu gazowym w okolicy głowy nie dopatrzyłem się żadnej struktury, za to niebo obok tego warkocza, z jednej jego strony (w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara) było zauważalnie jaśniejsze, a to delikatne pojaśnienie ciągnęło się na około pół stopnia od głowy komety (być może był to słaby warkocz pyłowy?). Jeśli ktoś ma możliwość obserwować tę kometę poza miastem, to gorąco do tego zachęcam. Choć oddala się ona już od Ziemi i od Słońca, to ciągle jest bardzo jasna, a do tego jej warkocz jest bardzo dynamiczny i na tyle jasny, że można go obserwować wizualnie. Pozdrawiam Piotrek Guzik

Skończyłem sesję o czwartej. Pakowanie, powrót - o 5:20 w łóżeczku... Bardzo dużo dobrego i ciekawego materiału , setup pracował właściwie bez przerwy od 18:20 do 4:00. Niedługo pierwsze efekty, pewno zacznę od czarno- białej wersji M 101 z Supernową...

Witam Wyjazd za miasto na wieś się nie powiódł, więc postanowiłem coś ustrzelić z balkonu w centrum miasta, jako że mój balkon spogląda na zachód nie miałem zbyt dużego wyboru i padło na M1 . Jak krab wygląda każdy wie, zdaję sobie też sprawę że nie jest to obiekt na mój zestaw ( nie do końca jeszcze dopracowany- brak złączki gwintowej do wyciągu i wciąż nie mogę sobie poradzić z dziwnym hallo), ale czym była by zabawa beż odrobiny szaleństwa :P. Jak nic nieprzewidzianego dziś nie wyskoczy dozbieram więcej materiału. Obiekt M1 Miejsce Centrum Tarnowa Sprzęt TS APO 80Q, Canon EOS 1100D mod, Astronomik CLS SUBS 26x300 sek plus darki, flaty i biasy - zdjęcie to oczywiście crop CDN EDIT Jeszcze drizzle x2 Pozdrawiam Rafał

Walentynkowy wieczór zszedł się z nadejściem pięknej zimowej pogody z ciemnym niebem pełnym gwiazd. Po takim astropoście długo nie trzeba było nikogo prosić by wybrać się w teren na obserwacje skarbów nieba. Strzelaliśmy do wszystkiego do czego tylko się dało. Nasi goście byli pełni zachwytu. Ale to tyko Wszechświat. To jego skarby. My tylko go uwielbiamy.

Dzisiejsza ISS Pierwszy raz łapałem nowym aparatem i co by nie mówić przepaliłem fotki Następnym razem pójdzie lepiej Najlepsza jaka wyszła : Nikon D3200 , Celestron R 150/750, barlow Hyperion zoom 2,25x Czas 1/400 s, ISO 3200

Jak już wcześniej wspomniał Alien, na ROCHESTER ASTRONOMY podano, że odkrywcą tego "pojaśnienia" jest rumuński obserwator Ciprian Dumitru w dn.10.904 luty 2015r. Centralne Biuro Telegramów Astronomicznych (CBAT) podało, że -) pierwsza obserwacja w dn. 10.904 luty 2015r. - jasność 16.5 mag (bez filtrów), -) potwierdzenie w dn. 13.54 lutego 2015r. - jasność około 16.7 mag (bez filtrów), Jednocześnie w dzisiejszym telegramie CBAT nr 7063 podano następujące jasności: --------------------- UT_date V --------------------- 2015-02-11.54 >17.24 2015-02-12.49 >17.26 --------------------- Tzn. brak detekcji. Czyżby tego obiektu nie było widać w filtrze V ??? Jest również prawdopodobne w tym miejscu galaktyki M101 obserwowano pojaśnienie już wcześniej ? Np. na zdjęciu K. Itagaki z 13 listopada 2014r (nieostre zdjęcie?). lub na zdjęciu K. Itagaki z 20 stycznia 2015r. A tak wygląda referencyjne zdjęcie M101 z podanymi jasnościami Red/Blue gwiazd z ROCHESTERASTRONOMY. R.A.Koff dzisiaj dn.14.4380 lutego 2015r. potwierdził odkrycie PSN dla współrzędnych RA=14h02m16.76s, DEC= +54 26 20.5 (UCAC3): Jasność = 17.4V +-0.2mag. Poniżej jest zdjęcie-stack 10x120sek 10"SCT Tutaj na końcu artykułu znalazłem tabelkę ze średnimi jasnościami obserwowanymi w barwie niebieskiej ("Blue") różnych rodzajów supernowych w maksimum. Tzn. dla supernowych jasność absolutna w maksimum wynosi zwykle od -17mag do -19mag. Oszacowałem minimalną jasność absolutną prawdopodobnej supernowej w M101... M101 jest w odległości około 21 mln lat świetlnych (6.4 Mpc). Obserwowana jasność tego "zjawiska przejściowego" (jak to się ładnie nazywa, póki nie wiadomo co to jest ... :) ) to około 16.5mag - 17 mag. Z wzoru na jasność absolutną M = m - 5*log(d) + 5 wychodzi aktualna minimalna wartość jasności absolutnej wynosi około -12 / -12.5 mag. Tzn. 16.5 - 5 * log(6 400 000) + 5 = 12.5mag, 17.0 - 5 * log(6 400 000) + 5 = 12.0mag. Jeżeli uwzględnimy ekstynkcję to jasność absolutna może być jeszcze większa ("magnitudo" bardziej ujemne ...) Gdyby obiekt został przy jasności absolutnej M= -12 ... -12.5mag (lub nieco? więcej ... gdyby uwzględnić ekstynkcję) to raczej byłby to wielki wybuch LBV (są to takie gwiazdy zmienne: Light Blue Variables - jasne niebieskie gwiazdy zmienne). Coś jak wielki wybuch w XIX wieku klasycznej gwiazdy LBV czyli eta Carinae. Do "porządnej" supernowej temu "PSN J-otwi" brakuje jeszcze z 5-6 magnitudo. Ale również może być tak, że część z tej jasności jest pomniejszona przez ekstynkcję międzygwiazdową lub w samej galaktyce M101. Wystarczy tych gdybań ... :) Poczekajmy na rozwój sytuacji, bo ani krzywej blasku tego zjawiska przejściowego nie mamy, ani sklasyfikowanego widma. I Ci co mają sprzęt niech focą i wrzucają zdjęcia na forum !!!

Animka z dziś...

To taki moment, kiedy SBIG juz szumi, herbatka grzeje ręce i wszystko gotowe... Czekamy tylko na Polaris źeby ustawić montaż. Dziś też tak było ...

Witajcie. Tak na prawdę, nigdy jeszcze nie miałem okazji, aby w miarę porządnie sfotografować ten rejon nieba, szerokim obiektywem. Wczoraj nadarzyła sie okazja, więc zapiąłem stary, manualny obiektyw Fujinon 55mm. Canon 6D, Fujinon 55/1.8@4, 28x240, ISO 1000

Wszyscy mają - po półtoramiesięcznym oczekiwaniu mam i ja, Niestety tylko 12 klatek po 180s bo przyszła mgła ale jakiś warkoczyk się z tego wyciśnie ... albo dorysuje :D Gołymi ślepiami niewidoczna. Fotka surowy FIT zamieniony w JPG, jeszcze pozostałości mgiełki widać i troszkę kamerka za mało schłodzona - zapomniałem się. Odpalona pierwszy raz po wyprażaniu. Poniżej: TS TAPO 90/600, SBIG ST-2000XCM - 1x120s.

Hej !! Cieszę się , że nie tylko my z Alanem mamy pogodę, Wy nad morzem , a my w Borach :)) Dzisiaj pierwszy raz od września mamy i pogodę i czas na astro ( to już minęło pół roku !!! ) Trochę nam przymroziło teleskopy, ale co godzinkę idziemy się ogrzać i dajemy radę :) , jak się uda to tak do rana, taki trening przed Zatomiem hehehe Przesyłamy pozdrowienia z Borów Tucholskich !! Borowy Misiek i Allano :)

Zdjęcia z drugiego dzisiejszego przelotu. Przed ISS-em widoczny słabszy ślad pojazdu ATV-5 http://pl.wikipedia.org/wiki/Automatyczny_Statek_Transportowy który dziś odłączył się od stacji. Zdjęcia : Nikon D3200, ogniskowa 28 mm, F/5, czas 15 sekund, ISO 800 godzina 19.14- 19.15

W piątek, 13-02-2015 pogoda była łaskawa wiec korzystając z okazji wybraliśmy się na wspólne obserwacje z moim znajomym. Tym razem ustawienie naszych "zabawek" poszło sprawniej. Pierwsze spojrzenie przez nowy nabytek Andrzeja - Celestron SCT8'' wywołał małą konsternację - gwiazdy przypominały kijanki a Jowisz wyglądaj jakby miał duszę - wniosek był jednoznaczny - kolimacja do poprawy! Na szczęście wcześniej poczytałem sobie na forum więc teoretycznie byłem przygotowany - kilka ruchów wkrętakiem i już widziałem uśmiech zadowolenia zastępujący lekko nietęgą minę wywołaną poprzednimi obrazami. Zdjęcie, które tutaj umieściłem wykonane są kamerką Microsoft Lifecam Studio programem SharpCap roz 640x480 30 kl/sek są to stacki 3 x 2000 klatek przy wyb. 50% najlepszych klatek dla zdjęcia "powiększonego" użyłem opcji "zoom" dla sterowników kamerki. Filmy nagrywane były ok 20:30. Jak już pisałem w innym wątku końcowa obróbka zdjęcia to dla mnie czarna magia i czytanie tutoriali niewiele mi pomaga - zrobiłem po prostu jak umiałem :)

Nie. To jest coś co nazywa się z angielskiego "disconnection event" i co jest strukturą w gazowym warkoczu powstałą w wyniku nieciągłości pola magnetycznego. Gdyby odpadł od jądra fragment, potrzebowałby on bardzo dużo czasu, aby oddalić się od jądra na taką odległość. W przypadku rozpadów komet, prędkości fragmentów są rzędu kilku metrów na sekundę, czyli rzędu kilkuset kilometrów na dobę. Ta struktura w warkoczu była odległa od jądra o kilka milionów kilometrów.

Moje z wczorajszego wieczoru FinePix HS20EXR 4s, ISO400 f/11

Z wczorajszej nocki. Dawno nie było tak dobrych warunków.

Wręcz przeciwnie...

I zestaw już jest kompletny i jedziemy na dwa fronty z (póki co) lustrzanką na barana :) Po lewej 300s z Canonka, po prawej 600s z Atika Ha fotografowane w tym samym czasie:

Chcę podzielić się swoimi zdjęciami stacji kosmicznej. Teleskop Sky-Watcher 150/1000 i stary aparat Sony DSC-W100. Przypadkowo udało się uchwycić moment, w związku z USS Atlantis. Jest to bardzo rzadki obraz! I video:

Dla wkraczających hobbystycznie w astronomię dużym problemem jest przyswojenie sobie podstawowych pojęć, których używają najczęściej Userzy for astronomicznych. Czytając posty jako goście czy nowo zarejestrowani użytkownicy mają problemy ze zrozumieniem - O czym cholerka oni piszą... ? ? Translator czy słownik nie potrafi przetłumaczyć większości zwrotów czy poszczególnych wyrazów. Mam ,,pomysła" - jeśli wieczorem chmurwy, na forum temperatura neutralna, relacje z obserwacji przeczytane, fotki astro obejrzane - zróbmy coś dla adeptów, którzy kiedyś dzięki temu może rozpropagują astronomię amatorską na szersze kręgi ? Proponuję tak. Jeśli macie jakieś słowo na literkę G np. guide - rozwińcie go w 2 - 3 zdaniach .......... wklejcie swój rekord w nowym poście a ja dokleję go do leksykonu. Leksykon będzie nam się rozrastał No to co - pomożecie ??? Zapraszam do wspólnego tworzenia -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Leksykon pojęć astronomicznych. A Astronomia amatorska Hobby polegające na obserwacjach nieba i ciał niebieskich, w czasie których wykorzystywane są najczęściej mapy nieba, programy astronomiczne (symulatory, programy do obróbki zdjęć astronomicznych), gołe oko, lornetki, teleskopy, filtry optyczne i siatki dyfrakcyjne oraz rejestratory obrazu (kamery, aparaty fotograficzne). Mimo że amatorska astronomia nie skupia się na badaniach naukowych, to amatorzy często posługują się sprzętem niewiele ustępującym aparaturze wykorzystywanej przez profesjonalnych astronomów. Astro-amatorzy mają na swoim koncie wiele ważnych z punktu widzenia nauki osiągnięć, takich jak np. odkrycia nowych komet, planetoid i ich księżyców, supernowych itd. Monitorowanie zmienności gwiazd wykonywane przez liczną grupę amatorów często jest wykorzystywane w publikacjach naukowych. Wynikiem astronomicznego hobby są też odręcznie wykonywane rysunki, zdjęcia np. obiektów głębokiego nieba ? publikowane w internecie lub podczas organizowanych spotkań ? wykorzystywane do tworzenia kolekcji, kalendarzy astronomicznych itp. Amatorska astronomia skupia się najczęściej na obserwacjach nocnych, ale nie pomija też zjawisk dziennych takich jak zaćmienia czy plamy na Słońcu. Aberracja chromatyczna Wada optyczna powstająca w rezultacie różnego miejsca ogniskowania się promieni w zależności od długości ich fali. Powstaje w wyniku dyspersji szkła użytego do budowy soczewki ujawniającej się różnymi współczynnikami załamania fal uzależnionymi od ich długości. Specjalne zbudowane układy wielosoczewkowe w znacznym stopniu redukują tą wadę. Aberracja światła pozorna zmiana położenia obserwowanego obiektu astronomicznego spowodowana skończoną wartością prędkości światła oraz ruchem obserwatora (najczęściej związanego z Ziemią) w czasie, w którym promień światła pokonuje drogę od ciała niebieskiego do obserwatora. Adapter T-2 / montaż T Pierścień T-2 ring wykorzystywany do astrofotografii z aparatami typu SLR (jedno-obiektywowymi). Pierścień łączy bagnet korpusu aparatu z adapterem umieszczonym w wyciągu okularowym. Albedo Współczynnik odbicia (stosunek ilości światła odbijanego do ilości światła padającego) ciała nie świecącego własnym światłem (planety, księżyca). Analiza widmowa Badanie widm gwiazd, które pozwala na uzyskanie informacji o budowie chemicznej i warunkach fizycznych w atmosferze gwiazdy. Aphelium (Afelium) Punkt orbity, który jest najdalej od Słońca. Apertura Średnica głównego zwierciadła lub soczewek teleskopu. Apeks Kierunek w przestrzeni, w którym porusza się Słońce. Położony w gwiazdozbiorze Herkulesa. Apogeum Punkt na orbicie ciała okrążającego np. Ziemię (satelity naturalnego - Księżyc lub sztucznego), w którym jest ono najdalej od Ziemi. Asteroida Wielki skalisty lub lodowy obiekt. Większość asteroid orbituje dookoła Słońca w pasie asteroidowym pomiędzy Marsem a Jowiszem. Asteryzm Część danego gwiazdozbioru, która ma własną nazwę, nie zaliczana do którejkolwiek z 88 oficjalnych konstelacji. Gwiazdy tworzące asteryzm zwykle nie są w żaden sposób fizyczne powiązane, a ich pozorna bliskość jest jedynie wynikiem rzutowania na sferę niebieską z punktu odniesienia obserwatora na Ziemi (lub innego punktu odniesienia). Astrofizyka Dział astronomii zajmujący się teoretycznie oraz obserwacyjnie procesami fizycznymi oraz budową obiektów astronomicznych Prekursorem astrofizyki był J. Fraunhofer, który zbadał widmo optyczne Słońca, odkrywając w nim liczne linie absorpcyjne. Właściwa astrofizyka zaczęła się szybko rozwijać w drugiej połowie XIX w. dzięki odkryciu praw spektrometrii (1859, G.R. Kirchhoff). Atmosfera Gazowa powłoka planety, Księżyca lub zewnętrzna warstwa gwiazdy. Posiadają ją wszystkie planety oprócz Merkurego. Na ogół są nieprzezroczyste dla promieniowania widzialnego i całkowicie przesłaniają stałą powierzchnię planety. AU Średnia odległość Ziemi od Słońca - około 149,6 milionów kilometrów; używana do wyrażania wzajemnych odległości ciał w układach planetarnych. Azymut Kąt między punktem na horyzoncie, znajdującym się dokładnie pod obiektem na sferze niebieskiej, a punktem południa. B BaK4 Wysokiej jakości materiał szklany, wyprodukowany ze szkła barowo-potasowego. W porównaniu do szkła BK-7, szkło BaK4 jest trudniejsze w wytwarzaniu a zatem droższe. Instrumenty z soczewkami ze szkła BaK4 charakteryzują się lepszą rozdzielczością i korekcją kolorów. Biały karzeł Końcowe, supergęste stadium gwiazdy o masie mniejszej niż 1,4 masy Słońca. Większość materii takiej gwiazdy jest w stanie zdegenerowanym. Jest małą, bardzo gęstą gwiazdą stopniowo stygnącą. Powstaje przez skurczenie się gwiazdy małej masy po ustaniu reakcji termojądrowych w jej wnętrzu. Biegun Niebieski Punkt przebicia sfery niebieskiej przez prostą równoległą do osi obrotu planety lub księżyca. Każde obracające się ciało niebieskie ma swój biegun świata. BK-7 Rodzaj szkła odznaczający się dobrą charakterystyką transmisji, wytwarzany ze szkła borowo-potasowego. BK7 to standardowy materiał szklany powszechnie używany do produkcji dobrej optyki. Bolid Meteor znacznych rozmiarów, jasnością przewyższający planetę Wenus. Bozon Cząsteczka elementarna (bądź możliwa do wyodrębnienia cząstka złożona) o spinie całkowitym. Mezony, a także fotony i inne cząstki pośredniczące, ze względu na niektóre własności, można uważać za bozony np. jądra helu, czyli cząstki alfa i inne obiekty. Brązowy Karzeł Obiekt o tak małej masie - mniejszej niż 0,08 masy Słońca - że nie mogą w nim zachodzić reakcje termojądrowe. Takie obiekty słabo świecą, promieniując energię wydzielaną na skutek swej kontrakcji, powodowanej przez grawitację. C Cefeida Typ gwiazd zmiennych, w których zmiany jasności następują w wyniku okresowych pulsacji gwiazdy. Celownik Szukacz. Ciało niebieskie Sztuczne lub naturalne obiekty znajdujące się w przestrzeni kosmicznej. Czarna dziura Obiekt o masie tak zwartej, że nawet światło nie może się wydostać spod wpływu jego silnego pola grawitacyjnego. Z zewnątrz ciało takie będzie czarne. Prawdopodobnie niektóre masywne gwiazdy po wyczerpaniu swojego paliwa jądrowego zapadają się pod własnym ciężarem, tworząc czarną dziurę. Czas Greenwich Czas oparty na uśrednionym w zakresie roku ruchu obrotowym Ziemi. Punktem początkowym doby w tym systemie jest dolna kulminacja Słońca na południku 0 (Greenwich). Czas tłumienia Czas, jaki potrzebuje podstawa teleskopu, żeby stłumić zewnętrzne wibracje. Czerwony karzeł Mała gwiazda o niskiej temperaturze powierzchniowej i najniższej jasności wśród gwiazd ciągu głównego. Czerwony olbrzym Ogromna gwiazda o niewielkiej średniej gęstości i niskiej temperaturze powierzchniowej (stąd czerwona barwa gwiazdy). D Dec Skrót od ?deklinacja?. Deklinacja (Dec) Oznaczana symbolem ? ? jedna ze współrzędnych określających położenie ciała w obydwu układach równikowych: równonocnym i godzinnym. Definiujemy ją jako kąt pomiędzy kierunkiem poprowadzonym od obserwatora do obiektu a płaszczyzną równika niebieskiego. Obiekty położone na północnej półkuli nieba mają deklinację dodatnią (od 0 do 90°), a na południowej ujemną (od 0° do -90°). DS (DeepSky) Obiekty głębokiego nieba, w uproszczeniu wszystko co znajduje się poza naszym układem słonecznym Deszcz meteorytów Jednoczesny spadek na dany teren dużej liczby meteorytów, pochodzących z rozpadu większego meteoroidu w atmosferze. Droga Mleczna Nasza galaktyka, w której znajduje się Układ Słoneczny wraz Ziemią; widoczna na niebie jako jasna smuga, jej centrum znajduje się w konstelacji Strzelca. E Efemerydy Tablice zawierające obliczone położenia ciał niebieskich w różnych momentach, w tym i w przyszłości. Ekliptyka Płaszczyzna określana przez orbitę Ziemi dookoła Słońca. Większość planet w naszym układzie słonecznym pojawia się blisko płaszczyzny ekliptyki. Oś Ziemi jest nachylona o 23,5o od ekliptyki, co powoduje pojawienie się pór roku. EKSTYNCJA (atmosferyczna) Zjawisko zachodzące w atmosferze które polega na osłabieniu natężenia światła wszystkich obiektów astronomicznych, im niżej obiekt nad horyzontem tym jasność obiektu mniejsza. Elipsa Spłaszczone koło podobne do owalu, Ruch planet odbywa się po orbitach eliptycznych. Elongacja Dygresja ciała niebieskiego, odchylenie - jest to w przybliżeniu odległość kątowa pomiędzy środkiem tarczy Słońca a planetą na sferze niebieskiej. W praktyce jest to różnica długości ekliptycznych Słońca i planety. Można też określić ją jako przejście ciała niebieskiego przez punkt styczności równoleżnika niebieskiego z wertykałem. F Faza Księżyca i planet Określony kształt widocznej z Ziemi powierzchni Księżyca lub planety. Niektóre szczególne fazy noszą określone nazwy, np. nów, pierwsza kwadra, pełnia, trzecia kwadra. Fotografia ogniskowa Metoda wykonywania zdjęć astro, polegająca na przyłączeniu aparatu do wyciągu okularowego teleskopu. W metodzie tej teleskop spełnia funkcje obiektywu aparatu. Foton Cząstka elementarna przenosząca oddziaływanie elektromagnetyczne. Światło jest strumieniem fotonów. Fotosfera Widzialna, powierzchniowa warstwa gwiazdy (np. Słońca), emitująca fale elektromagnetyczne w postaci światła widzialnego. Od fotosfery zależy typ widmowy gwiazdy. G Galaktyka Duży, grawitacyjnie związany układ gwiazd, pyłu i gazu międzygwiazdowego oraz niewidocznej ciemnej materii. Typowa galaktyka zawiera od 107do 1012 gwiazd orbitujących wokół wspólnego środka masy. Oprócz pojedynczych gwiazd, galaktyki zawierają dużą liczbę układów gwiazd oraz różnego rodzaju mgławice. Galaktyka karłowata Typ galaktyk o małych rozmiarach, poniżej 2 kpc, i małej jasności absolutnej. Głębokie niebo (DSO) Obiekty niebieskie zlokalizowane poza Układem Słonecznym. Grawitacja Siła, z jaką Ziemia lub inne ciała niebieskie przyciągają przedmioty. Grawitacja utrzymuje planety na orbitach dookoła Słońca. Gromada kulista Bardzo rozległe skupisko gwiazd o charakterystycznym kulistym kształcie. Zawierają tysiące lub nawet miliony gwiazd. Są one widoczne w naszej galaktyce i w galaktykach sąsiednich. Gromada otwarta Luźne nagromadzenie gwiazd o niezdefiniowanym kształcie. Możemy wiele z nich zobaczyć na niebie. Dwie z nich, Hiady i Plejady, są łatwe do odnalezienia. Plejady są gwiazdami młodymi i resztka gazów pozostałych z pierwotnej mgławicy może być na nich nadal widoczna. Hiady są gromadą duża starszą. Gromady otwarte mogą zawierać od około dwunastu do wielu setek gwiazd. Gromada galaktyk Skupisko kilku, kilkunastu, kilkudziesięciu, lub kilkuset galaktyk, tworzących układ związany grawitacyjnie. Guiding Sterowanie, nadążne, wprowadzanie korekt położenia, śledzenie - montażu np. podczas sesji fotograficznej w stosunku do wybranych obiektów na niebie. Gwiazda Ciało niebieskie świecące własnym światłem pochodzącym z przemian jądrowych zachodzących w ich wnętrzu. Gwiazda Nowa Gwiazda zmienna wybuchowa, w której w wyniku gwałtownych przemian termojądrowych obserwuje się szybki i ogromny wzrost jasności, a następnie powolny powrót do pierwotnej jasności. Gwiazda Polarna Inaczej "Gwiazda Biegunowa", gwiazda widoczna najbliżej północnego bieguna niebieskiego. Obecnie jest nią najjaśniejsza gwiazda Małej Niedźwiedzicy. Gwiazdy podwójne Układy złożone z dwóch gwiazd krążących wokół wspólnego środka masy. Gwiazda zmienna Gwiazda zmieniająca swoją jasność w czasie. Gwiazdozbiór Grupa gwiazd na niebie, której nazwa jest związana z jej kształtem. Całe niebo podzielono na 88 gwiazdozbiorów. H Horyzont Maksymalna odległość, na jaką może spoglądać obserwator. W kosmologii horyzont odpowiada odległości, jaką przebyło światło od początku Wszechświata. Obiekty znajdujące się dalej pozostają dla nas niewidoczne, ponieważ ich światło nie zdążyło jeszcze do nas dotrzeć. I Iridium Stosunkowo małe satelity komunikacyjne. Mają około 4 metrów długości i 1 metra szerokości. Satelity te znajdują się na niskiej orbicie Ziemi i są częścią światowego systemu przenośnej komunikacji. Składała się on z 66 satelitów na 6 oddzielnych orbitach o wysokości 780 km. Pierwotnie miał posiadać 77 satelitów, a ponieważ pierwiastek chemiczny iryd ma liczbę atomową 77 stąd nazwa tego systemu. J Jasność Wielkość opisująca ilość energii wysyłanej przez obiekt astronomiczny w jednostce czasu, analogiczna do mocy żarówki. Jednostka astronomiczna Średni dystans pomiędzy Ziemią a Słońcem (ok. 150 milionów km) określany jest jako jedna jednostka astronomiczna. Jednostka parsek Jednostka odległości równej 3.26 lat świetlnych oraz odległość, na której gwiazda mogłaby mieć paralaksę roczną równą 1 sekundy łuku. K Kolimacja Proces ustawienia optyki teleskopu. Koma W optyce jedna z aberracji optycznych czyli wad układów optycznych. Polega na tym, że wiązka promieni świetlnych wychodząca z punktu położonego poza osią optyczną tworzy po przejściu przez układ plamkę w kształcie przecinka lub komety. Komety Ciała niebieskie, które orbitują dookoła słońca składające się ze zamrożonego lodu, gazu i pyłu. Komety stają się widzialne, kiedy zbliżają się do Słońca. Koniunkcja Ustawienie ciał niebieskich i obserwatora w jednej linii. Kontrast Różnica pomiędzy dwoma skrajnie jasnymi obiektami. Księżyc Jedyny naturalny satelita Ziemi, zarazem jej najbliższy astronomiczny sąsiad i najjaśniejszy oprócz Słońca obiekt na niebie. Kula niebieska Twór geometryczny - sfera o dowolnym promieniu, w środku której znajduje się obserwator; pojęcie pomocne w określaniu kierunków do ciał niebieskich na niebie. Kulminacja Przejście ciała niebieskiego przez płaszczyznę południka (południk niebieski). W chwili kulminacji górnej (górowanie) ciało niebieskie osiąga największą wysokość, w chwili kulminacji dolnej (dołowanie) - najmniejszą. Kwazar Najbardziej odległy obiekt pozagalaktyczny, który jest centrum wysokoenergetycznej galaktyki. Odległość kwazarów jest tak wielka, że ich światło wyczerpało się, zanim została utworzona Ziemia. L Libracja Powolne wahania, rzeczywiste bądź pozorne, satelity obserwowanego z powierzchni ciała niebieskiego, które ten satelita okrąża. Zazwyczaj terminu tego używa się w odniesieniu do ruchów tarczy Księżyca względem Ziemi, odkrytych w 1637 r. przez Galileusza, które można porównać do chybotania się szalek wagi. Limb Skraj tarczy Słońca, Księżyca lub planety. LP (LightPollution) Zanieczyszczenie świetlne, w astronomii wizualnej oraz astrofotografii powoduje nałożenie sztucznego światła na światło pochodzące z poza atmosfery ziemskiej i skutkuje zmniejszeniem zakresu widoczności obiektów astronomicznych. M Magnitudo (Mag) Wielkość gwiazdowa - pozaukładowa jednostka miary stosowana do oznaczania jasności gwiazd i innych podobnych ciał niebieskich. Jednostką wielkości gwiazdowej jest magnitudo (oznaczenie m lub mag). Im wyższa wielkość przypisana gwieździe tym jest ona słabsza. Nieuzbrojonym okiem można zobaczyć tylko gwiazdy do około 6 mag. Maska Bahtinova Narzędzie do precyzyjnego, ręcznego ustawiania ostrości przy astrofotografii poprzez nałożenie jej na wlot tubusu teleskopu. Nazwa pochodzi od nazwiska wynalazcy Pavela Bahtinova. Mechanika nieba Dział astronomii zajmujący się ruchem ciał niebieskich zachodzącym pod wpływem wzajemnego oddziaływania grawitacyjnego. Zasadniczo w mechanice nieba stosuje się nierelatywistyczną teorię grawitacji. Meridiana Lokalny południk dzielący hemisferę na część wschodnią i zachodnią. Meridian flip Przejście montażu paralaktycznego przez lokalny południk (meridianę). Za każdym razem gdy montaż paralaktyczny przechodzi z zachodniej części nieba na wschodnią (i na odwrót) musi "pójść" na około. Zapobiega to sytuacji w której przeciwwagi znajdują się wyżej od teleskopu. Meteor Potocznie "spadająca gwiazda". Fragment komety lub planetoidy, który spadając na Ziemię świeci w wyniku tarcia o atmosferę. Meteoryt Meteoryt to część meteoru, która spadła na Ziemię. Duży meteoryt może być przyczyną powstania krateru. Mgławica planetarna Typ mgławicy, gdzie chmura gazu i pyłu powstała z zewnętrznych warstw gwiazdy. Minuta łuku Jednostka miary łuku odpowiadająca 1/60 stopnia. Minuta kątowa Jednostka miary kątowej równa 1/60 stopnia. Moc zbierania światła Im większa jest apertura systemu optycznego, tym słabsze obiekty mogą być obserwowane. Montaż azymutalny Sposób zamontowania (posadowienia) teleskopu, w którym teleskop obraca się wokół osi pionowej i poziomej. Jest to najprostsze technicznie rozwiązanie, ale w celu śledzenia ciała niebieskiego należy regulować ustawienie teleskopu w obu płaszczyznach. Montaż Dobsona Najprostszy, a jednocześnie najtańszy typ montażu teleskopu, bardzo dobrze sprawdza się przy obserwacjach wizualnych, większość dużych teleskopów newtona posiada ten typ montażu. Jest to montaż azymutalny. Montaż ekwatorialny (równikowy, paralaktyczny) Rodzaj montażu teleskopu posiadającego dwie prostopadłe do siebie osie obrotu. Oś godzinowa (biegunowa) wskazuje Biegun Północny i jest równoległa do osi Ziemi. Oś prostopadła do niej to oś deklinacji. Montaż ekwatorialny (EQ) dostarcza możliwość śledzenia obiektów niebieskich poprzez obracanie teleskopu tylko wokół osi godzinowej. W połączeniu z napędem silnikowym umożliwia wykonywanie zdjęć astro. N Nadir Punkt na sferze niebieskiej położony dokładnie naprzeciwko zenitu. Znajduje się prostopadle pod obserwatorem. Inaczej mówiąc: zenit antypodów. Napęd gwiazdowy Napęd silnikowy stosowany w teleskopach do śledzenia gwiazd podczas obrotu Ziemi. Napęd śledzenia Napęd śledzenia jest stosowany w montażach ekwatorialnych i wyrównuje ruch obrotowy Ziemi. Jest niezbędny dla astrofotografii. Nowa Nagły rozbłysk małej gwiazdy spowodowany zmianami w jej wnętrzu. O Obiekty Messiera Lista 110 obiektów głębokiego nieba. Po raz pierwszy skatalogowana przez francuskiego astronoma Charlesa Messiera Obłok Oorta Jest to dysk składający się z lodu, pyłu, gazów i planetoid obiegających Słońce w odległości 300 do 100 000 AU. Jest to odległość odpowiadająca 1000-krotnemu dystansowi między Słońcem a Plutonem lub ok. 1 rokowi świetlnemu. Podobnie jak pas Kipera, obłok Oorta jest pozostałością po formowaniu się Układu Słonecznego. Pochodzą z niego komety, a według niektórych teorii może pojawić się z niego zagrożenie dla Ziemi i innych planet. Odrośnik Rodzaj "przedłużki", element nakładany na przód tubusu w celu zmniejszenia naparowywania i skraplania się pary na elementach optycznych. Teoretycznie odrośnik jest w każdym teleskopie, jednak zazwyczaj jest za krótki. Aby odrośnik dobrze spełniał swoje przeznaczenie, powinien wystawać przed położenie obiektywu o co najmniej 1,5 razy więcej niż średnica obiektywu. Oznacza to, że refraktor stu milimetrowy powinien mieć odrośnik wystający o co najmniej 15 cm. Odrośnik może być z tworzywa sztucznego aluminium, karimaty itp. Offset Głębokości osadzenia i wycentrowania lustra wtórnego w tubusie. Ogniskowa Ogniskowa, odległość ogniskowa ? odległość pomiędzy ogniskiem układu optycznego, a punktem głównym układu optycznego, np. odległość środka soczewki od punktu, w którym skupione zostaną promienie świetlne, które przed przejściem przez soczewkę biegły równolegle do jej osi. Ogniskową można określić zarówno dla soczewek i ich układów, jak i dla zwierciadeł. Okular Wymienialny element optyczny, który powiększa obraz z teleskopu i powoduje, że jest on widzialny dla oka. Najbardziej popularne rodzaje to: Kellnera, Ploessla, ortoskopowy. P Paralaktyczny Ekwatorialny, równikowy. Paralaksa Zjawisko pozornej zmiany położenia obiektu na sferze niebieskiej względem dalszych obiektów, wynikające ze zmiany miejsca obserwacji, spowodowanej przemieszczeniem się obserwatora. Parsek Jednostka odległości używana w astronomii. Oznaczana przez pc. 1 pc = 3.2616 roku świetlnego = 206265 j.a. = 3.086*1016 m Peryhelium Punkt na orbicie planety, w którym znajduje się ona najbliżej słońca. Planeta Ciało niebieskie krążące dookoła gwiazdy, obracające się wokół własnej osi i świecące światłem odbitym od gwiazd. Nazwa dla głównych obiektów układu słonecznego. Inne obiekty to księżyce, komety i asteroidy. Planeta karłowata Ciało niebieskie, które spełnia tylko kilka warunków definicji planety i nie może być zaliczone do planet głównych. Przykładem jest Pluton, który utracił status planety w 2006 r. po sympozjum Międzynarodowej Unii Astronomicznej w Pradze, podczas której zmieniono definicję planety. Planetoida Ciało niebieskie o średnicy mniejszej niż 1000 km, poruszające się wokół Słońca. Większość planetoid znajduje się w pasie planetoid między Marsem a Jowiszem. Podstawa altazymutalna Teleskop o podstawie altazymutalnej zazwyczaj musi obracać się dookoła obu osi jednocześnie, żeby podążać za zmianą położenia obiektów niebieskich spowodowanego ruchem obrotowym Ziemi. Dla niezbyt dużych teleskopów ten typ montażu jest w zupełności wystarczający. Wiele nowoczesnych amatorskich teleskopów posiada montaże altazymutalne, które są napędzane silnikiem i sterowane komputerowo. Precesja Jest to zjawisko przejawiające się wykonywaniem przez oś Ziemi ruchu po powierzchni bocznej stożka. W wyniku takiego ruchu oś ziemska kreśli na tle nieba okrąg. Zakreślenie pełnego okręgu trwa 26 tysięcy lat. Zjawisko to jest wywołane przez siły grawitacyjne Księżyca i Słońca. Prędkość gwiazdowa Pozorna prędkość obiektów niebieskich spowodowana ruchem obrotowym Ziemi. Punkt równonocy wiosennej Dwa dni w roku (21 marzec i 23 wrzesień) charakteryzują się tym, że dzień i noc mają taką długość. W te dni słońce przecina ekliptykę i równik niebieski. Protogwiazda Gwiazda, która jest dopiero na etapie tworzenia się. We wnętrzu protogwiazdy nie zachodzą żadne reakcje jądrowe. Pryzmat prostujący To jeden z użytecznych akcesoriów wyposażenia teleskopu. Umieszczony pomiędzy układem ogniskującym a okularem powoduje powstawanie obrazu nieodwróconego(ziemskiego). Wygodny w czasie prowadzenia obserwacji ziemskich. Przystosowanie do ciemności Szereg zmian w źrenicach obserwatora, które pozwalają dobrze widzieć w ciemności. Czas potrzebny na przystosowanie oczu do widzenia w ciemności wynosi około 20 minut. Pulsar Pulsar jest rodzajem gwiazdy neutronowej wyróżniającym się tym, że wysyła w regularnych, niewielkich odstępach czasu impulsy promieniowania radiowego. Powszechnie przyjętym mechanizmem tej emisji jest model "latarni morskiej". W modelu tym mamy na powierzchni gwiazdy jedną lub dwie bardzo gorące plamy wysyłające promieniowanie radiowe. Gdy taka plama zwraca się w kierunku obserwatora obserwuje on błysk promieniowania - podobnie do momentu gdy reflektor latarni morskiej świeci w naszym kierunku. R RA Skrót od rektascensja. Radioastronomia Dział astronomii zajmujący się badaniem za pomocą radioteleskopów promieniowania radiowego emitowanego przez różne obiekty astronomiczne: kwazary, galaktyki, materię międzygalaktyczną i międzygwiazdową, gwiazdy (w szczególności nowe, supernowe, pulsary), Słońce, planety Układu Słonecznego itp. Rektascensja (RA) Oznaczana jako ? ? jedna ze współrzędnych astronomicznych, określających położenie ciała niebieskiego na sferze niebieskiej w układzie współrzędnych astronomicznych zwanym układem równikowym równonocnym. Definiujemy ją jako kąt dwuścienny pomiędzy płaszczyzną koła godzinnego punktu równonocy wiosennej (rektascensja równa 0h) a płaszczyzną koła godzinnego obiektu. Rektascensję nalicza się w kierunku na wschód, zgodnym z rocznym ruchem Słońca. Przyjmuje ona wartości z zakresu od 0h do 24h. Rok świetlny Jednostka odległości stosowana w astronomii. To odległość jaką pokonuje światło w próżni w ciągu jednego roku juliańskiego (365,25 dnia) to 63241 j.a. oraz 0,3066 pc. Rozdzielczość Cecha instrumentu ujawniająca się w możliwości obserwacji obiektów o określonej odległości kątowej. Im większa jest zdolność rozdzielcza tym bliższe sobie punkty są obserwowane jako odrębne, a nie jako pojedynczy punkt. Rozmiar kątowy Wielkość kątowa, kąt widzenia obiektu - jest to kąt pomiędzy skrajnymi promieniami tworzącymi obraz tego obiektu, dobiegającymi do punktu, w którym znajduje się obserwator. Dla przykładu rozmiary kątowe księżyca to - > perygeum: 0°33'28" , apogeum: 0°29'55" S Satelita Ciało o małej masie w porównaniu do masy ciała, wokół którego biegnie na stabilnej orbicie; satelity dzieli się na naturalne (księżyce planet) i sztuczne (stworzone przez człowieka). Seeing W astronomii obserwacyjnej wielkość, która określa stabilność atmosfery i nie ma związku z przejrzystością powietrza. W zależności od tego, czy atmosfera jest spokojna, czy też turbulentna, można przez teleskop uzyskać albo stabilne obrazy obiektów niebieskich, albo nie dostrzec praktycznie żadnych szczegółów. Sekunda łuku Jednostka miary łuku odpowiadająca 1/60 minuty łuku. Siatka krzyżykowa Specjalne siatki stosowane w okularach i celownikach umożliwiające precyzyjne skierowanie teleskopu. Soczewki achromatyczne Soczewki składające się z dwóch lub trzech oddzielnych elementów powodujących podczas ustawiania ostrości ogniskowanie promieni o różnych długościach fal w jednym punkcie. Rezultatem jest znaczna redukcja aberracji chromatycznej. Soczewki Barlowa Soczewki umieszczone przed okularem teleskopu zwiększające długość ogniskowej i powiększenie. Stopień Jednostka miary kąta. W kole występuje 360 stopni. Każdy stopień jest dzielony na 60 minut. Światłosiła Światłosiła jest stosunkiem ogniskowej do średnicy teleskopu i wyraża się prostym wzorem: f=F/D gdzie f to światłosiła, F ogniskowa, a D średnica obiektywu/zwierciadła. Szukacz Mały teleskop o małym powiększeniu i dużym polu widzenia mocowany równolegle do głównego teleskopu. Ułatwia lokalizację obiektów niebieskich i kierowanie teleskopu. T Teleskop soczewkowy (refraktor) Teleskop, którego układ optyczny zbudowany jest z soczewek. Teleskop zwierciadlany (reflektor) Teleskop, którego układ optyczny zbudowany jest ze zwierciadeł. Terminator Linia oddzielająca część oświetloną ciała niebieskiego od części nieoświetlonej Tranzyt Przejście ciała niebieskiego przez południk lokalny. 2. przejście mniejszego kątowo ciała przed tarczą większego. Typ widmowy gwiazd Metoda klasyfikacji gwiazd na podstawie ich koloru, czyli temperatury powierzchni i linii absorpcyjnych w widmie. Kolejne typy widmowe to O (niebieskie, bardzo gorące gwiazdy), B, A, F, G, żółte, K i M (czerwone, zimne). U Układ horyzontalny (alt-azymutalny) Koło horyzontalne ma 360o. Zaczyna się od 0 o (północ). Pionowe koło zaczyna się od 0o (horyzont) do 90 o (zenit). Układ planetarny Zbiór planet i innych ciał niebieskich okrążających wspólne centrum masy. Układ Słoneczny Układ ciał niebieskich znajdujących się pod dominującym wpływem grawitacyjnym Słońca i związanych wspólnym pochodzeniem. W Warstwy optyki Specjalnie wykonane antyrefleksyjne powłoki soczewek i zwierciadeł poprawiające sprawność optyczną sprzętu. Współrzędne sfery niebieskiej Są to pary liczb (rektascensja i deklinacja) używane do zlokalizowania obiektów niebieskich. Są one podobne do długości i szerokości geograficznej na Ziemi. Położenie ciał na niebie określa się, podając deklinację powyżej lub poniżej równika niebieskiego oraz rektascensję względem Punktu Barana. Wszechświat Całość czasoprzestrzeni, w której istniejemy, razem z materią i energią w niej występującą. Wyciąg okularowy Urządzenie teleskopu, które powoduje punktowe ogniskowanie promieni światła. Zwykłe ma mechanizm zębatkowy. Wydajność kwantowa (Quantum efficiency) Wielkość określająca jaka ilość fotonów padających na detektor CCD zamieniana jest na sygnał wyjściowy (ile elektronów zostało wybitych przy danej ilości padających fotonów). Wysokość Wysokość obiektu niebieskiego ponad horyzontem, mierzona w stopniach. Ź Źrenica wyjściowa Parametr przyrządu optycznego, określający średnicę krążka światła wydostającego się z przyrządu i wpadającego do oka obserwatora. Ustalenie jego wartości polega na pomiarze lub obliczeniach - źrenica wyjściowa jest równa ilorazowi średnicy obiektywu do powiększenia przyrządu optycznego. Przeczytaj na forum o źrenicy wyjściowej Z Zakres powiększenia Powiększenia uzyskane dla okularu o najmniejszej ogniskowej i dla największej. Aby w pełni wykorzystać możliwości teleskopu i móc cieszyć się dobrymi obrazami wystarczy 5-6 okularów o różnych ogniskowych. Zwierciadło diagonalne/ pryzmat diagonalny (kątówka) Dodatkowe oprzyrządowanie teleskopu umożliwiające prowadzenie wygodnych obserwacji szczególnie w przypadku refraktorów. Bez dodatkowych akcesoriów obraz uzyskany w teleskopie jest obrazem odwróconym. Zwierciadła i pryzmaty diagonalne dają obraz wyprostowany w osi poziomej (góra-dół), lecz będący odbiciem lustrzanym względem osi pionowej. Znaczenie terminów zawartych w leksykonie na podstawie http://pl.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:Strona_g%C5%82%C3%B3wna oraz opracowania https://www.astrozakupy.pl/page/Poradniki-i-artykuly/?id=15 oraz definicji własnych forumowiczów FA.

Witam :) W najbliższych dniach czeka nas bliskie spotkanie dwóch kochanków, mianowicie mowa o Wenus i Marsie. Cała akcja rozgrywa się na wieczornym niebie, zaraz po zachodzie Słońca. Największe zbliżenie nastąpi 22 Lutego, ale planety można obserwować już teraz :) Zachęcam do robienia zdjęć! Moje skromne zdjęcie z wczoraj robione kompaktem:)

Potwierdzam, ferie nadeszły, a pogoda razem z nimi. Prognozy mówią mimo wszystko o lepszym poniedziałku i wtorku, aniżeli dzisiejszym dniu. Pozdrowienia z Borów :D

I jeszcze drizzle x3 :D ( pomysł hamala sprzed roku ) Dzisiaj mam zamiar porobić krótsze czasy, z wyższym ISO, ale za to więcej klatek i zobaczymy co wyjdzie, może dzięki temu pozbędę się choć części tego szumu.

Są gwiazdy !!! 2 godziny 40 minut czekania nawet Polarną widać - zabieramy się za niebo :D Pozdrowienia z Kołobrzegu, Koszalina, Słupska i Ustki :)

Dzisiejsza randka zdecydowanie lepsza niż wczorajsza :)

Witam Jupek z wczoraj. Mam pecha, nie moge trafić na plamę :) . Ciekawę czy ją uchwycę?

Chyba nie będziesz załował... od godziny z hakiem czekamy na zejście mgły >:(

20.02.2015 (piątek) "Jak obserwować komety?" /Spotkanie organizacyjne dla astro-miłośników z naszego regionu/ Baran 76 koło Mniowa (pow. kielecki, gm. Mniów) - 30 km na północny-zachód od Kielc. Zapraszam Wszystkich na nocne obserwacje do obserwatorium w miejscowości Baran koło Mniowa (30 km od Kielc) - w piątek 20 lutego organizujemy kolejne spotkanie, by jak zawsze, w miłej atmosferze móc oddać się podziwianiu piękna Wszechświata :) Piątkowe spotkanie będzie inaugurowało nowy rok obserwacji w naszym obserwatorium - 2015. Wracamy po dłuższej przerwie - w drugiej połowie ubiegłego roku z różnych przyczyn nie byliśmy w stanie zorganizować żadnego większego spotkania. Teraz czas to nadrobić ! ;) Jeśli Goście dopiszą, w piątek przeprowadzę prezentację pt. "Jak obserwować komety?" i jednym z naszych celów na tę noc będzie z pewnością kometa C/2014 Q2 (Lovejoy), którą złapiemy wizualnie w teleskopach i lornetkach, a także jeśli pozwoli na to pogoda, dopalimy nieco klatek z SCT pod kopułą :) Jednocześnie omówimy sprawy organizacyjne związane z powstaniem oddziału PTMA w Kielcach. Nasze plany stają się coraz bardziej realne i w przeciągu najbliższych tygodni ogłosimy termin spotkania założycielskiego. Zanim jednak to nastąpi, zapraszamy do dyskusji na temat popularyzacji astronomii w woj. świętokrzyskim i okolicach, a także, tradycyjnie, do spędzenia miło czasu w doborowym towarzystwie :) Na razie prognozy pogody dają nadzieję na niezłe warunki w piątek. Wczoraj w Baranie mieliśmy wspaniałą przejrzystość powietrza i krystaliczne niebo - dawno nie było u nas takich warunków! Ja będę w Baranie jeszcze w poniedziałek, więc gdyby ktoś miał nieco wolnego czasu w nocy z poniedziałku na wtorek, również serdecznie zapraszam :) Wszystkich zainteresowanych piątkowymi obserwacjami lub spotkaniem w poniedziałek, proszę o kontakt, a tym, którzy chcieliby odwiedzić nas po raz pierwszy, z pewnością przydadzą się mapki dojazdowe - piszcie PW jeśli macie ochotę spędzić z nami nieco czasu pod niebem. :) Zapraszamy!

Nad Toruniem też pięknie świeciły planety.

To już ugadane, przyjadę z m.m :).

Delta Extreme 15x70 też dała radę. To jakaś magia ;) - wkręcamy filtry ( u mnie Baader UHC-s) i pojawia się dodatkowa gwiazdka (zerkaniem). Przyznam, że tego się nie spodziewałem...

No, Delta 15x70 i UHC-esy dały radę. Jeśli wiesz, gdzie szukać - obiekt zerkaniem jest oczywisty, jeśli nie - hmm, można go przeoczyć :P

Mieciu, poczytaj. Jest mnóstwo książek o astronomii, jest Wikipedia, która pomoże Tobie uporządkować wiedzę lub przynajmniej ogarnąć kilka podstawowych haseł. Prawdę mówiąc, nie do końca rozumiem zakładania takiego tematu, w momencie, gdy mniej wysiłku kosztuje znalezienie tego: http://pl.wikipedia.org/wiki/Wielko%C5%9B%C4%87_gwiazdowa Rozumiem, że są kwestie, o które warto pytać na forum i które warto przedyskutować, ale, na Zeusa, niektóre definicje są na wyciągnięcie ręki i nikt ich specjalnie dla Ciebie przepisywać nie będzie.

Dobra - Radek jedzie do Ustki może coś nam się uda - Na jutro bankowo u mnie :) Czyściutkiego 8)

Witam Dzisiaj mamy, po długiej przerwie ładną pogodę. Szkoda tylko, że na Słoneczku mało jest tych plamek.

Gromada otwarta nazywana potocznie "Żłobek" umiejscowiona jest w gwiazdozbiorze Raka. Oddalona jest od Ziemi o 577 Lat świetlnych. Rozmiar to ok 16 Lat świetlnych , wiek ok 730 mln lat.Gromada składa się z 200 -350 gwiazd z czego 5 jest najprawdopodobniej czerwonymi olbrzymami i kilkadziesiąt białych karłów. Ciekawostką jest to że, w gromadzie zaobserwowano pierwsze dwie planety krążące wokół gwiazd podobnych do Słońca. Czytaj więcej >> Pełny artykuł >>

Pobudka przed 6.00. Przymglone, ciemne niebo widoczne z okna podczas jedzenia płatków powszednich. Jednak w szkle na drzwiach szafki zauważam refleks światła. Tak, to Księżyc. Widać go po wychyleniu się z balkonu. Tuż na zachód od niego widać także jasną gwiazdę. Co to może być? Wysoko na nieboskłonie wisi jeszcze Arktur. Sądząc po topografii, może to Alphard - alfa Węża? Nawet jest taki nieco czerwonawy, choć w tych warunkach barwy są zafałszowane. Dopiero później przekonuję się, że to Saturn, w dodatku znajdujący się w gwiazdozbiorze Skorpiona. Moja "intuicyjna" lokalizacja okazała się całkowicie błędna. Księżycowy rogal wraz z Saturnem widzę na rozjaśniającym się niebie po wyjściu z domu. Poranek jest rześki, na trawie szron a przez cały nieboskłon rozciąga się smuga kondensacyjna po przelocie samolotu. Gdy wysiadam z metra w centrum, jest niemal widno. Saturna już nie widać, lecz Księżyc prezentuje się w takich warunkach najlepiej. Już tak nie kontrastuje z niebem a jeszcze jest wyraźny . Obok łuk kondensacji, ciągle wisi, choć poszerzony i porozwiewany. Następny rzut oka na nieboskłon gdy docieram do celu podróży. Widać drobne, poorame obłoczki pozostałe ze smugi samolotowej obok bladego sierpa na całkiem rozjaśnionym niebie. Słońce już wzeszło i odbija się czerwono w szybach budynków. To jest piękne, choć w codziennym pośpiechu mało kto to zauważa.

Nie bardzo wiedziałem gdzie napisać bo będzie o Księżycu i ,no właśnie,po kolei. Zakładając optymistycznie że za tydzień będzie pogoda,lub odsłonięte wieczorem czyste niebo nad zachodnim horyzontem chciałem zachęcić do obserwacji spektaklu jaki zafunduje nam Księżyc,Wenus i Mars.Obserwacje można zacząć około godziny 18-tej 20-go lutego. Właśnie tego dnia nadarza się okazja zaobserwowania bardzo cieniutkiego sierpa księżyca,dla obserwatorów z małym stażem będzie to pewnie pierwsza taka obserwacja.Zjawisko może być trudne do zaobserwowania gołym okiem,idąc za Virtual Moon Atlas Księżyc będzie oświetlony jedynie w 4,8%.Lornetka a tym bardziej teleskop poradzą sobie bez problemu.Nieco wyżej na południe będzie"świecić"Wenus i Mars,a wszystko to jak widać na screenie ponad dziesięć stopni nad horyzontem może stanowić wyzwanie ale zarazem ciekawy kadr dla astrofotografów. Tak pokazuje to Stelarium. Następnego dnia Wenus i Mars zbliżą się na tyle do siebie że bez problemu zmieszczą się w polu nawet kitowych okularów i to ze sporym zapasem. Separacja między planetami będzie wynosiła trochę ponad 20'kątowych,czyli 2/3 tarczy księżyca w pełni.Widok w lornetce jak i telepie z pewnością imponujący,smaczku dodaje wyraźna różnica w kolorze obu obiektów. Księżyć tym razem będzie wyżej od planet,będzieteż grubszy,oświetlony w jedenastu procentach,więc łatwy do zauważenia oddalony od planet o osiem stopni,nadal stanowiąc wdzięczne trofeum astrofotograficzne Dzień później zmieni się nieco wzajemne położenie planet względem siebie,ale wartość separacji będzie nadal podobna. Aby pierwszego dnia (20.02) znalezienie cieniutkiego sierpa nie okazało się fiaskiem szczególnie dla początkujących,zamieszczam mam nadzieje prosty instruktaż który będzie pomocny również w przyszłości. O ile montaże EQ są odradzane i nie są faworyzowane szczególnie przez doświadczonych obserwatorów,to faktem jest że wielu początkujących właśnie na tym ustrojstwie ma teleskopy. Akurat w tym przypadku EQ staje się sprzymierzeńcem,rzecz najważniejsza trzeba przed obserwacją w miare poprawnie ustawić go linii północ-południe oraz również z grubsza na gwiazdę polarną ,a w wyciąg włożyć okular o najszerszym polu widzenia. Gdy w Stelarium włączymy siatkę równikową natychmiast widzimy że Księżyc i Wenus leżą na jednej linii opisanej na brzegu -1*(zielona ramka).Jest to wartość przypisana do dęklinacji,na montażu skala DEC.Więc jeśli poszukiwania Księżyca zaczynamy od Wenus ustawiamy teleskop tak aby planeta była w środku pola widzenia w okularze,osi DEC nie ruszamy. Żółtą ramką u góry zaznaczyłem wartość 0h,jest ona przypisana w teleskopie do osi RA,Wartości RA wyraża się w godzinach i minutach,Na obrazku widać że każda linia siatki w osi RA zmienia wartość o pięć minut w i ten sposób położenie Księżyca można określić z grubsza na 23h43m(żółta ramka z boku) a Wenus 0h1m. Wynika z tego że różnica w płożeniu obiektów jest w osi DEC -brak różnicy,oba oba obiekty leżą na południku 0. natomiast w osi RA różnica jest 18 minut (czerwone krechy ) i teraz bierzemy w rękę gałę od osi RA i jedziemy w dół (kręcimy w prawo) o te osiemnaście minut,najlepiej z przyklejonym okiem do okularu.Księżyc sam nam wskoczy w okular. Gdyby nie było Wenus i trzeba by było startować od Marsa to w osi DEC telep opuszczamy o niecały stopień,a różnica w minutach wzrasta o około dwie minuty. Prawda że proste,gdy obiekty są oddalone nie więcej jak piętnaście stopni działa idealnie. :)

Dziś pierwsze światło. Jest dobrze, choć po prawej krzywo, będę musiał posprawdzać połączenia, ale to później :) Odetchnąłem z ulgą, bo optyka jest dobra, choć jest chyba minimalny astygmatyzm. Ale przy skali 1.2"/px nie mam co narzekać :)

Kolego po cóż ten sarkazm .. - gwarantuję Ci iż jeśli ktoś z nas miałby taki teleskop napisał by o nim. Sam stwierdziłeś, ze wiadomości jest znikoma ilość.. Chyba tak jest lepiej niż teoretyzowanie i wiadomości ,,słyszałem", ,,czytałem", ,,a podobno.." Mam nadzieję, że jeśli na innych forach znajdziesz opinie użytkowników (nie ofert sklepowych) to zechcesz się nimi podzielić.